Bloggang.com : thezircon - 3 พ.ย. 61 เมื่อสวรรค์ให้รางวัลฉัน ❤ No cake, no cry... 'cause I met DAVID BECKHAM on my birthday!

Group Blog

All Blog

3 พ.ย. 61 เมื่อสวรรค์ให้รางวัลฉัน ❤ No cake, no cry... 'cause I met DAVID BECKHAM on my birthday!

เรื่องมันเริ่มต้นจาก... เราส่งจดหมายผ่านตัวแทน AIA ไป ไม่ใช่สิ มันอาจจะเริ่มมา 20 ปีแล้ว ไม่มีใครที่รู้จักเราไม่รู้ว่าเราติ่งเดวิด เบคแคม นั่นแหละ แล้วเรื่องนี้ก็รู้ไปถึงพ่อเพื่อนที่เขารู้จักตัวแทน AIA

เดือนสิงหาคมที่ผ่านมา เพื่อนได้นัดเราไปพบกับคุณกาญ (นางคงเห็นเราเฮิร์ตที่ปีที่แล้วไปดักรอพี่เบคหน้ารร. แล้วนกเลยเวทนาเพื่อน 55) คุณกาญแนะนำให้เราเขียนจดหมายทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษให้เขาเพื่อยื่นต่อไปที่ AIA บอกตรงๆ เราไม่เคยคิดถึงวิธีนี้มาก่อน จนถึงตอนเขียนจดหมายส่งไปก็คิดว่าเขาคงไม่อ่านหรอกมั้ง แต่ขอแค่มีโอกาสเราทำหมด เราส่งจดหมายไป 2 ฉบับ (ไทยและอังกฤษ) โดยเฉพาะฉบับภาษาอังกฤษนั้นเราเขียนด้วยสรรพนามประหนึ่งพี่เบคเป็นบุคคลที่สองเลย

สองเดือนผ่านไปโดยไร้ฟีดแบกใดๆ เราทำใจแล้ว (อันที่จริงเผื่อใจตั้งแต่วันที่ส่งอีเมล) จนกระทั่งอาทิตย์ก่อนมีคนทักข้อความมาในเฟซฯ บอกว่า AIA ได้รับจดหมายและมอบสิทธิ์ให้เรามาดูกิจกรรมคลินิกฟุตบอลกับเดวิด เบคแคม แล้ววันงานดันตรงกับวันเกิดเรา กรี๊ดดดดดดด ร้องไห้สิ รออะไร ฮือออ

มีเวลาเตรียมตัวแค่ 9 วัน นี่รีบออกแบบเสื้อกับเพื่อนและคิดหาของขวัญให้พี่เบค ทำการ์ดด้วย ตอนนั้นไม่รู้ว่าจะมีโอกาสให้ไหม แต่มันต้องทำอะ! ไม่ได้ไม่เป็นไร แล้วทุกอย่างก็เสร็จไปแบบเฉียดฉิว แถมงานนี้น้องยังจองและออกค่ารร.แถวสนาม SCG ให้ด้วย (รู้สึกมีแต่คนสนับสนุนการติ่ง ฮือออ) ยิ่งใกล้วันที่รอก็นอนไม่หลับหลายคืน มือนี่ชุ่มเหงื่อตลอดเวลา

และแล้ววันที่รอก็มาถึง ไปถึงสนามด้วยความตกใจมากกก คนเยอะมากกกกก ไอ้ที่ซ้อมมาว่าจะตะโกน "David! I love you!" ต้องไม่ถึงหูพี่เบคแน่เลย แต่เอาวะ ขอแค่เห็นไกลๆ ในระยะสายตาก็ดีใจแล้ว แต่!! หลังจากไปลงทะเบียนรับสติ๊กเกอร์เข้างานก็มีคนพาไปนั่งเก้าอี้ใกล้เวที ใกล้กับทางที่พี่เบคจะลงสนาม แล้วสักพักก็มีคุณโอ๋ AIA มาบอกว่าได้อ่านจดหมายเราแล้ว รวมถึงส่งต่อไปให้พี่เบคด้วย เฮ้ยยยยยยย ความรู้สึกที่ได้รู้ว่าพี่เบคอ่านจดหมายเรามันยิ่งใหญ่มากอะ ไม่มีคำไหนจะมาเปรียบ คิดย้อนไปน้ำตาก็จะไหลทุกครั้ง

ความดีใจต่อมาคือ คุณโอ๋จะให้เราตั้งแถวต่อจากน้องนักเตะและมาสคอตต้อนรับพี่เบคตอนลงสนาม กรี๊ดดด นี่รีบซักซ้อมกับแม่ว่ากดถ่ายรัวๆ เลยนะตอนพี่เบคเดินผ่านหนู แล้วระหว่างรอนั้นเองก็เห็นชาวต่างชาติทั้งผู้หญิงผู้ชายมาดูสถานที่ ในใจก็คิดว่าทีมพี่เบครึเปล่า มาถึงแล้วแน่เลย หายตื่นเต้นจนตื่นเต้นอีกรอบ

หลังจากนั้นก็มีคนของ AIA อีกคนมาคุยกับเรา คุณเอมี่บอกว่าทาง AIA ส่งจดหมายไปให้พี่เบค แล้วพี่เบคคือคนอนุญาตให้เรามาในวันนี้... ประโยคนี้ก้องในหัวเราจนความรู้สึกทุกอย่างชาไปหมด หันไปมองแม่แบบจะร้อง แต่!!! ยังไม่แค่นั้น เราจะได้ขึ้นไปหาพี่เบคที่ห้องข้างบน!!!

มีคนมานัดเวลาและถามว่าจะให้เซ็นอันไหนให้ของขวัญอันไหน ฮือออ ที่วาดฝันไว้กำลังจะเป็นจริงหมดเลย พอถึงเวลาก็มีคนมาพาขึ้นไปที่ VIP Box ของสนาม SCG เมืองทอง เราได้ไปรออีกห้องก่อน แล้วก็มีคนมาตามไปห้อง AIA ที่มีผู้บริหารอยู่ สักพักพี่เบคก็เข้ามา...เหมือนหลุดมาจากโทรทัศน์เลย ทั้งหน้าตา รูปร่าง เสียง รอยยิ้ม ทุกอย่างคือพี่เบคโคตรๆ ฮือออ ฮึบน้ำตาปากสั่นจนต้องเม้มปากอ่า พอพี่เบคหันมาเห็นเรา คำคำแรกที่เขาพูดคือ "Happy birthday"

ตอนนั้นในหัวเหมือนมีพลุระเบิดปุงปัง ตอนพี่เบคยิ้มแล้วเดินมาหาเหมือนมีดาวอยู่ในห้องนั้นวิบวับไปหมด พี่เบคถามว่าสบายดีไหมแล้วก็กอดเรา ฮือออออออ นี่ตอนแรกตอบว่าแอมกู้ด พอพี่กอดเลยตอบไปอีกว่าเรียลลีกู้ด โว้ยยย ตอบในอ้อมกอดข้างคอพี่เบคอะ (เพลงพี่ชายที่แสนดีต้องมาอะจุดนี้ ฮือออ) พี่เบคถามว่าอายุเท่าไร บอกว่าดูเด็ก ไม่เหมือนฮี (โถ พี่ของน้องงง) แล้วแม่ก็เอาของขวัญออกมาให้ พี่เบคอ่านการ์ดในถุงบนตักเราด้วยยย

ตอนพี่เบคเซ็นหนังสือให้คือตอนที่เราแอบมองได้นานที่สุดแล้ว พี่เบคพูดงุ้งงิ้งว่าเซ็นตรงไหนดี หน้าปกแล้วกัน เซอร์ไพรส์ที่เขาเขียนชื่อเราถูกโดยที่เราไม่ได้บอกด้วย (หรือเพราะอ่านการ์ด 55) พี่อวยพรให้เรามีวันที่ดี แน่นอนอยู่แล้ว เพราะพี่ไง! แถมตอนถ่ายรูปยังขยับมาใกล้มากกก ใกล้จนเราต้องย่นคอหนี ทั้งไม่กล้ามองหน้าและกลัวหน้าเราโดนหน้าเขา หัวใจก็เต้นแรงไปอีกกก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เบคโอบไหล่จนมาเห็นในรูป มัวโฟกัสแต่จะโดนหน้าพี่ชาย ฮือออ

พี่เบคถามถึงแม่ด้วยว่าเป็นแม่เราหรือ แล้วก็จับมือแม่ (ขนาดหนูยังไม่ได้จับเลย!) ตอนพี่เบคบอกว่าข้างนอกร้อน นี่อยากตอบเหลือเกินว่านี่วินเทอร์ค่ะพี่ชาย แต่ตอบไปว่าช่าย แต่หนูไม่ร้อน แล้วพี่เบคก็ถามว่าเราจะยังอยู่แถวนี้ใช่ไหม เราตอบว่าใช่ พี่เบคก็บอกว่าดีแล้วยิ้มให้ (ที่จริงก็ยิ้มตลอดเลย ละมุนใจมากกก) ก่อนออกจากห้องนั้นผู้ติดตามพี่เบคก็นึกว่าเราลืมของ พอมีคนบอกว่าอันนั้นให้พี่เบค เขาก็ยิ้มและชมว่าน่ารัก

เราหยุดยิ้มไม่ได้ตั้งแต่กลับลงมา ใจฟูจนรู้สึกว่าถ้าตายตอนนั้นต้องไปสวรรค์แน่ๆ ถึงจะไม่มีสติจนลืมให้พี่เบคเซ็นเสื้อ แต่เราดีใจโคตรที่ได้คุยงุ้งงิ้งกับพี่เบค ไม่มีล่ามหรือใครช่วยเลย มันอาจเป็นบทสนทนาจิ๊บจ้อยแต่มันโคตรบริสุทธิ์ ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกนี้ยังไง

ตอนพี่เบคลงมาที่สนาม เราก็ไปเกาะราวกั้นดูอยู่ห่างๆ มีช่วงนึงที่พี่เบคพูดบนเวทีแล้วหันมาตรงจุดที่เรานั่งอยู่แล้วยิ้มให้ ใจบางโคตรรร ฮือออ น้องรออยู่ตามที่บอกแล้วนะพี่จ๋า รู้สึกโชคดีมากที่ได้เจอพี่เบคก่อนด้วย เพราะตอนทำกิจกรรมมองไม่เห็นเลย ถ้าการ์ดไม่กันให้กลับพี่เบคก็คงเซ็นให้ทุกคนที่รอ ซึ้งโคตรที่รักพี่มานานปี

ตอนเรากลับไปถึงรร. ขณะรอกาแฟที่สั่ง ในร้านก็เปิดเพลง The scientist พอดี ที่ฮึบน้ำตาไว้เป็นอันหมดท่า ร้องไห้คาแก้วกาแฟ

______________________________

ขอบคุณ AIA มากๆ เลยค่ะ ขอบคุณจากใจ เป็นความทรงจำที่มีค่ามาก

______________________________

บันทึกไว้เตือนความจำ ถ้ามีโอกาสเจอพี่เบคอีกครั้งจะต้องตั้งสติพูดให้ได้มากกว่านี้ อยากถามพี่เบคว่าเหนื่อยไหม ฝากความรักถึงครอบครัว และจะต้องปริ๊นต์รูปครั้งนี้กับใส่เสื้อไปให้พี่เบคเซ็นด้วย