ย้อนกลับไปที่สนามบินนานาชาติผู่ตง ตอนที่รู้ว่าตัวเองตกเครื่อง ตอนนั้นรู้สึกชีวิตเคว้งคว้าง ไม่ปลอดภัย ไร้ญาติขาดมิตร มวลอากาศมันอึมๆ ครึมๆ
เหมือนเดินผ่านฉากหนังของหว่องกาไว เดินผ่านพระเอกไป ขณะที่พระเอกกำลังตัดสินใจว่าจะหนีนางเอกไปที่ไหนดีนะ ไปที่ไหนนะ ที่ไหนนะ ที่ไหนนะ นะ นะ ได้ยินเสียงพันธมิตรพากษ์ออกมาก้องกังวาล

กำหนดบินคือวันถัดไป ขณะนั้นเวลาท้องถิ่นประมาณ 20.30น. ต้องโทรไปบอกแม่ เพื่อขอเงิน บอกตรงๆ ตอนนั้นมีเงินติดตัวแค่ 30 ดอลลาร์ อย่างไรก็ไม่พอจ่ายค่าโรงแรมแน่นอน

เดินว่อนหาตู้โทรศัพท์ จะหายากไปไหน อาจจะเพราะเราไม่เคยมาที่นี่มาก่อน อะไรๆ ก็ดูไม่คุ้นชินไม่เสียหมด พอเจอตู้โทรศัพท์ตอนนั้นดีใจมาก แล้วก็เหมือนมีคนมากระชากเข้าป่าละเมาะข้างทาง "มันใช้ยังไงวะครับ!?" แล้วแบบไหนมันคือตู้แบบอินเตอร์เนชั่นแนล? ยืนอึ้ง คือจะภาษาจีนล้วนไปไหน ต้องแกะลายแทงจากรูปเพื่อจะดูว่ามันใช้งานยังไง สุดท้าย ต้องยอมแพ้ครับ มันสงวนตู้โทรศัพท์ไว้ให้คนในชาติมันเท่านั้น คือมึงสร้างเองเข้าใจกันเอง แกะลายแทงมาได้หนึ่งอย่างคือ ต้องใช้เงินหยวนเท่านั้น แล้วผมจะไปหาจากไหนครับพี่! เวลานี้ สักหยวนก็ไม่มี จะเอาดอลลาร์ไปแลกเคาน์เตอร์เงินก็ปิดหมดแล้ว แล้วว้อนท์โทรศัพท์มาก ต้องโทรไปหาแม่

จึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ บอกว่าต้องการใช้โทรศัพท์ เพื่อโทรกลับเมืองไทย นางลิ้มกิมฮวงที่สีหน้าไม่รับแขก มันพูดอังกฤษไม่ได้ กูพูดอังกฤษไม่ได้ กว่าจะทราบความว่า เราต้องเอาเงินหยวนมาจ่ายเท่านั้นถึงจะใช้โทรศัพท์ของสำนักงานออฟฟิศได้ อยากจะกรีดร้อง ฟูมฟาย คลุ้มคลั่ง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่นางลิ้มกิมฮวงก็ไม่สะทกสะท้าน ข้าพเจ้ายื่นดอลลาร์ให้แม่นาง แต่แม่นางส่ายหน้าพร้อมกับทำสีหน้าเบื่อหน่าย พูดยานๆ คำเดียว "โน โน"

โนของเมิงนี่คืออะไร โนไม่ให้ใช้โทรศัพท์ โนไม่พูดอังกฤษ หรือโนไม่เอาดอลลาร์ เมิงช่วยใบ้คำให้กูอีกนิดได้ไม๊ครับ! ขณะนั้นก็มีเจ้าหน้าที่สนามบินที่พอจะพูดภาษาอังกฤษได้ ก็เข้าไปถามแม่นางลิ้มกิมฮวง เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้อ้วนนี่มาโวยวายอะไร พอได้ความเจ้าหน้าที่ก็เลยชี้มาที่ดอลลาร์ แล้วพูดว่า exchange ชูสองนิ้ว อะไร 2 เหรียญเหรอ? โน เทวนตี้ ...เทวนตี้ คือตอนนั้นเหนื่อยมากๆ แล้ว เอาไงก็เอา ได้เงินหยวนมา 100 หยวน ให้ดอลลาร์ไป 20 ดอลลาร์ ขาดทุนร้อยนึง แต่ตอนนี้ช่างแม่งแล้วครับ รีบโทรหาแม่ แม่โดนแม่ด่าจนมึน แต่ตอนนั้นไม่รับรู้อะไรแล้ว วิญญาณออกจากร่างไปตั้งแต่ตอนแกะลายแทงที่ตู้โทรศัพท์แล้ว

นั่งๆ นอนๆ รอแม่โอนเงินมา ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีโรงแรมนี่หว่า เจออีกปัญหาละ คือคืนนี้จะไปนอนที่ไหน? ทันใดนั้นก็มีแม่นางอึ้งย้งเห็นไอ้อ้วนยืนทำหน้าโง่ๆ นางจึงรีบปรี่เข้ามาดุจสายลมพริ้วไหว นางคือพวกที่คอยต้อนแขกให้ไปใช้บริการโรงแรม สอบถามได้ความว่ามีรถรับส่งสนามบินกับโรงแรม และราคาไม่แพงประมาณ 900 บาท เลยตัดสินใจไปกับนาง นางพาไปส่งที่รถตู้ รถตู้ที่สภาพเหมือนรถตู้ขายกับข้าวบ้านเรา แค่เห็นก็รู้แล้วว่าชะตาชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

แต่เดี๋ยวก่อนฮะ พอถึงโรงแรมแล้วเกินคาดฮะ สภาพดีเกินคาด สะอาด กว้างขวาง แลดูปลอดภัย เช็คอินเสร็จเกือบห้าทุ่ม ยังไม่เลยวันคริสมาสต์สินะ บอก Merry Chistmas และ Happy Birthday พระเยซูในใจ หันไปเห็นน้องหมวยที่ต้องเข้ากะในค่ำคืนคริสมาสต์ที่ทุกคนต่างไปเฉลิมฉลองกัน เราเดินไปที่เคาน์เตอร์บอกกับนางเบาๆ ว่า "Merry Christmas" เรายิ้มให้กันแบบจริงใจที่สุดเท่าที่เราจะมีให้กันและกันได้ เป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นที่สุดในสภาวะเคว้งคว้าง และอุณหภูมิหนาวเย็นที่ 2 องศาเซลเซียสเช่นนี้