Bloggang.com : ระนาดแก้ว - นิทานเรื่อง -@- สิงโตกับยุงขี้โม้

+~* สวัสดี...ความรัก *~+

Group Blog

All Blogs

นิทานเรื่อง -@- สิงโตกับยุงขี้โม้

" ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " มียุงขี้โม้และใจกล้าตัวหนึ่ง บินไปรอบๆตัวสิงโตผู้เป็นเจ้าป่า...ที่กำลังจะหลับอยู่รอมร่อๆ อยู่เดี๋ยวนี้แล้ว...เจ้ายุงขี้โม้หวังจะดูดกินเลือดสิงโตเป็นอาหารให้ได้เพื่อจะสร้างวีรกรรมให้กับตัวเอง...มันคิดว่าแม้มันจะเป็นสัตว์ตัวกระจิ๊ดริ๊ดเล็กแค่นี้ ถ้ามันสามารถกัดจมูกสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่า...และดูดกินเลือดได้ มันคงจะได้มีเรื่องคุยโม้ไปได้อีกนานเลยทีเดียวว่ามันเหนือกว่า ดูๆแล้วในป่าแห่งนี้ก็มีเพียงตัวมันเท่านั้นแหละ ที่จะทำได้...มันภาคภูมิใจมาก

ส่วนสิงโตผู้เป็นเจ้าป่านั้น...ให้เป็นสุดแสนที่จะรำคาญใจเป็นอย่างมาก ที่มีแมลงตัวเล็กๆ คือยุง บินไปบินมาขัดจังหวะการหลับนอนกลางวันของมัน...มันเงื้อมืออันใหญ่และหนาเตอะใล่ตะปบด้วยความรำคาญอย่างสุดๆ แต่เจ้ายุงขี้โม้ก็หลบทันทุกครั้ง...มันบินหนีไปบินหนีมาและพูดว่า " ถึงแม้ ว่าท่านจะเป็นผู้ที่ใครๆ ขนานนามว่าเป็นเจ้าแห่งป่าก็เถอะ..อย่าผยองให้มากไปนักเลย จะจับข้าเหรอไม่มี ทาง ถึงแม้ข้าจะตัวเล็กแค่นิดเดียวแค่นี้ก็เถอะ แต่ข้าไม่เห็นจะกลัวอะไรท่านตรงไหนเลย ฮ่าๆๆ เก่งจริงตามตะปบจับข้าให้ได้สิฮ่าๆๆๆ"

สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้น...ก็โมโหขึ้นมาทันที มันลุกขึ้นและอ้าปากอันใหญ่ที่มีเขี้ยวอันแหลมคมเข้างับทันใด...แต่เจ้ายุงถึงแม้จะโดนงับเข้าไปอย่างจังอย่างนั้น ก็ไวเหมือนกัน มันบินหนีแทรกซอกฟันของสิงโตออกมาอย่างหวุดหวิดแล้วรีบบินไปตั้งหลัก...ก่อนจะหัวเราะลั่นแล้วพูดออกมาว่า
" ฮ่าๆๆๆฮู่ๆๆๆ เป็นยังไงแม้แต่เขี้ยวคมๆ ที่แหลมอย่างนั้นของท่าน ก็ไม่สามารถจะทำอะไรข้าได้เลยเห็นไหม ? ฮ่า ๆๆๆ สะใจจริงๆ แต่ต่อจากนี้จะเป็นทีของข้าบ้างละเตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน ฮ่า ๆๆๆ " เจ้ายุงพูดเสร็จ...ก็ขยับปีกและสั่นกระพือเสียงดัง "ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " ขึ้น เหมือนทำสัญญาณอะไรบางอย่าง...

แล้วก็มีสิ่งหนึ่งบิน...เกาะกลุ่มกันมาจนดำมืดเป็นฝูง เหมือนกองทัพเลยทีเดียว จ๊าก..กองทัพยุงนี่..แว๊ก บินเกาะ กันเป็นฝูงมองเห็นดำมืดไปหมด เจ้ายุงขี้โม้...รีบบินไปที่ฝูงยุงนั้น " โอ่..ขอบใจมากเพื่อนที่มาตามสัญญาณเรียกของเราเร็วพวกเรา...จัดการกับสิงโตตัวนั้นได้เลย " พอสิ้นเสียงคำสั่งเท่านั้น ฝูงยุงก็แตกฮือตรงเข้าหาสิงโตทันที มันรุมกัดและสูบเลือดกินไปทุกที่ทั้งตัวเลยทีเดียว สิงโตเจ้าป่าตกใจและเจ็บคันไปหมด " โอ้ย..คันๆ แสบไปหมดแล้ว...ก้าววว์..ช่วยด้วย "

ตามหน้าตามตัวของสิงโตนั้นปวมปูด...ไปด้วยรอยกัดของยุง...สุดแสนจะทนสิงโตจึงวิ่งโกยแน่บเข้าหาบ่อน้ำทันทีและกระโดดตูมลงไปจนน้ำกระจาย เพื่อหมายให้ช่วยบรรเทาจากความคันและปวดแสบปวดร้อนที่เกิดขึ้นนั้น...เจ้ายุงขี้โม้ก็บินตามมาติดๆ มันบินไปอยู่ตรงหน้าสิงโตที่มีสภาพร่อแร่หมดท่า...แล้วคุยโม้ทับว่า " ฮ่าๆๆ เป็นยังไงละท่านเจ้าป่า...เราชนะท่านแล้วใช่ไหม? ยอมรับออกมาได้แล้ว ต่อหน้า ข้านี่...ว่าข้าเหนือกว่า...เร็ว ๆ " มันพูดพร้อมกับขู่บังคับข่มสิงโตผู้เป็นเจ้าป่าอยู่อย่างนั้น...เลยไม่ทันรู้ตัวว่า ที่ข้างหลังของมันนั้นมีใยแมงมุมอันใหญ่ขึงพาดอยู่...แล้วแมงมุมเจ้าของใยก็กำลังจ้องมองมันอยู่ด้วยตา อันเป็นประกายเลยทีเดียว...เจ้ายุงพูดไปก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุด...มันก็ถอยไปจนปีกของมันไปติดเข้า กับใยของแมงมุมจนได้...เจ้าแมงมุมตัวเขื่องก้าวย่างสามขุมเข้าหายุงขี้โม้แล้วพูดว่า " เหอๆๆ ไม่ใช่เจ้าหรอกที่ชนะและเหนือกว่าน่ะ...ข้านี่ไง ผู้ชนะ วันนี้นับเป็นวาสนาของแมงมุมกระจอกๆ อย่างข้า...ที่จะได้ลิ้มรสยุงผู้ยิ่งใหญ่เหนือเจ้าป่าอย่างเจ้า ข้าว่าท่านสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่าก็คงนึกอิจฉาข้านะ...ใช่ไหม?ท่านสิงโต...ฮ่า ๆๆๆ " ว่าแล้วมันก็ตีลังกาลงมาสองตลบ แล้วเขมือบยุงเข้าไปทั้งตัวทันที...ส่วนเจ้ายุงขี้โม้ที่อยากจะเป็นใหญ่เหนือเจ้าป่านั้น ก่อนที่มันจะสิ้นใจลง...มันจึงพูดด้วยความช้ำใจก่อนตายว่า " ไม่น่าเลย...ยุงที่กำลังจะได้อยู่เหนือเจ้าป่าอยู่รอมร่ออย่างข้าต้องมาตายในอุ้งมือของเจ้าแมงมุมไร้ระดับอย่างนี้ สุดจะอาย...โลกจ๋าขอลาละ คร๊อก..บ๊าย..บาย "

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

" รู้จักประมาณตนและอย่าประมาท ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป "

Create Date : 14 สิงหาคม 2548

Last Update : 19 สิงหาคม 2548 20:20:19 น. 3 comments

Counter : 650 Pageviews.

Share
Tweet