Group Blog All Blog
|
เพื่อน.. บล็อกอันนี้ย้อนหลังสุด ๆ เลย แหะ ๆ ไม่ค่อยมีโอกาสได้อัพซักเท่าไหร่ ขออภัยล่วย หมดเดือนมกราแล้วเนอะ..ไวจังว่ะ ก่อนอื่นเลย ขอบ่นเรื่องแผ่นดิสก์ (เฮงกะบ๊วย) ของเรา แผ่นเราพังไป 5 แผ่นแล้ว แถมฟอร์แมทไม่ได้อีก เหลือแต่ซากไว้ดูเล่น เวรจิง ๆ เหลือแค่แผ่นเดียวเท่านั้นที่ใช้ได้ซึ่งเป็นแผ่นใหม่......อยากร้องไห้จิง ๆ แผ่นที่พังน่ะ......ก็ใช้ไปไม่กี่ครั้งเอง ผ่านงานไม่โชกโชนเลย..พังซะแล้ว ถ้าเรามีตัวเสียบ ๆ (ภาษาวรรณ) หรือที่เรียกว่ายูเอสบี เราก็ใช้ไปแร้ววว.. ตั้งใจเลยว่า บล็อกอันนี้ คงเป็นบล็อกส่งท้ายก่อนที่เราจะสอบปลายภาค สอบไล่ (ออกจากโรงเรียน) ซึ่งเราก็จะสอบในวันจันทร์-อังคาร และพุธ ที่ 6-7-8 สอบติดกันเลย 3 วัน ก็ดีอยู่หรอกที่ไม่ได้สอบเลข........แต่มันก็ยังคงโหดร้ายสําหรับเราอยู่ดี วันพุธที่ 1/2 คงเป็นวันที่เราจะเล่นเน็ตวันสุดท้ายแล้ว หักดิบเรย!! เราจะไม่อยู่เย็นเพื่อแช่ตัวในห้องคอม.....และเล่นเน็ตอย่างเป็นสุขแล้ว เราต้องอ่านหนังสือจิง ๆ แล้วล่ะ........... จากนี้มันคงไม่มีเวลาเอื่อยเฉื่อยสําหรับเราแล้ว ต้องตั้งใจจิง ๆ ซักที........เราใช้เวลาอย่างไม่รู้ค่ามามากพอละ ไอ้วรรณ.........สู้ ๆ !!!! .......................................................... พอสอบเสร็จ ก็ปิดเทอม หลังจากนี้เราก็จะจบม.6 และออกไปเผชิญโลกที่กว้างขึ้น เหลือไว้แต่ความทรงจําดี ๆ มีค่าทางจิตใจ และมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง ที่เราอยู่ร.ร.สตรีศรีสุริโยทัยมา 6 ปีเต็ม เจอเรื่องร้ายและดีที่ผ่านเข้ามา ที่เราเป็นเพื่อนพวกแก ๆ มา 3 ปี 6 ปี หรือ 10 ปี บางคนเราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะนับเราเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่านะ ทําวีรกรรมอัน..........ตอนม.3 ไม่รู้ว่าพวกแกเกิดคิดพิเรนท์อะไรกันนะ แต่ก็สร้างสีสันให้ชีวิตและความทรงจําดีนะ^^ เคยเป็นเด็กแว่น ที่ใสซื่อและ"ขี้แง"สุด ๆ ตอน ม.1 เป็นซี้กะห้องคอมและห้องสมุด ทําการบ้านที่ห้องสมุดทุกเย็น (มีเหตุผลบางอย่างน่ะ....ไม่บอก) เคยโดนเจ๊ยี้ด่าเกือบทุกวันตอน ม.2 เคยเป็นฐานตอนเล่นกล้วยทับ เมื่อตอน ม.3 เยาะเย้ยทีมโปรดของ 'จารย์ เวลาแพ้ กรี๊ดเสียงดังตอนงานกีฬาสี เคยไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ในคาบอังกฤษหลักตอน ม.4 จดเล็กเชอร์คาบเลข........จดไปก็ไม่รู้เรื่อง แต่ก็ดันทุรังจดไป...........แค่รู้สึกอุ่นใจว่ายังมีอ่าน แต่วรรณก็ไม่เคยอ่าน...............ผลคือเกรด 0 วิชาเลข เครียดมาก ๆ มากสุด ๆ ในชีวิตเลย ตอนนั้นยอมรับว่า "เราอยากเป็นไข้หวัดนกตายว่ะ" ได้ตาย และได้ตังค์ด้วย .........แต่ก็ขอบคุณที่เราไม่ได้เป็น หรือเราฆ่าตัวตายตอนนั้น................ (ดูเครียดมะ) ถ้าเราตายตอนนั้น เราคงพลาดอะไรดี ๆ หลาย ๆ อย่าง เราคงได้รู้จักคนน่ารักอย่างเธอน้อยลง หรืออาจจะไม่ได้รู้จักกันเลย เราคงไม่ได้มีโอกาสคุยกับเธอ เหมือนอย่างที่ฉันพยายามทําในตอนนี้ เราอาจไม่ได้รักเธอ เหมือนอย่างที่เรารู้สึกในตอนนี้ "เธอ" ในที่นี้ ก็หมายถึง "แก" น่ะแหละ รักนะ บางวันเคยต้องมากวาดพื้น ทั้งที่ไม่ใช่เวร สภาพห้องมันเลวร้ายมากอ่า เพราะพวกเพื่อนมันไม่ยอมทําเวรตามวันกัน แอบวิจารณ์คําพูดของเจ๊อิงดอยกับเพื่อน หรืออ.คนอื่นที่พูดไม่เข้าหู หรือไร้เหตุผลในความคิดเรา เคยมาแต่เช้า เพื่อเล่นเน็ตแต่เช้า เพราะได้ห้องประจําเป็นห้องคอม ตอน ม.5 แอบเฮียพูนเล่น MSN Web Messenger หาเว็บเล่นเอ็มใหม่ เมื่อเว็บโดนเฮียพูนบล็อก เก็บขยะตอนคาบคอมเกือบทุกคาบ เผชิญกับโลกนํ้าแข็งอันน่าหวาดผวาในห้อง 445 คาบเลข หัวใจเต้นดังกันอย่างไม่ได้นัดหมาย.. นั่งตัวตรงกระทันหัน ไม่มีหรอกที่จะนอนแบะกับโต๊ะน่ะ ป้าวิ!!!! ถึงแกจะน่ากลัว แต่เราก็ต้องยอมรับจิง ๆ ว่าเราเรียนรู้เรื่อง ถึงอ.จะโหด หนูก็รู้ค่ะว่าอ.เป็น อ.ที่ดี อันนี้ก็ยอมรับ แต่ถึงยังไง หนูก็ยังกลัวที่จะเข้าใกล้ หรือมองหน้าอาจารย์อยู่ดีล่ะค่ะ! ร่วมมือกันเล่นละครตอนงานกีฬาสี ขําเพื่อน อืม..........มันกล้าว่ะ แต่ใครจะรู้.............ว่าตัวละครที่เด่นที่สุด โชว์ตัวบ่อยที่สุด นอนแผ่หราบนเสื่อ กลางสนามโรงเรียนอย่างไม่อายสายตาคนกว่า 2000 คน (มันเป็นการแสดง เข้าใจ) เธอคนนั้นจะเป็นดรัมเมเยอร์ของสีเหลืองในตอน ม.6 ม.6 ปีสุดท้ายของเราที่จะอยู่ร.ร.ศรี มี อ.ประจําชั้นที่น่ารัก และเรียบร้อยสุด ๆ อย่าง อ.ประพิศ ซึ่งจะคอยจํ้าจี้จํ้าไชเรื่องความสะอาดห้องเป็นประจํา วันไหนห้องสภาพเลวร้าย พื้นเป็นคราบดําหลายจุด แกจะอารมณ์ไม่ดี เราก็ต้องทําเวรกัน แต่ก็เข้าใจแหละ มันก็จริงอย่างที่แกพูดนะ ประมาณว่า เราอยู่ห้องสะอาด ร่างกายจะดีกว่าอยู่ห้องสกปรก อ. แกก็........ไม่รู้สิ............เราเกรงใจเค้าอ่ะ ไม่กล้าทําไรห่าม ๆ ข้ามหูข้ามตา หรือไม่รับผิดชอบ อะไรเทือกนี้ พูดไม่ถูกเหมือนกัน อ. แกดูแลห้องเราดีที่สุดเลยแหละ ตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย ดูแลนะ เข้าโฮมรูม สนใจนักเรียนดี ไม่เพิกเฉยกับนักเรียนเหมือน อ.ทีผ่าน ๆ มา ถึงแกจะเป็นรองหัวหน้าหมวดอังกฤษก็ตามที รักอาจารย์นะคะ ^^ นอกจากนี้ ม.6 ยังเป็น ม.ที่เรียนสังคมได้เกรดดี และรู้เรื่องด้วย ยกความดีให้อาจารย์ค่ะ เรื่องค่อนข้างวุ่นวาย ตอนจัดงานลีลาศของห้อง ยืมกระโปรงสีชมพูของยัยนู๋พิงค์ เราไปยืนตรงเวที ร้องเพลง Oops, i did it again สมัครใจไปร้องเลยแหละ อยากร้องมาก หุหุ ไม่สั่นเท่าไหร่เลย จะว่าชินก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่สั่นน่ะแหละ ดีใจที่............เคาะโต๊ะตอนเราร้อง กําลังใจเพิ่มขี้นนับแสน (โฮะ ๆ ) เราดีใจมาก ๆ นะ ^^ พอลงจากเวที เพื่อนมาบอก "ไอ้วรรณ แกกล้ามาก" แล้วก็นับถือกับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของเพื่อนเราด้วย หาเกมมาคั่น เครื่องคอมพ์ที่เปิดคาราโอเกะมันแฮงค์ ต้องรีสตาร์ทใหม่น่ะ ดูคนควบคุม เธอจะหัวเสียมาก ๆ เลย ^-^ จากนี้ไป เราอาจจะไม่ได้เจอเพื่อนเราบางคนอีก บางคนน่ะ เพราะบางคนก็ไม่ได้มีความฝันเดียวกัน เส้นทางเดียวกันกับเรา ตอนนี้.....เรามีเวลาอยู่ร่วมกันอีกไม่นานแล้ว แกก็รู้ว่าเวลาไม่เคยรอแก หรือเรา หรือใคร ๆ ก็ขอให้เก็บความทรงจําดี ๆ เอาไว้นะ อย่าลืมคิดถึงเราด้วยล่ะ เราก็จะคิดถึงแกเหมือนกัน 
สวัสดีทุกคน
โดย: โบ IP: 125.27.112.91 วันที่: 21 มิถุนายน 2551 เวลา:11:47:53 น.
|
thE_Little_Uki
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
คิดถึงๆจังเยย
ไปปัจฉิมที่ระยองม่ายช่ายหรอ!
แล้ววันสอบเจอกัน
มิสนะจ๊ะ
=^_^=