Bloggang.com : ทีแปลง - ทวารบาลงานจิตรกรรม

ศิลปินข้างวัด
โดย พร เมืองใต้

(ตอนต่อ)

ตอนทั้งสองยังเป็นเด็กเล็ก ๆ ยายชอบพาไปวัดไปฟังเทศน์ฟังธรรม และแม้ปัจจุบันยายจะตายไปแล้วห้าปี โจมกับจอมก็ยังรักและระลึกถึงยายอยู่ และเพื่อเป็นการแสดงความรัก ความกตัญญูและระลึกถึงยาย ทั้งสองจึงหมั่นไปทำบุญตามที่ยายเคยสอนและเคยทำ

ส่วนงานเขียนรูปคืออาชีพของทั้งสอง หลังจากที่ยายได้ส่งเสียให้เขาเรียน จนจบวิทยาลัยเพาะช่าง
ทั้งสองมีความถนัดและฝีมือพอ ๆ กัน งานในร้านจึงต้องแบ่งกันทำ

วันนี้จอมรับหน้าที่วาดรูปเหมือนที่มีคนมาจ้างให้วาด ส่วนโจมเขียนภาพไทยเพื่อขายฝรั่งและนักท่องเที่ยวบางคน ที่ชอบซื้อภาพวาดสวย ๆ และแปลก ๆ ไปประดับผนังบ้านเรือน ซึ่งแต่ละภาพมีราคาตั้งแต่สี่ห้าพันบาทถึงหมื่นบาทขึ้นไป

แกลเลอรี่แห่งนี้อยู่ใกล้กับ สำนักงานบริษัทรถทัวร์นำเที่ยว ซึ่งบริการนักท่องเที่ยวด้วยรถบัส รถตู้ และรถมินิบัส แล้วยังจัดเรือรถนำเที่ยวตามเกาะ ภูเขา ถ้ำ และสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ในจังหวัด… และจังหวัดใกล้เคียง

ร้านของโจมและจอมจึงมักมีนักท่องเที่ยวเดินมาหยุดแวะชม ภาพที่เขาวาดไว้ในร้านและซื้อไปแทบทุกวัน ทำให้ทั้งสองพี่น้องมีรายได้มากบ้างน้อยบ้าง พอกับการเช่าตึก ๓ ชั้น ๑ คูหาที่ค่าเช่าแพงถึงเดือนละเกือบหมื่นบาท

“เราอยากได้ความเห็นของนายเรื่องทำดีแล้วได้ดี ทำชั่วแล้วได้ชั่ว” จอมย้ำอีก

“พูดยากว่ะ… นายเห็นยายลาภร้านขายวัสดุก่อสร้าง ที่อยู่ที่ใกล้ ๆ บ้านยายเราไหม?”

โจมหมายถึงบ้านชนบทชานเมือง ของอีกอำเภอซึ่งไม่ได้อยู่ในอำเภอเมือง… ที่เขามาเปิดร้าน “ยายลาภขี้โกงจะตายแต่ รวยเอ๊า - รวยเอา นี่ก็เพิ่งซื้อดินของครูประชาราคาตั้งเป็นสิบ ๆ ล้าน แกเอาเงินมาจากไหน”

“แต่ยายเคยบอกว่าคนที่ทำชั่วแล้วยังได้ดี เป็นเพราะชาติก่อนเขาทำบุญไว้มาก บุญเก่าของเขาที่ทำไว้ยังส่งผล ชาตินี้ถึงแม้ว่าเขาจะกำลังทำชั่วอยู่ เขาก็ยังได้รับผลบุญที่เคยทำไว้ชาติก่อน แต่เมื่อใดบุญเก่าหมดลงเมื่อนั้นแหละเราจะเห็นผลบาปกรรมชั่ว” จอมพูดตามที่ยายเคยสอน

“งั้นเราลองทำแบบยายลาภดูบ้างไหม เผื่อบุญเก่าเรามีจะได้รวยเร็ว ๆ” โจมตั้งใจพูดเล่น ๆ

“ไม่เอาเรากลัวบาป แล้วก็กลัวติดคุกด้วย” จอมพูดแล้วหัวเราะและรู้ว่าพี่ชายพูดเล่น

“พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ตอนที่เรากำลังเรียนมอสาม ยายลาภรับเหมาปลูกหญ้าให้บริษัทที่มาทำถนนสายเข้าอำเภอบ้านเรา ยายลาภจ้างเด็ก ๆ ในหมู่บ้านให้ไปช่วยกันปลูกหญ้า พวกเราทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงหกโมงเย็น ยายลาภรับปากจะจ่ายค่าล่วงเวลาหลังห้าโมงเย็น ให้อีกคนละ ๑๐ บาทแต่ไม่ให้ แกโกงแม้กระทั่งเด็ก” โจมรำพึงถึงความหลัง

“แต่เราก็ไม่จน เพียงแต่ว่าเรารวยน้อยกว่าแก…” จอมพูดแล้วหัวเราะ

พอดีรถจักรยานยนต์ส่งหนังสือพิมพ์แล่นมาจอด และคนส่งหนังสือพิมพ์โยนหนังสือพิมพ์ขึ้นมาให้บนพื้นกลางร้านและปากตะโกนบอก

“รับหนังสือพิมพ์ด้วยนะคร้าบบบ”

แล้วชายคนนั้นก็ขับรถจักรยานยนต์ นำหนังสือพิมพ์ไปโยนให้ที่บ้านอื่น ๆ อีกต่อ เพราะต้องรีบทำเวลา จอมลุกขึ้นไปหยิบหนังสือพิมพ์มา พอเห็นพาดหัวก็อ่านเคร่า ๆ แล้วก็ร้องขึ้น

เฮ้ย! นายดูข่าวพาดหัวนี่ซี มีเรื่องที่อำเภอบ้านเรา” จากนั้นก็ส่งหนังสือพิมพ์ให้โจมแฝดพี่ดูต่อ

โจมรับไปอ่านแล้วร้องลั่นออกมา “โอ้โฮ! เป็นไปได้หรือนี่ รัฐบาลประกาศยึดทรัพย์เอเย่นค้ายาบ้ารายใหญ่”

ทว่าโจมอ่านหนังสือพิมพ์ไม่ทันจบ หลวงพ่อวัดที่เขาไปทำบุญฟังเทศน์ฟังธรรมเป็นประจำ ก็มายืนอยู่ที่หน้าร้าน จอมรีบลุกไปยกเก้าอี้มาวางให้หลวงพ่อนั่ง ก่อนประนมมือไหว้เอ่ยปากนิมนต์

“นิมนต์ครับหลวงพ่อ หลวงพ่อมาหาเรามีธุระอะไรหรือครับ” แล้วเขาเองก็นั่งลงกับพื้นและประนมมือขณะพูด โจมรีบวางหนังสือพิมพ์แล้วนั่งลงกับพื้นประนมมือตามน้องชาย

“อาตมาจะมาบอกว่า ชาวกรุงเทพที่นำเงินมาสร้างโบสถ์ไว้ที่วัดหลังหนึ่งนั่น เขามาเห็นภาพที่โยมวาดไว้ให้อาตมา เขาเลยอยากจะให้โยมไปวาดภาพพุทธประวัติบนผนังโบสถ์ โยมไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหม?”

“เอ่อ…ไม่ขัดข้องครับ” โจมดีใจและรีบตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ถ้าโยมตกลง โยมไปพบเขาเดี๋ยวนี้เลย ไปคุยกันในรายละเอียด โยมไปรถที่อาตมาพามานี่แหละ เดี๋ยวเสร็จธุระจะให้รถกลับมาส่ง” หลวงพ่อพูด

๑ ชั่วโมงต่อมา…
โจมกับจอมกลับมาที่ร้าน ทั้งสองสุดปลาบปลื้มเป็นล้นพ้นกับงานใหม่ที่ได้รับ เขามั่นใจว่าเพราะเขาทั้งสองทำแต่ความดี ไปวัดทุกวันพระจึงมีสิ่งไปดลจิตดลใจ ให้เศรษฐีที่มาจากกรุงเทพฯ เห็นภาพพุทธประวัติที่เขาวาดใส่กรอบถวายหลวงพ่อ แขวนอยู่ที่ผนังกุฏิด้านหลังที่หลวงพ่อนั่ง ทำให้เขาได้รับเหมางานใหญ่ ที่เศรษฐีใจบุญเสนอให้

และเมื่อทั้งสองต่างไม่กล้าตีราคา เพราะไม่เคยรับเหมางานในวัด เศรษฐีผู้ใจบุญจึงเสนอค่าจ้างให้ในราคา ๑ ล้านบาท แถมกำหนดระยะเวลาการทำงานให้ว่าภายใน ๑๐ เดือนต้องเสร็จ

“โจม นายว่าถ้าเราตั้งใจวาดจริง ๆ กี่เดือนจึงจะเสร็จว่ะ” จอมถามเพราะโจมมีประสบการณ์ในการวาดภาพไทยมากกว่าเขา

“ถ้าเราทำแบบไม่หยุดเลยคือทำทุกวัน ทำตั้งแต่แปดโมงเช้า ถึงสี่โมงเย็น ไม่เกินห้าเดือน” โจมตอบ

“ถ้างั้น เราทำไปเรื่อย ๆ แบบว่างานที่ร้านเราก็รับ เพื่ออย่าให้เสียลูกค้าทางนี้” จอมให้ความเห็นแล้วพูดต่อไปว่า

“คราวนี้เราเห็นกันชัด ๆ แล้วใช่ไหมว่า ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว ยายลาภโดนตำรวจตรวจค้นยาบ้าเจอยาบ้าเป็นแสน ๆ เม็ดซ่อนอยู่ในท่อน้ำ บุญเก่าของยายลาภหมดแล้ว ทรัพย์สินต่าง ๆ ที่โกงมาก็ถูกยึดหมดเหลือแต่กรรมคือคุก”

“สิ่งที่ยายเคยสอนเป็นความจริง เราดีใจที่คนทำชั่วได้รับผลชั่ว ยายพยายามสอนและฝึกให้เราทำแต่ความดี ความดีทำให้เราได้เรียนจบศิลปะ ได้ฝึกฝนตนเองจนมีฝีมือไว้ใช้ทำมาหากิน เราทำความดีให้กับตนเองและคนอื่นมาตลอดนายว่าไหม?”

โจมไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เขารู้สึกสะใจที่คนชั่วได้รับผลกรรมบ้างเสียที ก่อนที่คนชั่ว ๆ อีกมากมายจะหลงผิดถึงขั้นคิดผยองครองโลก


โจมกับจอมใช้เวลาวาดภาพผนังโบสถ์อยู่ห้าเดือน งานก็เสร็จเรียบร้อย หลังจากรับเงินค่าเขียนภาพโจมและจอมซื้อรถยนต์กระบะ ๑ คัน แต่ผลงานของเขาเป็นที่ประทับใจของคณะเศรษฐีมาก และเศรษฐีใจบุญกลุ่มนี้มีชมรมร่วมคณะอยู่ ๑๐๐ กว่าคน ทุกคนมีความเชื่อมั่นว่า การสร้างโบสถ์และสิ่งสาธารณะจะทำให้ได้รับกุศลผลบุญอันยิ่งใหญ่ ดุจเดียวกับการสร้างปราสาทราชวัง ไว้สำหรับไปพักอาศัยในภูมิภพหน้า

กลุ่มเศรษฐีจึงต่างพากันออกเที่ยวไปค้นหาวัดเก่า ๆ ตามบ้านนอก เลือกวัดที่พระสมภารและพระลูกวัดปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ และกลุ่มเศรษฐีกำลังจะสร้างหรือบูรณะโบสถ์ วิหาร ศาลา… ตามวัดที่มีเสนาสนะทรุดโทรมอีกหลายแห่ง เพื่อจรรโลงพุทธศาสนาให้กลับมามีบทบาท ในการหล่อหลอมจิตใจคนให้เป็นคนดี โดยเฉพาะเยาวชนของชาติ ซึ่งคณะเศรษฐีเห็นว่า

ส่วนใหญ่กำลังหลงทาง และจะนำหายนะอันแรงร้ายมาสู่ประเทศชาติ หากยังปล่อยให้เป็นไปดังแบบที่เห็น ๆ

คณะเศรษฐีจึงจองตัวโจมกับจอมไว้เป็นช่างเขียนภาพผนังโบสถ์ วิหาร ประจำคณะของตน เพราะภาพวาดที่ดี ๆ สามารถสอนคน ได้ดีกว่าการมีแต่เพียงตัวอักษรเพียงอย่างเดียว ดังคำกล่าวที่ว่า “ภาพ ๆ หนึ่งสามารถถอดออกมาเป็นคำพูดได้มากกว่าพัน ๆ คำ” ทำให้ทั้งสองได้มาเขียนภาพผนังโบสถ์ หลังที่เพิ่งจะบูรณะใหม่เสร็จอีกแห่ง

ขณะที่โจมขับรถกลับจากไปซื้อแปรงทาสีและพู่กัน จากในตัวเมืองจะกลับไปวัดที่ทำงาน ซึ่งมีจอมกับคนงานอีกสองสามคนที่จ้างไว้เป็นลูกมือประจำ ทำงานอยู่ที่โบสถ์ สองฟากทางที่โจมขับรถผ่านเป็นทุ่งนาข้าวกล้าสดเขียว สลับกับป่าของผืนแผ่นดินอันชุ่มฉ่ำของภาคใต้ซึ่งปีนี้มีฝนดีตลอดปี เรือกสวนต่าง ๆ มีผลไม้ เงาะ ทุเรียน มังคุดและผลไม้อื่น ๆ ดกจนล้นตลาด และทำให้ชาวสวนขายผลไม้ไม่ได้ราคา ซึ่งโจมได้แต่นึกเห็นใจชาวสวนและความคิดที่อยากจะทำสวนและซื้อสวนไว้บ้าง ต้องถูกชะลอออกไป

ตรงที่หนึ่งระหว่างทางซึ่งค่อนข้างเปลี่ยว โจมเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขาคนหนึ่ง ออกมายืนโบกมือเรียกขออาศัยรถ ตอนแรกโจมคิดว่าจะไม่จอด เพราะมองสาระรูปอันผอมแห้งซูบโทรม และการแต่งกายเสื้อกางเกงปะๆ ปอน ๆ ของชายคนนั้นแล้วก็ให้รู้สึกหวาดระแวง

เพราะที่ผ่านมาไม่ถึงเดือนมีคนร้ายดักจี้รถยนต์ยี่ห้อบีเอ็มดับเบิ้ลยู ของภรรยาประธานหอการค้าจังหวัด… คนร้ายชิงเงิน รถยนต์ แล้วฆ่าเจ้าของรถก่อนนำศพไปทิ้งเสียที่อีกจังหวัดหนึ่ง

แต่ความมีน้ำใจอันเป็นนิสัยประจำตัวของเขาทำให้โจมหยุดรถ กดปุ่มไฟฟ้าเอากระจกลงครึ่งหนึ่ง แต่เข้าเกียร์หนึ่งและเหยียบคลัตช์พร้อมจะออกรถได้ทันที ถ้าเห็นว่าเหตุการณ์ไม่น่าไว้ใจ

(โปรดอ่านต่อตอนต่อไป)