• ผิดไหม..? ที่ผมเขียนบล็อก เป็นเรื่องขำบ้างไม่ขำบ้าง

ว่าด้วยเรื่อง การไปคุมเด็กเข้าค่ายฯ ตอนที่ 1 กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้ว นานที่ไหนกันว้า เพิ่งจาเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานี่เอง กระผมต้องแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ตีห้า เพื่อมาจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้สำหรับพาเด็กเข้าใหม่ไปเข้าค่ายที่วัดพระศรีอารย์ อ.โพธาราม จ.ราชบุรี.....ไกลมาก ๆ (ประชดอ่ะ อยู่ห่างจากบ้านผมแค่ ประมาณ 20-24 กม.มั้ง แต่ห่างจากโรงเรียนผมประมาณ ไม่น่าเกิน 15 กม. เหมาะแก่การหนีกลับมานอนบ้านเป็นอย่างมาก 5555) ไม่ช่ายว่าจะขยันตื่นแต่เช้าอะไรหรอก เพราะตี 5 นะตื่นเจง ๆ แต่ตื่นมาปิดนาฬิกาปลุกอ่ะเด่ แหม ๆ ทันน่า ๆ นอนต่ออีกนิดน่า มาตื่นอีกทีก็โน่นละ 6 โมงเช้าเหมือนเดิมอ่ะ 555 ขึ้เกียจไม่มีเปลี่ยนแปลง 555 ตื่นขึ้นมาก็ตาหู ก็แทบแหก เก็บข้าวเก็บของเข้าค่ายก็แทบไม่ทัน อาบน้ำก็แทบไม่ตั้งตัว แต่งตัวก็แทบไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไง ๆ ก็หล่อคงเดิม แหม ๆ ๆ ก็คนมันหล่อนี่นาช่วยไม่ได้ 5555 กว่าจะมาถึงโรงเรียนก็ 7.50 ไปแล้ว อ้าวขบวนรถบัส เคลื่อนศพ เอ้ย เคลื่อนตัวออกจากวิทยาลัย พอดี แหะ ๆ สวมรอย ขับรถตามรถบัสไปเล้ย...ย.ย.ย.ย....พอมาถึงวัดก็คาดคะเนสถานที่จอดรถที่สามารถหลบหลีกสายตาจากอิตาแป๊ะ และลูกสมุนปิศาจของเขาเสียหน่อย โน่นไปจอดไว้ตรงหน้าโบสถ์ ติด ๆ กับที่เขาไถ่ชีวิตโคกระบือ เลย 555 ตรงนี้น่าจะปลอดภัย พวกปิศาจร้ายไม่กล้าเข้ามาแน่ ๆ ก็หน้าโบสถ์เลยนา ปิศาจพวกนี้ไม่กลัวให้มันรู้ไป...แล้วที่สำคัญที่สุดก็คือ ที่ตรงนี้มันเหมาะแก่การหนีกลับเป็นอย่างมาก ชะอุ๋ย ๆ เริ่มคิดชั่ว ๆ อีกแล้วเรา สมควรที่อิตาแป๊ะ จะเกลียดขี้หน้าเราไหมละ อุอุ มาถึงวัดพระก็ให้เด็กนักเรียนไปนั่งพับเพียบกับพื้นที่ศาลาอบรม เพื่อทำการส่งมอบตัว พวกครูอย่างเรา ๆ ก็ยังสบายดีเพราะยังนั่งเก้าอี้อยู่ แต่พอถึงอิตอนให้อาจารย์ที่ปรึกษาของแต่ละกลุ่มออกไปนั่งพับเพียบด้านหน้าเด็กของตัวเองนี่สิ...แรก ๆ ก็ เฉย ๆ สักพักเริ่มเส้นยึด ๆ สักพัก เฮ้ย ๆ พระเจ้า ตูซวยแล้วไหมละนั่น....ก็ดันนั่งไปนั่งมาขา ๆ ขาตูหายไปไหน ว้าเนี่ยะ.....ฮือ ๆ ขาผม ขาผม ไม่มีความรู้สึก ชา กาแฟ โอวัลติน เนสวีต้า ไวตามิลด์ ยูนีฟ โออิชิ ไปกันหมดแล้ว โอ๊ย ๆ ๆ ทรมาน ๆ สรุปว่านั่งพับเพียบเรียบร้อยเหมาะสมแก่เป็นลูกผู้ดีมีสกุลเก่า อย่าง เรา ๆ แต่ผมเชื้อสูงกว่าการที่จะมานั่งพับเพียบ เพราะส่วนมากผมจะนั่งบัลลังก์อ่ะ ไม่ใช่เป็นกษัตริย์ นะ แต่ ว่าเป็นคนเช็ดเก้าอี้ผู้พิพากษานักโทษ ตอนไปเช็ด ๆ ถูๆ ก็แอบนั่งบัลลังก์ตรงนั้นไปซะงั้น...555 นั่งไปนานเกือบ 40 นาที จะขยับขา ก็อายเด็กที่อยู่ตรงหน้า สักพักมันเริ่มจ้องหน้า เดี๋ยวกูแดกหัวมรึงเลย กู ยิ่งเมื่อย ๆ อยู่ เดี๋ยวปั๊ด (เริ่มรมณ์บ่จอยแล้ว 5555) จนไม่ไหว ขอขยับกายสบายชีวา ด้วยการเปลี่ยนขาซ้ายมาเป็น ขาหมู เฮ้ยไม่ใช่ขาขวา สักหน่อย อิจฉากูละเด้ อ้ายเด็กที่นั่งจ้องหน้ามองมา ผมเลยมองย้อนกลับไปบ้าง....ผมนั่งที่กลุ่มแรกเลย แล้วจู่ ๆ พระเขาให้เอาพานที่เด็กมาไหว้เรา เอาขึ้นไปตั้งบนโต๊ะหมู่บูชาบนเวที เวงแล้วไหมละกู....ขาผม ตั้งสติไม่ทัน ลุกขึ้นยืนแล้วไม่มีแรงเดิน เคยเป็นไหมละครับ ตอนที่นั่งพับเพียบนานเกินกว่า ครึ่งชั่วโมงแล้วเคยมีอาการนี้ใช่ไหม แล้วทำไมตูต้องโดนก่อนเพื่อนเลยว้านี่....ร่างกายผมตอนนั้นเหมือนกับอ้ายอ่างที่เป็นตลกเลยง่ะ ตอนยืนต้อง ทุบ ๆ ขาหน่อย แล้วบอกว่า ตื่ง ๆ ๆ ๆ ขยับขากระเพลกเป็นอ้ายอ่างเลยอ่ะ ก้าวขึ้นบันไดทีงี้ พระเจ้าจอร์จ เราต้องเก็บอาการให้ได้ สายตาเด็กเกือบ 400 คู่ มองตากันเป็นมัน...เสียฟอร์มคนหล่อหมด...ฮึบ ๆ สำเร็จ เลือดไหลไปเลี้ยงแล้วเว้ย ....ดีนะนี่ ไม่งั้นพิการตลอดชีวิตละแย่เลย ตู เลยเดินได้ดีเล็กน้อย ย้ำว่าเล็กน้อยเท่านั้น อารามเหมือนกับมัดมันไต่ ยิบ ๆ ที่ขา เป็น ล้าน ๆ ตัวว่างั้น ....พอช่วงเวลาตักข้าวให้นักเรียนนี่สุดยอด...เคยป่ะคดข้าวให้เด็ก ยิ่งกว่ายกดรัมเบลอีก...เด็กเกือบร้อยคนผ่านการตักข้าวให้มาแล้ว ปวดกล้ามเนื้อแขนกับข้อมือไปเลย ตัก ๆ อยู่หมดแรงซะดื้อ ๆ เด็กทำท่างง อาจารย์สุดหล่อนี่เป็นอะไรไปว้า...555 ....นี่ขนาดเราตีแบดทุกวันยังจะเป็นขนาดนี้ แล้วคนอื่นอีก 3 - 4 คนที่ตักอยู่จะเป็นไงกันบ้างหว๋านี่...สรุปไปลองถาม ๆ กันดู ปรากฏว่า ปวดเมื่อยเหมือนกันหมดนั่นแหละ 5555 มื้อต่อมาเลยไม่คดข้าวตักให้เด็กแล้ว ตักกับแทน 5555 ....พอว่างปุ๊บ บรรดาครู ๆ ทั้งหลาย ก็จะหลบออกมาเป็นกลุ่ม ๆ กระจัดกระจาย ในส่วนต่าง ๆ ของวัด ม้าหินบ้าง หน้าร้านสวัสดิการบ้าง...แต่ก็จะโดนอิตาแป๊ะจัดการตามล่าให้ครูไปนั่งเฝ้าเด็กที่เด็กกะลังเรียนกับพระ....บางคนเห็น ผอ. เดินมาทางหลังโบสถ์ ก็หลบชะแว๊ปไปทางด้านข้างโบสถ์ พอ ผอ. มาด้านข้างโบสถ์ พวกครูพวกนี้ ก็ชะแว๊ป ไปด้านหน้าโบสถ์ แมร่งหลบกันเก่ง จริง ๆ บางคนหนีไปแถวหน้าห้องน้ำ ผอ. นกรู้นี่ก็รู้อีก ไม่รู้ว่าผอ.จะไปแดร๊กขี้ รึไงก็ไม่รู้ เลยรู้ว่ามีอ้ายพวกครูกลุ่มนี้อยู่ตรงนี้พอดี...555 สม ส่วนผม ตอนแรกนั่งอยู่ที่ม้าหิน กันกับเพื่อน ๆ 4-5 คน พอ ผอ. มากลุ่มก็กระจัดกระจายยังกับกดชักโครกไงงั้นเลย เพราะครูแต่ละคนนี่ใส่เสื้อเหลืองกันหมดเลย...ผมว่าถ้าเกิดม๊อบขึ้น ผมว่าให้อิตาแป๊ะ นี่ไปสลายม๊อบนั่นเลย ผมรับรองได้ผลชะงัก เพราะเดินไปที่ไหน ม๊อบกระจาย วงแตกตลอด 5555 นี่แหละตัวปราบม๊อบชัดเจน..... แล้ว ผอ. นี่ก็จะมาจองตามจองล้าง จองผลาญอะไรกับพวกครู ด้วยว้า ตูละเบื่อ พระเขาก็ดูเด็กอยู่แล้ว ปล่อยครูพักผ่อนตามอัธยาศัย กันบ้างไม่ได้รึไงฟร่ะ ให้มาทำงานตั้งแต่ 7.00 - 22.00 น. นี่นะ ค่าจ้างก็ไม่ให้ ค่าล่วงเวลาก็ไม่มี จะอะไรกันนักหนา พระเขาก็สอนอยู่จะให้พวกครูอย่างผม ไปสะแหลนหน้า ไปให้พระเขากดดันทำมาย...ย.ย.ย.ย...คนนะไม่ใช่ แรงงานทาส หนาเว้ย อิตาแป๊ะ... ...สุดท้าย แกก็ต้อนพวกครูไปหลายคนเหมือนกัน...ส่วนพวกผม กับครู อีกจำนวน 5- 6 คน ที่โดนแยกมาให้คุมเด็กเป็น ฐาน ๆ ประมาณ 3 ฐาน ผมกับพวกครูพวกนี้มาที่ฐานนั่งวิปัสนาบนโบสถ์ พื้นที่บนโบสถ์ ก็ไม่เพียงพอ ให้พวกครูเข้าไปอยู่ด้วย แน่นไปหมด อุอุ เห็นทำเลแถว ๆ นี้ดีมาแอบอยู่หน้าร้านค้าสวัสดิการ...โดยอาศัยการนั่งกระบะท้ายรถของเพื่อนครูคนหนึ่ง....แล้วให้รถสี่ประตูของโรงเรียนเป็นบังเกอร์ ไม่ให้ อิตาแป๊ะ และสมุน ได้เห็น ก็ได้ที่เลย อ้าว ขุด พรวน หว่าน ไถ เพื่อปลูกต้นสตอบอแหลกันได้เต็มที่ 5555 เรื่องที่นินทา ไม่ช่ายเรื่องอะไรเล้ย เรื่องอิตาแป๊ะ และสมุน ท้างน้าน...5555 ผมรู้แล้วละว่า ทำไม ผอ. และสมุน ถึงเดือนร้อนมาต้อน ๆ พวกครู ไม่ให้ว่าง..เพราะ ถ้ารวมกันอยู่มากกว่า 2 คนขึ้นไป มันจะเริ่มตั้งแก๊งค์ กันประชุมเพลิงกันเพื่อด่า นินทา เพื่อกัด ผอ. แล้วก็ ลูกสมุนปิศาจ นี่เอง 5555...ผอ. เลยต้อง จัดการ 5555 สงสัย สันนิษฐาน ผมไม่ผิดแน่ ๆ เพราะอยู่กัน เกิน 2 คนเมื่อไร ไม่ว่า ครู คนไหน เจ้าหน้าที่คนไหน ได้คุยกันละเก้อ เรื่องที่ด่ามัน ที่สุด คือเรื่อง อิตาแปะ และยัยแม่มด แล้วก็พวกสมุนปีศาจทั้งหลายนี่แหละ 555 สะใจ ๆ ที่สุด ทำอะไรไม่ได้ แอบด่ามันก็ยังดีว่ะ ตู สบายใจไป 555   Create Date : 21 พฤษภาคม 2550     Last Update : 21 พฤษภาคม 2550 11:46:16 น. Counter : 356 Pageviews.   1 comment Share Tweet

แผ่นดินไหว..เหรอ...ตื่นเต้น ๆ ๆ วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมา พร้อมกับความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าวันนี้ ช้านจะออกกำลังกายห้ายด้าย....ชิชะ..ดังนั้นตื่นมาก็ต้องไปขับถ่ายของเสียออกจากร่างกายก่อนเป็นอย่างแรก เพื่อที่จะได้ไม่เป็นขวากหนามในการออกกำลังกายตอนเช้าของเรา...พอเสร็จสิ้นภารกิจขวากหนามนั้นแล้วก็...เริ่มเลย ขยับแข้ง ขยับขา กระดุก ๆ กระดิ๊ก ๆ อยู่สักพักไม่เกิน 5 นาที ก็เริ่มการจ๊อกกิ้ง วิ่งนะครับวิ่ง ไม่ใช่ขี่ม้านา ถ้าเป็นขี่ม้านั่นมันจ๊อกกี้ ยี่ห้อกางเกงในแล้วนะนั่น....จ๊อกกิ้งยังไม่ถึง 3 นาทีดี โอย..ย...ย ปวดเข่าง่ะ...ไม่ได้ ช้านไม่ใช่คนยอมอะไรง่าย ๆ สักกะหน่อย ทำต่อ ๆ ทำได้อีกไม่เกินนาที..เวงกรรม ปวดท้อง ขะ ขะ ขี้ ขึ้นมากระทันหัน อารายฟร้า เค้าอุตส่าห์ระบายออกมาก่อนหน้านี้แล้วนะนั่น...ไม่ย้อม ไม่ยอม....ไม่ใช่ใจแข็งฝืนออกกำลังกายต่อนะ...แต่เป็นการไม่ย้อม ไม่ยอมให้ ขะขะ ขี้ไหลออกมาหรอก วิ้งปรู๊ดเข้าไป ป๊าด ๆ ๆ ๆ ปู๋ ปุ๋ง อยู่พักใหญ่ ๆ ก็ใครละจะห้ามเรื่องพรรณอย่างนี้ได้ ห้ามอะไรก็ห้ามได้ นอกจากห้ามเด็กไม่ให้คลอด ห้ามปอดไม่ให้หายใจ ห้ามตายเวลาโคม่า ห้ามฆ่าเวลาขี้ ไม่งั้นจะบาปมาก ๆ เลยนะจาบอกห้าย...ย..ย 555 จบจากเรื่องขี้ ๆ ก็อาบน้ำแต่งตัวซะเลยไม่ให้เสียเที่ยว ไม่ออกแล้วกำลังกง กำลังกาย...555 เปลื่นใจง่าย กว่าเปลี่ยน กางเกงใน ซะอีกนะนี่.....วันนี้ออกไปทำงานที่โรงเรียน ก็ขับรถแบบชิว ๆ ไม่เร่ง ไม่รีบ ใจเย็นมาก ๆ เย็นมากจนแตรรถ ไม่ดัง....เวง กำ สงสัยรถเราจะเก่าอย่างที่อินังทราย มันเคยบอกเอาไว้จริง ๆ ว่า รถอาจารย์นี่สุดยอดมาก ๆ เพราะดังทุกอย่าง ยกเว้นแตร์ อิหอยเอ๋ย แม่งมาว่าตู ตอนนี้สมพรปากมันจริง ๆ เสียแล้วสิว่ะ นี่...แต่ก็เริ่มนึกถึงคำพูดมันจริง ๆ เสียงล้อก็ดัง เสียงเครื่องก็ดัง ดังไปหมดทุกอย่าง ยกเว้นแตร์รถจริง ๆ ที่บีบยังไง๊ ยังไง มันก็ไม่ดัง....เซ็ง มาถึงโรงเรียน ที่จอดรถแม่งเต็ม....มีว่างก็อิตรงสนามหญ้ารก ๆ ข้าง ๆ ที่จอดรถมีพื้นที่ให้มดดิ้นตายได้หลายรูเลยเชียว...มองจากกระจกหลัง เห็นรถอิตาแป๊ะ วิ่งเข้ามาจะเข้าที่จอดรถเช่นกัน เอาละว่ะ ตูแย่งพื้นที่รก ๆ นั่นดีกว่า ตาแป๊ะเอ๋ย ตูได้แก้แค้นแล้ว 5555 อิตาแป๊ะไม่มีที่จอดรถแน่ ๆ กิ๊ก ๆ กิ๊ว..ว.ว......สำมะเร็จ ผมเข้าไปจอดรถปุ๊บ....ก็รีบวิ่งออกจากรถขึ้นไปสแกนนิ้วเลย...อิอิ อด ไม่ได้จอดแน่ ๆ ตาแป๊ะจ๋า.......นะนั่น ๆ แน่...แหม ๆ แกยังสามารถจอดได้เฟ้ย เพราะอีกฝั่งของลานจอดรถก็ยังมีพื้นที่รก ๆ อีกฝั่งหนึ่งที่แคบกว่าที่ให้มดดิ้นตายของผมอีก ฝั่งนึงเลย นึกว่าแกจะไม่สามารถจอดได้ซะอีก นายแน่มาก นายอุตส่าห์ยัดเยียดรถนายเข้ามาจอดพื้นที่รก ๆ เท่าแบคทีเรียดิ้นตายนี้ได้ นายแน่มาก อิตาแป๊ะ เอ๊ย...ย.ย. ยกนิ้วหัวแม่เท้าให้นายเลย ตาแป๊ะ 555 วันนี้คาบแรกสอนวิชาโปรแกรมสำเร็จรูปในงานอาชีพ ที่ห้อง LAB COM 1 เด็ก ๆ ปวส. 1 นั่งรออยู่หน้าห้องกันแล้ว ผมกำลังเดินมาสอนพอดี แต่ต้องแวะไปเอากุญแจห้องที่ห้องพัสดุก่อน (ที่จริงห้องนี้ ผมตั้งชื่อใหม่ให้ว่า ห้องเดี๋ยวปั๊ดดุเลย ให้เพราะมันชอบดุอ่ะ) พอไปเอากุญแจที่เจ้าหน้าที่ห้องเดี๋ยวปั๊ดดุ มันบอกว่ากุญแจไม่อยู่อาจารย์คนที่สอนคาบสุดท้ายเมื่อวานไม่ได้คืน แล้วมันก็ไม่รู้ด้วยว่าใครสอน อยากได้ก็ไปหาเอาเอง......อ้าว..ว..ว ตอบอย่างนี้ โดนทีนตูละซี่ แต่ อย่างเพิ่งวู่วาม ขันติ ขันติ ท่องเอาไว้ ๆ ....ไม่เป็นไร เดี๋ยวขอไปใช้ห้องอินเตอร์เน็ตสอนก่อนละกันวันนี้ เลยเดินไปตามเด็ก ๆ พายกโขลงกันไปห้องเนต..พอไปถึง ห้องปรับปรุงอยู่ยังไม่เปิดให้ใช้ อ้าว เป็น เอี้ยไรไปหมด..เก็บเด็กไปคนนึงตั้ง 500 บาท แต่ไม่ให้ใช้ เดี๋ยวปั๊ดฟ้อง สคบ. แล้วก็ไปฟ้องกระทรวงเลยนะมรึงถ้าอย่างนี้ เอาเปรียบ ๆ ชะมัด แต่ไหน ๆ เดินมาห้องเนตแล้ว เดินไปคุ้ยตารางสอนคนที่ใช้ห้อง LAB COM 1 เป็นคนสุดท้ายเมื่อวานนี้เลย อ่อ อ. ประทวน โทรไปหาเลยตู ถามว่าเมื่อวานใช้กุญแจแล้วเอาไปไว้ไหน...ประทวนบอกว่าก็คืนอินังนะ คนที่ผมไปถามเมื่อเช้านั่นแหละ ...อิเวง นี่..ขี้เกียจหาสิมรึง เมิง ตาย กรู ถ้ามรึงหาไม่เจอ...ไปถึงห้องเดี๋ยวปั๊ดดุ บอกมันไปว่า อ.ประทวนบอกว่าให้เอ็งนั่นแหละเมื่อวาน...อ้าว ๆ มันไม่เชื่อ โทรไปหาประทวนอีก....คุยกันอยู่นานสองนาน จนมันอดรนทนไม่ไหว ไปคุ้ย กองโน้น กองนี้ อยู่นาน..ส่วนเราก็กวงติง ไม่ช่วยเมิงหาหรอก...เปิดประตูแง้ม แล้วทำลอยหน้าลอยตา มอง พลางแคะขี้มูกไป มองลอยหน้าลอยตาไป เพื่อเรียกคะแนนกวนทีน ซะงั้น...จนแล้วจนรอด มานก็หาเจอ 55555 สม อิตอแหลเก็บไว้มั่วซั่วนี่หว่า แล้วโทษเขาไปทั่ว ตูละเบื่อ พอเข้าห้องได้ ก็สอนเลย....สอนจน 11.30 น. ขออนุญาตปล่อยก่อนเพราะวันนี้ 12.40 เขานัดประชุม 555 เลยขออนุญาตปล่อยก่อนเพื่อจะได้ไปหาอะไรมากระแทกปากก่อน กินเสร็จ ก็เข้ามาดันบล็อกที่ห้องทำงาน แล้วก็รอเวลาแฟนโทรมา ปรากฏว่าสักพักแฟนก็โทรเข้ามา แต่ด้วยสัญญาณรบกวนมันเยอะ ก็เลยคุยกันได้สักพัก ก็ต้องบ้ายบายไปก่อนอ่ะ...พอได้เวลาก็เข้าห้องประชุม....สรุปว่าประชุมเรื่องเกี่ยวกับการพานักศึกษาใหม่ไปดูงานที่สถานประกอบการ...สรุปได้ว่า ช่างไฟฟ้าจะพาเด็กไปดูงานที่เขื่อนศรีนครินทร์...ที่เมืองกาญ ไปซะไกลเลยนะมรึง..อยากจะเที่ยวอะซี่อ้ายครูเวง..สงสารเด็กเก็บไปแล้วคนละร้อย คงไม่พอมึงถลุงแน่ ๆ ต้องเก็บเด็กเพิ่มแน่นอน สงสารเด็กมันจัง 5555.....แผนกต่อมา ช่างยนต์ จะพาไปที่อู่ประกอบรถโตโยต้า ที่แถว ๆ สมุทรปราการม้าง...อันนี้ก็ไกล ต้องเก็บเด็กเพิ่มอีก.....แผนกอิเล็กฯ ของผม พาไปดูงานที่บริษัทฮามอนี่อิเลคทรอนิกส์ ซึ่งมีโรงงานผลิตอุปกรณือยู่ห่างจากโรงเรียนไม่เกิน 10 กิโล..แล้วก็ที่บริษัทวีอาร์เคสเปคตรัม ที่เป็นโรงงานผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เช่นกัน อยู่ที่แถว ๆ ใต้สะพานยกระดับตรง ถ.เพชรเกษม เพื่อแยกไปทางเมืองกาญ ผ่านเข้าบ้านโป่ง ตรงนั้น ก็ไม่น่าจะเกิน 20 กิโล...สรุปว่าประหยัด แถมยังจะมีอาหารให้เด็กได้ทานกันด้วย 5555 แหม จะไปทำไมไกล ๆ เปลืองตังค์ แค่ให้เด็กได้รู้ว่าสถานประกอบการเกี่ยวกับวิชาชีพเรานั้นมีการทำงานเป็นอย่างไร...ก็พอ ไม่ใช่ตอบสนองการอยากไปเที่ยวของครู เฮ้อ... กว่าจะเลิกประชุมก็ บ่าย 2 กินเวงลาสอนเด็ก ปวช.2 ซะงั้น...พอไปถึงที่ตึก อ้าวห้องตรู โดนอาจารย์อีกคนนึงแย่ง...ไปเสียแล้ว เลยต้องพาเด็ก ๆ ไปสอนอีกห้องนึง...ตารางห้องก็บอกว่าห้องนี้ไม่ว่าง ยังมีหน้าแย่งไปได้อีก กรู ละเซ็ง.... ตกเย็นก็มาตีแบด ที่สนามโรงอาหาร ตีได้ประมาณ เกือบชั่วโมงนึงได้ สุดท้ายก็เหงื่อโทรมกาย ไปสแกนลายนิ้วมือกลับบ้านง่ะ พอมาถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่า..แล้วก็ขึ้นมาเปิดเนต อ้าวมีข่าวว่าวันนี้แผ่นดินไหวเหรอ ...ต้าย ตาย เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย..ได้ข่าวว่าไหวตอน สี่โมงเย็นเหรอ...เราก็สอนอยู่บนตึกสี่ชั้น ไม่เห็นรู้เรื่องเลย...แต่เห็นคนเขาบอกกันในเนตว่า อยู่แถว ๆ ตึกแถบสุขุมวิทนี่รู้สึกได้เลยนี่นะ..ไม่รู้ว่าแฟนเราจะเป็นไงมั่งทำงานสูงอยู่บนชั้น 22 เลยนะนี่ จะรู้สึกได้ไหมน้อ ยิ่งความรู้สึกช้าอยู่ด้วย อิอิ....เพื่อน ๆ เป็นไงบ้างแผ่นดินไหวเนี่ย รู้สึกกันบ้างไหมละนี่ ...หรือว่าจะความรู้สึกช้า คือ ๆ กัน 555   Create Date : 16 พฤษภาคม 2550     Last Update : 16 พฤษภาคม 2550 21:24:20 น. Counter : 397 Pageviews.   5 comment Share Tweet

วันนี้ผมแปลงร่างเป็นคนเหนืออีกแล้ว ทำไงได้ ก็มันอยากจะ...อู้..อ่ะ วันนี้ก็อุตส่าห์ตื่นมาแต่เช้า....กะว่าจะออกกำลังกายเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อสุขภาพ และเพิ่มความหล่ออีกสักนิด ซึ่งจริง ๆ แล้วตัวของผมเองก็มีอยู่มากพออยู่แล้ว...แต่จะให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีกซักกะหน่อย แต่...ไม่เป็นดังเป้าประสงค์ เพราะจู่ ๆ ความขี้เกียจ ก็มาเคาะหัวใจซะงั้น เลยไม่ดีกว่าเท่านี้ก็หล่อจนแทบจะจุกอกตายอยู่แล้ว ไม่ออกแล้วกำลังกงกำลังกาย เปิดตูดเข้าห้องน้ำไปเลยดีกว่า 555 มาโรงเรียนสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือสแกนลายนิ้วมือ วันนี้อ้ายเด็กเวงเจ้าเก่าไม่มากีดขวางแล้วเหรอว่ะ แหม คิดถึงมันขึ้นมาเลยเชียว อ้ายเด็กเวง...มาแล้วเสียงหวอเตือนการเข้าแถว ไปเช็คชื่อนักเรียนดีกว่า...พอเดินไปที่แถว แป่ว อ้ายเด็กเวง หายไปไหนหมดฟร่ะ...มีนักเรียน ปวส. 1 อิเล็กฯ ก็มีเพียงแค่ 15 คน แต่นี้ ไม่มีสักกะตัว พระเจ้า..โดนสาปให้สูญพันธุ์รึไงหว่า...แน่ ๆ ๆ สายตาเหลือบไปเห็นเด็กคนนึงหลบเข้าไปพรางตัวเป็นตุ๊กแกอยู่กับเด็ก ปวส. 2 ซะงั้น...เราเลยต้องเอาตะเกียบไปคีบมันออกมาเข้าแถวซะงั้น ทำยังกับพาหมาไปเดินสวนสาธารณะในสิงคโปร์ซะงั้น เพราะถ้าจูงหมาไปไหน ต้องพกถุงพลาสติกกับตะเกียบไว้คีบอึหมาด้วยไม่งั้นโดนปรับ...เลยเอาตะเกียบไปคีบเด็กคนนั้นลากไปเข้าแถว..เด็กบอกว่า ก็ผมเขินอ่ะอยู่คนเดียว จะบ้าเหรอ อยู่กันเต็มสนามขนาดนี้บอกว่าอยู่คนเดียวได้ไง ......แหม ๆ รึจะโกหกครูบ้า เอ้ย บาอาจารย์เหรอไง....มาม่ะ ถ้าไม่กล้าเดี๋ยวครูต่อแถวเป็นเพื่อนให้เอาป่ะ ๆ แหม พูดยังไม่ทันขาดคำมีนักเรียนมาเพิ่มอีก 6 คน กระหืดกระหอบมาซะงั้น เลยไม่ได้เข้าแถวเป็นเพื่อนพวกมันเลย...เพราะหน้าตาอย่างเรา ก็พอไปวัดไปวาตอนดึก ๆ ได้ (ขืนไปกลางวัน เขาก็เห็นรอยเท้าหงษ์ของเราอ่ะสิ...อ้าว ต้องเป็นหงษ์สิ ผมออกจะขาวตี๋ ซะขนาดนี้ จะให้เป็นกาได้ไง ไม่ใช่น้องครีมช๊อคนะเออ..เกลียดจริง ๆ อิโฆษณาเหยียดสีผิวนี้ง่ะ ทำไมดำแล้วผิดเหรอไง ว้า ...แต่ดีนะที่เราขาว) ก็แหม ๆ ก็หน้าเค้าออกจาเด็ก (โข่ง) คือ ๆ กันแหละน่า กลมกลืน กันน่าดู... พอเลิกแถวรีบไปคว้ามือเด็กที่เมื่อวานที่ยังไม่ได้ยกถังน้ำคนนั้นมาคนนึง...มาชดใช้เวง ชดใช้กรรมเสียเพราะเมื่อวานไม่ได้ยก วันนี้เลยแถมให้เลยคือให้ยกคนเดียว 2 ถังเลยละกัน 5555 (หลอกใช้แรงงานเด็กอีกแล้วตรู ปวีณาจะจับผมฐานใช้แรงงานเด็กรึป่าวหว่านี่ ไมท่ได้ใช้นะ เด็กเต็มใจทำให้ต่างหากเล่า จริงไหม อ้าย แมน....(ต้องเอามีดจี้หลังมันเอาไว้ด้วย มันจะได้ตอบว่า ใช่....5555 พ้นข้อกหล่าวหา ซะงั้น))...พอให้เด็กยกน้ำเสร็จแล้ว..ก็แอบอู้..มาเล่นเนตแป๊บนึงมาแอบดูบล็อกอิอิ..มาดันซะหน่อยจะได้รู้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ไงล่ะ...ซึ่งจริง ๆ คาบแรกผมต้องสอนเวลา 8.20 น. แต่ตอนนั้นก็ 8.21 น. แล้ว แหม ๆ เข้ามาดันบล็อกแป๊บนึงนะ....พอดันเสร็จก็ ถอยรถออกจากที่จอดรถไปแวะจอดกลางทางที่โรงอาหารก่อน....พอเดินเข้าไปโรงอาหารตอนนั้น 8.40 น.แล้ว...ไปเจอเด็ก สาว ๆ ไม่สิต้องบอกว่า ทอม ๆ ถึงจะถูกกว่ามั้งนี่ พวกนี้เรียนอยู่ชั้น ปวช.2 ของแผนกผม นั่งกันอยู่ 4 คน...มีนังนิด นังแนน นังชมพู่ นังกมลทิพย์ นั่งอยู่ พอเจอหน้าเรา มันก็บอกว่า นี่ไงอาจารย์ พอเราได้ยินปุ๊บ ก็เริ่มการชักสีหน้าทำเป็นเคร่งเครียด พร้อมทำเสียงเข้มว่า เนี่ยมันกี่โมงแล้ว ห๊า ไปเลย ไปขึ้นเรียน รอพวกเอ็ง 4 ตัวนี่แหละน่ะ นี่นะอุตส่าห์ มาตาม ไปเลย ๆ ไปรอที่ห้องเลย ไป๊...แล้วผมก็เดินหันหลังกลับไปที่รถ..แล้วก็แอบหลบอยู่ที่มุมตึก มองเห็นพวกมันว่าเดินไปทางตึกกันหมดแล้วหรือยัง พอเห็น ว่าไปแล้ว ก็ได้โอกาสขอตัวไปสั่งอาหารเช้า รับประทานเสียก่อน เพื่อบำรุงสมองตอนเช้า 55555 เป็นเด็กอู้ไม่ดี แต่เป็นครูอู้ได้เสมอ (แต่ต้องระวังตัวให้ดี ๆ ด้วย อย่าให้อิตาแป๊ะจับได้ ไม่งั้นละ โดนเครื่องประหารหัวสุนัขแน่ ๆ )...และแล้วเราก็ได้ทานอาหารเช้าก่อนไปสอนซะงั้น อิอิ พอไปที่ห้องเรียนก็เช็คชื่อ ตรวจความเรียบร้อยของเด็ก ปวช.2 เลยมีทั้งหมด 24 คน 3 คาบแรกสอนวิชาดิจิตอลเบื้องต้น แต่ก็อู้ไปแล้วเกือบ ๆ 30 นาที 55555 โกงกิน เวลาราชการ 555...วันนี้เลยสอนเรื่องเกี่ยวกับระบบเลขฐานก่อน..ไม่ขอลงลึกก็แล้วกัน ....ตอนสอนก็มีทั้งตบ ทั้งเตะ ทั้งปาหนังสือใส่ ทั้งถีบเด็กนักเรียน เฮฮากันน่าดู โอ๊ย สารพัดวิธี เพื่อเอาเด็กพวกนี้ให้อยู่ แต่เราทำแบบไม่ใช่โหด ๆ นะ เราทำแบบติดตลก ให้มีเสียงหัวเราะบ้าง เด็ก ๆ มันจะได้ไม่เบื่อ หยอดมุกแต่ละมุกนี่ ก็เยอะวัน ๆ ต้องพยายามดูละครตลก ๆ คอยเก็บมุกมาใช้ในการสอนด้วยนา....แต่วันนี้ติดใจอย่างนึง สอนมาหลายรุ่นแล้วตอบผิดกันตลอดเลยเด็กพวกนี้ 2 ยกกำลัง 0 ได้เท่าไร มันบอกว่าได้ 0 เออ ตูละเซ็ง..มันต้องได้ 1 ต่างหากเล่า เพราะอะไรยกกำลัง 0 ก็ย่อมได้ 1 จำไว้ซะด้วยนะทุกคน.....พอสอนเสร็จ 3 คาบ ก็ให้การบ้านไป 2 ข้อ ในคาบหน้าให้เอามาส่ง...แล้วก็ให้ออกไปเข้าแถวหน้าห้องเรียน ให้สลับที่กันตามความพอใจ แล้วให้นับ 1 2 3 ไปเรื่อย ๆ ใครนับได้เลขที่ 40 41 42 43 44 ให้ออกมา ทำความสะอาด จัดโต๊ะ ลบกระดาน ให้เรียบร้อย..... คาบที่ 4 เด็ก ปวส. 2 มายืนเข้าแถวรอเรียนอยู่ด้านหลังแถว ปวช.2 แล้ว แหม ๆ เด็กปวส. 2 นี่ตั้งใจกันดีจัง....(ว่าไปก็แอบคิดถึง พวกเด็ก ปวส. 2 รุ่นที่แล้วจัง..ทั้งพวกนังทราย นังหลิน อ้ายปอนด์ อ้ายบ๊อบ พวกนี้ เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ แต่ได้ข่าวว่าหลินได้งานที่โรงงานไปแล้ว อ้ายบ๊อบก็โดนทหารไปแล้ว คิดถึงอ้ายเด็กพวกนี้ ชะมัดเลย)...พอปล่อย ปวช.2 ไป ก็รับ ปวส. 2 เช็คชื่อ เช็คเครื่องแต่งกาย แต่มีเด็กอยู่คนนึงไม่ได้ใส่ถุงเท้ามา (เพราะผมนี่ส่วนมากจะเช็คเครื่องแต่งกาย ถ้าใครใส่ไม่ถูกต้องจะตัดคะแนนอย่างละ 1 คะแนน จากคะแนนดิบ เพื่อที่จะได้เป็นกุศโลบายให้นักศึกษาแต่งกายให้ถูกระเบียบ)...แต่ใส่จตุคาม มา 3 องค์.....กำลังจะหักคะแนนอยู่แล้วเชียว ได้ยินพวกเพื่อน ๆ มันบอกว่า จตุคามฯ ก็ไม่ช่วยเอ็งเลย ใส่มาได้ตั้ง 3 องค์ พอเราได้ยินเท่านั้นแหละ ได้ทีเลย...อ่ะ ๆ เพื่อเห็นแด่จตุคามฯ งั้นวันนี้ผมไม่หักคะแนน เอ็งละกัน ...ซะงั้น เลยผม....เด็ก ๆ คนอื่น เลยบอกว่า เออ ห้อยจตุคามนี่แล้วขลังดีนะนี่ อาจารย์ไม่หักคะแนนด้วย ขลัง จริง ๆ เว้ย....5555 ผมรู้อยู่แล้วว่าพวกมันต้องมามุกนี้ อุอุ เลยเล่นกับมันไปด้วยเลย 5555 พอเช็คชื่อเสร็จ ก็ปล่อยเลย ไม่สอนเพราะคาบเดียวขี้เกียจ อิอิ ....เพราะต้องนั่งทำตารางสอนให้อ้ายพวกเด็กเวง ที่มันตกค้าง...ตั้งเกือบ 10 คน ตกกันมาได้ เกือบคนละ 10 วิชา ต้องมานั่งจัดตารางให้พวกมันอีก...ที่จริงไม่ใช่หน้าที่ผมหรอกเป็นหน้าที่ของที่ปรึกษามัน แต่ที่ปรึกษามันทำไม่เป็น (ไม่เป็นแต่ไม่คิดจะทำมันก็ไม่เป็นอย่างนี้อยู่วันยังค่ำแหละเว้ย..ตู...ผมว่าจริง ๆ มันทำได้ แต่มันขี้เกียจมาก กว่า ผมก็เลยเห็นแก่เด็กละกัน ช่วย ๆ กันไป อะไร ช่วยได้ก็ช่วยอ่ะนะ) เลยมาจัดให้มัน...นัดพวกมันเอาไว้ บ่ายครึ่งให้มาเอา แล้วเอาไปลงเพิ่มตามรายวิชาที่จัดมาให้ ได้เลย...... นั่งจัดจนเวลาล่วงมาที่ 12.30 น. แฟนโทรมา..แต่ผมกะลังง่วนกับการจัดตารางให้เด็กแต่ละคนอยู่ เพราะเด็กพวกนี้มันไม่ได้ตกวิชาเดียวกัน แต่ละคนก็ตกกันคนละวิชา ต้องมานั่งจัดให้แม่งทุกคน ไม่เป็นไร ศรี ทนได้....คุยไป จัดไป แต่สมองแยกส่วนไม่ถูก เลยเอาไว้ก่อน เดี๋ยวบ่ายขึ้นมาทำใหม่..เลยเดินไปโรงอาหาร.....ทานข้าวก่อน ช่วงบ่ายก็มานั่งจัดต่อ จนถึงเวลา 13.20 น. ยังไม่เสร็จเลย..เลยบอกเด็กที่มาเอาตารางสอนว่าที่เหลืออีก 3 คนพรุ่งนี้ค่อยมาเอานะ ขอตัวไปสอนก่อน....เลยไปสอนวิชาไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ เด็ก ปวส.1 กลุ่ม ม.6 ก่อน จริง ๆ ต้องสอน 3 คาบ แต่สอนได้แค่ 2 คาบ ก็ปล่อยแล้ว ไงไม่รู้ขี้เกียจอ่ะ ...เลยไปตีแบดที่โรงอาหารรอเวลาเลิก อิอิ...พอได้เวลาก็เหงื่อโทรมกายจะไปสแกนนิ้วกลับ เผอิญ มีอาจารย์คนนึงมาชวนไปเอาเครื่องมือช่างของเด็กที่สั่งซื้อไว้ที่ตลาด ว่าให้ไปช่วยกันยกหน่อย เออ ไปก็ไปว่ะ..คนดี นิสัยดี แถมยังหล่อ อย่างเรา มีรึจะปฏิเสธ......กลับมาอีกทีก็ 5 โมงครึ่งแล้ว แสกนนิ้วกลับบ้านดีกว่า ว่าจะรอดแล้วเชียวกำลังจะเดินขึ้นรถ...แม่ง อีตาแป๊ะ...เสือกลงมาจากรถพอดี เจอเข้าอย่างจัง เลยต้องไหว้มานไปที..มันดันยังมีหน้ามาถามเราอีกว่า เมื่อไรจะไปดูการต่อกล้องวงจรปิดที่การอาชีพซะที...เราก็ยิ้ม แหย ๆ พร้อมกับบอกไปว่าครับ ๆ (เออ มรึงจำไม่ได้รึไง ว่ากุเคยบอกมรึงไปแล้วไง ว่า กุไปดูมาแล้ว แม่ง อัลไซเมอร์ จริง ๆ เลย อิตาแป๊ะนี่ เฮ้อ... ตูละหน่าย ได้แต่แอบคิดนะ ใครจะกล้าพูดออกไป กันเล่า 5555 ).... กลับถึงบ้านแม่ชวนไปส่งน้ำ...ไปโรงงาน เหนื่อยมาก ๆ กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ ทุ่มกว่า ๆ แล้วก็อาบน้ำ แล้วก๊อมานั่งอัปบล็อก ณ ประการละฉะนี้.....อยู่นี่ไงละครับ ต๊ะเอง...   Create Date : 15 พฤษภาคม 2550     Last Update : 15 พฤษภาคม 2550 21:27:34 น. Counter : 345 Pageviews.   2 comment Share Tweet

วันนี้ผมแปลงร่างเป็นคนเหนืออีกแล้ว ทำไงได้ ก็มันอยากจะ...อู้..อ่ะ วันนี้ก็อุตส่าห์ตื่นมาแต่เช้า....กะว่าจะออกกำลังกายเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อสุขภาพ และเพิ่มความหล่ออีกสักนิด ซึ่งจริง ๆ แล้วตัวของผมเองก็มีอยู่มากพออยู่แล้ว...แต่จะให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีกซักกะหน่อย แต่...ไม่เป็นดังเป้าประสงค์ เพราะจู่ ๆ ความขี้เกียจ ก็มาเคาะหัวใจซะงั้น เลยไม่ดีกว่าเท่านี้ก็หล่อจนแทบจะจุกอกตายอยู่แล้ว ไม่ออกแล้วกำลังกงกำลังกาย เปิดตูดเข้าห้องน้ำไปเลยดีกว่า 555 มาโรงเรียนสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือสแกนลายนิ้วมือ วันนี้อ้ายเด็กเวงเจ้าเก่าไม่มากีดขวางแล้วเหรอว่ะ แหม คิดถึงมันขึ้นมาเลยเชียว อ้ายเด็กเวง...มาแล้วเสียงหวอเตือนการเข้าแถว ไปเช็คชื่อนักเรียนดีกว่า...พอเดินไปที่แถว แป่ว อ้ายเด็กเวง หายไปไหนหมดฟร่ะ...มีนักเรียน ปวส. 1 อิเล็กฯ ก็มีเพียงแค่ 15 คน แต่นี้ ไม่มีสักกะตัว พระเจ้า..โดนสาปให้สูญพันธุ์รึไงหว่า...แน่ ๆ ๆ สายตาเหลือบไปเห็นเด็กคนนึงหลบเข้าไปพรางตัวเป็นตุ๊กแกอยู่กับเด็ก ปวส. 2 ซะงั้น...เราเลยต้องเอาตะเกียบไปคีบมันออกมาเข้าแถวซะงั้น ทำยังกับพาหมาไปเดินสวนสาธารณะในสิงคโปร์ซะงั้น เพราะถ้าจูงหมาไปไหน ต้องพกถุงพลาสติกกับตะเกียบไว้คีบอึหมาด้วยไม่งั้นโดนปรับ...เลยเอาตะเกียบไปคีบเด็กคนนั้นลากไปเข้าแถว..เด็กบอกว่า ก็ผมเขินอ่ะอยู่คนเดียว จะบ้าเหรอ อยู่กันเต็มสนามขนาดนี้บอกว่าอยู่คนเดียวได้ไง ......แหม ๆ รึจะโกหกครูบ้า เอ้ย บาอาจารย์เหรอไง....มาม่ะ ถ้าไม่กล้าเดี๋ยวครูต่อแถวเป็นเพื่อนให้เอาป่ะ ๆ แหม พูดยังไม่ทันขาดคำมีนักเรียนมาเพิ่มอีก 6 คน กระหืดกระหอบมาซะงั้น เลยไม่ได้เข้าแถวเป็นเพื่อนพวกมันเลย...เพราะหน้าตาอย่างเรา ก็พอไปวัดไปวาตอนดึก ๆ ได้ (ขืนไปกลางวัน เขาก็เห็นรอยเท้าหงษ์ของเราอ่ะสิ...อ้าว ต้องเป็นหงษ์สิ ผมออกจะขาวตี๋ ซะขนาดนี้ จะให้เป็นกาได้ไง ไม่ใช่น้องครีมช๊อคนะเออ..เกลียดจริง ๆ อิโฆษณาเหยียดสีผิวนี้ง่ะ ทำไมดำแล้วผิดเหรอไง ว้า ...แต่ดีนะที่เราขาว) ก็แหม ๆ ก็หน้าเค้าออกจาเด็ก (โข่ง) คือ ๆ กันแหละน่า กลมกลืน กันน่าดู... พอเลิกแถวรีบไปคว้ามือเด็กที่เมื่อวานที่ยังไม่ได้ยกถังน้ำคนนั้นมาคนนึง...มาชดใช้เวง ชดใช้กรรมเสียเพราะเมื่อวานไม่ได้ยก วันนี้เลยแถมให้เลยคือให้ยกคนเดียว 2 ถังเลยละกัน 5555 (หลอกใช้แรงงานเด็กอีกแล้วตรู ปวีณาจะจับผมฐานใช้แรงงานเด็กรึป่าวหว่านี่ ไมท่ได้ใช้นะ เด็กเต็มใจทำให้ต่างหากเล่า จริงไหม อ้าย แมน....(ต้องเอามีดจี้หลังมันเอาไว้ด้วย มันจะได้ตอบว่า ใช่....5555 พ้นข้อกหล่าวหา ซะงั้น))...พอให้เด็กยกน้ำเสร็จแล้ว..ก็แอบอู้..มาเล่นเนตแป๊บนึงมาแอบดูบล็อกอิอิ..มาดันซะหน่อยจะได้รู้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ไงล่ะ...ซึ่งจริง ๆ คาบแรกผมต้องสอนเวลา 8.20 น. แต่ตอนนั้นก็ 8.21 น. แล้ว แหม ๆ เข้ามาดันบล็อกแป๊บนึงนะ....พอดันเสร็จก็ ถอยรถออกจากที่จอดรถไปแวะจอดกลางทางที่โรงอาหารก่อน....พอเดินเข้าไปโรงอาหารตอนนั้น 8.40 น.แล้ว...ไปเจอเด็ก สาว ๆ ไม่สิต้องบอกว่า ทอม ๆ ถึงจะถูกกว่ามั้งนี่ พวกนี้เรียนอยู่ชั้น ปวช.2 ของแผนกผม นั่งกันอยู่ 4 คน...มีนังนิด นังแนน นังชมพู่ นังกมลทิพย์ นั่งอยู่ พอเจอหน้าเรา มันก็บอกว่า นี่ไงอาจารย์ พอเราได้ยินปุ๊บ ก็เริ่มการชักสีหน้าทำเป็นเคร่งเครียด พร้อมทำเสียงเข้มว่า เนี่ยมันกี่โมงแล้ว ห๊า ไปเลย ไปขึ้นเรียน รอพวกเอ็ง 4 ตัวนี่แหละน่ะ นี่นะอุตส่าห์ มาตาม ไปเลย ๆ ไปรอที่ห้องเลย ไป๊...แล้วผมก็เดินหันหลังกลับไปที่รถ..แล้วก็แอบหลบอยู่ที่มุมตึก มองเห็นพวกมันว่าเดินไปทางตึกกันหมดแล้วหรือยัง พอเห็น ว่าไปแล้ว ก็ได้โอกาสขอตัวไปสั่งอาหารเช้า รับประทานเสียก่อน เพื่อบำรุงสมองตอนเช้า 55555 เป็นเด็กอู้ไม่ดี แต่เป็นครูอู้ได้เสมอ (แต่ต้องระวังตัวให้ดี ๆ ด้วย อย่าให้อิตาแป๊ะจับได้ ไม่งั้นละ โดนเครื่องประหารหัวสุนัขแน่ ๆ )...และแล้วเราก็ได้ทานอาหารเช้าก่อนไปสอนซะงั้น อิอิ พอไปที่ห้องเรียนก็เช็คชื่อ ตรวจความเรียบร้อยของเด็ก ปวช.2 เลยมีทั้งหมด 24 คน 3 คาบแรกสอนวิชาดิจิตอลเบื้องต้น แต่ก็อู้ไปแล้วเกือบ ๆ 30 นาที 55555 โกงกิน เวลาราชการ 555...วันนี้เลยสอนเรื่องเกี่ยวกับระบบเลขฐานก่อน..ไม่ขอลงลึกก็แล้วกัน ....ตอนสอนก็มีทั้งตบ ทั้งเตะ ทั้งปาหนังสือใส่ ทั้งถีบเด็กนักเรียน เฮฮากันน่าดู โอ๊ย สารพัดวิธี เพื่อเอาเด็กพวกนี้ให้อยู่ แต่เราทำแบบไม่ใช่โหด ๆ นะ เราทำแบบติดตลก ให้มีเสียงหัวเราะบ้าง เด็ก ๆ มันจะได้ไม่เบื่อ หยอดมุกแต่ละมุกนี่ ก็เยอะวัน ๆ ต้องพยายามดูละครตลก ๆ คอยเก็บมุกมาใช้ในการสอนด้วยนา....แต่วันนี้ติดใจอย่างนึง สอนมาหลายรุ่นแล้วตอบผิดกันตลอดเลยเด็กพวกนี้ 2 ยกกำลัง 0 ได้เท่าไร มันบอกว่าได้ 0 เออ ตูละเซ็ง..มันต้องได้ 1 ต่างหากเล่า เพราะอะไรยกกำลัง 0 ก็ย่อมได้ 1 จำไว้ซะด้วยนะทุกคน.....พอสอนเสร็จ 3 คาบ ก็ให้การบ้านไป 2 ข้อ ในคาบหน้าให้เอามาส่ง...แล้วก็ให้ออกไปเข้าแถวหน้าห้องเรียน ให้สลับที่กันตามความพอใจ แล้วให้นับ 1 2 3 ไปเรื่อย ๆ ใครนับได้เลขที่ 40 41 42 43 44 ให้ออกมา ทำความสะอาด จัดโต๊ะ ลบกระดาน ให้เรียบร้อย..... คาบที่ 4 เด็ก ปวส. 2 มายืนเข้าแถวรอเรียนอยู่ด้านหลังแถว ปวช.2 แล้ว แหม ๆ เด็กปวส. 2 นี่ตั้งใจกันดีจัง....(ว่าไปก็แอบคิดถึง พวกเด็ก ปวส. 2 รุ่นที่แล้วจัง..ทั้งพวกนังทราย นังหลิน อ้ายปอนด์ อ้ายบ๊อบ พวกนี้ เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ แต่ได้ข่าวว่าหลินได้งานที่โรงงานไปแล้ว อ้ายบ๊อบก็โดนทหารไปแล้ว คิดถึงอ้ายเด็กพวกนี้ ชะมัดเลย)...พอปล่อย ปวช.2 ไป ก็รับ ปวส. 2 เช็คชื่อ เช็คเครื่องแต่งกาย แต่มีเด็กอยู่คนนึงไม่ได้ใส่ถุงเท้ามา (เพราะผมนี่ส่วนมากจะเช็คเครื่องแต่งกาย ถ้าใครใส่ไม่ถูกต้องจะตัดคะแนนอย่างละ 1 คะแนน จากคะแนนดิบ เพื่อที่จะได้เป็นกุศโลบายให้นักศึกษาแต่งกายให้ถูกระเบียบ)...แต่ใส่จตุคาม มา 3 องค์.....กำลังจะหักคะแนนอยู่แล้วเชียว ได้ยินพวกเพื่อน ๆ มันบอกว่า จตุคามฯ ก็ไม่ช่วยเอ็งเลย ใส่มาได้ตั้ง 3 องค์ พอเราได้ยินเท่านั้นแหละ ได้ทีเลย...อ่ะ ๆ เพื่อเห็นแด่จตุคามฯ งั้นวันนี้ผมไม่หักคะแนน เอ็งละกัน ...ซะงั้น เลยผม....เด็ก ๆ คนอื่น เลยบอกว่า เออ ห้อยจตุคามนี่แล้วขลังดีนะนี่ อาจารย์ไม่หักคะแนนด้วย ขลัง จริง ๆ เว้ย....5555 ผมรู้อยู่แล้วว่าพวกมันต้องมามุกนี้ อุอุ เลยเล่นกับมันไปด้วยเลย 5555 พอเช็คชื่อเสร็จ ก็ปล่อยเลย ไม่สอนเพราะคาบเดียวขี้เกียจ อิอิ ....เพราะต้องนั่งทำตารางสอนให้อ้ายพวกเด็กเวง ที่มันตกค้าง...ตั้งเกือบ 10 คน ตกกันมาได้ เกือบคนละ 10 วิชา ต้องมานั่งจัดตารางให้พวกมันอีก...ที่จริงไม่ใช่หน้าที่ผมหรอกเป็นหน้าที่ของที่ปรึกษามัน แต่ที่ปรึกษามันทำไม่เป็น (ไม่เป็นแต่ไม่คิดจะทำมันก็ไม่เป็นอย่างนี้อยู่วันยังค่ำแหละเว้ย..ตู...ผมว่าจริง ๆ มันทำได้ แต่มันขี้เกียจมาก กว่า ผมก็เลยเห็นแก่เด็กละกัน ช่วย ๆ กันไป อะไร ช่วยได้ก็ช่วยอ่ะนะ) เลยมาจัดให้มัน...นัดพวกมันเอาไว้ บ่ายครึ่งให้มาเอา แล้วเอาไปลงเพิ่มตามรายวิชาที่จัดมาให้ ได้เลย...... นั่งจัดจนเวลาล่วงมาที่ 12.30 น. แฟนโทรมา..แต่ผมกะลังง่วนกับการจัดตารางให้เด็กแต่ละคนอยู่ เพราะเด็กพวกนี้มันไม่ได้ตกวิชาเดียวกัน แต่ละคนก็ตกกันคนละวิชา ต้องมานั่งจัดให้แม่งทุกคน ไม่เป็นไร ศรี ทนได้....คุยไป จัดไป แต่สมองแยกส่วนไม่ถูก เลยเอาไว้ก่อน เดี๋ยวบ่ายขึ้นมาทำใหม่..เลยเดินไปโรงอาหาร.....ทานข้าวก่อน ช่วงบ่ายก็มานั่งจัดต่อ จนถึงเวลา 13.20 น. ยังไม่เสร็จเลย..เลยบอกเด็กที่มาเอาตารางสอนว่าที่เหลืออีก 3 คนพรุ่งนี้ค่อยมาเอานะ ขอตัวไปสอนก่อน....เลยไปสอนวิชาไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ เด็ก ปวส.1 กลุ่ม ม.6 ก่อน จริง ๆ ต้องสอน 3 คาบ แต่สอนได้แค่ 2 คาบ ก็ปล่อยแล้ว ไงไม่รู้ขี้เกียจอ่ะ ...เลยไปตีแบดที่โรงอาหารรอเวลาเลิก อิอิ...พอได้เวลาก็เหงื่อโทรมกายจะไปสแกนนิ้วกลับ เผอิญ มีอาจารย์คนนึงมาชวนไปเอาเครื่องมือช่างของเด็กที่สั่งซื้อไว้ที่ตลาด ว่าให้ไปช่วยกันยกหน่อย เออ ไปก็ไปว่ะ..คนดี นิสัยดี แถมยังหล่อ อย่างเรา มีรึจะปฏิเสธ......กลับมาอีกทีก็ 5 โมงครึ่งแล้ว แสกนนิ้วกลับบ้านดีกว่า ว่าจะรอดแล้วเชียวกำลังจะเดินขึ้นรถ...แม่ง อีตาแป๊ะ...เสือกลงมาจากรถพอดี เจอเข้าอย่างจัง เลยต้องไหว้มานไปที..มันดันยังมีหน้ามาถามเราอีกว่า เมื่อไรจะไปดูการต่อกล้องวงจรปิดที่การอาชีพซะที...เราก็ยิ้ม แหย ๆ พร้อมกับบอกไปว่าครับ ๆ (เออ มรึงจำไม่ได้รึไง ว่ากุเคยบอกมรึงไปแล้วไง ว่า กุไปดูมาแล้ว แม่ง อัลไซเมอร์ จริง ๆ เลย อิตาแป๊ะนี่ เฮ้อ... ตูละหน่าย ได้แต่แอบคิดนะ ใครจะกล้าพูดออกไป กันเล่า 5555 ).... กลับถึงบ้านแม่ชวนไปส่งน้ำ...ไปโรงงาน เหนื่อยมาก ๆ กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ ทุ่มกว่า ๆ แล้วก็อาบน้ำ แล้วก๊อมานั่งอัปบล็อก ณ ประการละฉะนี้.....อยู่นี่ไงละครับ ต๊ะเอง...   Create Date : 15 พฤษภาคม 2550     Last Update : 15 พฤษภาคม 2550 21:21:26 น. Counter : 338 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เค้าเปิดเทอมแล้ว หนาว๊อย..ย..ย.ย... *หมายเหตุ*..... ถ้าไม่อยากอ่านเรื่องเครียด ๆ ให้ข้ามไปอ่านเรื่องขำขำที่อยู่ใต้เส้นประ ด้านล่าง ได้เลยหนาครับ ....แต่ถ้าอยากมีอารมณ์ร่วมก็เชิญอ่านทั้งหมดตามสบายครับ เปิดเทอมแล้ว ๆ ๆ ๆ วันนี้มีเด็กนักเรียนมาเรียนแล้ว..ด้วย..ล่ะ ......แล้วก็มีนักเรียนใหม่ ๆ หน้าตาปิ๊ง ๆ มาอีกแล้ว..จะดูหน้าตาอ้ายพวกนักเรียนใหม่แล้วก็จะจดจำ แล้วก็จะบันทึกหน้าตา ของเจ้าเด็ก ปวช. 1 อ้ายพวกนี้เอาไว้ เพราะเด็ก ปวช. 1 ของแผนกผม......เพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวไหนจะต้องพลัดพรากจากอ้อมอกน้อย ๆ ของเราไป เพราะเด็กของแผนกผมนี่ แต่ละเทอมจะมีเด็ก ปวช. ที่ออกไปประมาณ 10 - 15 คน จาก 40 คน ก็อาจจะเหลือ เพียงแค่ 25 - 30 คนต่อ 1 ห้องเท่านั้น ....ดูแล้วเป็นเด็กที่ค่อนข้างมากนะครับ จริง ๆ แผนกผมเองเด็กจะถือว่าออกน้อยที่สุด ถ้ายิ่งเป็นช่างยนต์ รับมา 120 คน คือ 3 ห้อง ไป ๆ มา ๆ ก็จะเหลือประมาณ 60 คนนี่ก็ว่าเยอะแล้ว ช่างไฟฟ้าก็เช่นเดียวกัน รับมา 2 ห้อง 80 คน ไป ๆ มา ๆ ก็เหลือประมาณ 40 ก็ว่าเก่งแล้ว.... เดี๋ยวนี้เด็กอาชีวะ เข้าเรียนโรงเรียนของรัฐ ได้ง่ายมาก ๆ ตามนโบบายอยากเรียนอะไรต้องได้เรียน เลยไม่มีการสอบเข้า แค่จบ ม.3 มาสมัครก็เรียนได้ทันที ไม่มีการสอบไม่มีการคัดกรองเลย เด็กส่วนมากก็จะเทไปเลือกเรียนช่างยนต์ รองมาก็ช่างไฟฟ้า ส่วนแผนกผม ช่างอิเล็กทรอนิกส์ เด็กที่มาเรียนส่วนมากจะเลือกเรียนค่อนข้างน้อยมากเมื่อเทียบกับช่างอื่น ๆ ผมเคยถาม ๆ เด็กว่าทำไมถึงเลือกเรียนช่างยนต์ เด็กมันบอกว่าไม่ต้องใช้วิชาคณิตศาสตร์ ไม่อยากเรียนคำนวณ โถ.... ส่วนเด็กที่เลือกเรียนแผนกผมเนี่ยมันต้องคำนวณ มันท่าทาวจะยาก เออดี ..ช่างยนต์แถว ๆ นี้เลยล้นตลาดไปเลย ดีนะที่จบกันค่อนข้างน้อย...ไม่งั้นละมึงเอ๊ย.... สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ของกระทรวงศึกษาฯ แมร่งใช้สมองอะไรคิดก้อไม่รู้..ไม่ให้มีการสอบ..เพราะอยากจะเพิ่มผลผลิตประชากรที่สำเร็จด้านอาชีวะให้มากขึ้น ...แต่ลืมถึงคุณภาพ จริงอยู่เด็กที่มาเรียนสายนี้ หัวค่อนข้างจะแย่กว่าเด็กที่เรียนสายสามัญ ม.4 - ม.6 บางคนเรียนสายนั้นไม่ไหว ก็มาเรียนสายนี้ บางคนก็เกเร ไม่ต้องใจเรียน ชวนเพื่อนโดด เฮ้อสารพัด.....ทำไมไม่คิดจะเอาคุณภาพ เอาแต่ปริมาณกันอย่างเดียว..บ่นมาเสียนาน น่าเบื่อเน๊อะเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ....เดี๋ยวจะซีเรียส ------------------------------------------ วันนี้ก็ตื่นมาตั้งแต่ 6.00 น. ด้วยเพลงอะไร หว่า อิอิ จำบ่ได้ อ่อ ๆ เพลงความเดิมตอนที่แล้ว....ของวงซาซ่า แหม ๆ เสียงหวาน ๆ ที่บรรดามดต้องเรียกเธอทั้ง 3 คน ว่าแม่กันเลยทีเดียว.......อ้าว อย่าเข้าใจผิดผมไม่ได้ว่า 3 สาว เป็นแม่มดนะครับ (ถึงแม้จะเหมือน ๆ อยู่ก็ตาม) แค่เสียงหวานจนมดยกย่องต่างหากเล่า...อาบน้ำแต่งตัวแล้วก้อ ต้องเร่งรีบขับรถยนต์ไปโรงเรียนเลย เพราะมัวแต่โอ้เอ้ กับการแต่งหล่อเสียนาน ..(ก้อมันแต่งยากนี่นา แต่งให้หล่อ เนี่ย ลำบากจะตายไป...ไม่ช่ายไม่หล่อนะ แต่ว่า คนมันหล่อมาก ๆ เนี่ยแหละ จะแต่งให้เหลือแค่หล่ออย่างเดียว ที่ไม่ใช่หล่อมาก ๆ เนี่ย ลำบาก โคตร ๆ อิอิ)....แต่ถึงจะเร่งรีบยังไง ก็ไม่ลืมที่แผนกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ เพราะเขาสั่งมาว่าจะเอาน้ำนี่นา ให้เอามาส่งให้เขาด้วยด้วย เวง...บ้านตูไม่ได้ขายก๋วยเตี๋ยวนี่นะ มาสั่งอะไร เอาน้ำ ๆ ดีนะที่เขาไม่สั่งแห้ง ไม่งั้นเปลืองถั่วลิสง แย่เลย...ไม่ช่าย....ย...ย......เขาสั่งน้ำดื่มต่างหากเล่า อย่ามามุก 5555....วันนี้ก็เลยไม่ลืมที่จะพกน้ำถังไปด้วยอีก 2 ถัง (ไม่ลืมหรอก ผมหน่ะความจำดีจะตายไป 5555 แหม ๆ แค่ต้องถอยรถกลับมา เกือบ 100 เมตร เอง เพื่อนจะได้เอาน้ำขึ้นรถไป นี่นะไม่ลืม 5555) เพื่อเอาไปส่งให้กับแผนกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ เขาบอกว่าเขาอดน้ำนานแล้ว .....อ้าว.....ก็นึกว่าต้องอดอาหาร อดน้ำ เพื่อไปรอรับการตรวจเลือดเสียอีก หวังดีนะนี่....ก็เลยเอาไปให้ก่อน 2 ถัง อุ้มขึ้นรถไปเลย มุ่งหน้าสู่ วิทยาลัย.........ไปถึงจะเอารถไปจอดที่จอดรถ...แมร่ง ดันเอาป้ายเหล็กมาตั้งเพื่อให้นักเรียนแต่ละห้องมาเข้าแถว บังการจราจรที่เราจะนำรถไปจอดซะงั้น เลยต้องวกรถกลับไปจอดแถว ๆ หน้าโรงอาหาร ไกลโคตร... แมร่ง เลยต้องเดินไกล เลยตู ...เวง.....ลงรถ ปรู๊ด...ด...ด ก็รีบวิ่งไปสแกนลายนิ้วมือทันที... ...พอไปถึงเครื่อง อ้ายเด็กนักเรียนใหม่ เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนสแกน ที่เครื่องอยู่พอดี .....แม่งกีดขวางคนกำลังจะแสกนเลยเชียว ยิ่งรีบ ๆ อยู่ ...กดไปตั้งหลายที เครื่องก็บอกว่า "ไม่สามารถลงเวลาเข้าได้ค่ะ" ก็แน่ละ ก็นี่มันเป็นเครื่องสแกนของครูนี่หว่า มันจะมีข้อมูลเด็กได้ไงกันเล่า....(เรื่องนี้มีที่มาอยู่ว่า เมื่อวันปฐมนิเทศ ทางโรงเรียนกำชับเป็นนัก เป็นหนาว่า พวกเอ็งต้องมาสแกนลายนิ้วมือทุกครั้งนะ พอเด็กมันเห็นเครื่องเปิดอยู่มันก็เลย มาสแกน ๆ ๆ ๆ ตามคำที่ทางโรงเรียนเราบอกเอาไว้ ไม่งั้นใครไม่สแกน จะมีจดหมายถึง ผู้ปกครอง เด็กมันก็กลัวอ่ะสิ เลย ตารีตาแหก สแกนใหญ่เลย) ...อ้าวเราก็เพิ่งฉลาด นึกขึ้นได้ เลยบอกมานไปว่า ...อ้ายหนู...เด็กนักเรียนเขาสแกนที่เครื่องโน้น พลันชี้นิ้วไปที่เครื่องสแกนของเด็กนักเรียน....แต่นิ้วมือที่ชี้ไปแล้ว...ต้องหดหักงอหงิกกลับมา ด้วยความหน้า แต๊ก ทันที ก็เพราะอ้ายเครื่องเวง นั่นมันไม่ได้เปิดอยู่อ่ะสิ...สะ สะ เสียหน้าเลยละสิตู....แต่ดีนะที่เสียหน้าหล่อไปหน้านึงเอง เพราะเราหน้าหล่อมาก ๆ เลยยังเหลือหน้าหล่อ ๆ อีกอันมาแทนที่ได้ทัน......เลยเดินโซซัด โซเซ ไปถามเจ้าหน้าที่คุมเครื่องว่าไม่เปิดให้เด็กสแกนเหรอ ได้รับคำตอบมาว่า ข้อมูลเด็กใหม่ยังไม่ได้ใส่เลยไม่สามารถสแกนได้...เออดี แล้วเห็นอิตาแป๊ะย้ำกันจนพวกเด็กขยาด จนกลายเป็นกุ้งแม่น้ำไปซะแล้วสินี่ (งง ๆ ละสิ ก็กลัวจนขี้ขึ้นสมองไง...แล้วกุ้งส่วนมากขี้มันก็อยู่ที่หัวมันใช่ไหมเล่า แต่ถ้าเป็นกุ้งแม่น้ำ มันจะเยอะกว่ากุ้งฝอยไหมละ ตอนแรกว่าจะเอากุ้งมังกรแล้วแต่เกรงใจ...เดี๋ยวจับอิเด็กพวกนี้ยัดห่าหมดกันพอดี แหม ก็ขอมันแพลง นี่นา เดี๋ยวห้ามใจ ไม่อยู่) ขนาดนั้น เลยไม่แปลกใจเลยที่มันเลยมาสแกนที่เครื่องของพวกครูนี้.....ก็เด็กมันซื่ออ่ะ ขนาดบอกว่าไม่สามารถลงได้ ก็ไม่เชื่อตูอีก...เดี๋ยวปั๊ดเบิร์ดกะบาลซะเลย พูดแล้วยังมีหน้ามาเถียงอีกว่า ก็ทางวิทยาลัยให้สแกน.........เออ ก็กู เอ้ย ก็ครู บอกว่าแล้วไงละว่าอ้ายเครื่องนี้เฉพาะของครู ไม่ใช่ของนักเรียนของนักเรียนเครื่องนู๊น แต่เขายังไม่เปิดให้สแกนเพราะไม่มีข้อมูลลายนิ้วมือ..ไง ...แหน่ะทำหน้า...งง อีก..แผนกอาไรว้า เข้าใจยาก ฉิบ....งั้นมานี่อย่ามาเสียเวลา ให้ตูสแกนก่อนเถอะว่ะ...(พลัน จับชายเสื้อ เด็กมันดึง ๆ ออกมาให้พ้นทาง (ก็มันเด็กผู้ชาย นี่นา ก็ต้องดึงชายเสื้อสิ ไม่ใช่ผู้หญิงนี่นะ จะได้ไปดึงหญิงเสื้ออ่ะ ..เล่นมุขได้..ซะงั้น )..พอเราสแกนเสร็จ ก็ต้องมาอธิบายแบบให้ละเอียดละออเพื่อให้มันเข้าใจ...มรึง ๆ อย่าให้ตูขึ้นคำว่า "โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง" อีกทีนะมรึง...ไม่งั้น กู....จะ........จะหนีหน้าให้ไปพ้น ๆ จากเมิงเลย นะซี่...หมดความสามารถอ่ะ...ดีนะที่ไม่ใช่เด็กแผนกเรา...เพราะแผนกเราสมองคงจะไม่ล้นอย่างนี้หรอก จะว่าไปอ้ายเด็กคนนี้...มันก็ดีนะนี่มีรับผิดชอบในการที่จะสแกนนิ้วตัวเอง...เป็นเราสแกนไม่ติด ก็เปิดตูดไปแล้ว...อ้าย บร่า...... เสียเวลาตรู จริง ๆ สักพักได้ยินเสียงหวอ อย่าตกใจ..มันไม่ใช่ไฟไหม้ที่ไหนหรอก (ถึงแม้มันจะเหมือนก้อตามที เถอะ) แต่มันเป็นเสียงออดของโรงเรียนเพื่อบอกเวลา ซึ่งทางโรงเรียนของผมเนี่ยจะใช้เป็นเสียงหวอครับ ...... นักเรียนใหม่เพิ่งเคยได้ยิน สะดุ้งโหยง นึกว่าไฟไหม้ แต่พอรู้ว่าเป็นเสียงออด ก็หัวเราะกันเลย...ย...ไม่ขำนะเฟ้ย...ย...ย ..เดี๋ยวอิตาแป๊ะ ( ผอ.) รู้เข้าเคืองแย่เลย เขาบอกว่าที่เอาเสียงหวอมาติดนี่ก็เพื่อต้องการทำให้เด็กคุ้นเคยกับเสียงหวอของทางโรงงานอ่ะ... เออ คิดไปได้.......(เมื่อก่อนมียายคนหนึ่ง อยู่ละแวกโรงเรียนผมนี่แหละ เห็นมีคนเล่าให้ฟังมาว่า เมื่อแรก ๆ แกได้ยินเสียงหวอนี่ ก็ตกใจ ฉี่แตก เลยนะ เพราะ นึกว่าเสียงหวอเตือนภัยเพื่อให้หลบระเบิดสมัยสงครามโลก ไงงั้น....ซึ่งพอแกได้ยินเสียงนี้ แกจะเดินไปหลบภัย ก็เดินไม่ไหว เลยตกใจ ฉี่แตก ประจำเลย...สงสารแกเหมือนกัน...ไม่รู้เดี๋ยวนี้ ก็ยังจะฉี่แตกเหมือนเดิมอีกรึป่าว.....เพราะไม่งั้นแกคงฉี่แตกวันนึงหลาย สิบเที่ยวเลยอ่ะ ก็มันเตือนทุกชั่วโมงที่มีสอนในแต่ละคาบเลยอ่ะครับ 55555 น่าสงสาร น้ำหมดตัวยายกันพอดี เลย อิอิ).....พอลงไปเข้าแถว...เจ้าบิ๊ก ทอมสาวร่างใหญ่ (มาก ๆ ) ...วิ่งมาหาพร้อมขนมจากหาดใหญ่ เป็นคุ๊กกี้ของจูลี่กล่องโตมาก ๆ มันบอกว่าเอามาเซ่น...เวง กรู ครูมรึงหนาไม่ใช้ เจ้า ไม่ใช่ผี...หนาเฟ้ย...เลยกระซิบบอกมันไปว่า...ทีหน้าทีหลัง...ขอพวงมาลัยเจ็ดสีเจ็ดศอก กับรำละครชาตรี ด้วยนะ ครูชอบ 555555 เลยหัวเราะขำกันเองใหญ่เลย.....(อย่างงี้ เรียกว่าตลกบริโภคอ่ะป่าวเนี่ย อิอิ) พอเดินไปเข้าแถว ก็รู้สึกว่าจะมีแต่สายตามองมาทางเรา อ้าว ๆ มองหน้าหาเรื่องกันรึไงหว่านี่ แต่มิใช่ มันมองมา ที่กระป๋องจูลี่ทรงกระบอกอันโตมาก ๆ ที่เรากอดอยู่ต่างหาก.....พวกมรึงมองไร กัน อย่านะ ตูไม่แบ่งพวกมรึงกินหรอกน่า กุหวง .....แต่มองมาจนผมขาดความมั่นใจ...เลยเดินไปหาอ้ายเจ๊ก บอกว่า ช่วยถือให้หน่อยสิ ครู เขิล...5555 (ไม่น่าเชื่อว่าเราจะหนาบางขึ้นมาได้ขนาดนั้น)...ไม่หรอกกลัวเขาว่า อ้ายครูคนนี้เห็นแก่ แดร๊ก รึไง ขนาดเข้าแถว ยังเอากระป๋องขนม(ขนาดควาย ๆ ) อย่างนี้เอามาด้วย เห็นแก่ แดร๊ก เกินไปรึป่าว..(ไม่หรอก เห็นแก่แดร๊ก จริง ๆ นั่นแหละ)...พอเลิกเข้าแถว ก็เลย หลอกเด็ก ปวช.2 ว่า ไปเรียนที่ตึกแผนกเหรอป่าว เด็กรีบบอกว่าใช่ครับ เลยบอกไปว่า อป่ะ ไปกับครูก็ได้ นั่งรถยนต์ครูไป มีรึเด็กจะไม่ไป เลยรีบขึ้นรถเราเลย 3 คน เสร็จตู (ที่โรงเรียนผมที่เข้าแถวหน้าเสาธงกับแผนกที่เรียนจะอยู่ห่างกันประมาณเกือบ ๆ 800 เมตรได้ เลยไม่ค่อยมีใครอยากจะเดินเท่าไร แต่ก็ต้องจำใจเดินไป 555)...ได้โอกาสเลย คว้ามือไปประกบเป้ากางเกง เด็กทันที เอ้ย ไม่ช่าย...ย.ย. (คิดมุขนี้ได้ไง เนี่ยะ เกย์ชัด ๆ ) ให้แบกน้ำ 2 ถังขึ้นไปให้แผนกคอมฯ ซะงั้น อิอิ หลอกเด็กสำเร็จ 5555 สบายไป พอไปถึงแผนกก็เปิดประตูม้วนเข้าแผนก ...พระเจ้าจอร์จ....มันยอดมาก ทั้งทางเดินทั้งสารพัดห้องมีแต่ขี้นกพิราบทั้งนั้น เป็นกอง ๆ ๆ ตลอดแผนกเลย ทั้งกลิ่น ทั้งภาพ เข้ามาเลย......ไม่พอ ยังเห็นนกพิราบ บินไป บินมา ในแผนกอีกต่างหาก เหมือนบอกให้รู้เป็นนัย ๆ ว่ากูนี่แหละว้อย ที่มาขี้ ให้พวกมรึงไว้ดูต่างหน้า อ้ายนกเวง....แค่ตูไม่ได้ขึ้นมาแผนก แค่ เดือน 2 เดือนพวกมรึงก็บุกรุกเขตป่าสงวนของตูซะแว้ว..ว.ว. ให้มันรู้ซะบ้างว่าผืนดินผืนนี้มันเป็นของใคร....ประกาศ...ศ...ศ เอกกะราช....ช.ช..ช.ช.... เอ้าพวกนักเรียนเราลุย...กอบกู้เอกราช ของแผนกเราให้ได้ ส่งทัพทั้ง ชายและหญิง อาวุธครบมือ ไม่ว่าจะเป็น ไม้กวาด ไม้กวาดทางมะพร้าว ที่โกยขยะ ช่วยกัน เซาะ ช่วยกัน แซะ ขะ ขะ ขี้.....ให้ราบเป็นหน้ากอง (เห็นไหม พอมีแรงงานเด็กแล้ว แป๊บ ๆ ก็เหมือนเนรมิต ปิ๊ง ๆ ๆ ๆ 55555) เลยแบ่งกันออกเป็นทัพ ๆ ทัพละ 5 - 6 คน ทัพแรกยกไปตีหัวเมืองทางเหนือ 4 ห้อง ห้องละทัพ ทางทิศใต้อีก 4 ห้อง ห้องละทัพ....ห้องสโตร์ อีก 1 ทัพ ห้องพักครูอีก 1 ทัพ แล้วก็ส่งไปห้องเสบียง (ห้องน้ำ) อีก 1 ทัพ 5555555 ทั้งเซาะ ทั้งแซะ ปัด กวาด เช็ด ถู ขัดกระจก ถูกระดาน ถูโต๊ะ เช็ดกระจก จัดโต๊ะ จัดเก้าอี้...จนกอบกู้เอกราชคืนมาได้....ยังไง ๆ เราก็ต้องขอขอบใจ...กองทัพของเรา ที่ทำให้แผ่นดินของเรากลับคืนมาได้เมื่อเวลา 12.00 น. เลยปล่อยให้แยกย้าย ไปกินขี้ เอ้ย ไปกินข้าว...กันได้ ส่วนกลางวัน แยก ย้าย กันไปเรียนตามโปกกะติ..... ....โซซัดโซเซ ไปกินข้าว กินเสร็จแฟนโทรมา 12.30 น. เห็นบอกว่าไม่สบาย ตัวร้อน เป็นไข้ แต่ไม่ปวดศีรษะ แต่มีน้ำมูกไหล เป็นอะไรใครช่วยบอกด้วยนะครับ จะขอบคุณยิ่ง.....เลยซักอาการไปว่า ลิ้นเป็นฝ้าหรือเปล่า ท้องเสียไหม เป็นดอกขึ้นตามตัวรึป่าว พอไม่เป็นก็โล่งอก... นึกว่าจะต้องไปจองที่พักแพคแก๊ตตลอดชีวิตที่ โรงแรมไฮแอทพระบาทน้ำพุธานี เสีย แล้วไหมละตู 55555 .....กลางวัน ก็สอน ๆ ๆ ๆ จน 17.00 น. ปล่อยเด็กกลับบ้าน ส่วนตัวเรา ก็มาตีแบดอยู่ที่โรงอาหารก่อน ช่วงรอให้ นังฝนหายตกก่อน แต่ยิ่งเล่นนังฝน มันก็ยิ่งตกแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ไหมล่ะ พอฝนซาลงหน่อย รีบถกตู๊ด กลับบ้านดีกว่า เลยไปสแกนนิ้วกลับเวลา 18.00 น. วันแรกช่วงบายโรงเรียนยังกับป่าช้า หายไปไหนกันหมดเลยหว๋า สงสัยวันแรก ทั้งครู ทั้งเด็กพวกนี้ ก็เป็นคนเหนือกันไปซะแล้ว (อู้ ไง) ไม่เหมือนเราเลย ขยั้นขยัน......จริง ๆ นะ ขอโบก ๆ   Create Date : 14 พฤษภาคม 2550     Last Update : 14 พฤษภาคม 2550 22:08:30 น. Counter : 329 Pageviews.   3 comment Share Tweet

• เต๋า...เต๋า...
• เต๋า...เต๋า...
• SweetHeart_หวานใจ
• เพียงแค่เหงา
• naykainui
• จมูกหมู81
• goodpeople
• icebridy
• มดน้อยในไร่ส้ม จิ๊บๆ
• frank3119
• loverose
• krunokpp
• karinas
• วันวานที่ผ่านมา
• OncE UPoN'-'a MaN
• ลูกนุ่น
• อ้วนดำปื๊ดปื๊อ
• โสดในซอย
• UnEdiTED
• FreShyNice
• Castertroy
• Kurt Narris
• ลิงจ๊ากจ๊าก
• fuku
• ....พี่คังซี กับ นายยูเอส....
• Tukta21
• Webmaster - BlogGang

• บล็อกเก่าของผมเอง
• BlogGang.com