|
|
|
วันนี้พาเด็กมาดูงานสิ่งประดิษฐ์ที่ ม.ส.ธ. แต่...?
วันนี้พาเด็กมาดูงานสิ่งประดิษฐ์ที่ ม.ส.ธ. แถว ๆ เมืองทองธานี ที่วิทยาลัยเขานัดฯ 7.00 น. ว่ารถจะออก แต่รอจนขี้ตาแห้ง กว่ารถออกมาจากวิทยาลัยได้ก็โน่น 8.00 น. ตื่นมาทำไมแต่เช้าว้า ตู .......มาถึง มสธ. ก็ราว ๆ 10 โมงกว่า ๆ เป็นงานย้อนรอยสิ่งประดิษฐ์ของทางอาชีวศึกษา....
มาแล้วไม่คิดว่างานจะ นกกระจอกงอกง่อยอะไรขนาดนี้ เวง เซ็งห่านไปเลย ใครละจะคิดว่า งานมัน ช่างเล็กแคบ สั้น เบียด เสียด แทนที่จะได้ ให้เด็กมีความรู้ในการนึกคิด กลับทำให้ขวัญเด็กแตกกระเจิง ไม่อยากจะทำสิ่งประดิษฐ์ประกวดซะงั้น เพราะเหมือน เอาเด็กมาอยู่ในกรงขัง เบียด ๆ เสียด ๆ แออัด มาก ๆ
ดูงานได้สักพัก ชักเก้บอารมณ์เครียดไม่ไหว หนีออกมานั่งรถกระบะรับจ้าง เข้า เมืองทองดีกว่า หนีมากับเจ้าบิ๊ก 2 คน กะจะมาอิมแพคเพื่อมาดูกีฬาหมา เอ้ย มหาวิทยาลัยโรค เอ้ย โลกเสียหน่อย .....เอ แต่ว่ามาถึงนี่ก็เที่ยง เวลานี้ไม่มีแข่ง แข่งอีกทีก็โน่น 13.00 เวง อดเลย ว่าจะมาเสีย 50 บาทดู วอลเล่ย์เสียหน่อย ...แต่ไม่วายอด ดู...เลยเดินไปดูงานกีฬาและนันทนาการ ที่จัด เวง ไม่มีอะไร เล้ย ขอบอก ของที่ว่าลด ก็ แพงหู ฉีก.....ไม่ไหว ๆ
เดินมาเห็นเนตฟรีที่ทางเมืองทองจัดไว้ให้เลย ไม่รอช้า อิอิ เข้ามาพิมพ์เพื่อน บ่น ๆ ๆ ๆๆ เสียหน่อย จะได้ครายเครียด...นี่ก็กะว่า สักพัก ก็คงนั่งรถกลับไปที่ มสธ. แล้สละ เกือบได้เวลานอน เอ้ย เวลา ที่เขานัดพบ เวลา 14.00 น. นี่เราหูฉีก จากราชบุรี มา ทำไรกันหว๋านี่ เอ แต่ก็ได้ ไป เจอประสบการณ์แปลก ๆ แลวก็ได้ นอนบนรถอีก ด้วย อิอิ หาได้ที่ไหนเวลาสอน นอนไม่ได้ ขอโบก ขอโบก...อิอิ อย่าอิจฉา ขอร้อง ๆ ....กว่าจะกลับถึงวิทยาลับยก็เลิกงานพอดี 5555 สบายไป 1 วัน ขอบคุณครับ อิตาแป๊ะ ที่ให้พวกผมกับ นักเรียน น่ารัก ๆ พวกนี้มาเที่ยว กทม. เอ ไม่ใช่สิ ต้องมาเที่ยวนนทบุรี มากกว่า อิอิ บายจ้าที่รัก.... 
| Create Date : 16 สิงหาคม 2550 | | |
| Last Update : 16 สิงหาคม 2550 12:20:44 น. |
| Counter : 398 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
วันนี้...เป็นวันที่เราเจอเคราะห์(ร้าย)..เข้าเต็มรักเลยง่ะ
หวัดหน่ะ ไม่ดี ......แต่ สวัสดิ์ อ่ะ ต้องมี...ดี ....ต่อท้ายด้วยนะ...
.......แต่ผมนะโชคไม่ดี มีผีซ้ำ กรรมซัด เข้าตัวผมมาอย่างเต็ม ๆ รักเลย.......โดยมันเริ่มต้นวัน มาจากเป็นวันแห่งความโชคดีที่ก่อน...เพราะว่าเจ๊บิ๊ก..เอาจตุคามมาให้....แต่เหมือนที่ได้มา ไม่ได้มาปล่าว ๆ .....เหมือนกับได้เคราะห์(ร้าย)จากเจ๊บิ๊กมาเต็ม ๆ ......โบ๊ย ไปนั่นเลย เหรอตู.....(โทษเจ๊บิ๊กเอาไว้ก่อนเลย ไม่รู้มัน ฝากคำสาปแช่ง ที่ทำให้มันโดนต่อต่อยรึป่าวก็ไม่รู้.......จริง ๆ ว่าไปแล้วมันน่าจะเป็นกรรมของเราเองเสียมากกว่า .....แต่เพื่อทำให้เราไม่ฟุ้งซ่าน ก็คิดเสียว่า มันมาจากเจ๊บิ๊ก นักเรียนสาวทอมร่างช้างของผมนี่เองสบายใจไปนิดละกัน ฮือ ๆ ๆ ๆ ).......
....หลังจากโชคดี..ฝนล้างบาป ก็เริ่มเข้าเค้า..จากตอนเช้า.....ที่...จะต้องโทรไปสอบถาม...ถึงคนรักของผมเอง.....ถึงเรื่องที่ต้องไปตรวจ...ดูผลเกี่ยวกับการเจ็บป่วยเข้า....ผลปรากฏว่า...เธอเป็น..โรคนั้นจริง ๆ ...โถ ๆ ๆ ........แฟนเป็นก็เหมือนเราเป็น นั่นแหละ เพราะใจเราก็อยู่ที่เค้า ใจเค้าก็ต้องอยู่ที่ใจเรา..นั่นแหละ...เธอเจ็บ เราก็ต้องเจ็บ เหมือนกัน เธอ ทรมานใจ เราก็ต้องทรมานใจเหมือนกัน ..เหมือนที่เธอนอกใจเรา เราก็นอกใจเธอเหมือนกัน เอ้ย...ไม่ช่าย ไม่เกี่ยวกันเลย เค้าไม่เคยนอกใจเธอเลยนะ ตัวเอง (เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปซะฉิบ ล้อเล่นนะจ๊ะ ที่รัก)
...แต่ไม่เป็นไร เขาว่าโรคนี้ สามารถรักษาให้หายขาดได้นะ...เลยทำให้เรากังวลใจเพียงแค่นิดหน่อย ....แต่เราคิดว่า ไงไง แฟนเราอาจจะคิดมากก็เป็นได้นะ...แต่ไม่เป็นไร ถึงเธอเป็นอย่างไร...เราก็ยังรักเธอเหมือนเดิมนะจ๊ะ....เราจะคอยเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ที่รักจ๋า ไม่ต้องคิดมาก......นะ....เธอตายเมื่อไร เราก็มีใหม่เมื่อนั้นแหละน่า อิอิ ล้อเล่น จ้าบ้าเหรอ.....(พูดความจริงออกไปได้ไง เนี่ย เรา).....เค้าล้อ ให้ขำน่ะ ไม่ใช่เรื่องจริงนะจ๊ะ....
...คราวซวย...ไม่หยุดอยู่แค่นั้น ...มันยังมาเป็นระลอก ๆ โดยอีกระลอก มันก็เริ่มเข้ามาโบกมือทักทาย...กันต่อเลย ...ตั้งแต่..คาบเช้า..ก็ต้องสอนมาสอนวิชาเขียนแบบอิเล็กทรอนิกส์ เด็ก ปวช.1 ...แต่วันนี้นัดสอบเก็บคะแนนครั้งที่ 1 ....ก็เลยให้เด็กมาทำข้อสอบ....ผมก็คุมสอบอยู่ดีดี ปรากฏว่า จู่ ๆ ก็มีเด็กนักเรียนมาตามว่า.......ช่างแอร์ที่อาจารย์นัดให้มาซ่อม เนี่ย...เขาให้อาจารย์ลงไปถอยรถให้เขาที...ตัวผมตอนนั้น..สอนอยู่ที่ชั้น 3 .....เด็กที่สอบอยู่ เฮ ละ โล ทันที..(แม่งดีใจทำป่ะ อะไรว้า ).....ในใจผมตอนนั้น.....กลัวว่า..อ้ายเด็ก ที่สอบอยู่มันอาจจะลอกข้อสอบกัน ก็เลย ไม่ลงไปถอยเอง ...เดินไปหาเจ๊บิ๊ก หวังว่าจะใช้บริการ แต่ห้องเจ๊บิก๊ไม่ได้เรียนที่แผนกเสียนี่.....เหลือบไปเห็นอ้ายโจ้ ....เด็ก ปวส.1 ...ก็เลยเรียกมันมา...แล้ว..ให้มันไปถอยรถแทนที.....ปรากฏว่าสักพัก ตอนอ้ายโจ้...มันเอากุญแจรถมาคืน...... มันทำตาปริบ ๆ บอกว่า ผมทำรถอาจารย์ถอยไปโดนมุมตึก เป็นรอย...เวง ......แค่ได้ยินก็ใจแป้ว...แล้ว...แต่จะด่าไปก็เท่านั้น ....แล้วเที่สำคัญ เราก็ดันเจื๊อก...สั่งให้มันไปถอยรถเองด้วย ...ก็เลยไม่ด่ามัน..ไป .....ใครจะไปด่ามันลงเล่า ...แล้วด่าไปได้อะไร....แล้วจะ....ด่ามันทำไม .....เราเสือกให้มันไปถอยเองนี่หว่า....แต่ใจก็คิดว่ามันคงจะ มีร่องรอยอะไร ไม่มากเท่าไร......หรอกมั้ง.....คุม
แต่ครั้น...พอเลิกสอบ....ก็เลยลงไปดู ปรากฏว่า...มันไม่...นิดหน่อย....อย่างที่ผมคิดเลยง่ะ .....ฮือ ๆ ๆ ๆ ไฟเลี้ยวขวา แตก....กันชนยุบ .....แล้วก็สีรถ...ก็ครูดลงไปถึงเนื้อในของกันชน.....เป็นรอยลึก...ขนาดร่องรอยที่ทิ้งไว้ที่รถนี่เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ยาวประมาณ 1 ฟุตครึ่ง .....กว้างประมาณ 1 ฟุต....ด้านใกล้ ๆ ล้อ กระโปรงหน้ายุบ ไปประมาณ 4 - 5 นิ้ว และเป็นรอยถลอกลึกไม่ต่ำกว่า 10 ซม. .....อยากจะร้องไห้......รถตู....ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ใครจะไปกล้าด่ามันเล่า ตอนนี้อยากฆ่ามันมากกว่า โฮ ๆ ๆ ๆ ๆ......เราแหลมไปใช้มันถอยเอง ดีสมน้ำหน้าตัวเองนัก ...รูงี้ ปล่อยให้เด็กมันลอกข้อสอบกันไป ก็สิ้นเรื่อง สิ้นราว ไปแล้ว ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ เฮ้อ...กลุ้มจุกอก เลยผม....
...สักพัก...ข่าวร้านยที่สอง ก็ย่องตอดเข้ามา ทางประตูหลัง.....เพราะที่แผนกก็ซ่อมแอร์เสร็จแล้ว ค่าซ่อมแอร์ ประมาณ 3,800 บาท อีก...เงินที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ ก้อไม่พอ....เลยต้องออกไปกดตังค์ ที่ตลาด.....เสียทรัพย์อีกแล้วผม.. เสียทั้งทรัพย์ เสียทั้งค่าน้ำมันอีก เฮ้อ....
.....ว่าไป ก็ใคร่ขอเกริ่นถึงเรื่องแอร์นี่ก่อน ว่ามันเสียมานานแล้ว น่าจะไม่ต่ำกว่า 5 ปี ...แล้วก็ไม่คิดที่จะซ่อมเองหรอก..... แต่อยู่ไปอยู่มา เกิดอิจฉาห้องพักครูอื่น ๆ แผนกอื่น ๆ นี่เขาก็เปิดกับ ปึ่ง ๆ ๆ ทุกเช้า ทุก ๆ วันเข้า (เขามีแอร์กันหมด).....ก็เลยตาร้อน ผ่าว ๆ .....ทางแผนก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ.....แจ้งทางโรงเรียนไป ตั้งหลายครั้ง หลายครา ทั้ง แจ้งคนที่รับผิดชอบซ่อมไป ก็หว่า 5 ปีมาแล้ว แจ้งไปบ่อย มาก ๆ ส่งใบแจ้งไปแล้วนี่ หากส่งใบแจ้งนี่ ไปส่งชิงโชคก็คงจะได้ทองไปนานแล้ว แต่มันก็ยังไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกตลอด เวง...แม่งนิ่งเป้นแอร์ที่เสีบเลยไงงั้น...จนทนไม่ไหว ...ตะโกนบอกโลกไปเลย ว่า....กูจะไปจ้างช่างซ่อม มาจากข้างนอก มาซ่อมเอง จ่ายเองเลยก็ได้ ว้า........ไม่ง้อมึงแล้ว อ้าย.......สาด.....
.....เรื่องแอร์เสียเนี่ย ก็ไม่ได้เสียโดยทางแผนกผมเป็นคนทำเสียหรอก (เพิ่งรู้ความจริง) ก็ทางคนที่รับผิดชอบ ก็คือทางแผนกช่างไฟฟ้ากำลัง นั่นแหละทำเอง....เพราะเหมือนเขาต่อขั้วอะไรผิดก็ไม่รู้ที่คอมเพรซเซอร์ มันก็เลยระเบิด......แต่ตอนนั้นทางแผนกไฟฟ้าแจ้งมาว่า คอมเพรซเซอร์มันเสียเอง....เมื่อ 5 ปีที่แล้ว
....5 ปีผ่านไป ไวเหมือน ตอแหล.....พอช่างซ่อมคนที่เราจ้างมา เขามาดู เขาบอกว่า นี่ ๆ ไง ชี้ให้ดู ร่องรอย....ว่าเขาต่อขั้วของคอมเพรซเซอร์ผิด....มันเลยระเบิด...แต่อาจารย์คนที่รับผิดชอบกลับโบ๊ยว่า แผนกเราทำให้มันระเบิดเอง ....ความลับเลยถูกเปิดเผย เวง....เพิ่งจะมาตา 6 โมงเช้า .....อิอิ ก็ก็คือ ตาสว่างไง แหม ๆ 6 โมงเช้านี่ก็สว่างแล้วไง......ก็เลยรู้ความจริง เวง....โทษแผนก โยนความผิดมาที่กู มาตั้ง 5 ปี......แล้ว
...เขาบอกงั้นลองเปลี่ยนคอมเพรซเซอร์ใหม่ เป็นคอมมือ 2 ดีกว่า ...ช่างบอกว่า..ประมาณ 2 พันปลาย ๆ ร่วมค่าติดตั้ง เติมน้ำยา ด้วยก็ 3800 ละกัน...เราก็เลยตกลง......วันนี้มาซ่อม ก็เลยต้องไปเสียตังค์ อีก 1 ดอก เวง.....ซวยซ้ำ ซวยซ้อนจริง ๆ เล้ย ตู........
...ไม่เป็นไร เราเสียตังค์ แต่ครูลูกแผนกของเราคนอื่น ๆ ก็จะได้อานิสงฆ์ความเย็นจากแอร์ตัวนี้ไปด้วย (เห็นกระดี๊ กระด๊ากันใหญ่เลย)....เราก็คงจะได้บุญไปด้วยในตัวมั้งนิ......แล้วก็หวังว่าบุญนี้ คงจะส่งผลให้เรา คงจะ.....มีแต่เรื่องดีดี เข้ามาหาเราบ้างแหละน้า...จะว่าไป นี่ก็ดีนะ...เย็นจัง ตังค์ อยู่ครบ...(ประชดไปแล้ว จะได้บุญ ไหมนี่เรา 5555555)......
...นี่ว่าจะต้องไปรับ แฟนที่ กทม. ต่ออีกด้วย เพราะว่าแฟนมีโอที...ต้องไปรับเขาหน่อย เขาจะได้รัก เรามากขึ้นด้วยไง 5555555
| Create Date : 20 กรกฎาคม 2550 | | |
| Last Update : 20 กรกฎาคม 2550 17:46:07 น. |
| Counter : 318 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
ฝนตกบ่อย เน๊อะช่วงนี้ เคราะห์มันก็เลยมากับฝนเลย
หวัดดีเพื่อน ๆ ทุกคน ไม่ต้องแปลกใจที่วันนี้มีเวลามานั่ง อัปบล็อก เพราะว่าวันนี้เป็นวันดี เพราะจะต้องมาสอนคอมพิวเตอร์ที่ห้องคอม โชคเลยเข้าข้าง เพราะจะมีเวลามานั่งสตออยู่ตรงนี้ได้ เพราะสอนคอมแล้วจะมีเวลาอู้เยอะมาก ๆ นี่ก็ปล่อยให้เด็กโข่ง ตัวดำ ๆ หำ เอ้ย ตัวใหญ่ ๆ นั่งทำงานที่สั่ง (ขี้มูก) ออกไป เลยมีเวลามานั่งตะบอยพิมพ์ บล็อกได้ ก็ได้แต่แอบภาวนาในใจว่า สาธุ ขอให้พวกเอ็งทำงานเสร็จ ช้า ๆ นะ ครู จะได้มีเวลามาสตอในที่นี้ได้ แบบสวัสดีนาน ๆ
....ก่อนอื่นเลยต้องตีนความ อะ ๆ เท้าความ ก็ได้ ฟร่ะ ..ก็เมื่อวานซืนจำกันได้ไหมว่า รถยนต์ผมเสียต้องไปจอดสงบนิ่งอยู่ที่โรงเรียนแม่ ชื่อดรงเรียนแปลก ๆ ไงก็ไม่รู้ โรงเรียนแม่ ง่ะ ไม่ใช่ จริง ๆ มันมีชื่อ แต่ติดปากว่าโรงเรียนแม่ หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ ถ้าไม่เข้าใจ ก็ขอแนะนะเลยครับว่าควรทานปลาทะเล สักหน่อยนะครับ แต่ว่าอย่าพลาดไปทานปลาปักเป้าเข้าละ เดี๋ยวจะต้องย้ายตัวเองไปอยู่ที่ที่นอนที่เล็กที่สุดในโลก...ขยับก็ไม่ได้ อึดอัด เพราะมันจะพอดีตัวไปหน่อย อ่ะ ๆ ไม่ช่าย ๆ ไม่ใช่โลงศพหรอก แต่เป็นเตียงที่โรงพยาบาลต่างหากเล่า กรุณาโปรดอย่าเข้าใจผิด...
...กรรมสนองเลย วันนั้น จิ๊กตังค์แม่มานิด ๆ หน่อย ๆ เอง แค่ 1500 บาทแค่นั้น...วันต่อมาแลกรถยนต์กันขับ เท่านั้นแหละ สายพานคันเร่งขาดเสียนี่...เวง..ทันตาเห็นเลย..รถเลยขะเยื้อน..ไม่ได้ ช่างก็ไปซ่อมไม่ได้เพราะฝนตกชนิดไม่ลืมหูลืมตา...เลยต้องมาซ่อมเมื่อวาน...สรุปว่ายังไม่ขาดทุนครับ เสียค่าซ่อมไป 200 บาท อิอิ จิ๊ก มา 1500 จ่ายค่าซ่อมไป 200 เหลืออีกตั้ง 1400 แหน่ะ...อย่ามาทัก อย่ามาทัก ว่าคิดเลขผิดระดับนี้ เค้าคิดไม่ผิดหรอก...น่าใครจะโง่คิดผิดกันละครับ....แค่แกล้งคิดผิดนิดหน่อยเอง อิอิ....สรุปว่างานนี้ยังมีกำไร แต่เรื่องกรรมนะยังคงค้างคาอยู่....เวง ..ทำใจ..เอาไว้แล้วมีกรรม แต่มีตังค์ อิอิ....
.....เมื่อวานสืบเนื่องมาจากการไปเอารถยนต์ที่โรงเรียนแม่....เลยต้องแอบมาใช้เด็กให้ขับรถมอไซต์ พาตัวกระผมไปที่โรงเรียนแม่ ไปเอารถยนต์ ซึ่งไม่ห่างกันมาก แค่ประมาณ 12 - 15 กิโลเอง....พอดีเป็นช่วงพักกลางวันพอดี...และก็เผอิญนังบิ๊ก ทอมร่างใหญ่ สูง 160 หนัก 88 กิโล เด็ก ปวส.2 จะออกไปทำธุระให้น้ามันที่ข้างนอกพอดี เลย ขอไปด้วย...
.....มันขับมอไซด์ไปได้สักหน่อยเกือบจะเข้าตลาดแล้ว แถว ๆ เชิงสะพานวัดบ้านโป่ง ก็มีแมลงชะตาขาด ไม่ทราบสปีชี่ย์ บินเข้าแขนเสื้อช๊อฟของเจ๊บิ๊ก เข้าอย่างจัง...พอเข้ามาแมลงน้อย ๆ หรือจะสู้ เต่าตัวเขื่อง ในรักแร้ของเจ๊บิ๊กได้ คงจะช๊อคกลับกลิ่นน้องเต่า เลยตกใจ สาวมัดเข้าแย๊บ ซ้ายหรือขวาก็ไม่รู้ เข้าที่ด้านหลังของท่านผู้เฒ่าเต่าเข้าอย่างจัง ....เจ๊บิ๊ก กรีด ร้องด้วยเสียง แปร้น ๆ ๆ ๆ เอ้ยนั่นมันเสียงช้างแล้วมั้ง ....(ไม่เป็นไร ใกล้เคียงกัน 5555)....เลยรู้ว่าโดนต่อย แต่ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร แต่เจ๊บิ๊ก แกบอกว่า ปวดมาก ๆ พอถึงบ้านผม ก็เลยถอดเสื้อช๊อฟออก ไม่ต้องกลัวว่าแกจะโป๊...เพราะแกจะชอบใส่เสื้อกล้ามไว้ข้างในตลอด (เวลาเรียนแกชอบเป็นตัวของตัวเอง ถ้าร้อนเมื่อไร เจ๊ แกจะถอดเสื้อออกเหลือแต่เสื้อกล้าม....น่าจะเรียกว่าเสื้อไขมันมากกว่า เพราะไม่มีกล้าม มีแต่ไขมัน ล้วน ๆ ) ...
....โอ้โห บริเวณที่ถูกต่อย เป็นตุ่มใหญ่ เท่ากับโอ่งมังกรราชบุรี เลยง่ะ ...ใหญ่โคตร ...ผมเลยบอกว่าสงสัย มันคงจะไม่ใช่ น้องน้ำผึ้ง ณัฐฐริกา แล้วละมันน่าจะเป็น น้องต่อ นนทวัฒน์ หรือไม่ก็ เป็นน้องแตน ราตรี วิทวัสแน่นอน....ใหญ่กว่า เหรียญ 10 บาทอีกอ่ะ แล้วยังมีหัวสีแดงเลยอ่ะ เหมือนซาลาเปาไส้หวานเลย เพราะที่บวมนี่จะ เปล่งมาก ๆ ผิวเจ๊บิ๊กแกขาวด้วย เลยเหมือนซาลาเปา แล้วที่ถูกต่อย ก็เป็นจุดสีแดงๆ คล้าย ๆ กับสีแดงที่แต้มลงบนซาลาเปา เพื่อบ่งบอกว่ามันเป็นไส้หวานซะอย่างงั้น....(สงสัยช่วงนั้นคงจะหิวจนตาลายไปหน่อย 555555)...
...พอถึงบ้านก็เอายาพม่า ให้มันทา เพื่อบรรเทาอาการตกมัน เอ้ย ทรมาน..( อ้าว ๆ งง ละซี่ ว้า อ้ายยาพม่านี่มันเป็นยาดีอะไร มันก็ยาหม่องไงละครับ ยาสารพัดประโยชน์ จริง ๆ เพราะปวดหัวก็เอามาทาหัว ปวดขาก็เอามาทาขา ปวดท้องก็เอามาทาท้อง ปวดฟันก็เอามาทาฟัน เฮ้ย ๆ ๆ เกิน ไป ๆ บางทีแมลงสัตว์กัดต่อย ก็มาช่วยบรรเท่าให้ทุเลาลงได้..แต่ไม่ค่อยจะได้ผลหรอกเพราะ เพื่อนครูที่โรงเรียนผม หรือไม่ก็ตาแป๊ะ มากัดผมเข้า ...ทายาหม่องไปแล้ว อาการก็ไม่เห็นจะทุเลาลงไปเลย จริงไหม )...แล้วบอกว่าไหวไหม ถ้าปวดบวม หรือปวดหัว นี่รีบไปโรงพยายาลเลยนะ...แต่จะว่าไปตอนนี้แกก็บวมแล้วนี่หว่า ไปโรงพยาบาลเลยไหม 55555 บวม นะนี่ บวมไปทั้งตัวเลย 555..มันบอกว่าอาจารย์อย่ามามุก มันอ้วนต่างหาก 5555 รู้ตัวด้วยว่าหลอกด่าอยู่ อิอิ.....สรุปว่าไม่ไปโรงพยาบาลใช่ป่ะ...
....งั้นก็เลย..ขับมอไซด์..มุ่งหน้าสู่การเป้าหมายเดิม นั่นคือที่โรงเรียนแม่ นั่นเอง ยังไม่ลืม วกกลับเข้ามาเรื่องเก่าจนได้ 5555......ตลอดทางที่มาไม่มีปัญหาอะไรเท่าไรเลย..นอกเสียจาก สายตาที่คนในตลาดมองมาที่ ช้าง 2 เชือกกะลังนั่งซ้อนมอไซด์สูงอายุ..แต่เป็นการสูงอายุที่ยังเตะปี๊บดังอยู่ ถึงแก่แต่ก็ยังมีไฟอยู่เลย มอไซค์บิ๊กนี่สุดยอด เพราะสามารถรับภาระกิจอันใหญ่หลวง ทั้ง 2 เชือกนี้ได้ ...พอมาถึงแถว ๆ ดงยาง....ก็มีฝูงวัวนับ 30 - 40 ตัว ออกมาจากข้างทาง พระเจ้า.....ช้าง 2 เชือกตกอยู่ในวงล้อมของฝูงวัว....นี่มันยุทธหัตถี เหรอไงนี่....กลัว ก็กลัว เหม็น ก็เหม็น เสียว ก็เสียว เสียวมันเดินชน หละแย่เลย.....ติดอยู่กับฝูงวัวนี่ไม่ต่ำกว่า 10 นาที กว่าจะฝ่าวงล้อมไปได้ เฮ้อ ...กรรม....
...พอมาถึงหน้าโรงเรียนแม่ ก็ถีบหัวเจ๊บิ๊กส่ง ที่หน้าโรงเรียน...แต่ก็ยังถามเจ๊บิ๊ก ต่ออีกว่าไหวนะมึง หากปวด หรือบวม หรือว่าปวดหัวเป็นไข้ นี่ต้องรีบไปโรงพยาบาลนะมึง...เดี๋ยวตายศพไม่สวยนะเว้ย..(ปาก)....มันบอกว่ามันไหว.....เราก็เลยบเฉดหัวมันไป....
.....มาถึงก็ขับรถยนต์ กลับบ้าน...พอถึงบ้านได้สักพัก...เจ๊บิ๊กโทรเข้ามา..ว่าช่วยลาอาจารย์ทราวุธให้มันด้วย เพราะว่าตอนนี้มันอยู่โรงพยาบาลบ้านโป่งแล้ว เพราะว่าพอมันกลับไปถึงบ้านสักพัก มันปวดหลัง ปวดตา เป็นไข้แล้ว ก็เลยมาโรงพยาบาลเลย....เราก็เลยบอกไปว่า เออ .....ถามจริงเหอะว่า เดี๋ยวนี้ โรงพยาบาลบ้านโป่ง นี่เขารับรักษาช้างแล้วเหรอว่ะ...มันบอกว่า อาจารย์ไม่ขำ เวง...จะเล่นมุกสักหน่อย ฝืดเลยตู.....แล้วตอนนี้เขาทำอะไรเองบ้าง มันบอกว่าตอนนี้ พยาบาลสาว ๆ (มั้ง) มันกำลังเล่นเสียว ๆ กับแผลมันอยู่ คือ ทำแผลมันอยู่นั่นเอง เสียวไหมละ ทำแผลเนี่ยะ อิอิ...แล้วก็เอาเข็มฉีดยา(ช้าง) มาฉีดมัน....เอ่อ...เราก็เลยถามไปว่า หมอคนไหนเป็นเจ้าของไข้ใช่ นายแพทย์อลงกรณ์ มหรรณพ หรือเปล่าบิ๊ก เพราะเขาเป็นนายแพทย์ เฉพาะทางนี้...มันบอกไม่ใช่ เป็นผู้หญิง (อ้าว มันไม่ทันมุก อิอิ ) เลยก็เลยเฉลยไปว่า ทำไมไม่เฉพาะเจาะจงนายแพทย์อลงกรณ์ ไปละเพราะเขาจะรับรักษาช้าง ที่เจ็บป่วยไง เช่นพังน้อยหน่า พังโมกตลา นี่เขาไม่รักษาพังธนิดาเหรอ 555...มันเลยหัวเราะออกมา..(ดีหน่อยที่ได้ยินเสียงหัวเราะของมัน ) มันจะได้ไม่เครียด เพราะเรารู้สึกผิดไงก็ไม่รู้อ่ะดิ.....
.....พอเช้าวันนี้ มันมาโรงเรียน เอาถุงขนมปั้นขลิบ เอามาให้เราถุงนึง..บอกว่า มันซื้อมาฝาก (มันเอามาประชดตูรึป่าวว่ะนี่ ที่ทำให้มันเจ็บตัว เริ่มคิดมาก.).....แต่ปากเราก็บอกมันไปว่าขอบใจนะเจ๊บิ๊ก......(หวานปาก)...แต่คราวหน้าคราวหลังครูขอเป็นขนมเค๊กได้ป่ะ ละ เพราะว่าตอนนี้กะลังอยากกินอยู่พอดี 5555 (ตลกแดร๊กอีกตู)..แล้วมันก็เข้ากับหน้าตา ไฮโซ ๆ อย่าครูด้วย 55555...แต่ก็ดีใจกับมันด้วย ที่ไม่เป็นไรมาก เพราะเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....เคราะห์มันสามารถเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ โปรดจงระวังตัวเองให้ดี ตอนนี้ท่านอาจจะมีเคราะห์มาเยือนท่านแล้ว นั่นก็คือ การที่ท่านพลาดเข้ามาอ่านบล็อกผมในวันนี้ถือว่าเป็นเคราะห์ (ร้าย) อย่างหนึ่ง 55555555 ...แต่ถ้าท่านอ่านจบ แสดงว่าท่านได้ผ่านเคราะห์นี้ไปแล้ว อิอิ โชคดี สำลีแปะหัวทุกคนนะครับ อิอิ (ปากพุดเดิ้ลจริง ๆ ) 5555555
| Create Date : 18 กรกฎาคม 2550 | | |
| Last Update : 18 กรกฎาคม 2550 17:17:01 น. |
| Counter : 329 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
เงียบซาหนิด
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [