มันก็เป็นเพียงแค่ความฝันในวัยเด็กล่ะนะครับ ที่อยากจะโตขึ้นมาแล้วเป็นครูสอนหนังสือ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าผมเองก็เติบโตขึ้นมาอยู่ในแวดวงของครู ๆ ไม่ว่าจะ แม่เป็นครู ป้าเป็นครู น้าเป็นครู ลุงเป็นครู ซึ่งบุคคลรอบ ๆ กาย ของผมส่วนใหญ่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นครูกันเป็นส่วนมาก....

.......ยิ่งประกอบไปกับการไปโรงเรียนครั้งแรกของผมแล้ว ก็ยิ่งประทับใจกับครูคนแรกในชีวิตด้วยแล้วก็ยิ่งอยากเป็นจะครูเข้าไปใหญ่เลย..

......ครูคนแรกในชีวิตของผมนะหรือครับ.....เธอชื่อครูกาญจนาใหญ่ครับ เป็นครูประจำชั้นห้องอนุบาล 1 ฉ.ฉิ่ง ครับ.....จริง ๆ แล้วครูประจำชั้นของผมมีชื่อจริง ๆ ว่า ครูกาญจนา นามสกุลไรหว๋า จำได้คลับคล้ายคลับคลา เอ ใช่ วีรวงศ์ หรือเปล่าน้า อะไรวงศ์ ๆ นี่แหละครับ.....แต่เผอิญว่าชื่อนี้อาจจะเป็นชื่อที่โหล ๆ เล็กน้อย ถึงปานกลาง ....ก็เลยมีครูกาญจนาเล็กด้วย อยู่ห้อง อนุบาล 1 ช.ช้าง ห้องติดกันเลย แล้วก็มีครูกาญจนากลาง...อยู่ห้อง อนุบาล 1 ค.ควาย (หวาย ๆ ชื่อห้องอนุบาลห้องนี้...ไม่น่าพิสมัยเท่าไรเลย ใช่ไหมครับนี่ ดีนะที่ไม่ได้อยู่ อนุบาล 1 ค.ควาย ถึงแม้นว่า หน้าตาของผมจะกระเดียด ๆ ออกไปเหมือน ค.ควายก็ตาม 5555 แต่คนมันมีบุญ ง่ะนะ ขอบอก...เลยได้อยู่ห้อง ฉ.ฉิ่ง ตีดัง ปั๊บ ๆ ป๊าบ...เอ้ย ฉิ๊ง ฉับ สิ ไปไหนแล้วตู 55555)

......แต่ ถ้าดูจากการตั้งชื่อแล้ว คาดว่าครูกาญจนาใหญ่ ครูกาญจนากลาง และครูกาญจนาเล็กแล้ว ....ท่าทาง จะไม่ได้แยกแยะชื่อจากการดูที่รูปร่างชัวร์ ๆ เพราะ คนที่ตัวเล็กที่สุด คือครูกาญจนใหญ่ อารมณ์ประมาณไม้เสียบมะยมเชื่อม คือจะบาง ๆ เล็ก ๆ อ่อน ๆ คือพูดง่าย ๆ ก็คือเล็กกว่าไม้เสียบลูกชิ้นเยอะนั่นเอง...พูดง่าย ๆ ว่าคือ แก ผอมง่ะ....ส่วนครูกาญจนาเล็กหุ่น แบบว่า น้องอร สู้ โว้ย...ไงงั้นเลยครับ... บึกบึน..มาดแมน...ดูได้อารมณ์ละม้ายคล้าย...น้องแทมมารีน น้องมะขามข้อเดียว นักเทนนิสสุดเก่ง และสุดฉลาดในใจของผมเลยทีเดียวเลยล่ะ...ส่วนครูกาญจนากลางหุ่นเป็นเสาโทรเลขเลยเชียวละครับ (เชยไหมเนี่ยะ เขาเลิกใช้กันแล้วโทรเลข จะอธิบายยังไงให้เข้าใจดีละ อ่ะ เอ่อ ๆ เคยเห็นป้ายพระเยซูมาช่วยล้างบาปอะไรเทือกนี้ป่าว ที่ติดอยู่ตามต้นไม้สูง ๆ ง่ะ น่านเลย ได้อารมณ์ประมาณนั้นเลย ขึ้นไปติดได้ไงฟร่ะ สูงฉิบ) คือว่าประมาณว่าแกสูงง่ะดิ ....ดังนั้นผลการสังเกตของพวกผมเลยประเมินมาว่า มันไม่ได้มาจากการพิจารณาจากรูปร่างสัณฐานชัวร์ ๆ...แต่ที่คาดว่าเป็น การจำแนกจากความอาวุโสของท่าน ๆ แต่ละคน นั่นเอง ....คือ ดูจากเนื้อหน้าแล้วน่าจะเรียงตามอายุง่ะ ลอกนึกภาพเองนะครับ หรือจะมานับตีนกาก็คงจะไม่ไหวง่ะ......มันมากเอาการอยู่นะครับ....ทำไมผมเกริ่นมายาวเกินไปเหรอ ว้า ๆ ๆ ๆ แย่จัง
.....พอมาเรียนกับครูกาญจนใหญ่แล้ว แกก็ชอบร้องเพลงด้วยนะ เวลาแกเขียนชอล์กบนกระดานจนเต็มแล้ว พอจะได้เวลาลบกระดานทุกครั้ง แกก็จะต้อง...ให้ทุกคนช่วยกันร้องเพลง..ก่อนว่า.."..ลา ๆ ก่อน......จำ จร จะต้อง ขอ ลา......บรา บรา บรา......."...อะไรต่อ เนี่ย ว้าจำไม่ได้แล้ว เรื่องมัน เลือนลาง ๆ เกือบจะ 30 ปีแล้วนี่นะ อิอิ......จำได้เท่านี้..ก็สมองดีมากมายแล้วก่ายกองเกินคนแล้วนะครับ...ดีนะเนี่ยะที่ชอบกินปลาทะเล...เลยมีโอเมกาทรี เพียบ.......จำได้ว่าทุกครั้งก่อนที่แกจะลบกระดาน โดยมือแกจับแปรงเมื่อไร พวกเราจะเหมือนหุ่นยนต์ที่ โดนกดปุ่มโดยอัตโนมัติ ....เมื่อแกจับแปรงลบกระดานปุ๊บ... เพลง "ลา ๆ ก่อน จำจร จะต้องขอลา..บรา บรา บรา...." ก็จะดังขึ้นโดนเสียงหนูน้อยภายในห้องอนุบาล 1 ฉ.ฉิ่ง นั่นเอง......... เวง..กำ......มีอยู่หนหนึ่ง กระดานยังไม่เต็ม แต่มีครูจากห้องข้าง ๆ มายืมแปรงลบกระดาน....พอแกจับ แปรงลบกระดาน..ปู๊บ....พวกเราก็ ...."ลา ๆ ก่อน จำจร จะต้องขอ ลา บรา บรา บรา...."...ขึ้นมาทันที.......อ้าว ไม่ได้ลบกระดานนี่หว่า....พวกเราก็ เลย ทำท่า ต๊กกะใจ สรุปว่า วัน ๆ หนึ่ง ไม่เป็นอันเรียน เพราะ มัวแต่เฝ้าจับจ้องว่า...เมื่อไร ครูกาญจนาใหญ่ของผมแกจะจับแปรงลบกระดาน..สักที..พวกเราจะได้....."ลา ๆ ก่อน...บรา บรา บรา "...กิ๊ก ๆ ..เริ่มมีเค้า ๆ ความบ้าแต่เด็ก....
.....ส่วนที่เรื่องอื่น ๆ เท่าที่จะจำได้คร่าว ๆ ว่า ก่อนที่จะมาโรงเรียนครั้งแรก นั้น ...ผมออกจะตื่นเต้น ค่อด ๆ .....บ้าเห่อ มาก ๆ เพราะจะต้อง ลุกขึ้นมา แต่งตัวด้วยชุดนักเรียน มันทุ๊กวัน ทุกวัน...ไหนจะ เอาโต๊ะ  ก.ไก่  ข.ไข่ ที่เป็นโต๊ะพับ ๆ ตัวเล็ก ๆ ออกมากาง หน้าบ้าน......เอาเก้าอี้มานั่ง....เอาหนังส่งหนังสือมากอง ๆ ไว้บนโต๊ะ....เอาสมุด ดินสอมาเขียน...ลงบนสมุดที่โต๊ะ..ทั้งที่แมร่งก็เขียนอะไรไม่เป็น....แต่ก็สามารถเขียนได้...แบบเป็นบ้าเป็นหลัง...กระเป๋านักเรียนที่ซื้อมาใหม่ จัดแล้ว จัดอีกอยู่นั่นแหละ แล้วก็ร้องร่ำ ๆ กับยายว่า จะไปโรงเรียน จะไปโรงเรียน..จาไป โรงเรี๊ยน.น..น...

....แต่พอครั้น ถึงจะเป็นวันที่จะได้...ไปโรงเรียนครั้งแรก..จริง ๆ ....ขาผมมันกลับ ก้าวไม่ออก..แต่ปากเริ่มอ้า น้ำตาเริ่มหยด แหมะ ๆ จ๊าก..ๆ เจี๊ยก ๆ ...ดูมันกลับไม่บ้าเห่ออย่างที่คิดเลยครับ.....ร้องไห้ จ๊าก..ก.ก... ตั้งแต่บ้าน จนขึ้นรถยนต์ของพ่อ... จนไปถึงโรงเรียน ก็ยังร้องไม่หยุด ...ร้องแมร่งตั้งแต่ หน้าโรงเรียนเข้าไป จนผ่านหน้าโรงเรียนเข้าไปหน้าเสาธง ร้องไห้ต่อไป จนไปถึงหน้าห้องอนุบาล 1 ฉ.ฉิ่ง (ซึ่งคาดว่าน่าจะประมาณ 400 เมตร จากหน้าประตูโรงเรียนได้..แสดงว่าพ่อผมก็อย่างหนาเลยนะนี่ (หน้านะครับที่ว่าหนาอ่ะ ไม่ใช่กะโหลกพ่อผมนะ อย่าเข้าใจผิด เพราะผมคงจะไม่ร้องอย่างเดียว แน่ ๆ ต้องมี แข้งขา แกว่งไกว ชัก ๆ ๆ ๆ เหมือนคนบ้า ยังไงยังงั้นเลยง่ะครับ นี่ ท่านคงจะเอือมผมเอาการอยู่เช่นกัน อิอิ)...ก็ยังไม่หยุดร้อง.....แสดงว่าวันนั้นผมต้องไป..โรงเรียนสายแล้วแน่ ๆ  เพราะตอนนั้นไม่เห็นได้เข้าแถวหน้าห้องเลย พอไปถึงก็เข้าไปร้องไห้ที่ห้องอนุบาล 1 ฉ.ฉิ่ง จนเพื่อนที่อยู่เต็มห้อง ก็เริ่มร้องไห้ตาม ๆ กันไปกันใหญ่...ส่วนผม ก็ยังไม่เลิกร้องไห้ ยังส่งเสียง จ๊าก ๆ ๆ อยู่เลย....จนครูกาญจนาใหญ่ ให้พ่อเดินกลับไปทางด้านหลังโรงเรียน...เราก้ยังร้องไห้ ร้องเรียก พ่อ ๆ ๆ จนลับตา เราก็ยิ่งทวีคูณ เสียงร้องไห้ ให้แหกปากดังไปกว่าเดิมอีก จน ครูกาญจนาใหญ่ ได้เดิมมาบอกกับผมว่า ...ไม่ต้องร้องไห้หรอกเพราะว่า พ่อหนู เขาไปตลาดไปหาซื้อขนมมาให้หนูกินไง....อ่าว รู้สึกคำว่า "ขนม" ที่ครูบอกเนี่ย มันกลายเป็น คำต้นเหตุ ที่ทำให้เราหยุดร้องไห้ได้...อย่างทันทีทันใด....ไม่รู้ว่าเพราะเราเหนื่อย หรือว่าเพราะเราเห็นแก่กิน กันแน่ ..555...(แต่ผมว่าเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า ตลกบริโภค แต่เด็กเลยว่างั้น)... พอเริ่มหยุดร้องไห้ได้...ก็มานั่งอยู่ในห้องมีเพื่อนมากมาย ซึ่งบางคนก็เพิ่งจะหยุดร้องไห้ พร้อม ๆ กับผม อิอิ แต่มีเด็กผู้หญิงตัวดำ ๆ คนหนึ่ง มานั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็มาคุย มาปลอบเราด้วย ว่า.....โอ๋ ๆ หยุดร้องไห้นะ ๆ ........เธอคือเพื่อนคนแรกในโรงเรียนของผม เธอชื่อ อ้อม.... ในขณะที่อยู่ในห้องผมก็ยังกระวนกระวายใจ อย่างมาก...เพราะจะต้องออกไปชะเง้อหน้าห้องแล้ว ก็มองไปทางหลังโรงเรียน ว่าทำไม พ่อ เราไปซื้อขนมที่ตลาดนานจัง....(ห่วง ขนม เห็น ๆ )...ทำไมยังไม่มาสักทีนะ....จนมาถึงช่วงพักสาย ๆ ก็จะมีนมสดที่ตักใส่แก้วน้ำพลาสติกมาให้พร้อมดื่มที่หน้าห้อง....ตรงแถว ๆ ห้องจะอยู่ตรงสระน้ำเล็ก ๆ ตรงกลางมีเก๋งจีน แล้วก็มีรูปปั้น จระเข้ตัวหนึ่ง กะลังนอนอ้าปากน่ากลัวมาก ๆ ...ในสระจะมีปลาคราฟว่ายน้ำอยู่หลายตัว...(ซึ่งคาดว่าแต่ก่อนมันน่าจะมีเยอะมากกว่านี้ แต่เผอิญ มันโดนจระเข้ตัวนั้นกินไปเวลาที่มันหิว แต่นี่มันอิ่มมันก็เลยยังไม่กิน..ซึ่งอีกไม่นานปลาคราฟเหล่านี้..มันก็คงหมดบ่อไปในที่สุด...เฮ้อ..เด็ก...).....นี่แหละคือช่วงเวลาที่ผมชอบที่สุด เพราะจะได้ดื่มนมสด หวาน ๆ มัน ๆ ทุกวันมันอร่อยอย่างบอกไม่ถูก....เพราะผมดื่มแก้วเดียวแล้ว ก็ยังไม่พออยากดื่มอีก...ทุกที ..แต่ก็จะมีหนูอ้อม สาวน้อยตัวดำ ...เป็นเพื่อนที่น่ารัก...เอาแก้วนมมาเท นมสด...มาให้ผมทุ๊กวัน .....ไม่รู้ว่ามีน้ำใจ หรือว่าเธอไม่อยากกินกันแน่ 5555..(ทุกวันนี้ผมยังคลางแคลงใจอยู่ข้างในลึก ๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง เรือเล็กควรงดออกจากฝั่ง...เฮ้ย..นอกเรื่อง..) ...แต่ผมก็ชอบเธอก็ที่ตรงนี้แหละ กิ๊ก ๆ ๆ ๆ .....ส่วน...ช่วง....กลางวัน ครูกาญจนาใหญ่ ก็จะให้พวกเรามาเข้าแถวหน้าห้องเรียน แล้ว ก็ต่อ ๆ กันเป็น ขบวนรถไฟ จับเอวบ้าง จับไหล่บ้าง ต่อ ๆ กันไปเรื่อย ๆ แล้วก็.แหกปาก ร้อง ปู้น ๆ ๆ ๆ กันเป็นแถวเรียงหนึ่งไปที่โรงอาหาร....แหม ชอบ จริง ๆ ได้เป็นรถไฟ 555....แต่อาหารมื้อกลางวันจะเป็นอะไรที่ผม เบื่อหน่ายที่สุด กระเดือกไม่ค่อยจะลง..เพราะมันอร่อยม๊าก ถึงมากที่สุด (น่าจะเดาสำนวนถูกนะครับ)...และที่สำคัญต้องฝืนกระเดือกให้หมดถาดหลุมด้วย แหวะ ๆ ...(ใครว่าผมเห็นแก่กิน ไม่ใช่สักกะหน่อย แค่เลือกกินเท่านั้นเอง ไม่ใช่กินไม่เลือกนะจ๊ะ โปรดเข้าใจเอาไว้ด้วยนะ).....หลังจากนั้นก็เป็นรถไฟอ้วน ๆ ปู้น ๆ กลับมาห้องโดยมีการเปลี่ยนกางเกงนอน เสื้อนอน ด้วยเขาจะให้นอนกลางวัน ชะอุ๊ย แล้วใครจะไปนอนหลับกันละ เดี๋ยวโดนลักหลับ ก็เลยมีหลับจริงบ้าง หลับหลอกบ้าง เป็นธรรมดา แต่ที่สำคัญที่สุด....ท่าทางครูกาญจนาใหญ่ผมจะชอบช่วงเวลานี้มากที่สุด เพราะแกก็จะนอนกับ เด้ก ๆ ด้วยอย่างมีความสุข หรือดีไม่ดี แก ก็จะหลับก่อนเด็กด้วยทุกครั้งไป ฮา........แต่ที่สำคัญที่สุด ตื่นมาก็ต้องมาล้างหน้าปะแป้งยี่ห้อ อะไรน้า ที่เป็นกระบอกใหญ่ ๆ เปลือกสีน้ำเงินม่วง ๆ  พยายามให้แม่หาซื้อมาให้ แต่หามาแต่ละครั้งมันก้ไม่ใช่อย่างนี้ ก็หนูจะยี่ห้ออย่างนี้อ่ะ..ซึ่งแม่ซื้อมากี่ทีต่อกี่ทีก็ไม่ช่าย เพราะบอกแม่ไม่ถูก 55555...สิ่งที่หวาดกลัวที่สุด..ในแต่ละวันคือ..ห้องน้ำเวลาปวดฉี่ทีไร เป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด...เพราะเป็นห้องน้ำแยกเพศ..ชาย...หญิง....ซึ่งผมก็ต้องไปยืนฉี่รวมก ๆ กัน 5 - 6 คน เพราะเขาจะไม่แยกคนไว้ให้ ..แล้วก็จะไปแอบเห็น เจ้าจูดี้ของเพื่อน ๆ ผู้ชาย แต่ละคน ก็เหมือนหนอนน้อย ยกเว้น ของเจ้าวี....จูดี้มันน่าขนลุกมาก..คือมันจะไม่มีหนังหุ้มปลายเหมือนของผมละของคนอื่น ๆ เพราะมันจะเป็นรูปหัวโล้น ๆ มีรูด้วย น่ากลัวยิ่งนัก (คาดว่าน่าจะโดนขลิบมาแต่เด็ก เลยแปลกกว่าของชาวบ้าน ร้านตลาดอ่ะครับ อิอิ ในสมัยนั้นอ่ะ)....ดังนั้นใครมาชวนเข้าไปฉี่จะไปด้วยหมด นอกเจ้าเจ้าวี ที่มันมาชวนเมื่อไร ก็เริ่มขนลุกเมื่อนั้น อึ๋ย ๆ ๆ ๆ แล้วก็วิ่ง ป่าราบ....ก็ของมันออกจะน่ากลัวขนาดนั้น...นี่หว่า .....ปรื๊อ...ผีจูดี้ หัวโล้น...จ๊าก...ก..ก

...หลังจากปะแป้ง...แล้วก็จะมีขนมหวานให้ทานด้วยบางทีก็เป็นถั่วเขียว มันต้มน้ำตาล หรือไม่ก็เป็นสาคูเปียก...นี่แหละของชอบ...แล้ว..สักพัก ป่ะป๊า ก็จะมารับ...(เฉพาะวันแรกเท่านั้น นอกนั้นให้นั่งกลับด้วยรถโรงเรียน)...แล้วผมก็คิดว่าทำไมวันนี้..มันช่างเร็วจัง......และที่สำคัญที่สุด ขนมอยู่ไหน อ่ะ พ่อ...เอามาเดี๋ยวนี้นะ..ซึ่งพ่อผมก็..งง..ขนมอะไร ...อ้าว ๆ ..แสดงครูกาญจนาใหญ่ มั่วสิเนี่ยะ 5555... ไม่ยอมคุยกันให้ดีก่อน 55555...

....ส่วนวันอื่น ๆ ที่บ้าน จะให้ผมนั่งรถโรงเรียนกลับ แต่ตอนเช้าที่บ้านจะมาส่ง....เพราะผมตื่นไม่ทัน หรือคนที่บ้านตื่นไม่ทันก็ไม่รู้ ไม่อยากจะเดา 55555.....และที่สำคัญที่สุดบ้านผมกับบ้านน้องอ้อมอยู่ใกล้กันด้วย...ห่างกันแค่ 1 ซอย....ดังนั้น ผมก็เลยได้นั่งรถโรงเรียนกลับกับเธอและนั่งกับเธอทุกวัน...และที่สำคัญที่สุดได้นั่งข้างหน้ารถด้วย..ซึ่งข้างหน้ารถจะมี ช่องที่อยู่ด้านล่างเป็นใบพัด เปิดๆ ปิดให้ลมเข้าทางด้านหน้า..ซึ่งเราชอบเปิดประตูบานพัดเล็ก ๆ ข้างใต้หน้ารถเล่น คิกขุ ๆ กัน 2 คนทุกวันเลย 555555  นี่คือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวัยเด็กของผมเองกับครูคนแรก และโรงเรียนแรกในชีวิตของผมครับ เป็นไงครับอ่านแล้วคิดถึงตัวเองกันบ้างไหม เวลามันช่างมีค่ามากมายจริง ๆ เลยนะครับ ถึงแม้มันจะผ่านมานานหลาย ๆ ปีแล้วก็ตาม แต่ความประทับใจเหล่านี้มันก็ยังวนเวียน วนเวียน อยู่ ข้าง ๆ กกหูเรานี่เองจริงไหมล่ะ ครับ อิอิ

Create Date : 24 กันยายน 2551
Last Update : 25 กันยายน 2551 8:44:29 น.		7 comments
Counter : 875 Pageviews.
Share Tweet