ผลงานของ ปราปต์ นวนิยายยอดเยี่ยมรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด แนวสืบสวนสอบสวน ปี 2557

พุทธศักราช 2486 ท่ามกลางไฟมหาสงครามเอเชียบูรพาที่กำลังปะทุ พ.ต.ท.เวทางค์ ภิรมย์รุจ สารวัตรหนุ่มแห่งกองตำรวจสอบสวนกลาง ได้รับแจ้งเหตุฆาตกรรมสะเทือนขวัญเด็กหญิงในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆษิตาราม สภาพศพถูกทุบกะโหลกแตก แม่ของผู้ตายให้การว่าน่าจะเป็นฝีมือโจร แต่การสืบสวนเบื้องต้นกลับพบว่าเต็มไปด้วยเรื่องน่าคลางแคลง โดยเฉพาะบนหน้าผาก ข้อมือ และข้อเท้าทั้งสองข้างของผู้ตาย ปรากฏรอยสักปริศนาของคำห้าคำ เหย้า เจ้า แพะ ทิ้ง พงส์ เงื่อนงำอันเชื่อมโยงสู่คดีฆาตกรรมต่อเนื่องพิลึกพิลั่น และคำสักประหลาดทั่วพระนครและจังหวัดธนบุรี รอยแผลเป็นจากประวัติศาสตร์และความลับทางวรรณศิลป์แห่งสยามประเทศ!

มาอ่านนิยายไทยๆกันบ้าง เรื่องแนวๆสืบสวนแบบไทยนี่หาอ่านยาก  แล้วเล่มนี่ก็มีจุดเด่นในการผูกเรื่องการฆาตกรรมกับบทโคลงกลอน แนวเรื่องดำเนินในสมัยอดีต มีการใช้คำเรียกสิ่งของต่างๆในยุคสมัยนั้น และเกร็ดรายละเอียดถึงสถานที่ ทางประวัติศาสตร์ ซึ่งแสดงถึงการค้นตว้าข้อมูลมาเขียน แต่ก็รู้สึกว่า จังหวะและปริมาณ ยังออกมากไปอาจเพราะค้นมามาก  น่าจะปรับไปเป็นเชิงอรรถ หรือปล่อยให้ผู้อ่านไปค้นเอง ที่ต้องชื่นชมก็คือเรื่องกลบท กลอักษร ที่นำมาใช้ประกอบในการดำเนินเรื่อง ต้องมาใช้ในการแก้ปริศนาที่จะคลี่คลายคดี (โคนันบางตอนที่เล่นกับบทกลอนหรือตัวอักษรของภาษาญี่ปุ้น ก็จะงงๆแบบนั้นละ) บางตัวละครปูพื้นมาเยอะ แล้วก็ไม่มีบทไปเสียเฉย และยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจในการดำเนินเรื่องช่วงท้าย แต่ยังไงก็อ่านได้ พอได้ความรู้คู่กับบันเทิง

ลองแก้อ่านดูนะครับ