|
|
บทที่ 7 เผชิญหน้าโรงเรียนจอมฟ้า
“คิดไว้อย่างเดียว อย่าให้มันจับเราได้”
ตี๋น้อยที่เหมือนเป็นนกน้อย โดนบรรดาแต๋วแตกร่างยักษ์วิ่งไล่ตะครุบไปมา โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากวิ่งหลบไปหลบมา เพราะถ้าโดนจับได้ พวกมันต้องใช้วิชาที่มีไม่ว่าจะเป็นกด ทับ จับ ล๊อก และอื่น ๆ อีกมากมายจนเกินจะบรรยาย ความเป็นหนุ่มที่สู้รักษามา 17 ปีจะต้องจบสิ้นแน่ ๆ
“สู้เขาบ้างสิไอ้น้อง อย่ายอมมัน พวกพี่เอาใจช่วย”
พอเภทภัยเริ่มจะหมดไปจากตลาด เพราะตัวก่อเหตุกำลังมีเรื่องวิ่งไล่จับหนุ่มหล่อคนใหม่อยู่ เหล่ากองเชียร์จึงกล้าโผล่หน้ามา แต่ตี๋น้อยคิดในใจว่า ทำไมมันไม่มาช่วยตูบ้างวะ ???
“เอาวิชานี้ดีกว่า คงจะพอช่วยได้” หัวสมองตี๋น้อยหมุนไปอย่างรวดเร็วพอ ๆ กับมือและเท้าที่วิ่งหลบ และปัดป่ายร่างยักษ์ใหญ่ทั้ง 16 ตัวอยู่ในมา
ผั๊วะ......................พลั๊ก.................................
คราวนี้เมื่อได้โอกาส ตี๋น้อยมักจะหมุนตัวหลบและคอยเล่นงานไปที่ข้อเท้าของเหล่าอนงค์ยักษ์เหล่านั้นทันที ทั้งสไลน์ ทั้งเตะ ทั้งจิก ทั้งส้น ทั้งกระทืบเท้า แล้วแต่ว่าจะสบโอกาส จึงมองเห็นร่างของตี๋น้อยหมุนวนไปมาคล้าย ๆ ลูกฟุตบอลยักษ์
“เดี๋ยว ๆ พักยกก่อนได้ไหม”
ตี๋น้อยเริ่มเหนื่อยล้าแล้ว เพราะค่าสถานะของเกมนี้ใช้ค่าจริง ๆ ของร่างกายบนโลก ดังนั้น แม้จะมีสมองที่ฉลาดปราดเปรื่อง มีวิชาที่มากมายอยู่ในตัว แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้น ตี๋น้อยไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไรนัก เพราะถ้าไม่หมกตัวอยู่กับหนังสือ ก็ทำตัวเป็นกุนซือให้เพื่อน ๆ เวลาออกกำลังกายจึงมีแค่ไปเก็บผักมาขาย หรือหาปลาในบ่อ และฝึกซ้อมไทเก๊กครั้งละ 20 นาทีทุกเช้าเย็น ซึ่งไม่เพียงพอต่อการต่อสู้ที่เนิ่นนานนับชั่วโมงเช่นที่เป็นอยู่
“แหม....น้องตัวเล็ก ๆ แค่เนี้ยทำเป็นเหนื่อย พวกพี่ตัวอย่างกะช้างยังไม่เหนื่อยเลย เล่นกันต่อนะ”
เสียงสะดีดสะดิ้งออดอ้อนดังมาจากร่างยักษ์ใหญ่ ทำให้เขาต้องกลั้นหายใจวิ่งต่อเหมือนไม่เหนื่อย แต่ที่จริงเหนื่อยแทบขาดใจ
พลั่ก.................หมับ.......................
และแล้ว อวสานของตี๋น้อยก็มาถึง เมื่อคู่ต่อสู้จงใจเปิดช่องว่างที่ขาให้ ทำให้ตี๋น้อยกวาดขาฟาดใส่ทันที แต่เพราะความเหนื่อย ทำให้เวลาชักขากลับนั้นไม่รวดเร็ว ทำให้โดนแต๋วถึง 3 คนพุ่งเข้าชาร์ททันที
“เฮ้ย..นังเจิน ข้าได้ก่อนนะโว๊ย” เจ้าคนร่างยักษ์ถักผมเปียราวกับคิดว่าสวยเสียเต็มประดารีบชิงพูดขึ้นก่อนทันที
“แกนั่นแหละนังจินที่ต้องปล่อย ไม่เคยได้ยินหรือไงที่ว่า ทีหลังดังกว่า” คนร่างใหญ่ถักผมบ๊อบก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“อย่าเถียงกันเลย ปล่อยมือทั้งสองคนนั่นแหละ แล้วข้าจะตัดสินให้” ร้อนถึงคนตัดผมม้าต้องเข้ามาตัดสินแบบข้าจะเอาคนเดียว
“ชะช้า นังหมีน้อยนี่ คิดจะทำตัวเป็นตาอยู่หรือไงย่ะ” คราวนี้ทั้งผมเปีย และผมบ๊อบรีบหันไปตวาดใส่คนผมม้าทันที
แง่ง...................ว๊าย...................
ก่อนที่จะเปิดศึกสามเส้าเพื่อแย่งชิงหนุ่มตี๋ เจ้าคุณหนูก็โผล่มาจากอกเสื้อของตี๋น้อย และกัดหมีน้อยทื่ยื่นมือจะลูบคลำร่างกายของตี๋น้อยทันที
คนที่เหลืออีกสองคนรีบปล่อยมืออย่างตกใจ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้โดนกัดด้วย ทำให้สองมือของตี๋น้อยเป็นอิสระ จึงเกร็งสองนิ้วพุ่งออกด้วยท่ามังกรชิงแก้ว โดยใช้ทั้งสองมือจิกไปที่ลูกตาของนังเจิน และนังจินทันที
“กรี๊ด !!! ตาฉัน”
ทั้งสองคนร้องลั่น ทำให้อีก 14 คนต้องถลึงตามองตี๋น้อยที่อยู่กลางวงล้อมอย่างอาฆาตแค้น
“ฉันจะฆ่ามัน จับมันมาให้ฉันหน่อยเร็ว” ทั้งสองคนร้องโวยวายดังลั่น ทำให้คนในกลุ่มที่เหลือสืบเท้าเข้ามาเพื่อกระชับวงล้อมให้เล็กลงทันที
ตี๋น้อยหมดหนทาง ต้องเริ่มมวยไทเก๊กเพื่อให้ลมปราณเดินเข้าหากันตลอดทั่วร่างกาย แม้ไม่รู้ว่าจะใช้ได้ไหม
นังหมีน้อยที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นตี๋น้อยรำมวยแปลก ๆ รีบพุ่งชาร์ททันที แต่เหมือนตี๋น้อยมีตาหลัง เขาหมุนตัวเป็นรูปครึ่งวงกลม พร้อมทั้งปล่อยหมัดที่บิดหมุนจนมีพลังจิ้งอยู่อย่างเต็มเปี่ยมตรงเข้าสู่ท้องของนังหมีน้อยทันที
อุ๊ก...............อั่ก................
ราวกับภาพสโลโมชั่นที่เคลื่อนไหวช้า ๆ มองเห็นหมัดของตี๋น้อยที่ต่อยเข้าใส่หน้าท้องของหมีน้อย แต่หมีน้อยกลับยิ้มออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักครู่ หน้าที่ยิ้มของหมีน้อยเริ่มเขียวคล้ำ และค่อย ๆ ทรุดลงไปในที่สุด
“นังหมีน้อย”
คนที่เหลือพากันตะโกนลั่น และคนที่อยู่ข้าง ๆ 2-3 คนพากันรีบวิ่งไปดูร่างของหมีน้อยทันที พลางพลิกดูที่ท้อง เพราะคิดว่าตี๋น้อยจะใช้อาวุธพวกมีดแทงที่ท้อง แต่เมื่อจับพลิกดูแล้วกลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากหมีน้อยที่นอนหมดสติอยู่กับที่ราวกับโดนกระแทกด้วยวัตถุขนาดยักษ์เข้าที่ท้อง
“ใครจะเป็นรายต่อไปก็เข้ามาครับ”
ตี๋น้อยที่มั่นใจกับพลังจิ้งของตนเอง ทำให้กล้าเอ่ยปากเรียกร้องให้เหล่าแต๋วยักษ์ทั้งหลายเข้ามา เพราะเขามีแผนแห่งชัยชนะอยู่ในใจแล้ว
คราวนี้พวกแต๋วแตกที่เหลือพากันขยาด เพราะไม่คิดว่าจะเจอดี ทำให้แต่ละคนต่างดันหลังกันไป จนกระทั่งคนที่ดูท่าทางเป็นหัวหน้าทนไม่ไหว
“ไปกลัวอะไรมันนักหนาวะ เสียชื่อ 16 นงคราญหมด เข้าไปให้หมดทุกคนนี่แหละ
ดูสิว่า แค่สองมือสองเท้าของมันจะทำอะไรเราได้” มันถลึงตาใส่ทุกคน ทำให้แต่ละคนก้มหน้านิ่ง ก่อนที่จะตั้งท่าเตรียมเข้าต่อสู้อีกครั้ง
“หยุดเดี่ยวนี้ ในนามแห่งประธานโรงเรียนจอมฟ้า ข้าขอสั่งให้หยุดเดี่ยวนี้”
เสียงตวาดดังมาจากตลาดทำให้ทั้งหมดหยุดชะงัก และหันไปมองดูผู้ออกคำสั่งทันทีทำให้ตี๋น้อยแอบพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ เพราะหากพวกมันเข้ามาพร้อม ๆ กัน วิชาไทเก๊กที่เขายังไม่สามารถฝึกฝนให้ชำนาญในเกมนี้ย่อมจะต้านไม่อยู่อย่างแน่นอน
ผู้ที่ออกคำสั่งในนามประธานนักเรียนจอมฟ้าเป็นคนที่มีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาคมคาย และผิวขาวเนียนจนหญิงสาวบางคนได้อาย หน้าตาออกไปทางลูกครึ่งญี่ปุ่น ซึ่งการที่สามารถเป็นประธานโรงเรียนได้นั้นถือเป็นอำนาจอย่างหนึ่งในเกาะฝึกฝนแห่งนี้ด้วย จึงทำให้คน ๆ นี้ดูโดดเด่นมากกว่าใครในเกาะแห่งนี้
เพราะโรงเรียนจอมฟ้าแห่งนี้ เป็นโรงเรียนที่ตี๋น้อย และคนที่ไม่มีเงินไม่มีโอกาสได้เรียน เพราะต้องจ่ายค่าเล่าเรียนเป็นเงินจริงถึงหนึ่งแสนบาท แต่เหล่า 16 นงคราญเป็นนักเรียนที่ใกล้จะจบคอร์สของโรงเรียน เมื่อเห็นประธานมาเองจึงมองเห็นเหล่าแต๋วแตกทั้งหลายออกมายืนเป็นกลุ่มต่างหาก ปล่อยให้ตี๋น้อยอยู่ตามลำพัง ราวกับจะแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างทางชนชั้น
“นายเป็นใคร ทำไมมาก่อเรื่องกับนักเรียนของจอมฟ้าได้”
โรงเรียนจอมฟ้าคือโรงเรียนที่สอนคนให้เป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินในเกมนี้ ทำให้พวกที่ได้เรียนในโรงเรียนแห่งนี้ทำตัวแบบอภิสิทธิ์ชน
“ขอโทษนะครับ คุณควรที่จะพูดใหม่ให้ถูกต้อง เพราะนายปล่อยให้คนของโรงเรียนมาเพ่นพ่านก่อกวนชาวบ้านย่านตลาดได้อย่างไร”
ตี้น้อยไม่ได้สนใจว่าพวกนี้มันจะมีอภิสิทธิ์อะไรมากกว่าคนอื่น ๆ ดังนั้น เขาจึงรู้สึกขัดเคืองใจที่โดนต่อว่าราวกับว่า เขาเป็นคนเข้าไปรังแกเหล่า 16 ช้างน้ำเหล่านี้ก็ปาน
“หาเรื่องรังแกคนอื่นแล้วยังจะพาลมาหาเรื่องถึงฉันเลยหรือไง อย่าลืมว่า นายทำให้นักเรียนโรงเรียนฉันได้รับบาดเจ็บถึง 3 คน ถ้าฉันจะเอาเรื่องนาย มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิดแต่อย่างใด”
ประธานนักเรียนรูปหล่อเสียงนุ่มกล่าวอย่างใจเย็น แต่เนื้อความหาเรื่องใส่ตี๋น้อย ทำให้ตี๋น้อยต้องถามหยั่งท่าทีขึ้นว่า
“แล้วนายจะเอาอย่างไงละ”
“ขอโทษคนของฉันเดี๋ยวนี้ และต่อไปห้ามมาหาเรื่องกับนักเรียนของฉันอีก”
ประธานหนุ่มรูปหล่อออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด แต่ทว่า ตี๋น้อยกลับยิ้มแย้มแจ่มใสพูดกลับไปว่า
“ขอโทษนะ นายเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ ที่นี่เป็นตลาด ไม่ใช่โรงเรียนจอมฟ้าของพวกนาย ทำอะไรต้องรู้จักขอบเขตอำนาจของตัวเอง มิฉะนั้นมันจะกลายเป็นว่า พวกนายเป็นอันธพาลกันทั้งโรงเรียน”
คำพูดของตี๋น้อยจุดประกายความโกรธขึ้นในตาของประธานหนุ่ม และทำให้บรรดาเหล่าองครักษ์ประจำโรงเรียนต่างพากันแยกย้ายกันตีวงโค้งเพื่อจะขนาบตี๋น้อยไว้ตรงกลาง
“ฉันขอถามอีกคำเดียวว่า จะขอโทษคนของโรงเรียนที่นายรังแกหรือไม่” ประธานจ้องหน้าตี๋น้อย ทำให้ตี๋น้อยจ้องหน้าคืน ก่อนที่จะตอบว่า
“บอกคนของนายให้ขอโทษผมก่อน และผมจะขอโทษพวกมัน” คำพูดของตี๋น้อยทำให้ประธานหันหลังกลับ พลางพูดกับเหล่าองครักษ์ของโรงเรียนว่า
“ฝังมันไว้ที่ตลาด อย่าให้หลุดรอดไปได้”
จากนั้นประธานรูปหล่อก็เดินไปปลอบใจเหล่ากระเทียมทั้งหลาย ก่อนที่จะพากันนั่งชมการเชือดหนุ่มหน้าตี๋ผู้ที่บังอาจมาต่อกรกับคนของโรงเรียนจอมฟ้า
เหล่าองครักษ์พิทักษ์โรงเรียนพากันตั้งการ์ดมวยขึ้น ทำให้ตี๋น้อยรู้ว่า ในพวกมันทั้ง 6 คนนั้น มีเทคอนโด 2 คน มวยไทย 2 คน คาราเต้ 1 คน และยูนิตสูอีก 1 คน ซึ่งเป็นวิชาที่สามารถทำให้คนตายได้อย่างง่าย ๆ ทำให้ตี๋น้อยยิ้มขึ้น ก่อนที่จะพูดว่า
“นึกว่าแค่ 6 คนจะเอาฉันอยู่หรอ ต่อให้ 100 คน ก็เอาข้าไม่อยู่โว๊ยยยย”
พูดจบเขาก็รอให้พวกมันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธอยู่ 2 นาที ตั้งท่ามวยเพื่อจะเข้ามารุมเขาอีก 1 นาที จากนั้นก็เป็นเวลาของตี๋น้อยที่จะได้ใช้วิชาที่เคยใช้บ่อยตอนไปโรงเรียน เพราะเวลาที่เขาไปโรงเรียนมันเฉียดฉิวซะทุกคน ทำให้วิชานี้ของเขาได้พัฒนามาอย่างต่อเนื่อง นั่นก็คือวิชา.......
เฟี้ยวววววว...................
เวลาวิ่งตี๋น้อยไม่ชอบพูด เพราะมันจะทำให้วิ่งได้ไม่เร็ว แต่เขาจะวิ่งแบบใช้มือทั้งสองข้างฟันสับลงสลับกันเหมือนสับลาบ เพราะมันจะทำให้เขาวิ่งได้เร็ว และขาที่ยาว ๆ ของเขาก็จะทำให้สามารถวิ่งได้เร็วกว่าคนอื่น เพราะกวว่าคนเหล่านั้นจะหายจากอาการตกตะลึง เขาก็วิ่งตีโค้งลับหายไปจากสายตาของทุกคนแล้ว
| Create Date : 15 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 15 ตุลาคม 2554 15:53:58 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 287 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [