|
|
คำสารภาพ...ของคนรักเพื่อน
สายตาของเธอวันนี้ช่างต่างกับวันนั้น ตากลมโตใสราวกับแก้วคู่นั้นดูจะหม่นหมองลงไปในวันนี้ รอยยิ้มสดใสในวันนั้นหายไปเหลือเพียงริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงปิดสนิท
สายน้ำสายหนึ่งไหลลงมาจากดวงตาผ่านมาที่ดวงแก้ม ก่อนจะตกลงบนมือเล็กๆที่ที่เกาะกุมมือใครคนหนึ่งไว้แน่น ดูเหมือนบรรยากาศที่สดใสรอบๆตัวเธอในวันก่อนเลือนหายไปกลับมีความเศร้าหมอง อ้างว้างเข้ามาแทนที่...
ใครคนนั้นจากไปแล้ว แต่เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ผู้คนมากมายที่ผ่านสามแยกแห่งนั้นแต่ไม่มีใครสักคนหันมาสนใจเธอ แน่ล่ะก็เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่ยืนนิ่งๆคนหนึ่งเท่านั้น ครู่ต่อมาดูเหมือนว่าผู้คนที่สัญจรไปมาหายไปหมดสิ้น เพราะมีสายฝนโปรยปรายลงมาแทนที่ แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนั้น ร่างเล็กๆสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น เธอกอดอก ให้ความอุ่นกับตัวเอง เธอก้มหน้า ไม่มีใครทราบว่าสายน้ำที่ไหลผ่านหน้าเธอคือน้ำฝนหรือน้ำตา
"เข้าก่อนสิ ปอนด์ ตัวเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวเป็นหวัดนะ" ผมยื่นร่มให้เธอ
"บี้กลับไปเถอะเราไม่เป็นไร เราอยากอยู่ตรงนี้"
"ปอนด์ ไม่เอานะ อย่าทำแบบนี้ มันยิ่งแต่จะทำให้ปอนด์แย่ลงรู้ไหม"
"บี้ ไปเถอะเราไม่เป็นไร เราอยากอยู่คนเดียว ตรงนี้" เธอยืนยันเสียงแข็ง
"งั้น บี้จะยืนเป็นเพื่อนปอนด์ ถ้าปอนด์ไม่เข้ามาหลบฝน"ผมบอกเสียงแข็ง
ในที่สุดเธอก็ยอมเข้ามา หลบฝนในร้านกาแฟเล็กๆของพี่ชายผม ผมยืมผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าของพี่สะใภ้มาให้เธอ
"บี้นายเห็นทั้งหมดใช่ไหม" เธอถามผม ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมาทำให้ผมไม่อยากโกหก "เราเห็น ปอนด์ เรามาช่วยพี่ บัส ที่ร้านตั้งแต่เช้าเราเห็นปอนด์กับวีคุยกันที่มุมเดิมมุมนั้น จนวีเดินไปคุยกับปอนด์ด้านนอก จนวีไป จนฝนตก "
" เพื่อนนายกลัวว่าจะเสียภาพพจน์คนดีที่ทิ้งเราไว้ตากฝนคนเดียว สินะบี้ ไม่ต้องกลัวเราไม่บอกใครหรอก นะ" เธอบอกผม
"ปอนด์ ไอ้วีมันโทรบอกเราให้มาดูเธอหน่อยก็จริง แต่เราก็เป็นห่วงเธอจริงๆนะ ไม่เห็นจะต้องทำแบบนั้นเลย" ไอ้วีเห็นผมในร้านหลังจากมันแยกกับปอนด์สักพักจึงโทรบอกผมให้ไปดูเธอหน่อย ไอ้บ้านั่น มันฉลาดแฮะรู้ว่าผมต้องไม่ปล่อยให้ปอนด์อยู่คนเดียวแน่ เพราะตอนที่จีบปอนด์ผมกับมันแย่งกันจีบสุดท้าย ปอนด์ก็เลือกมัน
"บี้ เราไม่ดีตรงไหนทำไมวีต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย...บี้เธอบอกให้วีกลับมาได้ไหมมาบอกปอนด์ว่าเพราะอะไร.."เธออ้อนวอนผม เรื่องของทั้งคู่นั้น ผมเห็นความเป็นไปโดยตลอด วีเป็นนักกิจกรรม มีงานในและนอกคณะทำเสมอ ปอนด์เป็นดาวมหาลัย เรียนเก่ง ไฮโซ ทีแรกมันก็ไม่มีปัญหาอะไรจนกระทั่ง ปอนด์เริ่มเข้ามายุ่งกับวีในเรื่องอุดมการณ์ของเขา วีไม่ได้ไปชมรมถี่เหมือนก่อน ถ้าไปก็อยู่ได้ไม่นานนัก สนามบอลของเมเจอร์ที่ผมกับมันลงสู้กันประจำก็ไม่มีมันอีกแล้ว วีต้องเดินตามปอนด์ไปทุกที่ที่ปอนด์ไป เป็นทุกอย่างที่ปอนด์อยากให้เป็น
"วีไปดูหนัง กะช้อบปิ้งเป็นเพื่อนปอนด์นะ"
"วีมีนัด ปอนด์ไปกับเพื่อนนะ"
"ไม่เอา วีเพื่อนวีก็เจอทุกวันที่คณะแล้วขอเวลาให้ปอนด์บ้างสิ"
วีรู้สึกว่าอิสระหายไป และเกิดความสงสัย บางอย่างความรักคือการครอบครองหรือ ทำไมกัน ถ้ารักแล้วต้องทิ้งทุกอย่างงั้นหรือ ชีวิตมหาวิทยาลัยจะหมดไปกับปอนด์งั้นหรือ เค้าควรจะทำอย่างไร "บี้เราควรทำไงดี" วีถามในคาบภาษาอังกฤษ"นายต้องเลือกเพื่อน เลือกปอนด์กับอิสระของนาย "ผมบอก ผมรู้สึกอึดอัดใจแทนวีไม่น้อย เพราะปอนด์นั้นอยู่แทบไม่ห่างจากวีเลย นอกจากตอนเรียนและตอนนอนเท่านั้น วีอยู่ที่หอกับผม ปอนด์อยู่ที่บ้านกับครอบครัวของเธอ บ่อยครั้งที่ผมต้องทานข้าวคนเดียวทั้งที่เมื่อก่อนวีจะทานกับผม เราเคยไปยิงเคาท์เตอร์สไตร์ด้วยกันตอนนี้ผมไปคนเดียว วีกลับมาถึงก็ตอนจะนอนแล้ว บางวันผมหลับไปแล้ว ผมรู้สึกว่า เพื่อนกำลังมีปัญหา บางครั้งผมอยากไปไหนตามประสาผู้ชายให้ครบกลุ่มบ้างแต่วีก็มักจะไม่ได้ไป ถ้าไปก็เอาปอนด์ไปด้วย ทำให้งานกร่อยเพราะปอนด์เธอใจน้อยและ งอนง่าย แค่วีทิ้งเธอไว้ทานข้าวกับเพื่อนผู้หญิงของเรา แล้วมาจิบเบียร์เย็นๆกับผม ปอนด์ก็งอนหาว่าไม่สนใจเธอ ปอนด์มาเที่ยวที่ห้องผมกับวีนั่งดูฟรีเมียร์ชิพเธอก็งอนฟุตบอลหาว่าวีสนใจฟุตบอลมากกว่าเธอ ยังไม่นับกับอีกหลายเรื่องสารพัด
แต่ผมก็เข้าใจวี ผมจะเลี่ยงนัดหากตรงกับปอนด์ผมไม่อยากให้เพื่อนต้องลำบากใจ ผมควรจะช่วยเพื่อนอย่างไรดีนะ ในที่สุดวีก็ตัดสินใจเลือก อิสระเลือกเพื่อน นั่นทำให้เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้น วีไม่กลับมาอีก ไม่ง้อเธอเหมือนเดิม วีต้องการตัดปอนด์ออกไปจากชิวีต มันโหดร้ายสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งมากๆทีเดียว ผมสงสารปอนด์จับใจแต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
"ปอนด์ กลับบ้านนะเดี๋ยวเราจะไปส่ง"
"บี้ตามวีมาได้ไหม เราอยากเจอวี"เธออ้อนวอนอีกครั้ง
"..........."ผมเงียบ และพาปอนด์ไปส่งบ้าน ผมเองที่เป็นคนบอกให้วีทำอย่างนั้นบอกให้วีเลิกกับปอนด์ ผมรู้ว่าผู้หญิงนั้นเวลารักใครสักคนก็ย่อมอยากที่จะให้คนรักสนใจอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา ปอนด์อาจให้วีมากเพราะเธอรักเค้ามากก็ได้ ปอนด์ไม่เคยเกี่ยงจะไปช่วยงานค่ายอาสา ทั้งที่มันไกลกันดานและเป็นงานที่ปอนด์ไม่เคยทำ เธอไม่เคยรังเกียจที่จะไปทานขนมจีนข้างถนนกับวี เธอไม่เคยยอมถ้าเพื่อนเธอคนไหนบอกว่าให้เลิกกับวีไปหาคนที่ดีกว่านี้ เธอรักทุกอย่างที่เป็นวี ผมรู้มาว่าทั้งคู้เคยวางแผนไว้ว่าจะแต่งงานกันหลังเรียนจบ ...และผมทำลายทุกอย่างที่เธอฝัน
ผมมองหน้าปอนด์อีกครั้งก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้าน ผมได้แต่ตั้งทำถามกับตัวเองว่าสิ่งที่ทำไปวันนั้นมันถูกต้องแล้วหรือ.................
| Create Date : 07 กันยายน 2550 |
| Last Update : 7 กันยายน 2550 14:38:21 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 283 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| zombieman |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
