บทกลอนของเด็กอัฟริกัน ผู้ได้รับรางวัลยอดเยี่ยมจาก UN, ความอดอยาก, สงคราม กับ บทเพลงเพื่อโลก..เบี้ยวๆ Nominated by UN as the best Poem of 2006 - Written by an A frican Kid When I born, I black : เมื่อผมเกิด ผมผิวดำ When I grow up, I black : เมื่อผมโตขึ้น ผมก็ยังผิวดำอยู่ When I go in Su n, I black : เมื่อผมอยู่ใต้แสงแดด ผมก็คงยังผิวดำ When I scared, I black : เมื่อผมกลัว ผมก็ผิวดำ When I sick, I black : เมื่อผมป่วย ผมก็ยังผิวดำ A nd when I die, I still black : และเมื่อผมตาย ผมก็ยังคงผิวดำ A nd you white fellow : และ คุณ...เพื่อนมนุษย์ผิวขาว When you born, you pink : เมื่อแรกเกิด คุณมีผิวสีชมพู When you grow up, you white : เมื่อคุณโตขึ้น คุณมีผิวสีขาว When you go in sun, you red : เมื่อคุณอยู่ใต้แสงแดด คุณมีผิวสีแดง When you cold, you blue : เมื่อคุณหนาว คุณมีผิวสีน้ำเงิน When you scared, you yellow : เมื่อคุณกลัว คุณมีผิวสีเหลือง When you sick, you green : เมื่อคุณป่วย คุณมีผิวสีเขียว And when you die, you grey : เมื่อคุณตาย คุณมีผิวสีเทา And you calling me colored?? : และทำไมคุณเรียกผมว่า คนผิวสี ?? --------------------------------------------------------------------------------------------- Nilgunyalcin Child Vulture: The haunting photo of a vulture stalking an emaciated Sudanese girl who'd collapsed on her way to a feeding station won photographer Kevin Carter Pulitzer Prize in 1994 Burial Of an Unknown Child Kevin Carter also become notorious for sticking to the journalistic principle of being an observor and not getting involved -- he left after taking his photo and neither he, nor the New York Times, which first published the photo on 26 March 1993, knew what happened to her. (Looking at the photo, it's hard to imagine a pleasant ending.) A few months later after collecting his Pulitzer, Carter committed suicide, the violence he'd encountered in his life as a journalist, especially in South Africa, becoming too much to live with. More on Photographer Kevin Carter • Film made of Carter's life, nominated for a 2006 Academy Award: The Death of Kevin Carter: Casualty of the Bang Bang Club หลากหลายภาพ...ล้วนแล้วแต่บีบคั้นความรู้สึก มนุษย์...อย่างเรา ไม่เพียงแต่ทำร้ายธรรมชาติ แต่เรายังทำร้ายมนุษย์ด้วยกันเองอย่างไร้ความปราณี ไม่ว่าจะเป็นจากทางตรง คือ การก่อสงคราม หรือทางอ้อม คือ การเพิกเฉยต่อความเลวร้ายที่เกิดต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้คนในประเทศยากจน ที่ต้องล้มตายด้วยวิกฤตขาดแคลนอาหารและน้ำดื่ม แม้ หรือการนิ่งดูดายต่อการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันที่ตกทุกข์ได้ยากอยู่ตรงหน้า แม้เรื่องเหล่านี้อาจจะดูไกลตัวไปซักนิด... แต่แท้จริงๆ แล้ว เราทุกคนช่วยกันได้...คนละไม้คนละมือ เริ่มจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เพียงเท่านี้ เปรียบเสมือน...การรวมตัวของน้ำเพียงหยดเล็กๆ แต่มากมาย ท้ายที่สุด ก็กลับกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่ได้ฉันท์นั้น ฉันเองก็เป็นคนที่เติบโตอยู่ในกระแสวัตถุนิยม...ฉันไม่ปฏิเสธว่าตัวเองก็ก่อปัญหาให้ธรรมชาติไม่น้อย บ่อยครั้งที่นั่งมองรูปภาพเหล่านี้ บอกตัวเองว่าจะทำอะไรบ้าง...แต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้ครบดังที่ตั้งใจไว้ แต่อย่างน้อยก็ได้เริ่ม...จากสิ่งเล็กๆ น้อย รวมรวมบทเพลง...เพื่อโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ มาฝากให้ชมกันค่ะ Declan Galbraith เด็กวัย 9 ขวบ กับน้ำเสียงอันทรงพลัง (ตอนนี้เป็นหนุ่มไปแล้ว) ในเพลง Tell me why Michael Jackson ในเพลง We Are The World (Feat. Ray Charles Bruce Springsteen Tina Turner Billy Joel Bob Dylan) Michael Jackson: Heal The World, We Are The World You Are Not Alone Memorial, Who Is It (Medley) Michael Jackson - Earth Song John Lennon - Imagine เพลงไทยก็มีนะคะ...โลกสวยด้วยมือเรา เมื่อไม่นานมานี้...ฉันนำเรื่อง Miss Congeniality มาดูอีกครั้ง...(รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ^_^) ฉันไม่ใช่นางงาม ไม่รักเด็ก แต่วันนี้ฉันอยากพูดว่า ...World Peace...   Create Date : 30 กันยายน 2552     Last Update : 30 กันยายน 2552 15:15:26 น. Counter : 1578 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เกือบ...ขับรถทับงู !!!? เมื่อคืน...หลังจากไปกินข้าวกับเพื่อน ก็ขับรถกลับบ้าน อืม...ซักตีสองฝ่าาาา บวกกับกึ่มๆ นิดหน่อย... กำลังขับเข้าซอยบ้าน...มองไปข้างหน้าลิบๆ เอ...ตรงนั้นมันไม่เคยมีหลังเต่านี่นา เอ...แถมมันเป็นเส้นสีดำๆ อีกตะห่าง เอ...พอขับเข้าใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ทำไมอีกฝั่งถนน ไอ้เจ้าหลังเต่านี่หายไป จ้องดีๆ มีลายดอกด้วย แถมคดเคี้ยวอีกต่างหาก ขับเข้าไปใกล้ระยะมองเห็น ไอ้หยาาาา...งูเหลือมตัวใหญ่มาก คิดดูว่าเลื้อยพาดถนน ไอ้ที่เห็นๆ แน่ๆ ก็กว่าสองเมตร มองไม่เห็นฝั่งหัว เพราะเข้าพงหญ้าไปแล้ว รอประมาณ 30 วินาที งูเหลือมยักษ์ก็คลานออกไปจากถนนจนหมด ในนึงก็ขนลุก... แต่อีกใจ...ถึงแม้เขาจะเป็นงู แต่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่ง ซึ่งมีชีวิตและต้องดำรงชีวิตไปตามวิถีทางของมัน เคลื่อนรถผ่านจุดนั้นช้าๆ ในใจบอกว่าขอให้อยู่ดีมีสุข อย่าไปทำร้ายหรือพบเจอสิ่งที่จะนำภัยมาสู่ตัวเจ้างูเลย มนุษย์เราเป็นสัตว์ที่แปลก เราฆ่าเพียงเพราะอยากฆ่า ความอยากมาได้จากหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ความกลัว ความสนุก แต่สัตว์จะทำร้ายเราเพียงสองกรณี คือ เมื่อเราเข้าใกล้อนาเขตของมัน จนทำให้มันคิดว่าเราคุกคาม สอง เพื่อเป็นอาหาร ...ความโหดร้ายในบางแง่ของมนุษย์ มันก็ช่างเกินบรรยาย และเกินกว่าจะรับไหวทีเดียว   Create Date : 21 กันยายน 2552     Last Update : 21 กันยายน 2552 20:29:58 น. Counter : 822 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ต้นแอปเปิ้ล กับ เด็กน้อย นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึง ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิ้ล และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว วันหนึ่ง เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม "ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ "ฉันไม่มีเงินจะให้ ....เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น " ต้นไม้ตอบ เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิ้ลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข หลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย ต้นไม้ดูเศร้า...... วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม "ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม" "ฉันไม่มีบ้านจะให้ แต่... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ ....เอาไปสร้างบ้าน" ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า.... วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม "เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม" "ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข" ต้นไม้ตอบ ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา คราวนี้เขาดูแก่ลงไปมาก "ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว ไม่มีผลแอปเปิ้ลให้ ....ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว" "ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ "ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย" "ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว" "รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้ ...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ...หลับให้สบาย....." เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม...และน้ำตาไหล........ นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่ เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อกับแม่... เมื่อเราโตขึ้น เราทอดทิ้งพ่อ และแม่ และกลับมาหาท่าน เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา ไม่ว่าอย่างไร...พ่อ และแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งอย่างที่ท่านทำได้ หวังเพียงเรามีความสุข คุณอาจจะคิดว่า "เด็กน้อย" ในเรื่องโหดร้าย แต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับผู้มีพระคุณอย่างไร? ........ แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ ....... เด็กน้อย .....???   Create Date : 11 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 12:48:34 น. Counter : 510 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เมื่อความเป็นเด็กกลับมาอีกครั้ง... ช่วงเวลาแห่งความเยาว์วัย... หลากหลายสิ่งในช่วงเวลาเหล่านั้น...มีทั้งดี และ ไม่ดี เรามักจะมีนิสัย หรือ พฤติกรรมบางอย่างที่เราไม่ต้องการ ซึ่งมักจะหายไปเมื่อเราโตขึ้น แต่พฤติกรรมบางอย่าง เช่น ความสดใส ร่าเริง อ่อนเยาว์ ไม่ยึดติดคิดมาก สิ่งเหล่านี้กลับหายไปด้วยตามอายุ ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้หายไป แต่มันก็จางหายไป... แล้ววันหนึ่ง...เมื่อสูงวัย (หรือเรียกอีกอย่างว่า ความชรา) บางสิ่งบางอย่างในวัยเด็กก็หวนกลับคืนมาทั้งที่เราไม่ต้องการ ... กลัว... ความโดดเดี่ยว ความเหงา การถูกทอดทิ้ง ความเสื่อยถอยทางร่างกาย และปัญหาสุขภาพ สิ่งเหล่านี้ก่อให้เกิดปัญหาต่อคนใกล้ชิด ทุกครั้งที่ฉันได้เจอคนไข้สูงอายุ ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเหล่านี้ที่ฉายผ่านแววตา มีไม่น้อยที่ถูกทอดทิ้งจริงๆ แต่ก็มีไม่น้อยที่ท่านเหล่านั้นไม่ได้ถูกทอดทิ้งจริงๆ เพียงแต่อาจจะไม่เพียงพอตามที่ใจคิดและปรารถนา แม้ฉันเองจะเป็นหมอ ทั้งๆ ที่เข้าใจดี... และฉันเองก็มีรอบๆใกล้ๆ ตัวเป็นผู้สูงอายุหลายท่าน ครอบครัวของฉันไม่ได้ลำบาก ความสะดวกสบายและการดูแลท่านมีเพียงพอ แต่บ่อยครั้งที่ได้ยินท่านเปรยกับเพื่อนฝูง หรือคนแปลกหน้าที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ว่า...ชีวิตยังขาดแคลน ทำให้แม่บ้านที่ใกล้ชิด...อดค้อนขวับๆ และแอบนำความมาบอกเป็นประจำ "....คุณยายบ่นอีกแล้วล่ะ ว่า...บลาๆๆๆ" ไม่ใช่แต่คนอื่นบอกเล่าให้ได้ฟัง บ่อยไปที่ท่านเปรยกับฉันประจำ ฉันได้แต่ยิ้มตอบ ^_^ (ทั้งที่ในใจปุดๆๆ เอาอีกแล้วคุณยายที่รักของดิฉัน) ฉันเข้าใจ... ไม่ได้ตำหนิในตัวท่าน แต่อดคิดไม่ได้ว่า...วันหนึ่ง เมื่อเราก้าวล่วงเข้าสู่วัยเช่นนี้ เราจะเป็นอย่างนี้บ้างไหมหนอ...   Create Date : 05 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:42:28 น. Counter : 617 Pageviews.   2 comment Share Tweet

มีคนที่แย่กว่าคุณอยู่เสมอในทุกๆ วินาที... ฉันไม่รู้ว่ามันจะถูกต้องไหมที่คิดอย่างนี้ มันคงดูน่ารังเกียจถ้าคุณจะคิดว่ามีคนที่ต่ำต้อยกว่าคุณในทุกๆ เวลา คำว่าตำต้อย...วัดที่อะไร สำหรับฉัน...วัดที่เงิน เงิน...คือ ปัจจัยที่ 5 ปัจจัยที่นำพามาซึ่งสิ่งที่ควรได้รับในบางอย่าง สิ่งนั้นคือ...โอกาส นั่นหมายความว่าคนที่จนกว่าคือคนที่มีโอกาสน้อยกว่าคุณในบางสิ่ง สิ่งที่สำคัญ... นั่นคือ...การศึกษา ...ความสุขสบายในชีวิต แต่ไม่ใช่...ค่าของชีวิต ราคาของชีวิต...ไม่สามารถตีได้เป็นเงินที่แท้จริง แต่ราคาของชีวิตที่แท้จริง...ตีจากคนรอบข้าง หมายความว่า... ถ้าคนตอบข้างของคุณรวย...ค่า(เงิน)ของคุณก็จะมากตาม ฉันไม่ได้สบายที่สุด ไม่ได้สบายกว่าใคร ฉันรู้ว่ายังมีคนที่มี...ในทุกๆอย่างกว่าฉันมาก ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง แต่ ณ วันนี้ เราทุกคนมักจะได้รับ Forword mail เสมอ ไม่ว่าภาพเหล่านั้นจะเป็นภาพของวันนี้ ...หรือเมื่อสิบปีที่แล้ว ภาพเหล่านี่ก็ทุกข์ระทมและลำบากกว่าที่เราเป็นอยู่เสมอ ฉันไม่เสียใจและไม่คิดจะเสียใจ ในวันนี้...ทุกวินาที ที่หายใจ คุณหล่ะ...คิดว่าตัวเองลำบากที่สุดในโลกหรือยัง รับประกันได้เลย คุณไม่ใช่คนที่ลำบากที่สุดหรอก เพราะคนที่ลำบากที่สุดในโลก ได้ตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ ^_^ ด้วยเกียรติของหมอ คนที่พิการตั้งแต่พันธุกรรม ไม่ได้เกิดหรอกค่ะ แท้งทุกราย... ที่รอดมาผจญชีวิตได้น่ะ ยังไม่ร้ายแรงพอ เอิ้กๆๆๆ   Create Date : 28 สิงหาคม 2552     Last Update : 28 สิงหาคม 2552 1:42:10 น. Counter : 531 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Women biker's diary
• เพลงไทย...ไม่ล้าสมัย
• Traveling around the WORLD
• หลากเพลง...หลายเมโลดี้
• เสื้อกาวน์สีขาว...ว่าด้วยเรื่องสุขภาพและเรื่องราวหลังโรงพยาบาล
• ร่องรอย...ของชีวิตและความรัก
• การเมือง...เรื่องของเราทุกคน
• My diary
• บลาๆๆ...อยากบอกอยากเล่า
• เที่ยวละไม...ไทยแลนด์
• อ่านนิยาย ดูหนัง ดูละคร...สะท้อนตัวตน
• สองมือ ลากกระเป๋า สองเท้า ก้าวสู่ ... Great Britain
• ร้อยเรียง เรื่องราว ... เกี่ยวกับ พ่อ ของประเทศไทย
• สเหน่ห์ปลายจวัก...
• การแพทย์...กับความสวยความงาม
• เทคนิคการขับขี่และการดูแลมอเตอร์ไซด์
• เหตุการณ์น้ำท่วม...ประเทศไทย และว่าด้วยเรื่อง...ภัยพิบัติ
• ออกสื่อ ^^
• ป่วนชวนปั่น
• วิทยาศาสตร์การแพทย์
• หนังสือที่ฉันอ่าน
• ชนใดไม่มีดนตรีกาล ... ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดแต่อย่างใด

• kangchenjunga
• venroute
• f18hornet
• dnt_mocyc
• Draco
• Mr.Submarine
• Mr. Poomkrai
• มีนมอส
• yozzy
• PaNok@WanDeRer
• koonae
• Dr.Manta
• รำเพย
• กึ่งยิงกึ่งผ่าน
• เช้านี้ยังมีเธอ
• กาแฟสอง
• นายอึเหม็น
• สดายุ...
• Molly_Nanny
• Paradijs
• สุธน หิญ
• maistyle
• digital_ok
• jetsada.999
• จ้อย..ยย
• Jeban
• itoursab
• จอมเยอะเล่า
• ongchai_maewmong
• ข้ามขอบฟ้า
• tucarryon
• Webmaster - BlogGang

• บล็อคฝาแฝด..เรื่องราวเดียวกันนี้ คือ women biker's diary ในอีกรูปแบบค่ะ
• BlogGang.com