การใช้ชีวิต...ไม่ง่าย
แต่สิ่งที่ยากกว่า
คือ การได้ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ ภายใต้เงื่อนไขและข้อจำกัดที่แตกต่างไปของแต่ละคน
...
เราต้องสร้างแรงบันดาลใจ เพื่อให้ก้าวไปข้างหน้า
ในขณะที่ก็ต้องอดทนต่อความผิดหวัง หากไปไม่ถึงฝั่งฝัน
...
ทุกวันนี้ ... ดูเหมือนว่าความอยากในใจตนนั้นมากมายมหาศาล
ปริมาณข้อมูลที่ได้รับแต่ละวันนั้นก็ล้นหลาม
จนเราดราม่าไปกับทุกสิ่งอย่างอย่างขาดๆ เกินๆ
คำว่า"พอดี"
เป็นจุดที่เราต้องหาให้เจอ
เพื่อทำให้ใจไม่ต้องแบกรับทุกสิ่งมากเกินกว่าจะทนรับไว้ได้
แม้อาจเป็นเพียงคำปลอบใจตนเองก็ตาม
...
ร่างกายของมนุษย์มีขีดจำกัด
เหนื่อยกายก็ต้องหยุดต้องพักบ้าง
อย่างน้อยที่สุด...ก็คือการนอน
แล้วใจล่ะ ... จะพักได้อย่างไร
บังคับใจให้หยุดคิด ยากกว่าสิ่งใดในโลกทั้งหมดทั้งมวล
แม้แต่นอนหลับยังเก็บเอาไปฝันได้
ต่างคนก็ต่างวิธีการ ... ต่างต้องหาจุดพักใจแต่ตนให้เจอ
บ้างก็หลบเร้นใจตนหนีหายเข้าไปในความบรรเทิงต่างๆ
สิ่งบรรเทิงใจที่ง่ายที่สุด ... หนีไม่พ้นโลกแห่งมายา
"หนัง"  "ละคร" "ดนตรี" "นิยาย"
ทั้งๆที่มีเรื่องต้องสะสาง แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจ กลับปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมล่องลอย
บ่อยครั้งที่ฉันนั่งฟังเพลง ดูละคร อ่านนิยายได้เป็นวันๆ อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
จนแทบไม่สนใจเวลาที่ผ่านไป รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปเร็วเหมือนติดปีก
...
สำหรับฉัน ... ดูจะชอบฟังเพลงบรรเลงเศร้าๆ เป็นพิเศษ
เพลงบรรเลง ไร้ซึ่งถ้อยคำเนื้อร้อง
เปิดโอกาสให้เราได้แต่งเติมเนื้อหาลงไปได้เอง
แล้วแต่อารมณ์และจินตนาการในขณะนั้นจะพาเราไป
บางครั้งแม้ท่วงทำนองจะเศร้ามากมาย
แต่เราอาจเติมเรื่องราวสนุกๆ
จนนั่งขำท้องคัดท้องแข็งอยู่คนเดียวก็เป็นได้
...
เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งเหล่านี้ ทำให้เราได้ปลดปล่อยอารมณ์ผ่อนคลายไปกับมัน
สร้างจินตนาการถึงชีวิตที่ในแบบที่เราเอยากเป็นอยากใช้
บ่อยครั้งเราหลบลี้เข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัวที่สร้างขึ้น หลงไปความสบายใจจนคุ้นเคย
ทำให้เกิดการกระทำที่ละเลยมองข้ามไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นเป็นอยู่
วาดฝันหลอกหัวใจตัวเอง หลงไปกับโลกมายาที่ถูกยัดเยียดจากภายนอกและที่สร้างขึ้นเองในจิตใจ
จนสองโลกซ้อนทับกันจนแยกไม่ออก
ความล้มเหลวของการใช้ชีวิตในยุคปัจจุบัน คือ การล้มละลายทางใจ
คนเป็นล้านคิดอย่างไรกับเรา ก็ไม่เท่าเราคิดอย่างไรกับตนเอง
การพักผ่อน่จิตใจเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง
หากแต่หลบเพื่อไปผ่อนคลาย ทบทวน ทำจิตให้นิ่ง เคลียร์สมองให้โล่ง
แล้วกลับออกมาสู้กับความโหดร้ายของโลก
ที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ... ตราบเท่าที่ยังหายใจอยู่




ดราม่าเอย...จงซับซ้อนยิ่งขึ้น ^^