• My family
• จิปาถะ
• การเมือง

test insert video   Create Date : 30 เมษายน 2553     Last Update : 30 เมษายน 2553 9:02:38 น. Counter : 242 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับอาม่า อาม่า (ย่า) ของผม ได้จากลาโลกไปหลายปีแล้ว ถ้าจำไม่ผิด ท่านได้เสียไปในปี พ.ศ. 2533 ... ความผิดในใจของผมยังมีติดค้างอยู่มาเกือบ 20 ปีแล้ว ... ก่อนที่อาม่าจะไม่สบายและจากไป ผมไม่ได้ไปเยี่ยมท่านสักครั้งเลย ทั้งที่มีโอกาสไปเยี่ยมท่านในวันก่อนที่ท่านจะเสีย แต่ผมก็ได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่ง ... พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมก็ได้ ผมได้ทิ้งโอกาสสุดท้ายไป แต่รับเข้าความสำนึกผิดที่ไม่สามารถแก้ไขมาเก็บไว้เต็ม ความทรงจำของผมกับอาม่า มีไม่มากเนื่องนัก เนื่องจากต้องแยกบ้านกันอยู่ตั้งแต่ผมเป็นเด็ก และยังมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกันด้วย เพราะอาม่าของผม พูดได้แต่ภาษาจีน ส่วนผมก็พูดได้แต่ภาษาไทย ... แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมจำอาม่าได้จนถึงทุกวันนี้ ... - แย่งกันกินหมู ... อาม่า พี่ชายคนเล็ก(พี่พล) กับผม ร่วมกันกินอาหารกลางวัน จำได้ว่าเป็นผัดผักกับหมู ทุกคนก็จ้องที่จะตักหมูกิน จนเหลือแต่ผักในจาน ... คุ้ยกันไปคุ้ยมา สายตาของทุกคนก็ไปเจอ ... หมู ... ชิ้นสุดท้าย แน่ ๆ มันต้องเป็นชิ้นสุดท้าย ไม่น่าเชื่อ 2 ช้อน (ของผมกับพี่พล) ไม่อาจสู้ตะเกียบของอาม่าได้ อาม่าได้แย่งหมูชิ้นสุดท้ายไปเสียแล้ว ถึงจะชิ้นไม่ใหญ่แต่มันก็เป็นชิ้นสุดท้ายนะ เสียดายจัง ... เวลาผ่านไปราว ๆ 10 วินาที สีหน้าอาม่าเปลี่ยนไป มีรอยยิ้นเฝื่อน ๆ ที่มุมปาก พร้อมกับคายหมูทิ้ง อิอิ ... ก็มันใช่หมูที่ไหนหล่ะ มันเป็นกระเทียมต่างหาก ... ผมกับพี่ชายร่วมกันหัวเราะอย่างสนุกสนาน สุดท้ายคนที่หัวเราะดังที่สุดก็คืออาม่า - ผัดบวบแสนอร่อย ... อาม่า พี่พลและผมได้มีประสบการณ์ร่วมกันอีกแล้ว ... อาม่าได้พาพี่ชายกับผมไปหาบวบที่สวนตั้งแต่สาย ๆ อาม่าไม่ได้หาบวบอ่อน จำได้ว่าเป็นบวบลูกใหญ่ที่ขายไม่ได้แล้ว ... กลับถึงบ้านก็มาผัดกับแป้ง (อะไรจำไม่ได้ครับ) กับหมู ตอนกินก็ใส่น้ำส้มกับพริกไปสักหน่อย มันช่างเป็นผัดบวบที่อร่อยมาก ๆ เป็นครั้งแรกที่ผมกินบวบแล้วรู้สึกว่าอร่อย ... ผ่านไปอีกหลายวัน อาม่าพาผมกับพี่พลไปหาบวบมาผัดกินกันอีก ผมก็น้ำลายไหลตั้งแต่ไปหาบวบแล้วหล่ะครับ อิอิ ... หลังจากนั้นผมก็ไม่กินบวบมาอีกหลายปีเลยครับ - แต๊ะเอีย ... จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันตรุษจีน พี่เซ่ พี่ชัย พี่พลและผมไปหาเตี่ย เพื่อให้ตัดผมให้ พี่เซ่กับพี่ชัย ก็ลำบากใจหน่อย เพราะเรียนอยู่ ม.ปลายกับม. ต้น ยังต้องมาตัดผมทรงนักเรียนสั้นจู๋เหมือนเด็ก ๆ ส่วนพี่พลกับผม เรียนชั้นประถม ก็ไม่มีปัญหาอะไร ต้องตัดสั้นจนเกรียนอยู่แล้ว ... พอตัดผมเสร็จ อาม่าก็เรียกไปหากันทีละคน บอกว่าจะให้แต๊ะเอีย ผมยังจำได้เป็นอย่างดี หลังจากอาม่าให้แต๊ะเอียเสร็จ อาม่ายิ้มอย่างมีความสุข บอกตรง ๆ ในตอนนั้น มันเป็นแต๊ะเอียที่ผมไม่อยากได้เลย ราว ๆ ปี 2526 เงิน 1 บาท (แต๊ะเอีย) ที่อาม่าให้ มันไม่เพียงพอจะซื้อได้แล้วครับ นอกจากของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ... แต่พอผมเริ่มโตและเริ่มมีความคิด ผมรู้สึกประทับใจในจุดนี้ เพราะ อาม่าต้องทิ้งบ้านเกิดจากเมืองจีนมาไทย เพราะความอดอยาก เงินที่อาม่าสะสมมาได้แต่ละบาท จึงมีค่ามากมายมหาศาล ท่านยอมเสียสละเงินที่มีค่าของท่านมาให้หลาน ๆ ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะมีความสุข ขอบคุณมาก ๆ เลยครับอาม่า ความผิดในอดีตที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมอาม่าก่อนเสีย มันไม่สามารถลบล้างไปได้ แต่ผมก็ยังมีความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับอาม่าอยู่เสมอครับ   Create Date : 27 มีนาคม 2550     Last Update : 27 มีนาคม 2550 12:07:35 น. Counter : 147 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• POL_US
• Analayo
• อยากจะสวยช่วยไม่ได้
• rainoflove
• winos
• เพียงแค่เหงา
• ชิโยจัง
• tangkaw
• Rita_Bunny
• Heavenworth
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com