|
|
Part 1 :: รู้จักผม...
รู้จักผม...
ชีวิตผมวันนี้มันก็ดูเหมือนเมื่อวาน วันนี้และเมื่อวาน และอาจจะรวมไปถึงวันข้างหน้ามันก็ไม่ต่างกัน ชีวิตผมเดินหน้าไปวันๆ แบบไร้จุดหมาย ผมก็แค่ทำตัวเหมือนคนคนนึงในสังคมใหญ่โต ที่มีคติแค่ว่าขอให้อยู่รอดไปวันๆให้ได้ก็พอ
หลังจากที่ผมเรียนจบปริญญาตรี ในสาขาวิทยาสาสตร์คอมมา ผมก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อยมากมายจากการเรียน ผมเลยตัดสินใจขอหยุดพักโดยการทำงานเบาๆ ไม่กระโจนเข้าไปในบริษัทิใหญ่โต งานที่ผมเลือกทำก็คือเป็นโปรแกรมเมอร์ในบริษัทิเล็กๆแห่งหนึ่ง วันๆก็นั่งเขียนโปรแกรม บางวันบริษัทิก็ให้ออกไปคุยกับลูกค้า หรือไม่ก็สั่งให้ผมออกไปดูโปรแกรม และแก้ไขปัญหาที่บริษิทอื่นๆ
ถามว่าทำไมผมชอบที่นี้หรอ เพราะที่นี้งานไม่ได้มีตลอดทุกวันเหมือนบริษทยักษ์ใหญ่ มันมีเป็นระยะๆ บางวันก็ว่างๆนั่งปัดฝุ่นคอม แต่บางวันก็ยุ่งๆ เพราะต้องรีบทำให้บริษัทิ เดียวบริษัทจะส่งลูกค้าไม่ทัน แล้วผมก็จะพลอยโดนหักเงินไปด้วย และก็อีกสิ่งที่ผมชอบมากก็คือ ผมได้มีโอกาสออกไปคุยกับลูกค้าคนโน้นคนนี้ อย่างน้อยมันก็มีความสุขกว่าโปรแกรมเมอร์ที่อื่นๆ ที่วันๆได้แต่นั่งบ่นที่หน้าคอมตัวเอง
รู้ไหมครับว่าผมเบื่ออะไรในเมื่อกรุงนี้มากที่สุด สิ่งนั้นคือห้องนอนผมเองครับ มันช่างเป็นอะไรที่เล็ก และเงียบเหงามากมาย ต่างจากบ้านเกิดผมมากมายที่ทั้งใหญ่ และมีเพื่อนบ้านมากมาย ไม่ว่าจะห่างกันกี่กิโล ก็ยังยิ้มทักทายกันทุกครั้งที่เจอ ต่างจากที่นี้ที่ผมไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าเพื่อนข้างห้องผมที่ห้างกันไม่ถึง 10 เมตรนั้นชื่ออะไร
เมื่อความเหงา และความอึดอัดเข้ามาครอบงำผมยามราตรี ผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องท่องเที่ยวยามราตรี หาคนโน้นคนนี้ไปเที่ยวไปด้วยกัน เที่ยวจนผมเหนื่อยและอยากนอน แล้วจึงกลับมาที่หอ แล้วล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว จะได้ใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้ให้สั้นที่สุด
สถานที่ที่ผมชอบไปท่องยามราตรีคงหนี้ไม่ผมห้างใหญ่ ๆ กลางกรุง กับโรงหนัง แต่จะว่าไปผมชอบไปเดินดูของโน้นของนี้ ยั่วนำลายผมเล่นมากกว่าที่ผมจะเข้าโรงหนัง เพราะผมว่าการโดนยั่วน้ำลายจากวัตถุต่างๆ มันก็ดีกว่าไฟร้อนๆที่เกิดขึ้นที่ตาผมเมื่อเห็นคนอื่นๆ เขาเดินเข้าโรงหนังเป็นคู่ๆ ส่วนผับหรือบาร์นั้นผมไม่ขอไปละกัน ที่เล็กๆแคบๆแบบนั้นไม่ใช้สไตด์ผม
จะว่าไปบางทีวัตถุเหล่านั้นที่มายั่วน้ำลายผม ก็ต้องโดนผมลงโทษกระโดดหม่ำเข้าไปหลายรายการเหมือนกัน สิ่งแรกที่ผมขว้าหม่ำเป็นสิ่งแรกคือน้องซิตี้ป้ายแดง ที่มันช่างสวยบาดตาผม เกินกว่าผมจะห้ามใจ และก็มีสิ่งอื่นๆมากมายเช่นโน๊ตบุค นาฬิกา มือถือ รองเท้า เสื้อผม และอื่นๆ ที่ผมแดใจไม่ไหวไปซื้อมาครอบครองจนได้ เอาเป็นว่าเครื่องแต่งกายผมมีมูลค่ามากกว่าเงินเก็บของผมซะอีก
หลายคนคงสงใสว่าทำไมผม ซึ่งทำตัวเหมือนไฮโซมีรถขับ มีของใช้หรูๆ แต่กลับถึงไม่มีแฟน หรือตุ๊กตาหน้ารถ คำตอบมันคงเป็นเพราะผมเองใจแคบด้วยมั้งที่ยังยึดติดกับเรื่องเก่าๆ กับคนเก่าๆ ที่ผมไม่มีวันลืม และบอกกับตัวเองเสมอว่า ผู้หญิงมันแย่กว่าสิ่งของ สิ่งของที่ เราก็ได้ใช้มัน ยิ่งจ่ายให้มันมากเท่าไหร่มันก็คืนกับเรามากเท่านั้น แต่ผู้หญิงให้อะไรไปกลับไม่ได้อะไรกลับมา แม้กระทั้งผม...ที่เคยยกใจให้คนคนหนึ่งไป...
| Create Date : 16 มกราคม 2553 |
| Last Update : 16 มกราคม 2553 22:57:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 299 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [