ขอบคุณที่แวะมาอ่าน และคอมเม้นต์ให้กันนะค๊า http://summerhibiscus.bloggang.com
Group Blog
 
All blogs
 
ไม่มีคำว่าง่ายสำหรับผู้ใหญ่

เมื่อตอนที่เรายังเด็ก เราจำได้ว่าเราเคยดูปฏิทิน ตั้งตารอว่าเมื่อไหร่จะถึงวันเกิดเราซักที เพราะเราอยากอายุมากขึ้น อยากโตเป็นผู้ใหญ่เต็มทีแล้ว ทุกวันนี้เรายังจำความรู้สึกของวัยเด็กในวันนั้นได้ดี เราคิดว่าถ้าอีก 10 ปีข้างหน้าตอนเราอายุ 17 เราจะรู้สึกยังไงน๊า เราจะโตเป็นคนแบบไหนกัน

และเมื่อวันเกิดครบ 17 ปี เราก็ได้มองปฏิทินอีกครั้ง และนึกถึงเด็กหญิงในวันนั้น เราเริ่มรู้ว่าชีวิตไม่มีอะไรง่ายๆ เหมือนอย่างวันนั้นอีกแล้ว เมื่อตอนที่เราอายุ 17 ปี เราก็นึกอีกครั้งว่า ชั้นยังไม่โต ชั้นยังอยากจะโต อยากจะท่องไปในโลกกว้าง อยากจะเป็นผู้ใหญ่ เรานั่งคิดถึงตัวเองในตอนที่อายุ 27 ปี ว่าเราจะเปลี่ยนไปมากน้อยขนาดไหน เด็กเพ้อฝันอย่างเรา คิดว่า ชั้นจะต้องเจอผู้ชายที่หล่อ รวย และเค้ารักชั้นมากๆ ในตอนที่ชั้นอายุ 27 ชั้นจะสวยมากๆ และเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟคมีทุกอย่างที่ต้องการ

เมื่อตอนที่เราอายุ 27 เรามองดูปฏิทินอีกครั้ง เราเห็นตัวเองที่ผ่านมาจากในอดีต เด็กผู้หญิงน่ารักๆ คนนึงที่โลกสดใสและน่าอยู่ มองเห็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความฝันในวัยรุ่น แต่เมื่อตอนที่เราอายุ 27 เรากลับอยากหยุดเวลาทุกอย่างเอาไว้แค่นั้น โลกในความเป็นจริงไม่ได้สวยหรู แต่ก็ไม่เลวร้ายเกินไปที่จะอยู่ 20 กว่าปีที่ผ่านมา เราผ่านเรื่องราวต่างๆมากมาย เราจำได้ว่าเราผ่านการแข่งขันครั้งแรกเมื่อตอนที่เราสอบเข้า ม. 1 ซึ่งการแย่งชิงแข่งขันเพื่อให้ได้เข้าโรงเรียนที่ดีที่สุดนั้น มันเป็นทุกข์ เราผ่านการเรียนช่วงมัธยม
และต้องผ่านกับความทุกข์อีกครั้งเมื่อตอนที่เราจะต้องสอบเข้าม.ปลาย เวลานั้น เราเริ่มมองดูตัวเองแล้วว่า เกิดอะไรขึ้นกับเรา เรายังได้ชื่อว่าเป็นเด้กติ๊งต๊อง สมองกลวง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นมีเป้าหมายในอนาคตแล้วว่าอยากเป็นอะไร แต่เราก็ผ่านมาได้ เราสอบได้ทั้งๆที่เราก็ยังไม่รู้ว่าเราจะไปทางไหน ทุกข์อีกครั้งคือตอนที่เราต้องสอบเอ็นทรานซ์เพื่อเข้ามหาวิทยาลัย
เราจำได้ว่า เราไม่เคยเครียดเท่าครั้งนี้มาก่อน เราอาเจียนเพราะโหมอ่านหนังสือมากเกินไป เพราะกลัวว่าจสอบไม่ได้ ถึงแม้ว่าเราจะเลือกมหาวิทยาลัยที่มีการแข่งขันน้อยก็ตาม แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าเราสมัครใจเลือกทางเดินนั้นหรือป่าว เรายอมรับว่าเรากลัวเอ็นทรานซ์ไม่ติดมากกว่าเรื่องความต้องการที่แท้จริงในชีวิตเราอีก สังคมบีบพ่อแม่เราให้เห็นว่า ลูกที่เอ็นติดคือ ลูกที่ดี เพราะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะไม่ได้ตั้งความหวังกับเราว่าจะต้องเอ็นติด แต่สุดท้ายเราก็ดันเอ็นติด
เข้ามหาลัยแบบงงๆ จากบ้านไกล ไปใช้ชีวิตต่างแดน อยู่ใต้สุดแดนสยาม

เราจำได้ว่าชีวิตในหาลัยสอนอะไรมากมายให้กับเรา เราโตขึ้นที่นี่ หลายคนรู้จักที่นี่ในชื่อรูสะมิแล เรามีเพื่อน มีพี่ มีน้อง ที่เราคิดว่าโลกในรูของเรายิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว เราเคยสอบตกที่นี่ครั้งแรก เราจำได้ว่าเราร้องไห้ โทรกลับไปหาพ่อแม่ เนื่องจากว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอบตก ไม่ใช่ว่าเราโง่ แต่เราไม่ได้อ่านหนังสือสอบซักตัว เพราะเราป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ แล้วก็โง่ไม่ไปบอกอาจารย์ด้วย มารู้อีกทีก็มานั่งสอบแบบมึนๆ เพราะหายป่วยก้ไปเข้าห้องสอบ อาจารย์รู้ทีหลังก็ด่าว่าทำไมไม่มาบอกอาจารย์ก่อน หลังจากนั้น เรารู้ตัวเองดีว่าเราไม่เหมาะกับเอกนี้ ตัดสินใจย้ายเอกทันที

ที่มหาลัยเราได้รู้จักคำว่าแอบรัก รัก และถูกรัก แต่สุดท้ายทุกอย่างก็กลายเป็นความทรงจำที่ดี กว่าเราจะผ่านมาถึงวัย 27 ปี ชีวิตก็ผ่านอะไรมามากมาย ในวัย 27 ปี เรานั่งมองดูตัวเองอีกครั้ง เรากำลังอยู่กับความยากลำบาก ที่เราตัดสินใจเลือกเอง เราจมอยู่กับกองหนังสือ เรียนต่อโทประวัติศาสตร์ เหมือนป.ตรี เราได้ทุนไปค้นคว้าและเรียนภาษาเวียดนามที่เวียดนาม 1 ปี

ชีวิตที่เวียดนามทำให้เราโตขึ้นอีกแล้ว เหมือนสวรรค์จะทดลองเราเป็นเลเวลว่าเราจะมีความอดทนได้ถึงแค่ไหน ที่เวียดนามเราต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เราได้เห็น ได้มองและพูดคุยกับคนที่ไม่ได้พูดภาษาเดียวกับเรา ทุกอย่างในชีวิตของคนที่เป็นผู้ใหญ่มันยากขึ้นตามลำดับ ไม่มีอะไรที่ง่ายอีกต่อไปแล้ว เรามองดูตัวเองในวันนั้น เรารู้ว่าเราเหนื่อยมากๆ กับสิ่งที่เราเลือกเดิน เรานั่งเพ้อๆว่า เราจะเป็นยังไงในตอนที่เราอายุ 37 ปี สิ่งที่เราบอกกับตัวเองในวันนี้ และต่อไปคือ เราต้องหมั่นคิดและทำเรื่องที่มันนอกกรอบเข้าไว้

ไม่มีคำว่าง่ายสำหรับผู้ใหญ่ แต่เคยคิดมั้ยว่าถ้าผู้ใหญ่คิดอะไรง่ายๆ แบบตอนที่เราคิดได้เมื่อยังเด็ก โลกนี้อาจจะน่าอยู่กว่านี้ก็ได้ เมื่อตอนที่เรายังเด็ก เราโกรธกัน เรามีลูกอมให้กันเพียงเม็ดเดียวเราก็จับมือวิ่งเล่นกันได้แล้ว เวลาที่เราอยากทำความรู้จักกับใครเราก็แค่เดินเข้าไปคุย เราก็ได้เพื่อนใหม่แล้ว ตอนที่เรายังเด็ก เรามีขนมชิ้นเดียวแบ่งเพื่อนกินกันคนละคำทำไมเรารู้สึกสนุกจัง เพื่อนก็สนุก แต่ทำไมเมื่อเราโตขึ้น เราจึงใช้คำว่าไม่เยอะจัง ไม่กล้า ไม่เอา ไม่ง้อ ไม่ขอ ไม่ให้ ไม่ช่วย

เฮ้อ เจ้าของกล่องดำ สร้างเราขึ้นมาทำไมเนี่ย!!!


Create Date : 04 ธันวาคม 2552
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2553 1:47:25 น. 3 comments
Counter : 276 Pageviews.
Share

 
ครับผมชีวิตไม่ง่าย


โดย: konan_t วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:1:44:22 น.  

 
ช่ายเลยค่ะ เป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยจริงๆๆ


โดย: oRanGIsM วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:3:19:35 น.  

 
สิ่งใดๆที่เจริญเติบโตอย่างมีคุณภาพ ยอมถูกบ่มเพราะดว้ยการเวลา และนำมาซึ่งสติปัญญาและผลบวกที่ดี ฉันใด คนผู้ซึ้งมีปัญญายอมมีความคิดดี ทำดี ตามเวลาที่เหมาะสม ฉันนั้น


โดย: คนเมืองตำน้ำกิน (comnow1234 ) วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:8:52:50 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

*~น.ส.ชบา หน้าร้อน~*
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

ไม่อนุญาติให้คัดลอกข้อความใดๆ จากบล็อคนี้โดยไม่ได้รับอนุญาติจากเจ้าของบล็อคค่ะ
Friends' blogs
[Add *~น.ส.ชบา หน้าร้อน~*'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.