วันที่ 28 มีนาคม 2555

จริงๆเขียนไว้ซักพักแล้ว ในเฟสบุค ไม่ค่อยมีใครอ่าน เลยเอามาไว้ในนี้ดีกว่า น่าจะมีคนอ่านบ้าง

วันนี้ผมได้มีโอกาสไปดูบอลไทยแลนพรีเมียลีกคู่ระหว่าง อามี่ ยูไนเต็ด กับ อีสาน ยูไนเต็ด

ต้องบอกว่าผมปกติจะไม่ค่อยดูบอลไทยลีก ปกติจะตามสมุทรปราการ เอฟซี ในดิวิชั่น2 ซึ่งครั้งนี้ถ้าจำไม่ผิดเป็นเพียงครั้งที่2 เท่านั้นในการไปดูไทยลีก ครั้งแรกเป็นการไปดูทีมอามี่อีกเหมือนกัน ที่เจอกับเชียงราย ยูไนเต็ด

นัดนี้ที่ตัดสินใจเข้าไปดูเพราะมันอยู่ใกล้ที่ทำงาน แต่อีกปัจจัยหนึ่งก็คือ เพราะอาร์มี่แข่งกับอีสาน ยูไนเต็ด เพราะผมต้องการจะเข้าไปดูปฏิกิริยาทีมกูปรี ศรีสะเกส เป็นเหตุผลเดียวเลย

วันนี้ผมออกจากที่ทำงานประมาณ 6.30 และก็ใช้เวลาประมาณสิบนาทีก็ไปถึงสนาม ทบ. พอไปถึงผมก็เข้าไปทางฝั่งทีมเยือน จอดมอเตอร์ไซต์แล้วก็เดินไปซื้อลูกชิ้น ของบอกว่ารสชาติห่วยแตกมาก น้ำจิ้มไม่อร่อยเอาซะเลย เป็นร้านลูกชิ้นที่ไม่แนะนำ หลังจากได้ลูกชิ้นมาสองไม้ ผมก็เดินไปรอบๆ สนาม เผื่อมีบูทอะไรให้เข้า ปรากฎว่าเดินไปจนรอบสนามก็ไม่มีซักบูทปรากฎให้เห็น ไม่เหมือนคราวที่แล้วที่ไปดู มีอะไรให้เล่นเยอะมาก ที่เห็นก็มีแต่ร้านขายลูกชิ้นเต็มไปหมด นับได้ก็เกือบสิบร้าน และผมก็ไม่พลาด ได้ไก่ทอดมากินอีกสองไม้ รสชาติก็เฉยๆ ไม่ได้จัดว่าอร่อย และไม่ได้จัดว่าแย่

หลังจากนั้นผมก็วนมาจนถึงฝั่งทีมเยือนอีกครั้ง และก็เห็นกองเชียร์กูปรีกำลังให้สัมภาษก์กับนักข่าวอยู่ มีการร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน และก็ไม่มีเหตุการณ์วุ่นวาย เพราะคงจะได้บทเรียนมาพอสมควรกับการแข่งขันในนัดที่แล้วที่เจอกับทีมบีบีซียู

และผมก็เข้าไปในสนามพร้อมกองเชียร์กูปรีส่วนใหญ่ นัดนี้นับว่ากองเชียร์เยอะพอสมควร ประมาณการณ์ด้วยสายตาก็ประมาณสองถึงสามพันคน ถือว่าเยอะพอดู ส่วนกองเชียร์กูปรีก็มีประมาณสามถึงสี่ร้อยคน จัดว่าเยอะสำหรับทีมเยือน

สัมผัสแรกที่ผมได้เจอเลยคือความเกลียดชังของกองเชียร์กูปรีในตัวเฮียฮวด ผู้ที่ขโมยทีมศรีสะเกศไปจากอ้อมอกของพวกเขาเอง เปลี่ยนไปในชื่อ อีสาน ยูไนเต็ด โดยให้เหตุผลว่า ไม่มีสนามเลยต้องย้ายถิ่น ซึ่งเป็นเหตุผลที่ห่วยแตกมาก

ครั้งแรกที่ผมเห็นกองเชียร์ตะโกนไล่เฮียฮวด ผมรู้สึกอินมาก จนอยากจะตะโกนตาม แต่แล้วมีช็อตที่ทำให้ผมต้องน้ำตาคลอ และไหลออกมาเลยก็คือ ช็อตที่นักเตะทีมอีสาน ยูไนเต็ด เลิกฝึกซ้อมและเดินออกมาเพื่อทักทายแฟนๆ แต่สิ่งที่พวกเขาได้กลับไปคือ เสียงโห่...

วินาทีนั้นผมรู้สึกว่า นักเตะเขาทนได้ยังไง ผมจินตนาการว่าตัวเองเป็นนักเตะอีสาน ยูไนเต็ด แล้วผมก็น้ำตาไหลพลาก มันรู้สึกสงสารนักเตะ ที่พวกเขาไม่ได้ทำไร กองเชียร์ที่เมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วคอยสนับสนุนพวกเขา มาวันนี้ พวกขากลับต้องมาเป็นโห่แทน

และวันนี้ในครึ่งแรก ผมแทบไม่ได้ดูบอลเลย เพราะสมาธิหันไปสนใจกับกองเชียร์กูปรี ที่ตะโกนด่าทีมอีสาน ยูไนเต็ด ไม่ขาดสาย บางช็อตผมก็แอบน้ำตาไหล บางช็อตก็รู้สึกใจหาย แล้วกลับมาคิดถึงทีมสมุทรปราการ เอฟซี ถ้าโดนอย่างนี้ไปผมก็คงจะทำในแบบเดียวกัน แต่ผมไม่แน่ใจว่าคนจะเยอะเท่าแฟนกูปรีหรือเปล่า

การเชียรวันนี้ของทีมกูปรีนั้นส่วนใหญ่เป็นการตะโกนด่าทอ พร้อมๆกัน มีคนนำพูด แล้วที่เหลือพูดตาม แล้วเสียงดังมาก ดังจนขนลุก บ้างก็ตะโกนว่า ศรีษะเกส บางทีก็ตะโกนว่า อาร์มี่ และที่ตะโกนบ่อยสุดก็คือ เหี้_ ฮวด หรือจะใช้ชื่อจริงของเฮียแล้วตามด้วยตัวเงินตัวทอง

เป็นการเชียร์ที่แปลกๆ ไม่เคยเจอ ผมรู้สึกว่าทุกคนนั้นช้ำใจมากที่ต้องมาเชียร์ฝั่งตรงข้ามกับทีมที่ตัวเองเคยรัก บางทีผมก็แอบคิดว่า พวกเขาจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่ และเฮียฮวดจะทนแรงกดดันไปได้ขนาดไหน ผมไม่รู้ แต่ผมก็เป็นกำลังใจให้แฟนกูปรีทุกคน ให้สู้ต่อไป

วันนี้เป็นการเชียร์บอลที่สนุก รูปเกมไม่เดือด เพราะผมว่าทุกคนในนี้แทบไม่ได้สนใจผลบอลเลยด้วยซ้ำ ผมเห็นและสงสารแฟนกูปรีมาก แต่ผมว่าผมแอบซาดิสนะครับ ผมว่าอีสาน ยูไนเต็ด ก็ไม่ต้องย้ายหรอก ให้แฟนกูปรีทำใจ แล้วหันไปทำทีมศรีสะเกสอีกทีมนึงให้ขึ้นชั้นมาให้ได้ และผมคิดว่า ดาร์บี้แมทนี้มันคงเป็นดาบี้แมทที่น่าจะสนุกอีกอันในโลก เป็นดาร์บี้แมทที่เกิดจากการเกลียดชัง แล้วการเชียร์บอลคงจะสนุกน่าดู

สุดท้าย ผมขอฝากให้ทุกคนเข้ามาอ่านในนี้ว่า "อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคน"

Create Date : 10 เมษายน 2555
Last Update : 10 เมษายน 2555 13:46:04 น.		1 comments
Counter : 1135 Pageviews.
Share Tweet