Bloggang.com : สตอเบอรรี่ด็อก - อลวนรักหนุ่มขี้เก๊ก # 3

Bloggang.com : weblog for you and your gang

เวลามีไว้ให้เรา เดินไปพร้อมกับมันและ ทำตัวเองให้มีความสุขไปขณะที่เราเดินไปตามเวลา

Group Blog

All blogs

อลวนรักหนุ่มขี้เก๊ก # 3

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

และแล้วการทำงานหัวปั่นก็ทำให้เวลาของอั้มหายไปอย่างรวดเร็ว จนมาเกิดเหตุการณ์ใหญ่ ที่ทำให้เธอต้องคิดปฎิวัติตัวเองใหม่

“อั้ม พี่ไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมเธอต้องเถี่ยง พี่สั่งเธอก็ต้องทำ เจ้านายเค้าต้องการ” เจ๊พัท เมเนเจอร์คนสวยที่มักพูดจาหวานหยดย้อยกับผู้ที่มีผลประโยชน์กับเธอเท่านั้น กำลังสั่งให้อั้มทำในสิ่งที่ เป็นไปไม่ได้เลยในการทำงานติดต่อกับสื่อมวลชนในครั้งนี้

“ไม่ได้ค่ะ อั้มว่ามันไม่ได้ มันไม่มีเหตุผล จะให้ส่งแมสเซนเจอร์ไปทุกสำนักพิมพ์ ภายใน เวลา 2 ชม. เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว พี่พัทก็รู้”

“แต่เธอต้องทำ คุณต้นเค้าต้องการนิ”
“งั้นพี่ก็ทำเองเหอะ อั้มรับประกันได้ ไม่เจอ 2 ใน 20 ถ้าให้เวลาแค่นี้”
“อั้มนิเธอ มากไปแล้ว”
“ไม่มากค่ะ สำหรับสิ่งที่สั่ง อั้มไปทำงานต่อนะคะ”

พูดจบอั้มก็เดินออกไปทันที งานอั้มเยอะจนไม่มีเวลามาเสียในการเถียงกับใครเรื่องไร้สาระหรอก

“ไอ้อั้ม กินนนนนนข้าว จ้า”
“เออ ฝากซื้อหน่อยสิ รีพอร์ตลูกค้ารายใหญ่ยังไม่เสร็จเลย ไอ้แป้งจะเอาก่อน บ่าย 2”
“ไม่ได้ วันนี้พี่ยศศรี มีเรื่องอยากคุยว่ะ ไปๆ ส้มตำ ข้างตึกเอง”

อั้มจำใจเดินตามเพื่อนๆ ไปกินข้าวทั้งที่อยากทำงานมากกว่า แต่คิดๆ ไปก็ดีเหมือนกัน อั้มก็มีเรื่องอยากจะเม้าท์ อยากจะปรึกษา

อั้มเดินคิด ไประหว่างทาง ฉันว่าฉันจะออกสิ้นเดือน วันนี้ต้องบอกเพื่อนๆ ให้ได้ ฉันไม่ไหวจริงๆ กับคนเห็นแก่ตัว และ ขี้นินทา

“เอ้า สั่งๆ วันนี้ยศศรี เลี้ยงนะคะคุณน้องทั้งหลาย”
“ว้าว วันนี้พี่ยศ ใจดีเว้ย สบายแล้วไอ้อั้ม”
“พี่ยศศรีคะ อั้มว่าอั้มจะลาออกค่ะ”
ทุกคนต่างมองอั้มตาค้าง ไม่เป็นอันกิน และรอฟังเหตุผล

“ไอ้อั้ม เจ๊ว่าเจ๊เข้าใจเหตุผลนะ แต่เจ๊ว่าแกหางานก่อนดีมั๊ย เงินนะเว้ย”
“พี่ยศ อั้มคิดดีแล้วอ่ะ อั้มทำงานกะคนอย่างพี่พัทไม่ไหว ต้องแสดงอั้มทำไม่เป็นนะ แล้วดูพี่พัทเค้าสั่งงานสิ สมองไม่รู้อยู่ตรงไหนเลย”
“ไอ้อั้ม” อ้อมแหวกการวงสนทนาขึ้นมา “แกคิดเหมือนทีมเราว่ะ อีเว้นท์ยกทีมก็จะลาออก ทนคนเห็นแก่ตัวไม่ไหวเหมือนกัน”

“จริงเหรอพี่ แล้วห้ามอั้มทำไม”
“ก็คนอื่นเขาหางานกันแล้ว แกยังไม่ ก็ทำงานงก ๆ จะมีเวลาเหรอ”
“เอาน่าพี่ยศ อั้มมีทางออกอยู่แว้วววววว”
“อืม บริษัท พีอาร์ ยักษ์ใหญ่ คงต้องสั่นคลอนแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ เมื่อมีเดียส์คนเก่งและทีมอีเว้นท์ ลาออกยกทีม” สาวเอ๊ะ หนึ่งในแก๊งค์สามสาว อ.

เช้าวันสิ้นเดือน ทั้งอั้มและทีมอีเว้นท์ แจ้งบริษัทว่าจะลาออก เพราะต้องการได้รับเงินเดือนก่อนออก ก็บริษัทนี้มันเห็นแก่ตัวไม่ให้อะไรอยู่แล้ว เจ้าของถือกับกุมขมับ ที่ต้องเสียมือดีไปถึง 5 คน

“คุณยศศรี ทำแบบนี้กับพี่ได้งัยค่ะ”
“ยศว่า เราทำงานจบโปรเจ็คแล้วค่ะ คิดว่าพี่ต้นน่าจะโอเคนะคะ เราไม่ได้ทิ้งงานเลย”
“อืม ค่ะ ทางทีมอีเว้นท์ ต้นยอมได้ แต่ ยัยอั้มต้องช่วยพี่ต่ออีก 2 สัปดาห์นะ งานคุณน่ะ ต้องสอนให้คนอื่น เพราะ มันเยอะแล้วซับซ้อน”

“อ้าว พี่ต้น แล้วอั้มจะทำงัย เพื่อนก็ออกแล้ว เงินเดือนอีก”
“คุณมาทำแค่ 2 สัปดาห์ พี่ให้เต็มเดือน ตกลงนะคะ”
“อ้อ งั้นอั้มรับเงินแค่ที่มาทำแล้วกัน เซ็นต์รับทราบตามนั้นเลย”

ฉันเป็นไรไปหว่าจะใจดีกะคนเห็นแก่ตัวทำไม งานก็หนัก ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ เหอะๆ แล้วความคิดฟุ้งซ่านก็ต้องลอยไป เมื่อ เด็กใหม่เดินเข้ามารับงานต่อ

ในขณะที่ทุกคนได้หยุดพักเที่ยวกันก่อนเริ่มงานใหม่ อั้มกลับต้องมาคอยสอนงานเด็กใหม่ ที่แก่กว่า และเข้าใจยาก เป็นความทรมานก่อน ว่างงานจริงๆ แต่อั้มก็อดทน จนครบ ตามสัญญา โดยไม่บ่นซักคำ จะมาช้ำใจก็ตรงที่โดนเบี้ยงสัญญา เงินเดือน ด้วยเหตุผลว่า งานไม่เสร็จ ทั้งที่เคลียร์จบหมดแล้ว

“ลั้นลา จริงนะ ยายอั้ม”
“อ่ะ แม่ โถ่ตกใจหมด ทำไมกลับเร็วจัง”
“แม่ไม่ใช่กรรมกรนะถึงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ กลับมาแทนที่จะเห็นลูกสาวตัวดี หางานหาการทำแบบคนอื่น ดั้นนั่งอ่านการ์ตูน เมื่อไหร่แกจะโตซะทีอั้ม แม่เห็นแกอ่านมาตั้งแต่เด็กยันทำงานแล้วยังไม่เลิกอีก”

“โหบ่นยาวเลยนะแม่ หึหึ”

จริงๆ อั้มได้หางานเรียบร้อยแล้ว คือบริษัทของคนรู้จักที่ไม่ใหญ่มาก โดยจะเข้าไปทำฝ่ายงานโฆษณาและพีอาร์ให้ ส่วนอีกที่จะเป็นบริษัทผลิตยาที่อั้มเคยฝึกงานตอนเรียนมหาวิทยาลัย ด้วยความที่เธอรับผิดชอบงานได้ดีถึงแม้ว่า จะแค่ฝึกงานจึงทำให้ฝ่ายบริหารแจ้งกลับเธอไว้ตอนฝึกงานเสร็จว่า ยินดีรับเธอเข้าทำงานเมื่อเธอเรียนจบ อั้มกำลังตัดสินใจหนักพอสมควรระหว่าง ความมั่นคงของบริษัทผลิตยาชั้นนำกับบริษัทวิศวกรรมเล็กๆ แต่มีงานที่เธออยากจะทำ

การตัดสินใจผ่านไป 2 เดือน ในที่สุดอั้มก็ตัดสินใจเลือกบริษัทเล็กนั่น
เฮ้อ ฉันบ้ารึเปล่าวะ ที่คิดแบบนั้น แต่ฉันอยากทำงานที่อยากทำนี่หว่า เฮ้อ แม่จะด่ามั๊ยเนี๊ยะช้านนนน

“อั้ม เว้ย เพื่อนมาเว้ย ลงมาสิแกร นอนลั้นลา ตื่นสายอยู่นั่น” ความคิดของอั้มกระจัดกระจายไปในทันที เสียงไอ้ปุ่นนิหว่า มันมาได้งัยวะ
“งัย ไอ้ปุ่น แกมาได้งัยวะแต่เช้า”
“อืม ก็จะมาลากแก ออกจากบ้าน แหม๋ๆ ถือโอกาสหยุดยาวเลยนะแกร”
ทักทายกันพักใหญ่ก็ชวนกันออกไปเที่ยวอยุธยา เพราะ เดี๋ยวจะไม่ว่างทั้งคู่ ด้วยอั้มและปุ่น ต้องกลับไปทำงานอีกครั้ง

“แกคิดงัยวะไอ้อั้ม จากพีอาร์สาวสุดเดิ้ล มาทำงานบริษัทวิศวกรรมเล็กๆ”
“เออ ฉันก็งงว่ะ แต่ตอบรับเขาไปแล้วอ่ะ เกรงใจเขาว่ะ”
“แกจะมาทำไรวะ อยุธยา มีแต่วัด”

ปุ่นไม่ตอบ เพราะไม่มีจุดหมายแน่นอนเหมือนกัน แต่มันรู้สึกอยากพาเพื่อนมาเที่ยวผ่อนคลายก่อน เข้าทำงานอีกครั้ง
แล้วปุ่นก็มาจอดรถในที่จอดรถของสถานีรถไฟสามเสน

“เฮ้ย แกไม่ขับรถไปวะ มาที่นี่ทำมัย”
“เออๆ นั่งรถไฟไป สนุกดีเว้ย ถึงแล้วจะได้ขี่จักรยานเล่นกัน”
ในที่สุดก็มาถึงสถานีรถไฟอยุธยา จากนั้นอั้มก็ต้องประหลาดใจที่มีเพื่อนๆ ก๊วนใหญ่เช่ารถจักรยานไว้ให้

เฮอะๆ มากันได้งัยวะ ตั้งเยอะ มันจะตั้งแก๊งค์จักรยานกันหรืองัย เฮ้ยฉันนิคิดคนเดียวอีกและ เพ้อเจ้อ อั้มสบัดหัว เพื่อ กลับเข้าสู่โลกปัจจุบัน พักนี้อั้มอาจอยู่คนเดียวมากไป เธอจึงมักคิด แทนที่จะพูดออกมา

ขณะนั้น ก็มีผู้ชายคนนึงเดินผ่านกลุ่มอั้มไป ซึ่งเป็นจังหวะที่อั้มหันไปพอดี ทั้งสองได้สบตากัน แล้วความรู้สึกคุ้นเคยก็เกิดขึ้น

“ไอ้อั้มมองอะไรอยู่วะ ไปๆ เขาขี่กันไปไกลแล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
อั้มได้แต่ทำหน้างง แล้วตามเพื่อนไป ใจก็คอยคิดว่าเขาคือใครกัน ทำไมคุ้นจัง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แล้วก็ลืมไปเพราะความสนุกตามเดิม

Create Date : 23 มิถุนายน 2553

Last Update : 23 มิถุนายน 2553 21:35:07 น.

0 comments

Counter : 388 Pageviews.