• ขนมโตเกียว
• นิยายก็แล้วกัน
• อุทาหรณ์สอนใคร
• ขนมจีนไร้น้ำยา
• การ์ตูน นอกตำรา ภาษาญี่ปุ่น เดือนละคำ
• Yatai

ขนมจีน (บทเรียนราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก) บทเรียนที่ 25 : ขากกกกกกกกกกกกกก....ถุย ! สถานที่ เมืองโมหาน ประเทศจีน ... เพิ่งสังเกตว่าด้านนอกอาคารขายตั๋ว มีป้ายผ้าสีแดงขนาดใหญ่ติดอยู่ตรงทาง เข้า พร้อมกับภาษาอังกฤษเขียนเอาไว้ PASSENGRT TRANSPOUT STATION OF MOHAN เราไม่ได้เขียนผิด เค้าเขียนแบบนี้จริงๆ หรือที่จริงมันเขียนแบบนี้ได้ด้วย แต่ถ้าเค้าเขียนผิดจริงๆ ก็คงพอจะบอกอะไรได้ลางๆ บ้านนี้เมืองนี้เค้าคงไม่นิยมภาษาอังกฤษจริงๆ ... ... รถบัสมาตอนประมาณบ่าย 3 โมงครึ่ง จากที่นั่งรอรถอยู่คนเดียวมาตลอด พอรถบัสมา ผู้โดยสารจากไหนก็ไม่รู้เดิน ทยอยมาขึ้นจนเต็มคันรถ ตอนแรกคิดว่าใครอยากจะนั่งตรงไหนก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนพยายามจะ หานั่งตามที่ตั๋วระบุไว้ ดูมีระเบียบดี แบบนี้ชอบ สภาพรถบัสด้านนอกใหม่เอี่ยม ข้างในก็ดูสะอาดสะอ้านดีทีเดียว รถคันนี้เป็นรถแอร์ และคาดว่าน่าจะห้ามสูบบุหรี่ แต่ดูเหมือนว่าจะห้ามได้แค่บางคนเท่านั้น เพราะนั่งไปได้สัก 2 ชั่วโมง ก็มีกลิ่นบุหรี่ก็ลอยเข้าจมูก ไม่ต้องไปมองหาที่ไหนไกลเลย เพราะคนที่สูบนั่งถัดจากหลังเราไปแค่หนึ่ง เบาะ เคยได้ยินมานานแล้ว เรื่องสูบบุหรี่ของชายจีน เคยได้ยินเค้าอำกันว่า ห้ามฝนตก ฟ้าร้องได้เมื่อไร ค่อยมาห้ามคนจีนสูบ บุหรี่ ลองสังเกตคนอื่นๆ ก็ไม่เห็นว่าใครจะแสดงปฏิกิริยาอะไร ดูเหมือนทุกคนจะชินแล้ว จะสงสารก็แต่เจ้าหนูตัวน้อยๆ ที่มีนั่งติดรถมากับเค้าด้วยนี่แหละ ... นี่ถ้าบนรถคันนี้ไม่มีคุณน้าคนนี้สักคน เราคงจะคิดไปแล้วว่าประเทศจีนได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เป็นอย่างที่เค้ากล่าวหากันซะหน่อย เรื่องของการสูบบุหรี่ไม่เป็นที่เป็น ทาง โดยส่วนตัว เราไม่ค่อยติดใจเรื่องคนสูบบุหรี่เท่าไร อยากสูบก็สูบไปเถอะ ปัญหาของคนที่เค้าบ่นๆ กันไม่ใช่เรื่องคนจีนสูบบุหรี่ แต่เป็นเรื่องการสูบบุหรี่ แบบไม่รู้กาลเทศะ จริงๆ ประเทศจีนอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ แต่เพราะยังมีคนแบบคุณน้าอยู่ บนรถ แม้จะแค่คนเดียวบนรถ และอาจจะเป็นแค่คนเดียวบนแผ่นดินจีนที่ยังทำแบบ นี้อยู่ แต่แค่คนเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คำกล่าวหาที่เขาร่ำลือกัน จะยังคงเป็นจริงอยู่อย่างนั้น แต่ที่เรารู้สึกเซ็งมากกว่า คือเสียงแปลกๆ ที่มาจากชายเจ้าของควันบุหรี่ ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถุย ! มันดังออกมาเป็นระยะๆ ในทุกๆ ครึ่งชั่วโมง ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถุย ! หรือเวลาบุหรี่หมดมวนเมื่อไร มันจะมาทันที ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถุย ! ... ไม่ใช่ว่าเกิดมาจะไม่เคยถ่มน้ำลาย แต่สาบานได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่เราจะทำแบบนี้เวลาอยากถุย แม้กระทั่งตอนเป็นหวัด เสลดเต็มคอ เราก็ยังไม่เคยรู้สึกอยากจะขาก เป็นอาการที่เราไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ไม่เข้าใจว่าทำไมบางคนจะต้องขาก ก่อนถุยด้วย แค่ขย้อนก็พอมั้ง อยากถุยก็ถุยไป ทำไมจะต้องขากเสียงยาวๆ ให้คนอื่นฟังแล้วทะแม่งหูแบบ นี้ ... ยังดีว่าบนรถบัสคันนี้มีถังขยะอยู่ด้วย คุณน้าแกก็เลยมีที่ให้ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แล้วก็ถุย นี่ถ้าไม่มีถังขยะ รับรองได้ว่าเต็มพื้น ... เรื่องเสียงขากว่าแย่แล้ว แต่ยังมีที่แย่กว่านั้น บนรถมีถังขยะพลาสติก 3 ใบ ใบสุดท้ายมันถูกวางอยู่ตรงหน้าที่นั่งหลังสุด ถัดมาจากตรงนั้นหนึ่งที่ ก็เป็นที่นั่งเรา ฝั่งขวาเป็นเก้าอี้เดี่ยว เรานั่งคนเดียว ถังขยะใบนั้น ที่ดูเหมือนว่าจะมีพี่คนนั้นใช้อยู่คนเดียว ตั้งอยู่เยื้องหลังเบาะ เราไปหน่อย ซึ่งก็ดีแล้วที่วางอยู่ตรงนั้น เพราะเรามองไม่เห็น แต่ดูเหมือนว่า ไอเจ้าถังขยะใบนั้นจะไม่ค่อยชอบน้าขากถุยสักเท่าไร มันก็เลยจะพยายามหนีห่างออกจากคุณน้าขากถุยทีละนิดๆ ทุกครั้งที่รถเบรก เจ้าถังขยะใบนี้ ก็จะค่อยๆ ขยับตัวเองไปข้างหน้าทีละนิดๆ การขยับหนีไปทีละนิดๆ แบบนี้ของเจ้าถังขยะ ทำให้คุณน้าขากถุยต้อง ลำบากมากขึ้น ในการที่จะต้องใช้พลังลมปราณเพิ่มมากขึ้นในครั้งถัดๆ มาที่ จะถุย ... อยากจะถามคุณน้าขากถุยจังเลยว่า ลากถังขยะกลับไปใกล้ๆ ตัวหน่อยจะ ตายไหม ขยับไปใกล้ๆ จะได้ถุยง่ายๆ สะดวกๆ นี่อะไร ถังขยะมันไหลไปข้างหน้า แทนที่จะดึงถังขยะกลับมาก่อนแล้วค่อยถุย แต่คุณน้าขากถุยแกใช้วิธียิ่งอยู่ ไกลยิ่งต้องถุยให้แรงขึ้น พุ่งไกลขึ้น และต้องแม่นขึ้นด้วย จะซ้อมไปแข่งโอลิมปิกเหรอครับ ... และในที่สุด การเดินทางทีละนิดๆ ของเจ้าถังขยะ ก็ทำให้เรามาเจอกันจนได้ สิน่า เปล่า เราไม่ได้รังเกียจเจ้าถังขยะหรอก แต่กังวลเรื่องระยะห่างระหว่างเจ้าถัง ขยะกับคุณน้าขากถุยคนนั้นต่างหาก แล้วสิ่งที่เรากังวลมันก็เกิดขึ้น ... ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถุย ! หลังเสียงถุยที่ดังขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นเป็นสายสีขาว พุ่งผ่านข้างซ้ายเราไปแบบ แว่บๆ จริงอยู่ว่ามันไม่ได้มาโดนเรา แต่การที่จะต้องนั่งอยู่กับที่เฉยๆ ไปไหนไม่ได้ แล้วจู่ๆ ก็มีน้ำลายพุ่งผ่านตัวไปแว่บๆ เป็นระยะอยู่แบบนี้ ใครมันจะไปนั่ง สบายใจอยู่ได้ บนรถที่นั่งตั้งเยอะแยะ ทำไมจะต้องมานั่งอยู่ใกล้ๆ ไอน้าขากถุยคนนี้ด้วย นั่งฝืนทนให้ผ่านไปอีกประมาณ 2 ขากถุย เราก็คิดว่าควรต้องทำอะไรสัก อย่าง เราแกล้งเอาเท้าเขี่ยถังขยะไปข้างหน้า เขี่ยไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เราคิดว่าคุณ น้าจะถุยไม่ถึง คิดว่าถ้าถุยไม่ถึง เดี๋ยวคุณน้าขากถุยแกก็คงจะไปหยิบกลับมาเอง ก็ใช้คน เดียวอยู่แล้วนี่ ผ่านไปสักพัก ก็ไม่เห็นว่าน้าขากถุยแกจะลุกไปหยิบถังขยะกลับมาอย่างที่ คิดไว้ แต่ที่มาแทนคือเสียง ขากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฮ้ยๆๆ อย่าบอกนะว่าจะถุยให้ลงถังจากตรงนี้ ถุย ! สิ้นเสียงถุย เราพยายามเอี้ยวแขนหลบเต็มที่ อย่างน้อยที่สุดก็พยายามจะไม่ ให้แขนซ้ายเลยเบาะออกไปให้มากที่สุด แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะไม่มีสายอะไรพุ่งมาทั้งนั้น เอ หรือมันเร็วมากจนมองไม่ทัน เสียงถุยคราวนี้ ดูเหมือนจะไม่ได้พุ่งไปไหน ลองเหลือบไปมองด้วยหางตา แหม นึกว่าจะไปไหนไกล แหมะอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ... ให้มันได้อย่างนี้สิน้า ... ... ขนมจีนไร้น้ำยา ขนมจีนจานนี้ ไร้ทั้งน้ำยา กระบวนท่า และไกด์บุ๊ค อาศัยว่าหน้ามึนไม่เป็น รองผู้ได๋ จึงตัดสินใจเดินเดี่ยวข้ามน้ำ แต่ไม่ข้ามทะเล (แค่เฉียดๆ) จากกรุงเทพฯ ถึงกรุงต่างประเทศ เริ่มต้นที่เชียงของ ล่องผ่านลาว เข้าสู่ไช น่า ถลาไปเวียดนาม ข้ามกลับมาลาวอีกที ก่อนที่จะกลับเข้าสู่สยามประเทศ อีกครั้งทางจังหวัดมุกดาหาร บทบันทึกการเดินเที่ยวเล่น เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งเดือน บนเส้นทางโหลๆ ที่ ใครเค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น ด้วยเงินประมาณ 20,000 บาท กับบทเรียน ราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ข้อควรระวัง คำภาษาต่างประเทศทุกคำที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง อาจคลาดเคลื่อนไปจาก ความเป็นจริงบ้าง ขอได้โปรดเข้าใจ เนื่องจากคนเขียนพูดลาวไม่ได้ พูดจีน ไม่ได้ พูดเวียดนามก็ไม่ได้อีก แถมภาษาอังกฤษยังห่วยใช้ได้ ฉะนั้น ขอ อย่าได้ถือสาหาความกันเลย และหากใครที่อ่านพบข้อผิดพลาดตรงไหน โปรดบอกให้รู้ด้วย เพราะเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะได้ไม่เข้าใจอะไร ผิดไป และจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง และหากมีบางช่วงบางตอน ที่อ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจท่านบ้างก็เป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะเรื่องราวทั้งหมด เขียนขึ้นจากความคิดอ่านและประสบการณ์ ตรงของตัวผู้เขียนเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ตกลงตามนี้นะ   Create Date : 16 พฤษภาคม 2555     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2557 14:24:57 น. Counter : 738 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ขนมจีน (บทเรียนราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก) บทเรียนที่ 24 : บะหมี่คลุก สถานที่ เมืองโมหาน ประเทศจีน ... เรามีเวลาเกือบๆ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะรถจะออก ออกไปเดินหาอะไรกินแถวๆ นี้ ก็เจอร้านอาหารข้างทางร้านหนึ่ง เป็นร้านอาหารขายอาหารประเภทเส้น มองๆ เข้าไปในตู้เห็นมีเส้นเยอะดี มีเส้นแปลกๆ แบบเป็นท่อนๆ ด้วย ตอนแรกก็คิดว่าเค้าคงขายบะหมี่ผัดธรรมดา แต่พอลองสังเกตตอนเค้าทำให้ คนที่กำลังยืนรอ ก็ไม่เห็นว่าจะมีการเอาเส้นไปผัดแต่อย่างใด วิธีทำของเค้าไม่ใช่การผัด แต่เป็นการคลุก เค้าเอาเส้นไปใส่ในหม้ออะลูมิเนียมเล็กๆ ใส่ถั่วใส่ผักตาม แล้วเติมเครื่อง ปรุงโน่นนั่นลงไป เสร็จแล้วก็คลุกรวมกัน คลุกเส้นเสร็จ ก็เทใส่กระป๋องกระดาษแล้วยื่นให้ลูกค้า เสร็จแล้ว บะหมี่คลุก วิธีทำง่ายมาก ถ้าเป็นบ้านเรา อาจจะเรียกเมนูประมาณนี้ว่า บะหมี่ยำ ก็พอได้อยู่ แอบดูราคาที่เค้าจ่ายๆ กันคือ 5 หยวน 5 หยวนเหรอ โอเคเลย ไม่แพง เข้าท่า น่าลอง พอเห็นคนว่างๆ เราก็เดินเข้าไปสั่ง โชว์นิ้วชี้บอกเอาแบบนั้นกระป๋องนึง คุณเจ้าของร้านพยักหน้าเข้าใจ บอกให้เราเลือกว่าจะเอาเส้นแบบไหน เราเลือกเอาเส้นสีเหลืองที่ดูเหมือนจะเป็นเส้นบะหมี่ เลือกเสร็จแกก็คีบเส้นเอาไปคลุกในหม้ออะลูมิเนียมใบเล็กๆ เติมผัก เติม เครื่องปรุงผสมลงไป แล้วก็คลุกๆๆ ไม่ถึง 5 นาที บะหมี่คลุกในกระป๋องกระดาษ ก็ถูกยื่นมาให้เรา คุณเจ้าของร้านแกเรียกเราเข้าไปด้านใน ชี้ให้ดูถาดเครื่องปรุง ประมาณว่า อยากจะปรุงต่อก็ตามสบาย เราว่าร้านก๋วยเตี๋ยวในบ้านเราเครื่องปรุงเยอะแล้วนะ แต่มาเจอที่นี่ เครื่องปรุงร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านเรากลายเป็นเด็กน้อยไปเลย ร้านนี้มีเครื่องปรุงที่เค้าบอกเราว่าให้ปรุงเองได้ประมาณ 20 กว่าอย่าง เครื่องปรุง 20 กว่าอย่าง จะเยอะไปไหน ปกติคนที่นี่เค้าปรุงกันหมดนี่เลยหรือเปล่า ... ... นอกจากน้ำตาล เกลือ พริกป่น กับผงชูรสแล้ว ที่เหลือเราก็ไม่รู้แล้วว่าเป็น อะไรบ้าง แต่ดูๆ แล้วน่าจะหนักไปทางรสเผ็ด เพราะมีเครื่องปรุงหลายอย่างที่มีพริก เป็นส่วนประกอบ เครื่องปรุงเยอะซะจนเรารู้สึกเหมือนได้เข้าครัวไปทำอาหารเองยังไงยังงั้น ให้เครื่องปรุงมาเยอะขนาดนี้ ที่จริงเอาแต่เส้นเปล่าๆ ใส่กระป๋องมาก็ได้นะพี่ เดี๋ยวคลุกเองก็ได้ ... ถือกระป๋องบะหมี่ไปหาที่นั่งกินอยู่ข้างทาง ใกล้ๆ กัน มีคุณลุงเอาส้มโอแบกใส่ตะกร้ามานั่งขายอยู่ข้างทาง ส้มโอที่นี่ สีมันเหลืองอ๋อยเชียว ... ... คุณลุงส้มโอถามเรา เอาไหม อร่อยนะ เราส่ายหน้าแล้วยิ้ม บอกแกว่าไม่เอา เรากินไอนี่อยู่ แกเดินมาดูไอนี่ที่อยู่ในกระป๋องเรา “เหลิ่ง เมี่ยน” แกบอก “เหลิ่ง เมี่ยน” เราทวนคำ อันนี้เหรอ คุณลุงส้มโอพยักหน้ารับ แล้วถามต่อ ถามอะไรก็ไม่รู้ เดาเอาว่าแกน่าจะถาม ว่าอร่อยไหม เราพยักหน้ารับ ยิ้มให้แก แล้วคีบบะหมี่เข้าปากต่ออย่างคนที่กำลังหิวและ กำลังอร่อย อร่อยจริงๆ นะ รสชาติมันออกจะหวานๆ มันๆ เผ็ดนิดๆ โดยรวมก็กลมกล่อม ดี แต่เส้นบะหมี่ออกจะเย็นชืดไปสักหน่อย น่าจะเอาไปอุ่นก่อนสักนิด แต่ถ้า เคยกินบะหมี่เย็นมาแล้วก็โอเค พอคุ้นปากอยู่ ... ตอนหลังมาเปิดหนังสือดู ถึงได้รู้ว่า “เหลิ่ง เมี่ยน” คือ หมี่เย็น ถึงว่า ทำไมไม่ผัดไม่อุ่นเส้นให้บ้างเลย หมี่เย็น กินเย็นๆ ก็ถูกแล้วนี่นะ ส่วนที่คุณลุงส้มโอถาม แกไม่ได้ถามเราว่าอร่อยไหม แต่แกถามว่า “เผ็ดไหม” ... ถึงว่า ตอนนั้นถามเสร็จก็ไม่เห็นแกพูดอะไรต่อ คุณลุงส้มโอแกอาจจะกำลังคิด ไอนี่มันไม่ค่อยจะเต็มแหง มีอย่างที่ไหน ถามว่าเผ็ดไหม พยักบอกว่าเผ็ด แต่ดันกินไปยิ้มไปได้หน้าระรื่นมาก ... ... ขนมจีนไร้น้ำยา ขนมจีนจานนี้ ไร้ทั้งน้ำยา กระบวนท่า และไกด์บุ๊ค อาศัยว่าหน้ามึนไม่เป็น รองผู้ได๋ จึงตัดสินใจเดินเดี่ยวข้ามน้ำ แต่ไม่ข้ามทะเล (แค่เฉียดๆ) จากกรุงเทพฯ ถึงกรุงต่างประเทศ เริ่มต้นที่เชียงของ ล่องผ่านลาว เข้าสู่ไช น่า ถลาไปเวียดนาม ข้ามกลับมาลาวอีกที ก่อนที่จะกลับเข้าสู่สยามประเทศ อีกครั้งทางจังหวัดมุกดาหาร บทบันทึกการเดินเที่ยวเล่น เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งเดือน บนเส้นทางโหลๆ ที่ ใครเค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น ด้วยเงินประมาณ 20,000 บาท กับบทเรียน ราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ข้อควรระวัง คำภาษาต่างประเทศทุกคำที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง อาจคลาดเคลื่อนไปจาก ความเป็นจริงบ้าง ขอได้โปรดเข้าใจ เนื่องจากคนเขียนพูดลาวไม่ได้ พูดจีน ไม่ได้ พูดเวียดนามก็ไม่ได้อีก แถมภาษาอังกฤษยังห่วยใช้ได้ ฉะนั้น ขอ อย่าได้ถือสาหาความกันเลย และหากใครที่อ่านพบข้อผิดพลาดตรงไหน โปรดบอกให้รู้ด้วย เพราะเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะได้ไม่เข้าใจอะไร ผิดไป และจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง และหากมีบางช่วงบางตอน ที่อ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจท่านบ้างก็เป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะเรื่องราวทั้งหมด เขียนขึ้นจากความคิดอ่านและประสบการณ์ ตรงของตัวผู้เขียนเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ตกลงตามนี้นะ   Create Date : 14 พฤษภาคม 2555     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2557 14:25:15 น. Counter : 1033 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ขนมจีน (บทเรียนราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก) บทเรียนที่ 23 : ขนมจีนไม่มีน้ำยา สถานที่ เมืองโมหาน ประเทศจีน ... จริงๆ แล้วการทำ “โลกโดดเดี่ยว” หาย อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย หากเราเป็นนักท่องเที่ยวที่มีเงินถุงเงินถังหรือบัตรเครดิต แต่เพราะเราเป็นนักท่องเที่ยวที่ไม่มีอะไรแบบนั้นเลยน่ะสิ มันเลยเป็นเรื่อง ใหญ่ เราจำเป็นที่จะต้องประหยัด เพราะเรามีงบประมาณจำกัด ... เงินที่เราพกติดตัวมา เป็นเงินสด 20,000 บาทไทย แล้วก็เงินสำรองกัน เหนียวอีก 3,000 บาทไทย เงินสำรองนี้ เราจะเก็บไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินจริงๆ จะพยายามไม่ไปแตะต้อง อะไรมันเลย ทริปนี้เราตั้งใจจะใช้แค่ 20,000 บาทจริงๆ ถ้ามันใกล้หมดเมื่อไร ก็แปลว่าถึง เวลาต้องกลับประเทศแล้ว สมมุติถ้าอยู่เที่ยว 1 เดือนแล้ว ยังเหลือเงินอีก 1 หมื่นบาท (ซึ่งไม่น่าจะเป็น ไปได้) เราก็คงจะได้อยู่เที่ยวต่ออีกเดือนหนึ่ง แต่ถ้าอยู่เที่ยว 2 อาทิตย์ เงินเหลืออยู่ไม่ถึง 4,000 บาท เราก็คงจะต้องรีบ หาทางกลับในทันที เป็นหมายกำหนดการณ์ที่แปรผันตามจำนวนเงินที่เหลืออยู่ เรากะไว้คร่าวๆ ว่าเงินสด 20,000 บาท คงจะอยู่ได้ประมาณ 1 เดือน ภายในเงื่อนไขที่ว่า ที่พักไม่ควรจะแพงมาก การเดินทางไปไหนมาไหนควร จะเป็นแบบประหยัดที่สุด แท็กซี่จะพยายามไม่ใช้ เน้นรถสาธารณะเอา หรือ หากเดินได้ก็จะเดิน เงินจำนวนนี้ใช่ว่าเราจะหามาได้ง่ายๆ สำหรับคนที่ไม่มีงานประจำทำ แถมรายได้ยังไม่แน่นอน เงินแค่นี้ก็ถือว่ามาก โขแล้ว เพราะอย่างนี้ตอนอยู่ในลาว เราเลยพยายามเน้นที่พักราคาถูก แต่ตอนนี้อาจจะได้กลับเร็วขึ้นแล้ว ข้อมูลต่างๆ ที่เราต้องการ หายไปพร้อมกับโลกใบที่โดดเดี่ยวนั้น นี่เป็นบทเรียนของการที่เราได้ตัดสินใจฝากชีวิต ไว้กับหนังสือหนึ่งเล่ม ... ไม่ใช่แค่ปัญหาเรื่องข้อมูลราคาประหยัดอย่างเดียวที่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับ เรา ถ้าเป็นประเทศอื่น เราอาจจะไม่รู้สึกกังวลเท่าไรกับการทำโลกโดดเดี่ยวหาย ไปแบบนี้ แต่เพราะนี่เป็นประเทศจีน ประเทศที่เค้าไม่นิยมภาษาอังกฤษกันเท่าไร เพราะอย่างนี้เลยเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเรา นั่นเพราะเราพูดภาษาเค้าไม่ได้เลย ... แต่ฟ้าดินก็ไม่ได้ใจร้ายจนเกินไปนัก เพราะเรายังมีหนังสือภาษาจีนที่พกมา ด้วยอีกเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือสอนภาษาจีนที่เราเพิ่งซื้อมาก่อนออกเดินทางไม่กี่ชั่วโมง น่าจะพอกล้อมแกล้มไปได้บ้างละนะ ... มาถึงตรงนี้แล้ว จะให้กลับลาวไปเอาหนังสือกลับคืนมาก็คงจะไม่ได้ จะให้ กลับบ้านเลยก็ดูจะใจฝ่อเกินไป เอาน่า แค่ไม่มีไกด์บุ๊ค คงไม่ถึงกับตาย ... สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือ หาสถานีรถบัสให้เจอซะก่อน ว่าแล้วเราก็เดินกลับไปถามสาวจีนคนนั้นอีกที สถานีรถบัส เป็นสถานีที่เราเดินผ่านไปผ่านมาตั้งหลายรอบแล้ว แต่เราไม่ทัน สังเกตเอง ... ... สถานที่จองตั๋วเป็นแค่ตึกแถวห้องเล็กๆ โล่งๆ ไม่มีผู้โดยสารเลยสักคน ด้านในมีเจ้าหน้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกับคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง ด้านข้างกำแพง มีป้ายใหญ่ๆ ติดเอาไว้ เข้าใจว่าน่าจะเป็นป้ายบอกจุดหมาย ปลายทาง ว่ารถบัสจะวิ่งไปที่ไหนบ้าง มีกี่รอบ กี่ชั่วโมง ราคาเท่าไร บนแผ่นป้ายนั้นมีภาษาอังกฤษแค่ 4 ตัว คือ JT กับ TG ซึ่งเดาเอาว่าน่าจะเป็นตัวอักษรย่อของบริษัทรถทัวร์ที่นี่ ได้เวลาใช้หนังสือภาษาจีนที่ซื้อมาแล้ว ... ... “จิ่งหง” เจ้าหน้าที่พยักหน้าแล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้ โดยไม่ได้เงยหน้าออกจากจอคอม แต่เราไม่สนเราจะพูดต่อ “ตัวส่าว” เจ้าหน้าที่พยักหน้า แล้วก็พูดเหมือนเดิม เหมือนจะถามอะไรสักอย่าง ซึ่งแน่ นอนเราไม่รู้ แต่เรายังพูดต่อ “จิ่งหง ตัวส่าว” คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาละ พร้อมกับประโยคที่ยาวขึ้นอีกหน่อย แถมด้วย เสียงที่แข็งขึ้นเล็กน้อย แน่นอนเราไม่รู้หรอกว่าเธอจะบอกอะไร เธอส่ายหัวออกอาการเซ็งเล็กน้อย ตอนนี้เธอคงเริ่มที่จะเข้าใจแล้วว่า ถ้าเป็นแบบนี้ ถึงเช้าก็คงคุยไม่รู้เรื่องแน่ เธอเลยเปลี่ยนเป็นการเขียนใส่กระดาษมาให้ ข้อมูลบนนั้นเป็นตัวเลข 2 ชุด ชุดแรกมี 4 ตัวคือ 15.30 ชุดหลังมี 2 ตัวคือ 63 โอเค 4 ตัวแรกมันต้องเป็นเวลาแน่ๆ ส่วน 2 ตัวหลัง ก็คงเป็นราคาสินะ เราพยักหน้ารับ เธอยกนิ้วชี้ขึ้นอีกหนึ่งนิ้ว เราก็พยักหน้ารับอีก สักพักเธอก็ ยื่นตั๋วมาให้ เราพยายามจะใช้ภาษามือบอกเธอว่า ที่นี่ใช่ไหม ให้มารอที่นี่ใช่ ไหม เธอพยักหน้ารับ แล้วสายตาก็จดจ่ออยู่ที่หน้าคอมต่อ ... ลองเช็คข้อมูลที่ปรากฏบนตั๋วกับข้อมูลที่เขียนไว้ในตาราง ใช้วิธีเทียบคันจิ จีนเอาทีละตัว แล้วก็เจอจนได้ รถบัสที่จะวิ่งจากโมหานไปจิ่งหง มีวันละ 3 รอบ คือ 8.30, 9.30 และ 15.30 น. ราคา 61 หยวน ของเราจ่าย 63 หยวน เดาเอาว่าอีก 2 หยวนที่เพิ่มมา คงเป็นค่าธรรมเนียม อะไรสักอย่าง ซึ่งมีเขียนบอกไว้อยู่บนตั๋วด้วย แต่เราอ่านไม่ออก ... แม้อะไรๆ จะดูไม่เป็นใจให้ไปต่อเท่าไร และออกจะทุลักทุเลอยู่สักหน่อย กว่าจะทำอะไรได้สักอย่าง พอจะเดาอนาคตได้ลางๆ อยู่เหมือนกันว่าขนมจีนจานนี้ คงจะกินไม่ง่าย เท่าไร แต่ยังไงก็ได้มาแล้วละนะ ตั๋วรถบัสไปจิ่งหง ใบเบิกทางแรกที่จะพาเราไปกินขนมจีนสมใจ แม้จะไปแบบไม่มีสักหยดน้ำยาเลยก็เถอะ ... ... ขนมจีนไร้น้ำยา ขนมจีนจานนี้ ไร้ทั้งน้ำยา กระบวนท่า และไกด์บุ๊ค อาศัยว่าหน้ามึนไม่เป็น รองผู้ได๋ จึงตัดสินใจเดินเดี่ยวข้ามน้ำ แต่ไม่ข้ามทะเล (แค่เฉียดๆ) จากกรุงเทพฯ ถึงกรุงต่างประเทศ เริ่มต้นที่เชียงของ ล่องผ่านลาว เข้าสู่ไช น่า ถลาไปเวียดนาม ข้ามกลับมาลาวอีกที ก่อนที่จะกลับเข้าสู่สยามประเทศ อีกครั้งทางจังหวัดมุกดาหาร บทบันทึกการเดินเที่ยวเล่น เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งเดือน บนเส้นทางโหลๆ ที่ ใครเค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น ด้วยเงินประมาณ 20,000 บาท กับบทเรียน ราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ข้อควรระวัง คำภาษาต่างประเทศทุกคำที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง อาจคลาดเคลื่อนไปจาก ความเป็นจริงบ้าง ขอได้โปรดเข้าใจ เนื่องจากคนเขียนพูดลาวไม่ได้ พูดจีน ไม่ได้ พูดเวียดนามก็ไม่ได้อีก แถมภาษาอังกฤษยังห่วยใช้ได้ ฉะนั้น ขอ อย่าได้ถือสาหาความกันเลย และหากใครที่อ่านพบข้อผิดพลาดตรงไหน โปรดบอกให้รู้ด้วย เพราะเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะได้ไม่เข้าใจอะไร ผิดไป และจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง และหากมีบางช่วงบางตอน ที่อ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจท่านบ้างก็เป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะเรื่องราวทั้งหมด เขียนขึ้นจากความคิดอ่านและประสบการณ์ ตรงของตัวผู้เขียนเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ตกลงตามนี้นะ   Create Date : 09 พฤษภาคม 2555     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2557 14:25:32 น. Counter : 776 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ขนมจีน (บทเรียนราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก) บทเรียนที่ 22 : No Lonely Planet สถานที่ เมืองโมหาน ประเทศจีน ... หลังเดินออกจากตม.มา มีผู้หญิง 4-5 คนเดินตรงเข้ามาหาเราทันที “เชจิ้น มานี่ เชจิ้น มานี่” ตอนแรกก็นึกว่าพวกเธอพูดไทย อยู่ๆ ก็ “มานี่ๆ” จะเรียกไปไหนเหรอ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ พอได้เห็นว่าพวกเธอถืออะไรมาด้วย จึงพอจะเดาได้ว่าจุดประสงค์ของพวก เธอคืออะไร สิ่งที่พวกเธอกำอยู่ในมือ ก็คือธนบัตรจีนปึกหนาๆ หลายปึก พวกเธอคงอยากจะถามเราว่าอยากแลกเงินหยวนไว้ใช้หรือเปล่า Changing Money ? ใช่สินะ นี่เป็นสิ่งแรกเลยที่เราต้องทำเมื่อมาถึงที่นี่ เราใช้เงินบาทที่นี่ไม่ได้ อยู่แล้ว แต่การมาแบบเข้าถึงตัวนักท่องเที่ยว เพื่อชวนทำธุระกรรมการเงินแบบนี้ เรา รู้สึกว่าไม่ค่อยน่าไว้วางใจเท่าไร ที่สำคัญคือ เรายังไม่รู้เลยว่าอัตราแลกเปลี่ยนค่าเงินหยวนตอนนี้อยู่ที่เท่าไร จำนวนตัวเลขที่บอกมา จะเชื่อถือได้หรือเปล่านะ เป็นไปได้ เราก็อยากแลกที่ธนาคารมากกว่า ใช่ เราเชื่อใจธนาคารมากกว่า คิดได้ดังนั้น จึงปฏิเสธพวกเธอไป ... แม้จะเป็นเมืองชายแดนเหมือนกัน แต่บรรยากาศแถวนี้ ก็แตกต่างอย่างสิ้น เชิงกับบรรยากาศในเมืองชายแดนของลาว พื้นถนนลาดยาง มีต้นไม้ปลูกเป็นแนวยาวอยู่ที่เกาะกลางถนน สองฝั่งถนน เป็นอาคารตึกแถว มีร้านขายของฝาก ร้านอาหาร ร้านขายของชำ ร้านเสื้อ ผ้า รวมไปถึงบริษัททัวร์ที่มีอยู่เยอะแยะมากมายในแถบนี้ แต่ที่ยังไม่เห็นเลยคือธนาคาร ... ธนาคารอยู่ไหนไม่รู้ ระหว่างทางเราเลยลองถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมาดู ไม่มีใครพูดอังกฤษได้เลย มาเจอเอาสาวจีนคนหนึ่ง เธอกำลังกินข้าวอยู่ที่หน้าร้านขายของชำ ลองถามเธอว่าธนาคารอยู่ที่ไหน แน่นอนเป็นภาษาอังกฤษ ถึงเธอจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ยังดีที่พอเข้าใจได้บางคำ อย่างน้อยเธอก็ฟังคำว่า “Bank” เข้าใจ เธอบอกให้เดินตรงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เจอ ยังไม่ทันขอบคุณ เธอก็ถามต่อ “เชจิ้น มานี่ ?” เราพยักหน้ารับ “ตอนนี้ธนาคารปิดนะ ถ้าอยากแลกเงิน แลกที่นี่ก็ได้” อันนี้เธอไม่ได้พูด แต่พยายามทำไม้ทำมือให้เรารู้ ประมาณว่าแลกที่ร้านชำ ของเธอก็ได้ เราลังเลเล็กน้อยยังไม่ทันตอบอะไร เธอก็พยายามจะสื่อสารต่อ “จะเดินไปดูก่อนก็ได้นะ” “งั้นขอเราเดินไปดูก่อนนะ ขอบคุณมาก” สำหรับเรื่องเงินๆ ทองๆ จะบอกว่าเราไม่ไว้ใจใครนอกจากธนาคารก็คงได้ ... เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอธนาคารอย่างที่เธอบอก แต่เข้าไปไม่ได้ เราพยายามจะมองเข้าไปข้างในธนาคาร แต่เจ้าหน้าที่ข้างในโบกไม้โบกมือ ว่าเข้าไม่ได้ พลางทำท่าทางบอกให้เราดูเวลา ตอนนี้ประมาณเที่ยงเศษๆ คงจะเป็นช่วงพักเบรกหรือเปล่า แล้วจะเปิดอีกทีกี่โมงนะ เราลองดูเวลาที่บอกไว้หน้าธนาคาร ช่วงเช้า 8.30-11.30 น. ช่วงบ่าย 15.00-17.30 น. เฮ้ย ! บ่าย 3 กว่าจะเปิดอีกที บ่าย 3 เลยเนี่ยนะ พนักงานธนาคารที่นี่ มีเวลาพักเที่ยงนานขนาดนี้เลยเหรอ น่าอิจฉาพนักงานธนาคารที่นี่ หลับได้หลายงีบเลยนะนั่น แต่เราคงรอนานขนาดนั้นไม่ได้ ... (เปิดปิดเวลาเดียวกันเลย จะเขียนทำไมตั้งสองครั้งครับพี่) ... สุดท้ายก็เลยกลับไปที่ร้านขายของชำของเธอคนนั้น เธอเห็นเราเดินมาแล้วก็ยิ้มรับมาแต่ไกลเชียว “1 หยวน 5 บาท ตกลงไหม” 1 หยวน 5 บาท เป็นอัตราแลกเงินหยวนเป็นเงินบาทแบบตัวเลขกลมๆ อย่าง ที่หลายคนรู้ ซึ่งเราจำอัตรานี้ได้เมื่อนานมาแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังเป็นค่าเงินเท่านี้ อยู่ใช่ไหม น่าจะใช่มั้ง แต่ถึงไม่ใช่เราก็ไม่รู้อยู่ดี เพราะความขี้เกียจที่ไม่ ยอมเช็คอัตราคร่าวๆ มาก่อน คนแบบนี้ถ้าโดนหลอกก็คงไม่มีใครสงสารแน่ๆ ... แต่ค่าเงินที่สาวจีนคนนี้ให้มาก็เยอะที่สุดในบรรดาคนที่ให้ๆ อยู่ในแถบนี้แล้ว ที่รู้เพราะตอนเดินหาธนาคาร เราได้แอบถามๆ มาตลอดทางตามร้านต่างๆ แล้ว กับกลุ่มสาวๆ ที่เดินแลกเงินกับนักท่องเที่ยวเราก็ถามๆ ตัวเลขเก็บไว้ ก่อนหน้านี้แล้วด้วยเหมือนกัน “ตกลงก็ได้” “อยากแลกเท่าไรดี” “งั้น 3,000 บาท แล้วกัน” “600 หยวน โอเคไหม” ยังไงก็ต้องโอเคอยู่แล้ว เพราะตอนนี้เราไม่มีเงินหยวนติดตัวอยู่เลย ... บ่ายโมงกว่าแล้ว หิวข้าวก็หิว แต่ยังไงหาตั๋วรถให้ได้ก่อนน่าจะดีกว่า คืนนี้เราไม่ได้กะจะพักที่นี่ เราตั้งใจว่าจะนั่งรถเข้าจิ่งหงเลย ตอนอยู่ในลาวไม่จำเป็นต้องพึ่งพา “โลกโดดเดี่ยว” เพราะคนลาวพูดไทยได้ สำหรับคนไทย อะไรก็ง่ายๆ แค่ถามเอา แต่ตอนนี้ ได้เวลาที่เราจะขอความช่วยเหลือจาก “โลกโดดเดี่ยว” แล้ว คนแถวนี้ไม่พูดไทย แถมพูดอังกฤษก็ไม่ได้ด้วย “โลกโดดเดี่ยว” ช่วยที ตอนนี้เราอยากรู้ว่าสถานีรถบัสอยู่ตรงไหนเอ่ย ... เราควานมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก เพื่อตามหา “โลกโดดเดี่ยว” ใบ นั้น ปรากฏว่าไม่มี หรือเราจะใส่มันไว้ในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่สะพายหลังอยู่ ไหนดูสิ ปรากฏว่าไม่มีอีก เฮ้ย ไม่น่าจะเป็นไปได้ ก็เรายัดมันใส่ไว้ในกระเป๋าเป้แล้วนี่ ไหนลองดูดีๆ สิ คราวนี้ เราถึงกับเอาเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมากองข้างนอกแทบทั้งหมดเลย แต่ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม ไม่มี ตอนแรกเราคิด หรือมันจะถูกขโมยไปตอนไหน แต่คิดอีกที ใครมันจะบ้าขโมยหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาขนาดนี้ ไม่ว่าจะ คนจีนหรือคนลาว เค้าจะอยากได้ไปทำมะเขืออะไร ก็แล้วมันหายไปไหน ลองคิดดูอีกที ครั้งสุดท้ายที่อ่าน (จริงๆ ต้องบอกครั้งแรกที่ได้เปิดอ่าน) เป็น ตอนที่เรานั่งอยู่บนรถบัสก่อนจะมาที่นี่ ตอนนั้นเหมือนจะหยิบออกมาอ่านบนรถ แต่ยังไม่ทันอ่านดี ลมก็ตีหน้ามา พร้อมๆ กับเพลง ลั้น ลั้น ลา ก่อนตาย แล้วเราก็หลับไป ตื่นมาอีกที ก็ตอนที่รถจอดหน้าตม.ลาว ใช่แล้ว ตอนนั้นแน่ๆ “โลกโดดเดี่ยว” ยังไม่ลงจากรถ ... “โลกโดดเดี่ยว” ที่เราตั้งใจจะฝากผีฝากไข้ ฝากทั้งชีวิตไว้กับพี่เค้า ตอนนี้ “โลกโดดเดี่ยว” ไม่อยู่แล้ว เหลือแต่เรา ที่จะต้องโดดเดี่ยว ... ขนมจีนไร้น้ำยา ขนมจีนจานนี้ ไร้ทั้งน้ำยา กระบวนท่า และไกด์บุ๊ค อาศัยว่าหน้ามึนไม่เป็น รองผู้ได๋ จึงตัดสินใจเดินเดี่ยวข้ามน้ำ แต่ไม่ข้ามทะเล (แค่เฉียดๆ) จากกรุงเทพฯ ถึงกรุงต่างประเทศ เริ่มต้นที่เชียงของ ล่องผ่านลาว เข้าสู่ไช น่า ถลาไปเวียดนาม ข้ามกลับมาลาวอีกที ก่อนที่จะกลับเข้าสู่สยามประเทศ อีกครั้งทางจังหวัดมุกดาหาร บทบันทึกการเดินเที่ยวเล่น เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งเดือน บนเส้นทางโหลๆ ที่ ใครเค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น ด้วยเงินประมาณ 20,000 บาท กับบทเรียน ราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ข้อควรระวัง คำภาษาต่างประเทศทุกคำที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง อาจคลาดเคลื่อนไปจาก ความเป็นจริงบ้าง ขอได้โปรดเข้าใจ เนื่องจากคนเขียนพูดลาวไม่ได้ พูดจีน ไม่ได้ พูดเวียดนามก็ไม่ได้อีก แถมภาษาอังกฤษยังห่วยใช้ได้ ฉะนั้น ขอ อย่าได้ถือสาหาความกันเลย และหากใครที่อ่านพบข้อผิดพลาดตรงไหน โปรดบอกให้รู้ด้วย เพราะเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะได้ไม่เข้าใจอะไร ผิดไป และจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง และหากมีบางช่วงบางตอน ที่อ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจท่านบ้างก็เป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะเรื่องราวทั้งหมด เขียนขึ้นจากความคิดอ่านและประสบการณ์ ตรงของตัวผู้เขียนเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ตกลงตามนี้นะ   Create Date : 07 พฤษภาคม 2555     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2557 14:25:56 น. Counter : 769 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ขนมจีน (บทเรียนราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก) บทเรียนที่ 21 : คิดง่าย มักได้ไป สถานที่ เมืองโมหาน ประเทศจีน ... สิ่งที่รู้ตอนนี้ : วันแรกที่ได้เดินเข้ามาประเทศจีน คือวันนี้ สิ่งที่ไม่รู้ตอนนี้ : วันสุดท้ายที่จะได้เดินออกไปจากประเทศจีน เรายังไม่รู้เลยว่าเราจะเดินเหยียบย่างอยู่บนแผ่นดินที่กว้างใหญ่เป็นอันดับ 3 ของโลกนี้ไปจนถึงวันไหน ที่บอกไม่รู้ เพราะเราไม่ได้วางแผนอะไรเอาไว้เลย จะมีก็แต่สถานที่หลักๆ ที่จะไป อยู่ในหัวคร่าวๆ ซึ่งพอจะจำได้บ้าง จาก หนังสือที่เคยอ่านหลายๆ เล่ม รวมไปถึงกระทู้ของหลายๆ คนที่เคยผ่านเส้น ทางนี้กันมาแล้ว แม้จะเป็นการอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ยังพอจะจำได้บ้างว่าสถานที่หลักๆ เมืองหลักๆ ที่เค้ามักจะต้องผ่านกัน ควรจะข้ามจากเมืองไหนไปเมืองไหน บ้าง กระทั่งสามารถวนกลับบ้านได้ถูก ส่วนจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง พักที่ไหนดี อยู่ที่ไหนกี่วัน เดินทางยังไง ใช้เงิน เท่าไร อะไรบ้างที่ควรลอง ขอบอกว่า เราไม่มีข้อมูลอะไรในส่วนนี้อยู่เลย อย่างที่บอก เรารู้สึกว่าเส้นทางนี้ มันคงไม่มีอะไรยุ่งยากหรอกมั้ง เพราะ ใครๆ เค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้นนี่นา ดีไม่ดี อาจจะเจอคนไทยด้วยก็ได้ ถ้าไม่รู้เดี๋ยวค่อยถามคนไทยที่เจอ ระหว่างทางเอาแล้วกัน คนไทยใจดียังไงก็ต้องช่วยเหลือกันบ้างสิน่า คิดหวังพึ่งคนอื่นตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้านด้วยซ้ำ คิดมักง่ายแบบนี้เลย ... ก็นี่มันเส้นทางยอดนิยมของคนไทยด้วยใช่ไหม เพราะอย่างนี้ เราเลยรู้สึกว่า จะต้องไปเตรียมตัวหรือเตรียมข้อมูลอะไรกัน มากมาย ไปแบบไม่รู้อะไรมาก ไปหาไปถามเอาข้างหน้า อาจจะได้ข้อมูลที่สดกว่า ใหม่กว่าก็ได้ ... ข้อมูลที่สดใหม่ระหว่างทาง ฟังเผินๆ เหมือนจะเท่ แต่จริงๆ แล้วที่เป็นแบบนี้เพราะขี้เกียจนี่แหละ คนอื่นเค้าจะไปไหนแค่ 3-4 วัน ยังวางแผนแล้ววางแผนอีก เพื่อให้ใช้เวลา ได้คุ้มค่าทุกนาที เพื่อให้ใช้เงินได้คุ้มค่าทุกบาททุกสตางค์ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ที่นักท่องเที่ยวที่ดีพึงกระทำ แต่สำหรับนักท่องเที่ยวตัวเป็นขนอย่างเรา ไม่คิดเตรียมอะไรทั้งนั้น ยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วไปเลย ขนาดเสื้อผ้าที่จะใช้เองยังขี้เกียจจะจัด สำหรับนักท่องเที่ยวที่ตัวเป็นขนเหมือนกัน น่าจะคุ้นเคยกับการใช้เวลาจัด เสื้อผ้าใส่กระเป๋า แค่ 2 ชั่วโมงก่อนออกจากบ้าน ไปแค่ 4-5 วันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่จะไปเป็นเดือน ก็ยังขี้เกียจอยู่แบบเดิมไม่ เปลี่ยน ... เชื่อไหมว่าเราขี้เกียจมาก ขนาดไม่ได้ใส่ใจจะเช็คเลยสักนิด ว่าอากาศใน เดือนมกราคมของจีนจะหนาวขนาดไหน เดาเอาว่าอากาศคงหนาว ก็คิดว่าเอาเสื้อหนาวมาสักตัว ผ้าพันคอ ถุงเท้าสัก คู่ แค่นั้นจบ ทั้งๆ ที่ได้ยินข่าวประกาศทางทีวีอยู่ปาวๆ ว่าตอนนี้ทางตอนเหนือของจีน หนาวมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็ยังทำหูทวนลมไปงั้น คิดง่ายๆ ว่าเราไม่ได้ไปเหนือซะหน่อย ไปแถวใต้ๆ คงไม่เท่าไรหรอกมั้ง ลองว่าถ้าคิดจะไปแล้ว เราก็อยากจะไป ส่วนอะไรจะเป็นยังไง ค่อยไปถูๆ ไถๆ เอาดาบหน้า คิดกันง่ายๆ แบบนี้เลย ... แต่ถึงแม้จะเป็นนักท่องเที่ยวนิสัยมักง่าย ขี้เกียจวางแผน ขี้เกียจหาข้อมูลตุน ไว้ก่อน แต่ถึงกระนั้น เราก็มิได้หวั่นวิตกแต่อย่างใด จะว่าไป แม้เราจะเดินทางคนเดียวในทริปนี้ก็จริงอยู่ แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ เป็นทริปที่โดดเดี่ยวสักเท่าไร เพราะเรายังมีเพื่อนร่วมทางมาด้วยอีกหนึ่ง เพื่อนร่วมทางคนนี้ เป็นผู้รอบรู้เรื่องทุกอย่างที่เราต้องการในการเดินทางเป็น อย่างดี กินที่ไหนดี พักที่ไหนถูก เดินทางยังไง จ่ายเท่าไร อะไรแพง อะไรถูก อะไร ควรซื้อ อะไรไม่ควรซื้อ ฯลฯ เชื่อเถอะ เพื่อนคนนี้รู้หมด ถึงขนาดที่ใครบางคนเปรียบเปรยเค้าไว้ ว่าเป็นเสมือนหนึ่งไบเบิ้ลของนักเดิน ทางทั่วโลก ใช่แล้ว เพื่อนร่วมทางที่คุณๆ คุ้นเคยกันนั่นแหละ ขออนุญาตเรียกชื่อตามอำเภอใจ เพื่อนร่วมทางคนนี้ เราเรียกเค้าว่า “โลกโดดเดี่ยว” ... โลกโดดเดี่ยว ทำให้การเดินทางคนเดียว ไม่โดดเดี่ยวอย่างที่คิด เพราะอย่างน้อยๆ เวลามีอะไรไม่รู้ ไม่แน่ใจ เค้าก็ให้คำตอบเราได้เสมอ ... โลกโดดเดี่ยว ฉบับหนาเตอะ ที่มีหน้าปกเป็นรูปกำแพงเมืองจีน เราได้มันมา จากร้านหนังสือมือสองแถวข้าวสาร พอได้มาปุ๊บ ก็รู้สึกเหมือนได้ประเทศจีนทั้งประเทศมาอยู่ในกำมือ ฮึๆๆ ไม่ต้องถามว่าเราได้เปิดอ่านมันมาบ้างแล้วใช่ไหม ขี้เกียจอย่างนี้มีรึจะอ่าน ขนาดภาษาไทยในอินเตอร์เน็ตเยอะแยะยังขี้เกียจ หา แล้วนี่ภาษาอังกฤษทั้งเล่ม ไม่มีทางแน่ๆ อยากรู้อะไรก็เปิดหาเอาตอนนั้นแล้วกัน คิดง่ายๆ แบบนี้นี่แหละ สำหรับโลกโดดเดี่ยว ใครๆ เค้าก็ใช้แบบนี้กันทั้งนั้นใช่ไหม แค่อยากรู้ว่าพักที่ไหนถูก กินที่ไหนถูก เดินทางยังไงถูก สถานีรถไฟอยู่ที่ ไหน แผนที่เป็นไง ค่าเข้าพิพิธภัณฑ์เท่าไร ฯลฯ นักท่องเที่ยวขี้เกียจอย่างเรา แค่อยากจะได้ข้อมูลสำหรับการใช้งานจริง ณ เวลานั้น ก็แค่นั้น ฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องเปิดอ่าน คิดอะไรง่ายๆ อีกแล้วสิน่า ... จะบอกว่าเราฝากชีวิตในระหว่างการเดินทาง 1 เดือนไว้กับโลกโดดเดี่ยวก็คง ได้ โลกโดดเดี่ยวเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราอุ่นใจ และพอจะฝากผีฝากไข้ด้วยได้ ตลกดีไหม ฝากชีวิตไว้กับหนังสือหนึ่งเล่ม ... คิดอะไรง่ายๆ อีกตามเคย ... ใครบางคนเคยบอกเรา คิดง่ายๆ มักได้ไป ใครอีกบางคน ก็เคยบอกเรา คิดง่ายๆ มักได้ไปก็จริงอยู่ แต่ก็อย่าลืมว่า คิดง่ายๆ ก็อาจจะตายง่ายๆ ได้ด้วยเหมือนกัน ... ขนมจีนไร้น้ำยา ขนมจีนจานนี้ ไร้ทั้งน้ำยา กระบวนท่า และไกด์บุ๊ค อาศัยว่าหน้ามึนไม่เป็น รองผู้ได๋ จึงตัดสินใจเดินเดี่ยวข้ามน้ำ แต่ไม่ข้ามทะเล (แค่เฉียดๆ) จากกรุงเทพฯ ถึงกรุงต่างประเทศ เริ่มต้นที่เชียงของ ล่องผ่านลาว เข้าสู่ไช น่า ถลาไปเวียดนาม ข้ามกลับมาลาวอีกที ก่อนที่จะกลับเข้าสู่สยามประเทศ อีกครั้งทางจังหวัดมุกดาหาร บทบันทึกการเดินเที่ยวเล่น เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งเดือน บนเส้นทางโหลๆ ที่ ใครเค้าก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น ด้วยเงินประมาณ 20,000 บาท กับบทเรียน ราคาแพงของนักเดินทางราคาถูก ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ข้อควรระวัง คำภาษาต่างประเทศทุกคำที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง อาจคลาดเคลื่อนไปจาก ความเป็นจริงบ้าง ขอได้โปรดเข้าใจ เนื่องจากคนเขียนพูดลาวไม่ได้ พูดจีน ไม่ได้ พูดเวียดนามก็ไม่ได้อีก แถมภาษาอังกฤษยังห่วยใช้ได้ ฉะนั้น ขอ อย่าได้ถือสาหาความกันเลย และหากใครที่อ่านพบข้อผิดพลาดตรงไหน โปรดบอกให้รู้ด้วย เพราะเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะได้ไม่เข้าใจอะไร ผิดไป และจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง และหากมีบางช่วงบางตอน ที่อ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจท่านบ้างก็เป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะเรื่องราวทั้งหมด เขียนขึ้นจากความคิดอ่านและประสบการณ์ ตรงของตัวผู้เขียนเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ตกลงตามนี้นะ   Create Date : 30 เมษายน 2555     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2557 14:26:16 น. Counter : 503 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com