Bloggang.com : standupplease - จ า น ที่ 29 : ผั ด ไ ท ย ที่ ม อ ง ไ ม่ เ ห็ น

Bloggang.com : weblog for you and your gang

STAND UP PLEASE ! ลำแข้งเค้ามีไว้ให้ยืน !

Group Blog

All blogs

จ า น ที่ 29 : ผั ด ไ ท ย ที่ ม อ ง ไ ม่ เ ห็ น

ก่อนจะอ่านเรื่องผัดไทย อยากให้คุณลองหลับลงสัก 1 นาที

ห้ามโกงนะ

...

เอาล่ะ นึง ส่อง ซั่ม !

...

..

.

ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ทำหรอก รู้หรอกน่า

...

ที่บอกให้คุณหลับตาลงก่อนสักครู่ เพราะคราวนี้อยากจะพาคุณไปทำความรู้จักกับโลกที่มีแต่สีดำของผู้หญิงคนหนึ่ง โลกที่มีแต่ความมืดมน โลกของคนที่มองไม่เห็น

...

นิด คือผู้หญิงที่อยู่ในโลกใบนั้น นิดเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 24 กว่าๆ เธอตาบอดมาตั้งแต่กำเนิด ตอนนี้นิดทำงานอยู่ในโรงเรียนสอนคนตาบอดแห่งหนึ่ง นิดเป็นคนนิสัยดี พูดจาไพเราะกับทุกคน แถมยังเป็นคนที่ขี้เกรงใจเสมอ

...

เวลาจะไปไหนมาไหน นิดบอกว่าเธอจะต้องเผื่อเวลาเดินทางให้มากกว่าปกติอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าคนที่นัดเวลาจะไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยก็ตาม แต่ถึงกระนั้นเวลาเธอมีนัด เธอก็จะพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ไปสาย ซึ่งถือเป็นเรื่องที่น่ายกย่องมาก สำหรับคนที่มองเห็นแต่สีดำและต้องค่อยๆ คลำทางเวลาจะไปไหน ผิดกับตัวเองที่ตาดีเสียเปล่า แต่ไปสายเป็นนิสัย

ในมือของนิดจะมีไม้เท้าอลูมิเนียมแบบพับเก็บได้พกอยู่แทบจะตลอดเวลา ซึ่งมันคงจะเป็นเหมือนเป็นสิ่งที่มาทดแทนดวงตาของเธอและตอนนี้มันก็คงจะแทบจะเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งในตัวเธอไปแล้ว

...

ผมรู้จักกับนิดโดยบังเอิญระหว่างที่เข้าคิวรอขึ้นรถตู้ตรงอนุสาวรีย์ชัยฯ ตอนนั้นผมเข้าคิวรอเป็นคนสุดท้าย แล้วจู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาส่งนิดให้มาต่อคิวที่ด้านหลังผม แล้วบอกกับผม

...

“น้องๆ เดี๋ยวช่วยพาผู้หญิงคนนี้ขึ้นรถตู้ด้วยนะ พอดีพี่รีบ”

...

พูดเสร็จผู้ชายคนนี้ก็เดินหายไปขึ้นรถตู้อีกคัน ตอนนั้นผมยังงงอยู่ว่าทำไมต้องให้พาเธอไปขึ้นรถด้วย เพราะตอนนั้นยังไม่เห็นหน้าเธอ เพราะเธอเอาแต่ก้มหน้า แต่พอเธอพูดออกมาเท่านั้นผมถึงได้เข้าใจ

...

“รบกวนด้วยนะคะ คือนิดตาบอดค่ะ”

...

ระหว่างทางที่นั่งรถตู้เราก็มีโอกาสที่จะคุยอะไรๆ กันมากขึ้น จนเมื่อรถตู้มาส่งถึงที่หมาย บังเอิญว่าเราก็ได้ลงที่เดียวกันอีก เธอบอกเธอต้องนั่งแท็กซี่ต่อไปหาเพื่อนเธอ ผมเลยอาสาเป็นธุระจัดหารถแท็กซี่ให้เธอนั่งไปต่ออีก ปากเธอก็ได้แต่พูดขอบคุณไม่หยุดที่ผมคอยช่วย ซึ่งจริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยเหลือเกิน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าผมเป็นคนดี

...

ก่อนลาจากกันไป หลังส่งเธอไปขึ้นแท็กซี่เรียบร้อย เธอบอกขอบคุณอีกครั้ง ผมบอกเธอไม่เป็นไร แล้วจึงโบกมือบ๊ายบายเธอ ซึ่งก็ไม่รู้จะบ๊ายบายไปทำไม ก็รู้อยู่ว่าเธอตาบอด

รถแท็กซี่ออกตัวไปได้นิดหน่อย ก็หยุดอีกครั้ง เธอยื่นหน้าออกมาตะโกนเรียก ผมวิ่งไปตามเสียงเรียก เพราะคิดว่าเธออาจจะมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า

...

“พี่คะ ถ้าไม่ว่าอะไร นิดขอเบอร์พี่ได้ไหม เผื่อว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน”

...

หลังจากวันนั้น ผมก็มีเพื่อนเป็นคนตาบอดคนแรกในชีวิต

...

หลังจากที่ได้คุยกันมากขึ้น ผมถึงรู้ว่านิดชอบกินผัดไทยมาก วันดีคืนดี ผมเลยถือโอกาสแวะไปเยี่ยมเพื่อนที่มองไม่เห็นคนนี้ พร้อมๆ กับผัดไทยหนึ่งห่อในมือ จะว่าไปผัดไทยในกรุงเทพฯ ก็มีอร่อยๆ ตั้งหลายร้าน แต่ถ้าจะเอาไปฝากนิด ผมว่าผัดไทยร้านนี้น่าจะเหมาะที่สุด

...

ผัดไทยร้านนี้ไม่มีชื่อร้านจริงๆ แต่คนเรียกกันแบบปากต่อปากว่าร้านผัดไทยใบตอง ซึ่งมาจากเอกลักษณ์เฉพาะตัวของร้านที่ใช้ใบตองในการนำมาห่ออาหารสำหรับลูกค้าที่ซื้อกลับไปทาน

...

...

จริงๆ แล้วการใช้ใบตองห่ออาหาร ถือเป็นเรื่องที่นิยมมากในสมัยก่อน แต่สมัยนี้ถือเป็นของหายากไปแล้ว เพราะนอกจากใบตองในสมัยนี้จะราคาไม่ถูกแล้ว ยังถือว่ายุ่งยากในการนำมาใช้งาน ต้องนำมาเช็ดล้างทำความสะอาดก่อน แถมยังห่อลำบากอีก ร้านส่วนใหญ่ในสมัยนี้ จึงได้เปลี่ยนไปใช้ถุงพลาสติกและกล่องโฟมกันหมด เพราะสะดวกและก็ถูกราคากว่า ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นขยะที่ย่อยสลายยาก แถมยังมีโอกาสที่สารพิษในวัสดุสังเคราะห์จะปนเปื้อนในอาหารสูง โดยเฉพาะกล่องโฟมที่ใช้กันบ่อยๆ นี่แหละ ตัวดีเลย เวลาเจอของร้อนๆ จะละลายง่ายดีนักแหละ

...

กินเข้าไปก็ไม่รู้หรอก กว่าจะรู้ก็ตอนที่หมอบอกนั่นแหละว่า มะเร็งน้อยมาเยือนแล้วนะคุณ

...

เจ้าของร้านผัดไทยใบตองเจ้านี้ คือคุณป้าสมพร อายุประมาณ 50 ต้นๆ คุณป้าแกขายผัดไทยอยู่ในห่อใบตองมานานถึง 30 กว่าปีแล้ว แถมยังขายเป็นรุ่นแรกและรุ่นเดียวมาจนถึงปัจจุบัน เพราะฉะนั้น สูตรความอร่อยของผัดไทยที่ร้านและอาหารจานเดียวเมนูนานาที่ร้านนี้ จึงมาจากฝีมือของแกล้วนๆ

...

ป้าสมพรแกจะทำทุกอย่างเองคนเดียวเกือบทั้งหมด เริ่มตั้งแต่การออกไปจ่ายตลาดคนเดียวทุกแปดโมงเช้า เดินเลือกซื้อเลือกหาของสดของแห้งเครื่องเคียงต่างๆ เองทุกอย่าง โดยป้าสมพรแกจะเน้นของสดใหม่ เน้นใช้ให้หมดไปแบบวันต่อวัน ไม่พยายามซื้อมาเผื่อเหลือค้างคืนทิ้งไว้ให้เสียรสชาติ ถึงขนาดมีร้านที่แกซื้อเป็นประจำ แกก็ยังไม่ยอมให้มาส่งที่ร้าน ลงทุนไปเลือกซื้อเองถึงตลาด โดยเฉพาะกุ้งนี่ต้องคัดเฉพาะที่สดใหม่ ตัวใหญ่ เนื้อแน่นเท่านั้น ส่วนเส้นผัดไทย แกจะสั่งทำเป็นพิเศษ เพื่อให้ได้เส้นเหนียวนุ่มอย่างที่ต้องการ วันหนึ่งแกจะใช้เส้นประมาณ 12 กิโลกรัม

...

...

ส่วนที่ทำให้ผัดไทยร้านนี้พิเศษกว่าร้านอื่น แกว่าอยู่ตรงที่น้ำมันหมูที่ใช้ ป้าสมพรแกจะไม่ใช้น้ำมันหมูที่มีขายอยู่เท่าไป แกบอกมันไม่หอมอย่างที่ต้องการ แกจึงจัดการเคี่ยวทำน้ำมันหมูด้วยตัวเองทุกวัน โดยเลือกใช้มันหมูแข็งถึงประมาณวันละ 20 กิโลกรัม เอามันหมูแข็งมาใส่กระทะตั้งไฟ แล้วเจียวน้ำมันเองเป็นชั่วโมง จนได้เป็นน้ำมันหมูที่สดใหม่ หอมมัน และไร้กลิ่นหืนใดๆ จากนั้นจึงแยกเอาส่วนที่เป็นน้ำมันออกมาจากมันหมูที่เจียวจนเหลืองกรอบจนกลายเป็นกากหมูหอมมันกรุบกรอบ ที่เอามาทำอาหารอร่อยๆ ได้อีกหลายเมนูทีเดียว

...

...

เทคนิคที่ป้าสมพรใช้ คือการทำผัดไทยโดยไม่ใช้แก๊ส แต่จะใช้เตาถ่านแทน ซึ่งจะช่วยได้ในเรื่องของความหอมกว่าใช้แก๊สผัด สำหรับวิธีการผัด ก็เริ่มจากการทอดตัวกุ้งก่อนด้วยน้ำมันท่วมๆ จนกรอบ จากนั้นจึงแยกออกมาพักน้ำมันไว้ แล้วจึงเริ่มทำผัดไทยโดยผัดพวกเครื่องต่างๆ รวมกันก่อนซึ่งเครื่องต่างๆ ก็ได้แก่ กุ้งแห้ง เต้าหู้เหลือง หัวไชโป๊สับ ถั่วลิสงคั่ว กากหมู จากนั้นจึงเริ่มเอาเส้นลงไปผัด ตามด้วยผักอย่าง กุ้ยช่ายและถั่วงอก แล้วปิดท้ายด้วยไข่ที่ใส่ลงไปหลังสุด คลุกเคล้าทุกอย่างให้เข้ากัน ปรุงรสด้วยน้ำปลา น้ำตาล และพริกป่น

...

ถ้าเป็นร้านอื่น ผมคงจะแนะนำให้สั่งแล้วกินร้อนๆ ที่ร้านเลย แต่กับร้านนี้ขอแนะนำว่าให้ซื้อกลับไปกินที่บ้านจะดีกว่า เพราะคุณจะได้กลิ่นหอมของผัดไทยที่มาจากใบตองที่ใช้ห่อด้วย ซึ่งตรงนี้เองที่กลายเป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้หลายคนติดอกติดใจผัดไทยร้านนี้

...

ใบตองที่ใช้ได้มาจากใบตองกล้วยน้ำว้า เพราะใบจะไม่แข็งและหนาเท่าใบตองกล้วยตานี เวลาเอามาห่อใบจะไม่แตกง่าย ส่วนช่วงเวลาตัดใบกล้วยเค้าว่าต้องตัดตอนเช้าๆ เพราะใบกล้วยจะชุ่มชื้นและไม่เหี่ยว เมื่อเลาะใบกล้วยออกจากแกนกลางแล้ว ก็จะได้เป็นใบตองมาใช้ห่ออาหารต่างๆ และห่อผัดไทยหอมๆ แบบนี้นี่เอง อีกทั้งการห่อด้วยใบตองยังทำให้ผัดไทยดูน่ากินเข้าไปอีก

...

ผมสั่งผัดไทยกุ้งสด 2 ห่อ เพื่อไปฝากนิดห่อหนึ่งและฝากตัวเองอีกห่อหนึ่ง แต่เนื่องจากว่าระหว่างทางจากร้านผัดไทยไปยังที่ทำงานของนิดมันไกลมากซะจนทำให้ผัดไทยเย็นชืด แถมผมยังถือถุงผัดไทยแบบไม่ระวัง จนถุงแกว่งไปฟาดนั่นฟาดนี่แทบจะตลอดทาง

...

“มันอาจจะเละไปหน่อย เพราะเราโหนรถเมล์มาไกลน่ะ อาจจะดูไม่น่ากินเท่าไร”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะยังไงนิดก็ไม่เห็นอยู่แล้ว”
นิดพูดไปก็ยิ้มไป ด้วยมุกแซวตัวเองแบบขำๆ ของเธอ

“เออ นั่นสินะ งั้นเอาใหม่ ผัดไทยไม่เละเลยสักนิด น่ากินที่สุดในโลก ไม่เคยเห็นผัดไทยที่ไหนน่ากินขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต”

“แหม กลับคำกันง่ายๆ แบบนี้เลยนะคะ นิดควรจะเชื่อใช่ไหมคะเนี่ย”

“ก็อยากให้ลองชิมน่ะ ผัดไทยร้านนี้อร่อยมากเลย”

“แค่ซื้อมาฝากก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ นิดกินหมดแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

...

...

แล้วเวลาหนึ่งห่อผัดไทยของนิดก็ผ่านพ้นไป ซึ่งออกจะใช้เวลานานกว่าหนึ่งห่อผัดไทยของคนตาดีอย่างผมอยู่สักหน่อย การได้เห็นนิดค่อยๆ กินผัดไทยที่ตัวเองมองไม่เห็น ถือเป็นอะไรที่แปลกตาไม่น้อยสำหรับผม

...

แอบคิดในใจว่าถ้าเป็นเราคงจะรู้สึกแปลกพิลึก หากต้องกินอะไรที่เรามองไม่เห็น แต่สำหรับนิดคงจะชินแล้ว เพราะเห็นเธอก็กินของเธอไปได้เรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ ว่าแต่เธอจะชอบมันไหมนะ สำหรับผัดไทยใบตองห่อนี้

...

“เป็นยังไงบ้างนิด ผัดไทยที่มองไม่เห็น”

...

นิดอมยิ้มเล็กๆ อยู่หนึ่งอึดใจ ก่อนจะให้คำตอบมาเพียงคำเดียวสั้นๆ

...

“หอม”

...

บอกแล้วไงว่าผัดไทยร้านนี้ เหมาะกับนิดที่สุดแล้ว

(เมษายน 2011)

...

...

ข้อมูลร้าน

ร้านผัดไทยใบตอง / วันหยุด ไม่มีวันหยุด / เวลา เปิด 2 ช่วง ช่วงเช้า 11.00-14.00 น. ช่วงเย็น 16.00-22.00 น. / โทรศัพท์ 0-2434-9705 / ผัดไทย ธรรมดา 30 / ผัดไทยกุ้งสด 60

...

หมายเหตุ

ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งสำหรับแผนที่ร้านที่ไม่ได้ลงไว้ให้ เพราะเราไม่มีแผนที่ แต่เราลงเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้แล้วนะ พอจะแทนกันได้หรือเปล่านี่

Create Date : 31 พฤษภาคม 2554

Last Update : 31 พฤษภาคม 2554 14:02:15 น.

5 comments

Counter : 1466 Pageviews.

เราก้อเป็นคนนึงที่ชอบกินผัดไทยมาก แต่เด๋วนี้หาแบบนี้ยากมาก แม้จะอยู่บ้านนอกก็เหอะ

โดย: ปาร์ (prettypar

) วันที่: 31 พฤษภาคม 2554 เวลา:11:22:46 น.

สวัสดีคะ

ชอบทานผัดไทด้วยคนคะ ยิ่งมีใบตองรองจานแบบนี้ยิ่งน่าทาน ที่ จ.ศรีสะเกษ ก็มีเจ้าหนึ่งที่ทำแบบนี้ แต่เป็นผัดไทโบราณ ไม่มีผัดไทกุ้งสด

เจ้านี้น่าทานมากๆเลยคะ

โดย: เจ้าช่อมาลี (PP_Skywalker

) วันที่: 31 พฤษภาคม 2554 เวลา:11:43:56 น.