|
|
เรื่องเที่ยวของสาวเปลี่ยว บทที่ 4 : จ่าย 1 ได้ถึง 3
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากเรื่องจริงที่แต่งขึ้นของใครบางคน
...
มีอะไรอีกล่ะ
..........
แดนตอบกลับฉันเป็นประโยคแรก ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ามีอารมณ์เบื่อแกมรำคาญอยู่ในนั้น จนมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยก่อนที่จะต้องพูดประโยคต่อไป
...
ฉันขอถามอะไรอีกสักอย่างจะได้ไหม
ถามอะไร
แค่อยากจะให้ช่วยพูดออกมาตรงๆ น่ะ
เออ ได้เลย
ที่แดนเคยบอกเพ่ยว่า ทนมานานแล้ว หมายความว่าไง
อ๋อ นึกว่าอะไร หึหึ
เสียงหัวเราะในลำคอบ่งบอกถึงความรู้สึกเย้ยหยันได้เป็นอย่างดี จนทำเอาฉันรู้สึกหวั่นใจ
...
แน่ใจนะว่าอยากรู้จริงๆ
อืม......แน่ใจ
ฉันตอบกลับแค่นั้น เพราะถึงจะรู้สึกหวั่นๆ แต่ยังไงซะก็ต้องรู้คำตอบให้ได้
...
ก็ได้ งั้นจะบอกให้เอาบุญ ฟังแล้วอย่าร้องละกัน คงไม่รู้ตัวสินะ ว่าตัวเองน่าเบื่อแค่ไหน จะไปไหนก็ต้องโทรตาม ต้องคอยรายงานตลอด เที่ยวก็ไม่เป็น แต่งตัวก็โหลยโท่ย เชยแหลก อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ จะเป็นจะตาย เหงาอะไรนักหนา ต้องให้ไปอยู่เป็นเพื่อน ไปโน่นไปนี่ น่าเบื่อชิบหาย"
.........
"คิดดูละกันว่าฉันต้องทนเธอขนาดไหน พวกเพื่อนฉันมันก็พูดกันทั้งนั้นแหละ ว่าใครได้ผู้หญิงอย่างเธอเป็นแฟน แม่ง...โคตรซวย ที่ฉันทนคบกับเธอน่ะ เพราะเห็นว่าเธอยังพอมีประโยชน์อยู่บ้างหรอก อุตส่าห์ลดตัวว่าจะยอมเป็นเพื่อนด้วย ให้ช่วยทำรายงานอะไรให้หน่อย แต่เธอกลับปฏิเสธฉัน ส่งข้อความกลับมาด่ากันซะอย่างงั้น เป็นไงล่ะ รู้ความจริงแล้ว เลิกบ้าได้ยัง แม่ง...น่ารำคาญชิบหาย
.........
ฉับพลันนั้น ฉันนิ่งอึ้งในสิ่งที่เพิ่งได้ยินกับหู ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้ยินประโยคพวกนั้นออกมาจากปากของแดน ผู้ชายที่ฉันเคยรักมากมาย ผู้ชายที่ฉันเคยทุ่มเทให้สุดหัวใจ ชั่ววูบนั้นฉันแอบคิดว่า หรือจริงๆ แล้วเป็นฉันคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้นกับเขา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสวมบทนางเอกละครน้ำเน่าโง่ๆ ที่ถูกชายที่ตัวเองหลงรักหลอกใช้อย่างไม่ใยดี
นี่แหละความจริง ความจริงที่ฉันอยากรู้
ความจริงที่ฉันควรรู้ ความจริงที่ฉันต้องรู้
แต่ก็น่าแปลก ทั้งๆ ที่ฉันน่าจะร้องไห้ปล่อยโฮออกมา แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้ปลดเปลื้องสิ่งที่ค้างคาใจอะไรบางอย่างออกไปเสียจนหมดสิ้น
หรือจะเป็นอาการแบบนี้เองที่เขาเรียกกันว่า
-ตาสว่าง-
...
อ้าว อึ้งแดกเลยเรอะ อยากให้พูดตรงๆ เองนะ ช่วยไม่ได้
เราเข้าใจแล้วล่ะ
เออ เข้าใจซะก็ดี
เออ แดน เรามีอะไรจะบอก
อะไร
.
.
.
.
.
.
.
พ่อมึงตาย
ห่ะ...
- แกร๊ก -
...
เหมือนเขาจะพยายามพูดโต้ตอบอะไรกลับมา แต่ก็ช้าเกินกว่าที่จะพูดออกมาเป็นถ้อยคำ ฉับพลันนั้น ฉันก็ชิงวางหูซะก่อน
...
ในที่สุดมันจบลงได้เสียที ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับฉันกับเขามันจบลงจริงๆ แล้ว จบลงแบบที่ฉันไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้วจริงๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย อุตส่าห์ทนร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญมาหลายวันหลายคืนเพื่อผู้ชายแบบนี้ มันเป็นอะไรที่โง่เง่า ปัญญาอ่อน ไร้สาระ และน่าหัวเราะสิ้นดี
...
คืนนั้นฉันนั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา กับเรื่องงี่เง่าที่มันเกิดขึ้นกับฉัน กับความทุกข์ที่มันเริ่มจะลุกลามไปยังเพื่อนๆ ของฉัน ฉันเสียคนรักไปแล้ว คนรักเลวๆ ที่ไอนิ่ม ไอหมวยเจ่อ แล้วก็ไอหมวยห้อยมันบอก และตอนนี้ฉันก็รู้สึกดีขึ้นที่ได้เสียมันไป แต่ฉันจะไม่ยอมเสียเพื่อนของฉันไปเด็ดขาด เพื่อนดีๆ ที่รักฉัน คอยเป็นห่วงเป็นใยฉันเรื่อยมา
...
ฉันโทรหาไอนิ่ม ไอหมวยเจ่อ ไอหมวยห้อย เพื่อเล่าวีรกรรมที่ฉันเพิ่งทำมาหยกๆ ให้ทุกคนฟัง พวกมันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ เราหัวเราะให้กันทั้งน้ำตา แต่สำหรับฉันมันเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยอารมณ์ที่ต่างไปจากหลายวันที่ผ่านมา มันเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความรู้สึกโล่งใจระคนซึ้งใจกับความรู้สึกดีๆ ที่เพื่อนแท้เท่านั้นที่จะถ่ายทอดถึงกันได้
......
สรุปได้ว่างานนี้ฉันเสียแฟนเลวๆ ไปหนึ่งคน
แต่ได้เพื่อนที่รักกันมากขึ้นกว่าเดิม.....
อีก 3 คนถ้วนๆ
| Create Date : 19 มกราคม 2554 |
| Last Update : 22 มีนาคม 2554 3:52:13 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 623 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [