STAND UP PLEASE ! ลำแข้งเค้ามีไว้ให้ยืน !
Group Blog
 
All blogs
 
ขนมโตเกียว ช่วงที่ 14 : ยังอยู่ใช่ไหม ?

ค่ำนี้นูมะซังมีนัดกับทามะซัง

นูมะซังถามว่าอยากไปด้วยกันไหม แน่นอนเราอยากไปอยู่แล้ว

ทามะซังเป็นเพื่อนนูมะซัง

เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่มาตั้งแต่สมัยยังวัยรุ่นนู้น

กะคร่าวๆ เอาว่าไม่น่าจะต่ำกว่า 30 ปี

หูย...นานน่าดู คบกันมาตั้งแต่เรายังไม่เกิดนู่นแน่ะ

แล้ววันนี้ก็ถือเป็นโอกาสอันดีที่เพื่อนรักจะได้เจอกันอีกครั้งในรอบหลายปี

คนเราพอโตขึ้นก็แบบนี้ มีเวลาให้กับเพื่อนรักน้อยลง

หวังว่าการเจอกันในคืนนี้ คงหายคิดถึงกันได้พอประมาณ

.......

เราไปเจอทามะซังที่ Koenji

ในระแวก Koenji เต็มไปด้วยร้านอาหารและร้านกินดื่มข้างทางตลอดริมทางเดิน โดยมากมักเป็นร้านที่ดูเรียบง่าย ไม่หวือหวา หลายๆ ร้านมีการเอาโต๊ะกับเก้าอี้ออกมาตั้งให้ลูกค้านั่งทานกันอยู่หน้าร้าน บางร้านเอาลังเบียร์มาเรียงต่อกันเป็นโต๊ะให้ลูกค้านั่ง ดูเก๋ดี ขายแบบกันเองระหว่างเจ้าของกับลูกค้า มีมาชวนคุยนั่นนี่กันบ้างเพื่อสร้างไมตรี ซึ่งก็ดูเป็นอะไรที่น่ารักดี
อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็คงประมาณเป็นร้านกินดื่มแบบบ้านๆ อะไรทำนองนั้น



เคยไหมไปนั่งกินเหล้าในร้านส้มตำบ้านๆ บางทีก็มีมานั่งโม้นั่งเมาท์เมามันกับลูกค้าบ้าง

แม่ค้าตำไปก็เมาท์ไป ลูกค้าเมาไปก็เมาท์ไป

บางทีไม่ได้ติดใจส้มตำ แต่ติดใจคนขาย เพราะเมาท์กันกระจาย เลยทำให้ต้องมาบ่อยๆ

อะไรทำนองนั้น

......

นอกจากร้านกินดื่มมากมายที่อัดตัวกันอยู่ในระแวกนี้แล้ว Koenji ยังเต็มไปด้วยร้านขายเสื้อผ้ามือสองของเหล่าบรรดานักช้อปของไม่โหลทั้งหลายในโตเกียว

มีทั้งของจากทางฝั่งยุโรป อเมริกา เกาหลี เนปาล

แต่โดยมากมักจะเป็นของในญี่ปุ่นเองนี่แหละ

คนญี่ปุ่นหลายคนบอกเราว่าราคาของมือสองในญี่ปุ่นจะค่อนข้างแพง

เราถามว่าทำไมถึงแพง

บางคนให้ความเห็น เพราะนั่นหมายความว่ามันจะหาไม่ได้อีกแล้ว

มันก็เลยควรจะแพง

ส่วนตัวเราไม่ชอบช้อปปิ้งอยู่แล้ว แต่ก็มีเฉียดๆ เดินไปดูบ้าง

ก็เห็นว่ามีทั้งแพงทั้งถูก

บางอย่างก็แพงเว่อร์ บางอย่างก็ถูกเว่อร์

เอาเป็นว่าตาดีได้ตาร้ายเสียก็แล้วกัน

......

เราไปถึงก่อนเวลานัด 1 ชั่วโมง

เพราะนูมะซังอยากจะเดินชมอะไรรอบๆ นี้ก่อน

นูมะซังบอกว่า สมัยก่อนเคยมาอาศัยอยู่แถบนี้ ทำงานอยู่แถบนี้

ใช้ชีวิตอยู่แถบนี้

ไม่ต่ำกว่า 30 ปีที่แล้ว

วันนี้นูมะซังอยากมาทบทวนความหลัง

......

ก่อนมาโตเกียวเราก็เพิ่งไปทบทวนความหลังมา

ที่โรงเรียนเก่าสมัยเรียนมัธยมที่ต่างจังหวัด

คุณครูหลายคนที่เรารู้จักหายหน้าหายตาไปเกินกว่าครึ่ง

บ้างก็เกษียร บ้างก็ย้ายโรงเรียน บ้างก็เปลี่ยนหน้าที่การงานไป

ยังดีว่ามีคุณครูบางท่านยังจำนักเรียนหัวขี้เลื่อยคนนี้ได้

เลยทำให้เรามีเรื่องเมาท์กันบ้างถึงความหลัง

สมัยที่ยังใส่ขาสั้นไปไหนมาไหน

ทีตอนนั้นละก็อยากใส่นักไอ้กางเกงขายาว

เห็นผู้ใหญ่เค้าใส่กันแล้วมันเท่เหลือใจ

พอถึงคราวที่ต้องใส่เองบ้าง กลับรู้สึกเบื่อหน่าย

เพราะกางเกงขายาวมันเดินไม่สบาย

ไม่เหมือนกางเกงนักเรียนที่ใส่ไปไหนมาไหนก็ได้

ใส่ไปเรียนก็ได้

ใส่ไปเที่ยวก็ได้

ใส่เตะบอลก็ได้

ใส่จีบสาวก็ได้

ใส่นอนก็สบาย

......

คิดถึงกางเกงขาสั้นสีดำตัวนั้น

……

กลับจากโรงเรียนคราวนั้นเลยลองไปค้นดูในตู้เสื้อผ้าเก่า

“ยังอยู่จริงๆ ด้วย”

......

กางเกงนักเรียนตัวเก่าที่เคยใส่ครั้งสุดท้าย

อายุของมันไม่น่าจะต่ำกว่า 10 ปีที่แล้ว

คืนนั้นเลยหยิบเอามาลองสวมดูอีกครั้ง

แม้ว่าจะแน่นพุงไปนิด

แต่ก็ยังพอติดตะขอได้มิดอยู่

เพิ่งรู้ว่ากางเกงนักเรียนตัวนั้นมีคุณสมบัติเหมือนอัลบั้มรวมรูปถ่าย

ทันทีที่ใส่ภาพทรงจำเก่าๆ ก็ลอยผุดเข้ามาในหัว

นานๆ ได้รู้สึกแบบนี้บ้างก็ดี

.....

เพราะมันทำให้ใจชื้น

……

......

นูมะซังมา Koenji คราวนี้ นอกจากจะอยากเจอเพื่อนเก่าแล้ว

ยังมีอะไรเก่าๆ อีกอย่างที่อยากเจอ

อะไรเก่าๆ ที่เราเรียกกันว่า

ความทรงจำ

……

นูมะซังพาเราเดินเข้าออกซอยนั้น ทะลุซอยนี้ อย่างกับว่าตัวเองเป็นคนแถวนี้ยังไงยังงั้น



“ก็เป็นคนแถวนี้น่ะสิ” (นูมะซังบอก)

“เมื่อ 30 กว่าปีที่แล้ว ผมเคยทำงานอยู่แถวนี้”

“ทำงานอยู่ Sento” (โรงอาบน้ำสาธารณะแบบญี่ปุ่น)

นูมะซังบอกว่าบรรยากาศแถวนี้เปลี่ยนแปลงไปบ้างพอสมควร จนทำให้สับสนทางบ้างนิดหน่อย

นูมะซังพาเดินไปดูโรงอาบน้ำที่เคยทำงาน แต่ตอนนี้กลายเป็นบ้านหลังใหญ่
ของใครบางคนไปแล้ว

ร้านค้าและอาหารที่นูมะซังบอกว่า เคยแวะเข้ามาทานบ่อยๆ ก็หายไปเกือบหมด

ยังดีว่ามีราเมนอยู่ร้านหนึ่งใกล้ๆ สถานี ที่ยังเปิดให้บริการ

เป็นร้านราเมนเล็กๆ ที่สภาพยังคงเหมือนเก่า

"ยังอยู่จริงๆ ด้วย"

......

นูมะซังว่าราเมนร้านนี้ เป็นร้านที่เคยเข้ามาทานเกือบทุกวัน เพราะมันถูกที่สุด
แล้วในตอนนั้น

ว่าแล้วก็เดินเข้าไปด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้าน

แอบมองผ่านกระจกหน้าร้านอยู่พักใหญ่ แล้วจึงผละออกมา

ถามนูมะซังว่าอยากเข้าไปนั่งทานไหม

นูมะซังบอกไม่เป็นไร แค่อยากดูให้รู้ว่ายังอยู่ไหม



“แล้วยังอยู่ไหม ?” เราถาม

นูมะซังพยักหน้ารับแทนคำตอบแล้วเดินจากมา

……

พร้อมกับอมยิ้มบนใบหน้า

......



Create Date : 14 ธันวาคม 2553
Last Update : 17 มกราคม 2554 22:20:22 น. 5 comments
Counter : 1981 Pageviews.
Share

 
เข้ามายืนยันว่า เล่าเรื่องได้น่าอ่านจิงๆ :)
รออ่านอยู่นะคะ


โดย: พิม IP: 192.193.160.8 วันที่: 14 ธันวาคม 2553 เวลา:17:58:25 น.  

 
ติดตามอ่านอยู่เสมอน่ะครับ สู้ สู้


โดย: จา IP: 58.8.152.178 วันที่: 31 ธันวาคม 2553 เวลา:13:02:05 น.  

 
ยังสนุกไม่เปลี่ยน...

ชอบตอนนี้จังค่ะ "ความทรงจำ" เป็นอะไรที่มีค่ามากมายจริงๆ เนอะ^^


โดย: kizuna_Ai วันที่: 15 มกราคม 2554 เวลา:22:32:33 น.  

 
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมน้องแมวนะคะ...


โดย: auau_py วันที่: 19 มกราคม 2554 เวลา:7:19:49 น.  

 
ชอบ ๆ ค่า
ทำให้ระลึกถึงความหลัง เคยมีคนญี่ปุ่นพาไปกิน
โอโคโนมิยากิ สมัยตัวเองอยู่ประถม~highschool
ป้าแม่ค้าคุยกันแบบ น่ารักมั่กมากกกกอ่ะ
แถมยังคุยกับเราเหมือนรู้จักเราเลย....คิดถึงจังงงงง



โดย: Joyful IP: 125.27.122.5 วันที่: 20 มกราคม 2554 เวลา:17:24:02 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

standupplease
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

ยินดีที่ได้รู้จัก ตามสบายนะ ขอโทษที ห้องรกไปหน่อย เชิญนั่งก่อนดีกว่า หิวมั้ย กินอะไรมารึยัง
New Comments
Friends' blogs
[Add standupplease's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.