เทียมภพนั่งดูภรรยารื้อของออกจากกล่องพัสดุใบใหญ่มาแผ่บนเตียงข้าวของข้างในล้วนเป็นเสื้อผ้าเด็ก ของเล่น ของใช้ที่ปลายเดือนส่งมาให้หลังจากรับรู้ว่าพี่สะใภ้กำลังจะมีหลานเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าครอบครัวทวีกิจไพศาลจะตื่นเต้นและออกอาการ ‘เห่อ’ สมาชิกใหม่ที่กำลังจะเกิดมา ทั้งคุณปู่ คุณย่าและคุณทวดต่างก็ตระเตรียมทุกอย่างไว้รอรับหลานน้อยคุณพ่อมือใหม่อย่างเทียมภพที่ว่าเห่อลูกมากแล้วก็ยังไม่เท่าคุณอาอย่างแทนดาวที่เห่อเสียยิ่งกว่าพอรับรู้ว่าพี่สะใภ้ตั้งครรภ์ก็จัดแจงออกแบบห้องนอนให้หลาน วางแผนสร้างสนามเด็กเล่นถึงขนาดเตรียมตั้งชื่อรอ

“ถ้าเป็นผู้ชายชื่อให้ชื่อน้องปูนแดงผู้หญิงชื่อน้องพิมเสน จะได้ครบเครื่อง”

“คุณผึ้งส่งของมาเยอะแยะไปหมด เธอว่า...ไม่รู้ว่าหลานจะเป็นหญิงหรือชายก็เลยซื้อปนๆ กันมา ของครบขนาดนี้...เราแทบไม่ต้องซื้ออะไรเลยค่ะ” รมย์นลินแยกของใช้เด็กเป็นประเภทต่างๆ วางเรียงรายบนที่นอน ซึ่งมีครบอย่างจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ถุงมือ ถุงเท้า ของเล่นขวดนม หรือแม้กระทั่งเครื่องปั๊มนม

“แล้วคุณอยากให้ลูกคนแรกเป็นชายหรือหญิงล่ะ”เทียมภพขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ ภรรยา วางมือบนท้องน้อยอย่างทะนุถนอม

“ได้ทั้งนั้นแหละค่ะ”

“ผมน่ะ...อยากให้คนแรกเป็นผู้ชายจะได้ดูแลน้อง ๆ อีกสามสี่คน...เหมือนผมไง”

“หือ...อีกสามสี่คนเชียวหรือคะ” รมย์นลินทำท่าตกอกตกใจ

“ผมอยากมีลูกหลาย ๆ คนทวีกิจของเราจะได้มีคนมาช่วยดูแลเยอะ ๆ”

ชายหนุ่มกอดภรรยาแนบแน่น จนสักครู่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเขาเดินไปเปิดแล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อน้องสาวคนเล็กยืนอมยิ้มอยู่ข้างนอกถ้าเป็นเมื่อก่อน แทนดาวก็ไม่ต้องรอให้ใครมาเปิดประตู แต่ในเวลานี้พี่ชายไม่ใช่คนโสดตัวเปล่าหญิงสาวจึงเกรงใจที่จะเข้ามารบกวนถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น

“โห...ของเยอะแยะเลย”แทนดาวดูพี่สะใภ้จัดข้าวของด้วยความตื่นตาตื่นใจ อดไม่ได้ที่จะหยิบถุงเท้าคู่เล็กมาดู

“คุณผึ้งส่งมาให้ค่ะ ดูสิ...พี่แทบจะไม่ต้องซื้ออะไรเลย”

“เดี๋ยวรอดูของอาพลูบ้างนะ...ไม่น้อยหน้าอาผึ้งแน่นอน”

หญิงสาววางถุงเท้าคู่เล็กจิ๋วลงอย่างเดิมแล้วเอื้อมมือไปลูบหน้าท้องที่เริ่มป่องนูนนิดๆ ดูเหมือนการกระทำนี้จะเป็นกิจวัตรของแทนดาวไปเสียแล้ว ในทุก ๆ วันหล่อนจะต้องมาลูบคลำท้องแล้วพูดคุยกับเจ้าตัวน้อย ๆ บางวันก็เล่นเพลงให้ฟังรู้สึกว่ารักเด็กคนนี้มากจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าตัวเองมีลูกบ้าง...จะมีความรู้สึกรักได้มากเท่านี้หรือไม่

“ชุดเมื่อวาน พี่จะให้แป๋มส่งซักแห้งพรุ่งนี้นะคะสิ้นเดือนนี้พี่กับกับคุณหมากจะไประยอง น้องพลูจะไปด้วยกันไหมคะ...พี่จะให้เด็กจัดกระเป๋า”

รมย์นลินรามือจากงานที่ทำอยู่มาพูดกับน้องสามี ตั้งแต่รมย์นลินแต่งเข้ามาก็รับหน้าที่แม่บ้านเต็มตัวซึ่งเจ้าตัวก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่องสมกับที่ได้รับความไว้วางใจนอกจากจะดูแลสามีแล้ว หล่อนยังมาดูแลแทนดาวในบางเรื่องแทนคุณดวงทิพย์ที่ได้โอนกิจการงานทุกอย่างภายในบ้านให้อยู่ภายใต้การดูแลของศรีสะใภ้คนนี้ทั้งหมดท่านกับคุณเที่ยงธรรมจึงใช้เวลาหลังเกษียณท่องเที่ยวไปทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำอย่างสบายใจ

“น้องพลูไปไม่ได้หรอกค่ะห่วงงาน...”

“งานที่โรงเรียน...ให้คนอื่นสอนแทนก็ได้นี่”เทียมภพร้องบอกมาจากมุมหนึ่งของห้อง

“ไม่ใช่งานที่โรงเรียนหรอกค่ะ”

แทนดาวยิ้มอย่างเป็นปริศนาแล้วเดินเข้าไปหาพี่ชายที่นั่งเอนหลังบนเก้าอี้นวมร่างเล็กนั่งลงบนเท้าแขนเอามือกอดรอบคอหนาอย่างประจบแล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ เทียมภพรับมาคลี่อ่านสักเดี๋ยวก็เผยรอยยิ้มยินดีออกมา

“เก่งนะเรา สมใจแล้วล่ะสิทีนี้...พี่ก็จะได้มีน้องสาวเป็นนักเปียโนระดับโลกแล้ว”

เทียมภพหอมแก้มน้องสาวอย่างรักใคร่ทั้งดีใจและภูมิใจไปพร้อม ๆ กัน เขาโบกจดหมายฉบับนั้นไปมาในอากาศให้ภรรยาดูแต่เหมือนหล่อนจะไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรนักจนเขาต้องป่าวประกาศเสียงดัง

“คุณแฟง...น้องพลูได้เป็นนักเปียโนประจำวงสยามออเคสตร้าแล้วนะ วงนี้เป็นอันดับหนึ่งของประเทศไทยเลยนะ...คุณไม่ดีใจเหรอ”

“พี่แฟงรู้ก่อนพี่หมากอีกค่ะ”แทนดาวตอบแทนพี่สะใภ้ที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง

“อ้าว...ไหงงั้นล่ะ นึกว่าพี่จะได้เป็นคนแรกที่รู้นะนี่”เนื้อเสียงมีความงอนซ่อนอยู่ เขารู้ตัวว่าตั้งแต่มีรมย์นลินเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ดูเหมือนทุกคนจะให้ความเกรงใจสะใภ้ใหญ่มากกว่าตัวเขาเสียอีก ยิ่งน้องสาวด้วยแล้วเดี๋ยวนี้มีอะไรก็จะบอกกล่าวพี่สะใภ้ก่อนเป็นคนแรก

“แหม...ก็ต้องบอกคุณครูก่อนสิคะ”

แทนดาวคว้าจดหมายจากมือพี่ชายมาดูอีกครั้งรู้สึกหายเหนื่อยกับการที่ต้องทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจเพื่อฝึกซ้อมนานนับเดือนเพื่อให้ผ่านรอบออดิชั่นตอนนี้หล่อนก็ได้รับคัดเลือกให้เป็นนักเปียโนตัวสำรองประจำวงออร์เคสตร้าที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศไทยเป็นตัวแทนไปจัดแสดงคอนเสิร์ตมาแล้วทั่วโลก ถึงหนทางข้างหน้ายังยาวไกลกว่าที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นตัวจริงแต่แค่นี้ก็เป็นที่พอใจของหญิงสาวมากมายนักที่สามารถก้าวมายืน ณ จุดนี้ได้

“แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่”พี่ชายถามต่อ

“ต้นเดือนหน้าค่ะ หลังจากนั้นก็ต้องไปซ้อมกับวงสัปดาห์ละสี่วันถ้ามีคอนเสิร์ตก็ต้องไปซ้อมทุกวันน้องพลูจะพยายามให้ได้เลื่อนเป็นตัวจริงให้เร็วที่สุด”

“พี่เชื่อว่าหนูทำได้”เทียมภพให้กำลังใจน้องสาว แทนดาวอมยิ้มกับตัวเองที่ความฝันกำลังจะเป็นจริง

ถึงเรื่องราวต่าง ๆ จะคลี่คลายไปในทางที่ดีแต่นิสัยหวงน้องสาวของเทียมภพดูจะไม่ใคร่ ‘คลี่คลาย’ ไปกับเขาด้วยชลธีเพื่อนคู่หูยังคงถูกจัดอยู่ในหมวด ‘ชายแปลกหน้า’ อย่างเดิม อาการกันท่าที่เป็นมาตั้งแต่แรกอย่างไรถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่ แม้จะมีสะพานเชื่อมอย่างรมย์นลินศรีภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อาจจะมีผ่อนผันบ้างถ้าตัวไม่ว่างไปรับ-ส่งน้องจริง ๆก็จะมอบหมายหน้าที่นี้ให้เพื่อนซี้หรืออีกตำแหน่งหนึ่งคือ ‘พี่เขย’ ซึ่งถ้าวันไหนแดดร่มลมดี ชลธีก็มีกิจกรรมใหม่มาให้แทนดาวทำ นั่นคือการเรียนขับรถ

เมื่อวันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปีของแทนดาวเทียมภพได้ซื้อรถยนต์คันเล็กน่ารักสมชื่อยี่ห้อของมันให้เป็นของขวัญรวบยอดเนื่องในวันคล้ายวันเกิดและเนื่องในโอกาสสำเร็จการศึกษาแทนดาวดีใจมากแต่ก็ยังไม่เคยได้เอารถออกไปใช้เสียทีเพราะยังขับไม่เก่ง ตัวพี่ชายก็ยุ่งกับเรื่องสร้างโรงงานใหม่ที่อยุธยาเลยไม่มีเวลาสอนให้ไอ้เรื่องจะไปลงเรียนนี่อย่าได้คิด เทียมภพไม่อนุญาตเด็ดขาดด้วยเหตุผลที่ไม่ค่อยจะฟังขึ้นนัก

“ให้คนอื่นสอนรึ...มันจะได้หลอกแต๊ะอั๋งเราสบายไปเอาไว้ว่าง ๆ พี่จะสอนให้เอง ตอนนี้ก็เตรียมตัวไปอบรมสอบใบขับขี่ก่อน”

ไอ้คำว่า‘ว่าง ๆ ’ ที่พี่ชายบอกดูจะยังไม่มาถึงเสียทีเพราะธุระรัดตัวจนแทบกระดิกไม่ได้จริง ๆยิ่งกำลังจะได้เป็นคุณพ่อแบบนี้ก็ยิ่งต้องเตรียมตัวนู่นนี่ร้อยแปด ด้วยเหตุนี้ก็ต้องยอมให้ชลธีมาช่วยสอนไม่เช่นนั้นก็เห็นน้องได้แต่ลูบ ๆ คลำ ๆ รถอยู่นั่นจนตอนนี้ถือว่าคล่องมือระดับหนึ่งแต่ยังไม่กล้าวิ่งถนนใหญ่เสียที พอเจอรถมาก ๆทีไรก็ถอดใจเปลี่ยนให้ชลธีขับดีกว่า อย่างวันนี้ทั้งคู่ก็พากันไปหัดขับตั้งแต่ช่วงสายแทนดาวนั่งตัวตรง ตาจับจ้องบนถนนแทบไม่กระพริบ สองมือจับพวงมาลัยมั่นในอาการที่เรียกว่าเกร็งเต็มที่ถึงจะมีชลธีคอยกำกับอยู่ใกล้ชิดและช่วยประคองพวงมาลัยให้ตรงทาง แต่มือใหม่ก็ยังอดตื่นเต้นและเป็นกังวลไม่ได้

“เหนื่อยหรือยัง?ก่อนกลับบ้านไปหาอะไรกินกันก่อนไหม”

“ดีค่ะ งั้น...กินเสร็จแล้วไปโยนโบว์ลิงกันนะคะ น้องพลูไม่ได้ไปนานแล้ว”

“ถ้างั้นให้พี่ขับดีกว่าถ้าให้น้องพลูขับต่อ...วันนี้สองทุ่มก็คงไม่ได้โยน”

ห้างสรรพสินค้าในกลางกรุงในวันหยุดอย่างนี้ย่อมพลุกพล่านจอแจเป็นปรกติวิสัยยิ่งมีพวกทัวร์มาลงด้วยก็เหมือนกำลังเดินผ่านฝูงนกกระจอกทั้งคู่ไปรับประทานอาหารกันก่อนแทนดาวอาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงตอบแทนที่เขามาช่วยสอนขับรถให้

“เรามาแข่งกันไหมคะใครชนะ..คนนั้นจะได้เป็นเจ้านายคนแพ้หนึ่งวัน” จู่ ๆแทนดาวก็นึกสนุกชวนแข่งโบว์ลิง

“เอาสิแต่บอกก่อนนะว่าพี่เนี่ย...แม่นยังกับจับวาง ไม่เคยเก็บสแปร์นะครับ...สไตรค์อย่างเดียว”ชลธีคุยโอ่

“เหรอคะ...งั้นน้องพลูก็ต้องบอกก่อนว่าเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนนะจะบอกให้ เหรียญทองระดับเขตยังอยู่ในตู้โชว์...ไปดูได้เลย”คนตัวเล็กเกทับแล้วเปิดกระเป๋าหยิบนามบัตรเก่า ๆ ใบหนึ่งออกมาก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไป

“นี่คือคูปองรางวัลถ้าใครชนะก็จะได้คูปองนี้ไป คนที่แพ้ก็ต้องยอมเป็นคนรับใช้เป็นเวลาแปดชั่วโมงเต็มโดยจะเรียกใช้ให้ทำอะไรก็ได้ห้ามขัดคำสั่ง มีอายุหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้”

แทนดาวยื่นกระดาษที่ใช้เป็นคูปองที่ว่าให้ดูชลธีไล่อ่านข้อความบนนั้นแล้วก็พยักหน้าขำ ๆสักพักทั้งคู่ก็พากันไปยังลานโบว์ลิงที่อยู่บนชั้นเดียวกับโรงภาพยนตร์แทนดาวเปิดสองเลนติดกันจะได้ประลองฝีมือกันให้รู้ไปเลยว่าตัวแทนโรงเรียนกับมือแม่นราวจับวางใครจะคว้าชัยศึกทอยพินครั้งนี้

“เชิญสุภาพสตรีเปิดเกมปฐมฤกษ์ก่อนเลยครับ”

ชลธีถือลูกรอแล้วเชื้อเชิญให้หญิงสาวเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแทนดาวก้าวไปยืนประจำตำแหน่งอย่างมั่นใจแล้วกลิ้งลูกแรงและเร็วไปกระทบพินล้มระเนระนาดทั้งสิบอันเป็นการเปิดเกมที่สวยงามนักหญิงสาวหันมามองด้วยสายตาแห่งความสมหวังและท้าทายไปในตัว

“นี่แค่อุ่นเครื่องนะ”

“ไม่เลวนี่เอาน่า...คนเราบางทีก็มีฟลุ๊คกันบ้าง” ชลธีปรามาสแล้วเริ่มโยนของตัวเองบ้างแต่ครั้งแรกของเขาเรียกเสียงหัวเราะร่วนจากคู่แข่งเพราะพินยังเหลือสองอัน

“น้องพลูขอไปนั่งจิบน้ำหวานรอระหว่างที่พี่ชลต้องเสียเวลาเก็บสแปร์นะคะ”แทนดาวพูดเยาะเย้ยแล้วเดินอย่างวางมาดไปนั่งดูอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องชายหนุ่มไม่ว่าอะไรนอกจากเล่นต่อไปอย่างใจเย็น ในใจก็คิดขำ ๆ

“เดี๋ยวก็รู้...แม่นักทอยพินชั้นมัธยม”

สองคนแข่งกันโยนไปจนถึงเกมสุดท้ายแทนดาวที่ทำฟอร์มดีในตอนแรกกลับตกเป็นรองในเกมที่สองแถมยังตามเสียห่างผิดกับชลธีที่ทำคะแนนไม่ตกเลยแถมยังทำสไตรค์ติดต่อกันหลายครั้งแทนดาวเริ่มล้าเพราะโหมใช้พลังไปมากในช่วงแรกจนชัยชนะที่มั่นใจว่าอยู่แค่เอื้อมกลับลอยห่างไปทุกที

“ฝีมือล้างท่อของน้องพลูใช้ได้นะเนี่ยว่าง ๆ พี่จะจ้างไปล้างท่อที่บ้านมั่งนะ”

ชลธีตะโกนบอกหญิงสาวที่นั่งเซ็งเมื่อการโยนครั้งสุดท้ายจบลงแบบที่เขาเรียกว่า‘ล้างท่อ’ ผิดกับผู้ท้าชิงที่ปิดเกมด้วยการซัดพินล้มกระจายทั้งสิบอันแทนดาวหน้าบึ้งขณะหยิบคูปองให้ผู้กำชัยชนะในศึกครั้งนี้ ชายหนุ่มทำท่าใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรกับรางวัลนี้ดีสักพักก็ดีดนิ้วเปาะ

“ตามกติกา...พี่เป็นผู้ชนะเพราะฉะนั้น...พรุ่งนี้พี่จะไปรับน้องพลูที่บ้านแต่เช้า”

“ไปรับทำไมคะพรุ่งนี้วันจันทร์...พี่ชลไม่ทำงานเหรอ”

“ทำสิ...แต่พี่จะให้น้องพลูไปเป็นผู้ช่วยวันนึงตามสิทธิ์ของผู้ชนะ”

ชลธีบอกอย่างเป็นต่อจึงแย้งไม่ได้เพราะตัวเองเป็นตัวตั้งตัวตีจัดการเรื่องนี้เองในเมื่อไม่มีสิทธ์ประท้วงเพราะการแข่งขันเป็นเอกฉันท์ขนาดนี้แล้วก็เลยต้องเป่าปากอย่างจำยอม

“พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆ นะครับ ไปเป็นเลขาฯให้พี่สักวัน ถ้าทำงานถูกใจ...พี่อาจจะจ้างเราถาวร”

ชลธีมารับแต่เช้าตรู่ตามที่นัดกันไว้ก็เลยได้รับประทานอาหารร่วมโต๊ะกับสมาชิกคนอื่นๆ ทุกคนหัวเราะชอบใจเมื่อได้รับฟังเรื่องราวการพ่ายเกมบว์ลิงของคนแสนงอนคนเดียวที่ไม่ขำด้วยก็คือเทียมภพเจ้าเก่าที่ซักแล้วซักอีกว่าจะพาน้องไปทำอะไรกลัวว่าน้องจะถูกแกล้งบ้าง ถูกใช้งานหนักบ้างคิดไปไกลขนาดว่าอดีตเพื่อนแค้นจะหลอกพาไปทำมิดีมิร้าย

“แกจะเป็นพ่อคนอยู่แล้วหัดคิดอะไรให้มันโตกว่าสมองบ้างสิวะ” ชลธีต่อว่า

“ก็ฉันห่วงนี่หว่า”

“ไอ้หมาก...ที่ฉันพาน้องพลูไปด้วยวันนี้ไม่ได้จะเอาไปใช้งานอะไรแต่มันถึงเวลาแล้วที่คนในธาราจะได้รู้จักเธอในฐานะคู่หมั้นของฉันอย่างเป็นทางการฉันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลุงธรรมว่าจะรอให้เธอเรียนจบค่อยทำอะไรเปิดเผยอ้อ...แล้วอย่าบอกเธอล่ะ ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ทำให้น้องพลูรู้สึกกดดัน”

แม้จะยังไม่พอใจแต่น้องเขยอย่างเทียมภพก็ต้องยอมรับแบบไม่มีข้อแม้ว่าชลธีรอบคอบและใส่ใจรายละเอียดทุกอย่าง การมีตำแหน่งเป็นคู่หมั้นอาจทำให้แทนดาวรู้สึกอึดอัดเพราะ‘ภาพพจน์’ การเป็นคนรักของผู้บริหารระดับสูงย่อมถูกคาดหวังเอาไว้สูงเสมอในขณะที่หญิงสาวเพิ่งจะก้าวพ้นรั้วมหาวิทยาลัยแถมยังไม่มีประสบการณ์ทำงานจริง ๆจัง ๆ

แทนดาวออกจะประหม่ายามต้องเดินเคียงข้างบุรุษหน้าคมที่เดินทักทายคนโน้นคนนี้ไปตลอดทางพนักงานที่เดินสวนกันต่างก้มหัวให้แล้วส่งยิ้มผ่านมาที่ตนทุกครั้งหญิงสาวจึงต้องยิ้มตอบจนเหงือกแห้งกว่าจะขึ้นมาถึงห้องทำงานส่วนตัว แล้วเขาก็หายตัวไปสักพักใหญ่ช่วงเวลานี้จึงเปิดโอกาสให้หญิงสาวได้สำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง วันนี้รมย์นลินช่วยเลือกชุดแซกสีเบจเข้ารูปชายกระโปร่งด้านหน้าเบี่ยงไปทางซ้ายผ่ายาวขึ้นมาแต่พองามสวมทับด้วยเสื้อสูทสีชมพูอ่อนดูเป็นสาวออฟฟิศสมัยใหม่ใบหน้าแต่งแต้มมีสีสันกว่าทุกวันแต่ก็ไม่จัดจ้านเกินไป หญิงสาวแตะลิปสติกเพิ่มนิดหน่อยทดแทนบางส่วนที่หลุดลอกไปตอนรับประทานอาหารเช้า

“สวยแล้วครับคุณแทนดาว เดี๋ยวมากับผมหน่อยนะทุกคนรอทำความรู้จักกับคุณอยู่”

ชลธีเดินยิ้มเผล่เข้ามาแทนดาวรีบเก็บลิปสติกลงประเป๋าแล้วตามออกไปจนเข้าไปยืนอยู่ในห้องประชุมโอ่โถง ภายในห้องมีคนนั่งอยู่ประมาณสิบห้าคนตลอดโต๊ะตัวยาวแทนรู้สึกตื่นเต้นระคนประหม่า

“ทุกคนครับ...ผมขอแนะนำคุณแทนดาวทวีกิจไพศาล คู่หมั้นของผม”

ชลธีแนะนำเป็นภาษาอังกฤษเพราะเกินครึ่งหนึ่งในห้องนี้เป็นชาวต่างชาติทุกคนพูดสวัสดีตอบเกือบจะพร้อมกัน คนไทยก็ใช้ภาษาไทย คนต่างชาติก็พูดภาษาตัวเองทุกคนมอบรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้ คนถูกแนะนำจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

“สวัสดีค่ะเรียกดิฉันว่าใบพลูก็ได้ ยินที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”หญิงสาวตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วเช่นกัน

“หน้าตาน่ารักนะคะได้ข่าวว่าเพิ่งเรียนจบนี่คะ แล้วจะมาทำงานที่นี่หรือเปล่า”คนไทยหนึ่งในนั้นถามขึ้น

“ยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้ค่ะตอนนี้เล่นดนตรีให้สยาม ออร์เคสตร้า นอกจากนั้นก็มีสอนพิเศษเปียโนด้วยค่ะ”

แม้สายตาของทุกคนจะมองว่าหญิงสาวยังเหมือนเด็กวัยรุ่นช่างฝันทั่วไปแต่วิธีการพูดจาฉะฉานชัดถ้อยชัดคำผสานกับกิริยามารยาทเรียบร้อยแต่ก็ดูมั่นอกมั่นใจและสง่างามทำให้หลายคนแสดงความชื่นชมออกมาทางสายตา ไม่ว่าผู้ที่สนทนาด้วยจะเป็นชาวต่างชาติแทนดาวก็สามารถโต้ตอบกลับไปด้วยภาษาเดียวกันด้วยสำเนียงที่แทบจะเหมือนเจ้าของภาษายิ่งมีคนหนึ่งเป็นชาวฝรั่งเศสก็ยิ่งเป็นที่ถูกใจ เพราะนาน ๆ ครั้งจะได้ใช้ภาษาที่สามที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมา

“มีแต่คนพูดถึงน้องพลูจนพี่จะตกกระป๋องแล้วกลางวันนี้อัลเฟรดชวนน้องพลูกินข้าวด้วยนะ นายอัลเฟรดคนนี้เป็นจีเอ็มเจ้าหมอนี่โลกส่วนตัวสูงจะตาย...ไม่ค่อยจะสังคมกับใครง่าย ๆขนาดพี่ทำงานด้วยมาตั้งหลายปียังไม่ค่อยจะสนิทแต่น้องพลูมาวันแรกก็ถูกชะตาเจ้านั่นเสียแล้ว”

ชลธีเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟังหลังจากที่จบการแนะนำตัวพอเป็นพิธีแล้วเขาก็กลับไปประชุมต่อแต่ดูเหมือนเนื้อหาการพูดคุยจะมีแต่เรื่องราวของหล่อนทั้งสิ้น จนเขาฉีกยิ้มหน้าบานที่การมาของสาวน้อยสร้างความประทับใจให้ทุกคนเกินความคาดหมาย

“เขาคงเห็นว่าน้องพลูพูดภาษาเดียวกับเขามั้ง...เลยชอบ”

“ถ้าถูกใจเพราะเรื่องนั้นก็ไม่มีปัญหาหรอกแต่ถ้าคิดเนียนมาจีบเรานี่...เป็นเรื่องแน่”

น้ำเสียงจริงจังจนคนฟังชักเริ่มหมั่นไส้ไอ้กระบวนการหวงนี่เจอกับพี่ชายมาแทบทั้งชีวิตไม่คิดว่าจะต้องมาเจอคนประเภทเดียวกันยกกำลังสอง คู่นี้มีวิธีการแสดงออกกว่าหวงก้างต่างกันสุดขั้วฝ่ายแรกจะออกแนวโผงผาง ตรงไปตรงมา ส่วนอีกคนจะนิ่ง ๆ เงียบ ๆแต่เล่นงานคู่ต่อสู้ได้เด็ดดวงนัก

“ว่าแต่วันนี้มีอะไรให้น้องพลูทำอีกไหมคะนอกจากแยกจดหมาย เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งวันนะ ไม่นับรวมเวลาพักกลางวัน”

“นั่นสิ...ยังใช้ไม่คุ้มเลยงั้นตอนนี้...คุณแทนดาวช่วยชงกาแฟให้ผมสักแก้ว เครื่องกาแฟอยู่ในห้องทางซ้ายมือ” เขาสั่งเสียงเรียบเหมือนสั่งงานลูกน้องเลขาฯเฉพาะกิจรีบลุกกุลีกุจอไปจัดการให้ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเพราะชงให้พี่ชายอยู่ประจำแถมยังไม่ต้องคิดเยอะเพราะสองคนนี้ดื่มกาแฟดำเพียว ๆ เหมือนกัน ไม่ถึงห้านาทีกาแฟถ้วยเล็กควันโชยฉุยก็ถูกยกมาวางตรงหน้าชายหนุ่มที่กำลังอ่านอีเมล์อย่างตั้งใจ

“ได้แล้วค่ะคุณชลรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”

หญิงสาวเลื่อนถ้วยกาแฟเข้าไปใกล้อีกชลธียกกาแฟขึ้นจิบแล้วยิ้มกว้างเหมือนนึกอะไรได้แล้วก็รวบร่างบางมานั่งตักแทนดาวรู้สึกว่า ตั้งแต่พ้นคำว่านักศึกษาชลธีก็ชักจะซุกซนและถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น เผลอเป็นกอดเป็นหอมได้ทุกที

“เมื่อวานโยนซะไหล่เคล็ดนวดให้หน่อยสิครับ ดูสิ...แรงจะจับปากกายังไม่มี” เขาทำท่าชูแขนที่อ่อนป้อแป้ของตัวเองสาวน้อยค้อนให้แล้วเริ่มลงมือบีบไหล่หนาเบา ๆ

“แรงมีเท่านี้เองอ่ะเหรอแล้วเมื่อไหร่จะหายเมื่อย” เมื่อถูกร้องขอ หมอนวดก็จัดให้ทีนี้ทั้งแรงกดแรงบีบใส่ลงไปไม่ยั้งจนคนที่บ่นไหล่เคล็ดต้องร้องขอให้หยุด

“เอาล่ะ...ทีนี้เคล็ดของจริง”

เขาบ่นแกมหยอกแล้วดึงร่างบางให้ลงมานั่งซ้อนตักอีกหนสองแขนแข็งแรงรัดเอวบางไว้หลวม ๆ แทนดาวสังเกตเห็นแบบร่างสิ่งก่อสร้างคล้ายบ้านหลายๆ หลังก็หยิบมาดู

“บ้านที่ไหนเหรอคะ...สวยจังน่ารักเหมือนบ้านตุ๊กตาเลยค่ะ”

“อ้อ..พี่แค่ปริ้นท์มาดูเล่น ๆน่ะ” ชายหนุ่มรีบฉวยกระดาษแผ่นนั้นเก็บในลิ้นชักมิดชิด

“ขอหอมแก้มคนสวยหน่อยสิคะ” เขาอ้อนเสียงหวานทำตาละห้อย ทีแรกคนถูกขอหาทางบ่ายเบี่ยงแต่ฝ่ายนั้นก็หยิบคูปองผู้ชนะโบกไปมาให้รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ต่อรองกว่าที่คนขี้ขอจะหอมซ้ายหอมขวาจนหนำใจก็เล่นเอาคนบนตักหน้าแดงแล้วแดงอีก

การรับประทานอาหารกลางวันกับคนแปลกหน้าไม่ใช่เรื่องอึดอัดอย่างที่คิดนอกจากชาวฝรั่งเศสชื่ออัลเฟรดแล้วก็ชาวต่างชาติอีกสองคน บทสนทนาไม่เครียดมากจนเกินไปนักบางครั้งชลธีก็อดทึ่งไม่ได้ว่าแทนดาวก็มีความรู้รอบตัวในเรื่องที่ออกจะดูไกลตัวอย่างเศรษฐกิจหรือการเมืองในต่างประเทศ ชายหนุ่มคิดว่าการที่หล่อนรู้เรื่องพวกนี้ก็คงได้อิทธิพลจากพี่ๆ ที่เป็นผู้บริหารก็คงได้ยินเรื่องพวกนี้ผ่านหูผ่านตามาบ้าง ดูเหมือนอัลเฟรดจะถูกคอกับสาวน้อยเพียงคนเดียวในที่นี้เป็นพิเศษเห็นได้การพูดคุยภาษาเดียวกันอย่างออกรส แทนดาวเล่าเรื่องสมัยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่น ส่วนนายอัลเฟรดเจ้าของนัยน์ตาสีควันบุหรี่ก็คอยเสริมเรื่องราวและบางครั้งก็เล่าเรื่องชวนหัวจนคนบางคนที่นั่งฟังอยู่ออกอาการ ‘เคือง’ อยู่ลึกๆ

หลังมื้ออาหาร แทนดาวก็กลับมาช่วยงานทั่วไปเช่น จัดแฟ้ม รับโทรศัพท์ พอตกบ่ายแก่เขาก็พาไปแนะนำตัวตามแผนกต่าง ๆ จนครบสถานที่ที่ถูกใจที่สุดคงหนีไม่พ้นห้องเบเกอรี่เชฟใหญ่ใจดีอนุญาตให้ลองแต่งหน้าเค้กเอง หญิงสาวใช้เวลาอยู่ที่นั่นนานกว่าที่อื่นพอกลับออกมาก็มีถุงขนมหลากชนิดติดมือมาด้วย

“เหนื่อยไหมคะ...เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว” เขาถามร่างเล็กที่นั่งอิงซอกไหล่อย่างเอาใจมือหนาดึงกิฟต์ติดผมกับยางรัดออกปล่อยให้ผมนถ่มดุจไหมทิ้งตัวเป็นอิสระปลายนิ้วอุ่นสอดพันเล่น

“ทำงานแบบนี้ก็เพลินดีเหมือนกันนะคะแต่น้องพลูชอบเสียงเพลงมากกว่า”

“พี่เข้าใจคนเรามีความถนัดไม่เหมือนกัน น้องพลูก็เก่งในเรื่องที่ตัวเองชอบส่วนวันนี้...หนูเป็นเด็กดีมาก ทำงานได้ดีไม่มีที่ติเลย อยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ”

“น้องพลูอยากดูหนัง”

“ได้สิ...แวะกินข้าว ดูหนังแล้วค่อยกลับบ้านนะ”

แทนดาวเตรียมเก็บข้าวของเมื่อเหลือบมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาห้าโมงเย็นพอดีชลธียังไม่กลับจากการประชุมก็เลยมีเวลาให้สำรวจหน้าตานิดหน่อย ดูเหมือนว่าการแต่งหน้าเติมปากจะทำจนติดเป็นนิสัยอย่างหนึ่งไปเสียแล้วจากเมื่อก่อนที่ไม่เคยสนใจกับการแต่งเนื้อแต่งตัวมากนักครั้นพอได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นก็คิดว่าการมีภาพลักษณ์ที่ดีย่อมทำให้คนรอบข้างประทับใจยิ่งวัน ๆ หนึ่งชลธีต้องพบปะผู้คนมากหน้าหลายตา บางครั้งก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่นักข่าว นักการเมือง แทนดาวจึงมองว่าการปรับเปลี่ยนตัวเองบ้างเล็กน้อยย่อมจะช่วย ‘เสริม’ ให้เขามีภาพพจน์ที่ดีมากขึ้น

หญิงสาวเรียนรู้และเข้าใจโดยอัตโนมัติว่าทำไมพี่สาว มารดา หรือพี่สะใภ้อย่างรมย์นลินมีความพิถีพิถันในเรื่องการแต่งกายยามต้องออกไปสู่สังคมภายนอกถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อาจจะนึกรำคาญที่กว่าจะออกจากบ้านได้แต่ละครั้ง ทั้งคุณแม่และพี่สาวจะต้องมากำกับเลือกเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผมวุ่นวายไปหมดแต่พอได้มายืนตรงจุดเดียวก็ทำให้เข้าใจได้โดยปริยาย อีกทั้งยังต้องนึกขอบคุณด้วยซ้ำที่ทำให้หล่อนรู้จักแต่งหน้าแต่งตัวเป็นในยามที่ต้องจัดการดูแลตัวเอง

“อีกห้านาที”

ข้อความสั้น ๆ จากชลธีเร่งให้แทนดาวเช็คความเรียบร้อยจนมั่นใจแล้วเก็บข้าวของส่วนตัวลงกระเป๋าสะพายพลันสายตาจับผิดไวดุดเหยี่ยวล่าเหยื่อสะดุดกับวันที่บนปฏิทินที่เขียนไว้ด้วยหมึกสีแดงว่าไปเพชรบูรณ์กับอัยดา พอลองพลิกเดือนถัดไปก็จะเห็นข้อความเดียวกันนี้แต่ต่างวันที่ ลองพลิกย้อนกลับไปเดือนก่อน ๆ ก็ปรากฏข้อความนี้อีกเช่นกันบางเดือนไปครั้งเดียว บางเดือนไปสัปดาห์เว้นสัปดาห์

“อัยดาคือใคร ? แล้วทำไมต้องไปเพชรบูรณ์ด้วยกัน”

หญิงสาวเพียรถามตัวเองอย่างนี้จำได้เลา ๆ ว่าชลธีเพิ่งไปเพชรบูรณ์อยู่เมื่อไม่นานมานี้ แล้วอัยดา...ชื่อเสียงเรียงนามฟังดูคล้ายสตรีนักแค่คิดเพียงเท่านี้ก็เหมือนมีกองไฟเล็ก ๆ สุมอยู่ในอก คิ้วโก่งเรียวขมวดมุ่นเมื่อพลิกปฏิทินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่เดือนกันยายน มีรอยหมึกสีแดงวงกลมรอบตัวเลขวันที่สิบห้าพร้อมข้อความสั้นๆ ระบุว่า น้องพลูรับปริญญา คิ้วที่ขมวดอยู่จึงคลายออกพร้อมปรากฏรอยยิ้มบางๆ

ในระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันแทนดาวก็เอาแต่ขบคิดว่าควรจะถามออกไปตรง ๆ หรือว่าจะปล่อยผ่านไปดีถึงจะไว้วางใจและเชื่อใจว่าบุรุษที่นั่งข้าง ๆ ไม่มีนอกมีในเรื่องชู้สาวแบบนี้แต่ด้วยธรรมชาติของสตรีนั้น อันสิ่งใดที่สงสัยว่าผิดปรกติ...ก็ย่อมมิอาจวางใจ

“พี่จองที่นั่งเฟิร์สคลาสไว้น้องพลูจะได้นั่งสบาย ๆ เดินมาทั้งวันคงจะเมื่อยน่าดู”

เขาบอกอย่างเอาใจขณะจูงมือพาขึ้นมายังโรงภาพยนตร์ระหว่างทางเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับสตรีก็นึกอะไรขึ้นได้ มืออุ่นกระตุกร่างเล็กให้เดินตามเข้าไปด้วยกันชายหนุ่มก้ม ๆ เงย ๆ เลือกสินค้าที่ว่างเรียงรายจนน่าตาลาย พอผ่านไปพักใหญ่ก็เลือกได้ชิ้นที่ถูกใจ

“สวยไหม...ชอบไหมครับ...น้องพลู”

กระจกเงาบานเล็กสะท้อนภาพกิ๊บโลหะสีเงินประดับเพชรสีขาวรูปดาวสามดวงเรียงไล่ขนาดจากใหญ่ไปเล็กประดับเด่นบนกลุ่มผมสีดำสนิทหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะยกมือไปสัมผัสของที่เขาตั้งใจเลือกให้ รอยยิ้มพอใจปรากฏบนใบหน้านวลผ่องขึ้นชื่อว่าสตรี...เครื่องประดับสวยงามเช่นนี้ย่อมเป็นที่พึงใจ

“สวยจังพี่ชลก็เลือกของแบบนี้เป็นเหมือนกันนะเนี่ย” ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ทั้งโลกนี้...มีผู้หญิงสามคนที่พี่อยากเอาใจใส่มีแม่ ยัยแฟง แล้วก็น้องพลูนี่แหละ” เสียงนุ่มกระซิบชิดขมับต่างคนต่างมองตากันผ่านกระจกเงา สายตาอบอุ่นที่สะท้อนกลับมาทำให้แก้มผ่องเป็นยองใยปลั่งสีเข้มขึ้น

“วันนี้น้องพลูช่วยงานพี่ตั้งหลายอย่างถือว่าพี่จ่ายค่าจ้างก็แล้วกันนะ”

“ขอบคุณนะคะแหม...งั้นน้องพลูไปช่วยงานพี่ชลทุกวันเลยได้ไหมคะ” หญิงสาวพูดเย้า

“หืม...พอดีพี่คงจนตายต้องกินหัวเผือกหัวมันแทนข้าวกระมัง”

ชลธีแสร้งทำหน้าละห้อยแล้วสองคนก็หัวเราะให้กันเบาๆ ความเบิกบานห่อหุ้มในหัวใจจนแทนดาวลืมเรื่องข้องใจไปชั่วขณะ ลำแขนแกร่งโอบไหล่ลาดไปยังโรงภาพยนตร์

“น้องพลูลืมหยิบเสื้อแขนยาวติดมือมาขอกุญแจรถได้ไหมคะ...จะเดินไปเอา เดี๋ยวเดียวเอง....โฆษณายังไม่ทันจบหรอกค่ะ”

“ไม่ต้องไปหรอก ขยับมาใกล้ ๆพี่นี่” เสียงทุ้มกระซิบบอกแล้วโอบเอวเล็กเข้ามาจนชิด

“อุ่นยัง ?”

คนถูกถามเพียงแต่พยักหน้ารับ ร่างกายบางส่วนสัมผัสกับกล้ามเนื้อที่ห่อหุ้มเลือดอุ่นความอุธัจที่ถูกกอดแนบชิดอาบไปทั่วสรรพางค์กายจนต้องเอนอิงศีรษะแนบกับซอกไหล่หนา สักเดี๋ยวก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รดผะแผ่วตรงข้างแก้มตามด้วยเสียงสูดหายใจเข้าปอดแรง ๆ เร็ว ๆ ในเมื่อชลธียังเอาใจใส่เสมอต้นเสมอปลายก็ไม่เห็นเหตุผลอันใดทีจะติดใจสงสัยในเรื่องที่ได้เห็นผ่านตาวันนี้อัยดา...อาจเป็นลูกค้า พนักงาน หรือใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องเกี่ยวพันกับเขาในเชิงชู้สาวเสมอไป

“อกพี่อุ่นกว่าผ้าห่มเป็นไหน ๆ ”

ภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากหนังสือของนักเขียนผู้โด่งดังระดับโลกที่กำลังฉายอยู่เบื้อหน้าสนุกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยแต่คงไม่ใช่กับสาวน้อยที่นอนซบไหล่ชายหนุ่มอยู่ตอนนี้เป็นแน่ไม่เช่นนั้นคงมิหลับคอพับอย่างนี้ ช่วงครึ่งแรกก็ยังนั่งเบิกตาโพลงดูอย่างดี แต่พอเลยกลางเรื่องไปไม่ทันไรก็สลบไสลอยู่กับอกของชลธีนั่นเอง

“น้องพลู...ตื่นเร็วมันจะเฉลยความจริงแล้วนะ...ไม่ดูเหรอ”

ชายหนุ่มเขย่าตัวคนกำลังหลับแรง ๆอยากจะหยิกเจ้าของแก้มสีเรื่อนี้นักที่บ่นอยากดูหนังแต่กลับหลับปุ๋ยไม่คุ้มราคาตั๋วกับที่นั่งพิเศษเลยพอเห็นว่าคนขี้เซาไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาง่าย ๆ ก็เลยก้มลงจุ๊บปากหลาย ๆทีเป็นการปลุก

“อือ...พี่ชลทำอะไร”

“จะตื่นได้หรือยัง ? ถ้ายัง...ก็จะจุ๊บจนกว่าตาจะสว่าง” คนพูดกระซิบชิดปากนุ่ม

“งืม...พี่ชลดูแทนน้องพลูแล้วมาเล่าให้ฟังด้วย”

คนขี้เซาตอบเสียงยานแล้วซุกศีรษะกับอกกว้างอย่างเดิมสองแขนเรียวกอดเอวหนาเพิ่มสัมผัสไออุ่นจากร่างตึงแน่น ชลธีขยับตัวให้อยู่ในอิริยาบถผ่อนคลายมากขึ้นแสงวูบวาบจากจอภาพยนตร์ขนาดใหญ่เบื้องหน้าส่องให้เห็นรอยยิ้มเอ็นดูฉาบชัดบนใบหน้าเคร่งขรึมสองแขนแกร่งรัดร่างอรชรแน่นขึ้นแล้วบ่นพึมพำ

“ดูสิ...เกาะเป็นลูกลิงเชียว”

วันพระราชทานปริญญาบัตรของแทนดาวมาถึงในที่สุดเทียมภพมองสาวน้อยในเสื้อครุยสีขาวโปร่งที่กำลังเดินฉีกยิ้มกว้างเข้ามาหาด้วยความภาคภูมิใจจนไม่อาจบรรยายได้แขนเรียวข้างหนึ่งกอดใบปริญญาบัตรเดินเบียดกลุ่มบัณฑิตใหม่กับบรรดาญาติ ๆ ตรงมายังจุดนัดหมายที่สมาชิกครอบครัวรออยู่หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตรงหน้าพี่ชายแล้วก้มกราบแทบตักแบบไม่อายใครจากนั้นก็ยื่นปริญญาบัตรหุ้มปกไหมสีน้ำเงินติดตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยให้

“น้องพลูขอตอบแทนพระคุณของพี่หมากที่เลี้ยงดูมาอย่างดีจนมีวันนี้...ด้วยปริญญาใบนี้ค่ะ”

เทียมภพลูบศีรษะเล็กด้วยอาการน้ำตาเอ่อคลอเบ้าเพราะความปลาบปลื้มใจเด็กผู้หญิงขี้แยและแสนงอนในวันวานบัดนี้ได้เป็นบัณฑิตสง่างามสมภาคภูมิ ในหัวใจเต็มไปด้วยความปิติยินดีขณะอ่านตัวอักษรทุกตัวบนปริญญาบัตรในมือเขาเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นพ่อมากขึ้นว่า เวลาเห็นลูกประสบความสำเร็จมันมีความสุขและปลื้มอกปลื้มใจเพียงใด

“พี่ขอให้น้องพลูประสบแต่ความสำเร็จในชีวิตยิ่งๆ ขึ้นไปนะครับ” เทียมภพดึงตัวน้องสาวมากอดแนบแน่น ความสุข

ใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าการที่ได้เห็นคนที่กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมาประสบความสำเร็จในวันนี้ขนาดว่าคุณพ่อคุณแม่อยู่ตรงนั้นด้วย

แท้ๆ แต่แทนดาวก็เลือกที่จะไปหาพี่ชายก่อนเสร็จแล้วจึงค่อยเข้าไปกราบท่านตามลำดับ

“ทุกคนมองกล้องค่ะ”

เสียงใส ๆของตากล้องสาวร้องบอกสมาชิกครอบครัวที่ยืนรวมตัวในซุ้มลูกโป่งสีสันสดใสหน้าตึกคณะ ในอ้อมกอดของแทนดาวเต็มไปด้วยช่อดอกไม้แสดงความยินดีมือข้างหนึ่งกอดปริญญาบัตรไว้มั่น พอแทนขวัญนับให้สัญญาณทุกคนก็ฉีกยิ้มกว้าง ความยินดีเปื้อนอยู่บนใบหน้าของทุกคน

“ยินดีด้วยนะครับ...บัณฑิตใหม่” ชลธีตามมาสมทบในไม่ช้าในอ้อมแขนของเขามีตุ๊กตาแมวตัวโตลายดำพาดขนสีขาวซึ่งขนาดของมันใหญ่มากจนบังหน้าบัณฑิตเสียมิดอีกมือถือช่อทิวลิปสีชมพูช่อใหญ่

“ขอบคุณค่ะ นี่มันเจ้าจี้จังนี่นา...”แทนดาวยิ้มกว้างขณะรับช่อดอกไม้พร้อมกับอุ้มเจ้าแมวยักษ์ที่ชื่อว่าจี้ซึ่งเป็นแมวในการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ชื่นชอบ

“พี่ชลกับพี่พลูยืนชิดกันหน่อยค่ะ”

แทนขวัญตะโกนบอกพร้อมกับยกกล้องอีกตัวที่ติดเลนส์สำหรับถ่ายภาพบุคคลเล็งไปที่ทั้งคู่ชลธีขยับเข้าไปใกล้แล้วใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวสาวน้อยเอาไว้แต่กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงกระแอมกระไอของพี่ชายบัณฑิตขัดขึ้นเป็นการเตือนให้รู้ว่าควรถอยห่างจากน้องสาวสักเล็กน้อย

“พี่อชิ...มาถ่ายรูปกันค่ะ”

แทนดาวร้องเรียกหนุ่มแว่นที่เพิ่งมาถึงไล่ๆ กัน อชิตะมอบช่อดอกไม้พร้อมกับกล่องของขวัญใบย่อมให้ คู่ซี้มองอย่างไม่ใคร่ไว้ใจนักถึงแม้ว่าหมอหนุ่มจะประกาศชัดเจนว่าไม่ได้คิดวอกแวกกับแทนดาวแล้วก็ตามแต่ถึงอย่างไรสองหนุ่มคู่ดูโอก็ยังคงวางอชิตะเอาไว้ในตำแหน่ง ‘ผู้ต้องสงสัย’ อยู่วันยันค่ำ

“พี่ดีใจด้วยนะครับอ้อ...แล้วก็ยินดีด้วยที่น้องพลูได้อยู่วงออร์เคสตร้า ได้ข่าวว่าอาทิตย์หน้าจะไปแสดงคอนเสิร์ตที่อัมสเตอร์ดัมใช่ไหม”

“ค่ะ...ไปอัมสเตอร์ดัมแล้วก็มิวนิคอ้อ...เดือนพฤศจิกามีคอนเสิร์ตใหญ่ที่หอประชุมแห่งชาติ น้องพลูได้เดี่ยวเปียโนต่อหน้าพระพักตร์ด้วย...ชวนพี่อชิไว้ก่อนเลยค่ะแล้วจะเอาบัตรเชิญไปให้ทีหลังนะ” หญิงสาวเล่าเสียงใสประกายตาฉาบไปด้วยความร่าเริงไม่เคยเปลี่ยน

“พี่ไปดูแน่นอนครับ”

“สวัสดีค่ะ...คุณหมอคิมโดฮัน”แทนขวัญทักทายอย่างเป็นกันเองแทนดาวส่งสายดุน้องสาวที่ไปเรียกชื่อเขาแบบนั้นแต่อชิตะก็ยิ้มอย่างไม่ถือสา

“สวัสดีครับน้องขวัญวันนี้มาเป็นตากล้องเหรอครับ”

ชายหนุ่มทักกลับพลางสังเกตสาวน้อยตรงหน้าในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงยีนส์เข้ารูปผมยาวรวบตึงขมวดเป็นก้อนกลมคล้ายซาลาเปาตรงกลางศีรษะ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ ที่คอมีกล้องสองตัวต่างขนาดกันคล้องอยู่ที่หลังสะพายเป้ใบโตใส่อุปกรณ์ที่ดูออกจะใหญ่เกินตัวไปเสียหน่อย

“ค่ะ...ช่วงนี้ขวัญรับจ๊อบถ่ายภาพถ้าคุณหมอมีงานอะไรก็ติดต่อได้เลยนะคะ”

“น้องขวัญก็เพิ่งเรียนจบเหมือนกันค่ะตอนนี้มาพักอยู่กับน้องพลูระหว่างรอเปิดเทอม อ้อ...ลืมบอกว่าน้องขวัญกำลังจะไปเรียนต่อสาขาการถ่ายภาพที่แมนเชสเตอร์”แทนดาวอวดสรรพคุณน้องสาว

“ขวัญชอบถ่ายรูปนี่ไง...กล้องตัวนี้พี่หมากกับพี่ตั้มหุ้นกันซื้อให้เป็นของขวัญเรียนจบ”แทนขวัญหยิบกล้องตัวใหญ่ที่

คล้องคออยู่ให้ดูอย่างอวดๆ อชิตะเพียงแต่ยิ้มสุภาพตามแบบฉบับเนื่องจากไม่มีความรู้เรื่องกล้องมากนักก็เลยไม่รู้ว่าจะแสดงความคิดเห็นอย่างไรดี

“ดีจัง น้องสองคนมีพรสวรรค์กันคนละอย่างว่าแต่....น้องขวัญจะเดินทางเมื่อไหร่ล่ะ”

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นหมอรู้แล้วจะตามไปส่งหรือไง” คนที่ตอบคำถามกลับเป็นเทียมภพเขาแทรกตัวเข้ามาอยู่กลางวงสนทนา ดวงตากราดเกรี้ยวจับจ้องที่หนุ่มแว่นไม่ลดละ เส้นที่ไม่ค่อยจะกินกันสร้างความไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าระรื่นซ่อนไว้ภายใต้กรอบแว่นยามสนทนากับน้องสาวทั้งสอง

“ถ้าว่าง...ผมก็คิดว่าจะไปหรือถ้าไม่ว่าง...ก็จะทำตัวให้ว่าง” อชิตะตอบเรียบๆ แล้วส่งยิ้มให้แทนขวัญที่ต้องก้มหน้าเก็บอาการบางอย่างรู้สึกแปลกประหลาดที่อชิตะพูดแบบนั้น จะเป็นจริงหรือเป็นเล่นก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวคนอื่นจะเห็นอาการเขินขัด

“พี่หมาก...วันนี้วันดีอย่ามีเรื่องเลยนะคะเราย้ายไปถ่ายรูปที่อื่นกันมั่งเถอะน้องขวัญ” แทนดาวเรียกน้องสาวแล้วเดินนำคนอื่น ๆ ให้ตามไปคงเหลือเพียงสองหนุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเทียมภพรอให้ทั้งหมดเดินห่างออกไปแล้วก็เอ่ยปากกับหนุ่มแว่นด้วยน้ำเสียงที่บ่งชัดว่าพื้นไม่ค่อยจะดี

“นี่หมอ...ถามจริง ๆ เถอะผู้หญิงทั้งโลกมีบานตะไท ทำไมไม่ไปหาไกล ๆ จากรั้วบ้านผมหน่อยไม่น้อง...ก็หลานผมอยู่นั่นแหละ”

“งั้นคุณหมากตอบผมได้ไหมว่าทำไมถึงไปรักคุณแฟงทั้งที่เธอเป็นน้องสาวคนที่คุณ...ไม่ชอบหน้าในเมื่อยังมีผู้หญิงอีกบานตะไทอย่างที่คุณว่า” เจอคำย้อนศรแบบนี้เข้าไปก็ทำเอาคนฟังสะอึกเหมือนกันเพราะมันจี้จุดในใจตรงเผง

“คุณหมาก...คุณหมอไปตรงโน้นเถอะค่ะ ถ่ายรูปเสร็จแล้วก็จะได้ไปร้านเฮียเบิ้มเลย เชิญคุณหมอด้วยนะคะ”

รมย์นลินเดินมาตามสามีและห้ามทัพไปในตัวหลังรับรู้จากแทนดาวว่าสามีกำลังหาเรื่องคนหน้าท้องป่องนูนตามอายุครรภ์ห้าเดือนยังไม่เด่นชัดนักอันเป็นลักษณะของท้องสาว แต่กระนั้นก็ยังไม่ทราบเพศอยู่ดีเพราะว่าทารกในครรภ์หนีบขาไว้ตลอดเทียมภพเลยฟันธงเอาเองว่าน่าจะเป็นเพศหญิงเพราะลูกขี้อายเหลือเกิน

“คุณหมากพยายามอย่าหงุดหงิดบ่อยนะครับอาการหงุดหงิดแบบนี้อาจทำให้คุณแม่เครียดจนส่งผลต่อเด็กในท้องได้เหมือนกันนะครับยิ้มครับ...ยิ้มเข้าไว้ เป็นคุณพ่อแล้ว อะไรที่ปล่อยวางได้...ก็วางเสียมั่งนะครับขนาดบุหรี่คุณยังเลิกได้...เรื่องมีจิตผูกพยาบาทก็ละบ้างเถอะครับ” อชิตะทิ้งท้ายอย่างอารมณ์ดีรมย์นลินแอบยิ้มขำสามีที่โดนย้อนเข้าให้