นิยาย:บอดี้การ์ดสยบรัก:บทที่11:ความลับของบาตี้

เวลาที่ บิณฑ์ ณ หทัย ไม่เมา เขาก็จัดได้ว่าเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์คนหนึ่ง แต่พอเมายาแล้วเขามักคิดว่าตัวเองเป็นยิ่งกว่าเทพบุตร เพราะเวลานั้นใครๆ ก็รู้สึกว่าเขาน่ายำเกรง ถึงขนาดต้องพากันหลีกทางหรือหนีหน้า

อย่างในตอนนี้ ที่กำลังเมากัญชาได้ที่ บิณฑ์คิดว่า หากได้รถกัลลาร์โดของตนคืนมา ก็น่าจะร่อนได้สะดวกง่ายดายกว่าที่เป็น เพราะจะเหาะเหินไปไหนต่อไหนก็ได้ ตามที่ใจปรารถนา

“รอก่อนนะจ๊ะ” เขาพูดกับหญิงสาวที่ขับรถมาส่งถึงหน้าคฤหาสน์ของผู้เป็นบิดา ที่ขณะนี้แม่เลี้ยงซึ่งอายุอ่อนกว่าเขา ได้สิทธิในการครอบครอง

บิณฑ์จำไม่ได้แน่นอนว่าหล่อนชื่อ ปุบผา ผกา หรือมาลี แต่รู้แน่ว่าเป็นคำดอกไม้ๆ อะไรสักอย่าง เขาเพิ่งได้พบหล่อนเมื่อชั่วโมงก่อน ที่กอล์ฟคลับในโรงแรมริมหาดพัทยาใต้ หล่อนบอกว่าร้อนอบอ้าว ชวนให้เขาหาที่เหมาะๆ ลี้ลับจากสายตาผู้คน นั่งคุยกันเล่นให้เย็นใจ

ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจอะไรนัก เพราะหล่อนเป็นสาวเจ้าเนื้อ คอยแต่จะจดจ้องและไล่ไขว่คว้าอยู่แต่กับท่อนลำของเขา แต่เมื่อหล่อนบอกว่า มีกัญชาของโปรด เขาก็เป็นอันได้กระโจนขึ้นรถ ไปถึงไหนถึงกันได้ทันที

จะดีกว่านี้ หากแม่ปุบผาผกางาม เป็นเจ้าของบ้านสักหลังในหมู่บ้านสุดหรู ซึ่งราคาไม่ต่ำกว่าหลังละห้าสิบล้านนี่ แต่ก็ยังดีที่หล่อนทำงานอยู่ในบ้านหลังใดหลังหนึ่ง และมีบัตรผ่านเข้าออก ตรงรั้วใหญ่ด้านหน้าโครงการ

นั่นละคือสิ่งที่เขาต้องการ การผ่านเข้ามาอย่างสะดวกง่ายดาย

“ไม่โทร.เข้าไปก่อนหรือคะ” หล่อนถาม “คือ ฉันหมายความว่า มันไม่ดึกไปหน่อยหรือคะ ถ้าจะเข้าไปทักทายคุณแม่ แบบที่ไม่โทร.เข้าไปบอกกันสักนิด”

บิณฑ์ยิ้มให้กับข้อเสนอ เขาชอบเหตุผลที่ตัวเองปั้นแต่งขึ้นที่ว่า “ผมอยากให้แม่แปลกใจน่ะ คืออยากเป็นคนแรกที่อวยพรวันเกิดให้ท่าน”

ก็ดึกเสียขนาดนี้ หากไม่ใช้ลูกไม้กตัญญูแบบนี้ มีหรือที่หล่อนจะยินยอม อ้างกับยามหน้าโครงการให้เขาว่า เจ้านายเรียกตัวเข้ามาด่วน

“ไม่เป็นไรหรอกน่า... มันต้องแบบว่า เซอร์ไพรส์ ใช่ไหมล่ะ ผมจะเข้าไปก่อน แม่ต้องดีใจแน่ๆ คุณก็เห็น ผมไม่น่าจะเป็นลูกที่ดีได้หรอก จริงไหม... คุณรอผมแป๊บๆ นึง ประเดี๋ยวผมจะออกมารับ พาแฟนไปแนะนำตัวไงล่ะ”

สาวเจ้าเนื้อดูระแวงเล็กน้อย เขาจึงโน้มตัวใกล้ใบหน้าหล่อนมากขึ้น แน่นอนว่าบิณฑ์ทำได้ทุกอย่าง เพื่อหลอกให้ใครสักคนทำตามที่ตนต้องการ การหลากใช้ผู้หญิงคนนี้ ต้องใช้ความกระสันของหล่อนนั่นละ เป็นเครื่องมือ

เขาปั้นเสียงให้ทุ้มนุ่มและฟังดูเซ็กซี่ “รอผมนะครับที่รัก อีกประเดี๋ยวคุณจะได้เข้าไปถึงเตียงนอนผมเชียวละ คุณแม่ยังเก็บเรือนเล็กริมทะเลไว้ให้ผมเสมอ” แต่ที่จริงคือเขาอยากให้หล่อนรออยู่จนเขาได้กัลลาร์โดกลับคืนมาชัวร์ๆ เท่านั้นเอง

หญิงเจ้าเนื้อเบ้ปากนิดหนึ่ง ตอนแรกคิดว่าหล่อนจะหัวเราะเยาะหรือจับไต๋ได้ แต่แล้วหญิงสาวก็หัวเราะออกมา ฟันซี่เล็กๆ ขาวสะอาดและเรียงเป็นระเบียบ ดูรวมๆ แล้วก็เป็นสาวอวบที่น่ารักไม่น้อยเลย ดวงตาเล็กๆ แต่เป็นประกายของหล่อนก็น่าหลงใหล...

เดี๋ยว... ไม่สิ... ข้างในบ้านนั่นต่างหาก ขุมทรัพย์ของเขา

บิณฑ์ต้องตั้งสติ ข้างในต่างหากที่เป็นทุกอย่างของเขา และ... ถ้าจะมีอะไรกับหล่อน ให้เขาช่วยตัวเองซะยังดีกว่า

ที่ต้องทำก็แค่เข้าไปเอารถ ขับออกไป เพราะประตูอัตโนมัติจะจับสัญญาณรีโมตจากรถเขาได้ แล้วก็โทร.หา... ผกา... มาลี หรือชงโค... จะชื่ออะไรก็คือก็นางอ้วนนี่แหละ ให้ขับรถตามกันออกไป หาโรงแรมริมทางที่ไหนสักแห่ง แล้วพี้กัญชากันให้ถึงสรวงสวรรค์

รถซีดานของหล่อนนะรึ จะตามทัน เมื่อเขาออกไปถึงถนนใหญ่...

“รอผมแป๊บเดียวนะครับที่รัก” เขาเลือกเรียกหล่อนอย่างนั้น ลงทุนโน้มตัวลงจูบหล่อน หลบทันริมฝีปากที่ยื่นสวนมา ถึงจะยังไง เขาก็ทนแลกน้ำลายกับหล่อนไม่ได้แน่ๆ “แค่ห้านาที เผลอๆ ก็ไม่ถึง”

หญิงสาวเลียริมฝีปาก “ก็ได้... ฉันจะรอ”

เขาลงจากรถ วิ่งเหยาะๆ ไปยังกำแพงที่ซ่อนอยู่ในเงาสลัวของร่มไม้ใหญ่ และใช้มันบดบังตัวเองจากสายตาของคนขับรถมาส่ง ไม่อยากให้หญิงอ้วนนั่น โทร.เรียกยามเสียก่อน

เมื่ออยู่ในเงามืด บิณฑ์ก็ค่อยปีนข้ามกำแพง คิดว่าดีแล้วที่รีบมา เพราะถ้าไอลดายังอยู่กับไอ้บอดี้การ์ดตัวเบิ้มนั่น อีกหน่อยก็ต้องมีหมาเฝ้าบ้าน มีกล้องวงจรปิด และอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยอีกสารพัด อาจมียามที่มีอาวุธสำหรับเป่าขมองใครก็ได้ที่บุกรุกด้วยซ้ำ

เขาทำเสื้อขาดขณะรูดตัวลงมาด้านในกำแพง มือครูดคอนกรีตสากๆ จนได้เลือด สะดุดรากไม้อีกหน หัวแม่โป้งเท้าแทบหัก แต่ยังฝืนใจไม่ส่งเสียง ตบกระเป๋าตัวเองดูให้แน่ใจว่า กุญแจสำรองยังไม่หล่นหายไปไหน

ในเรือนใหญ่ ยังมีไฟเปิดอยู่บางดวง เขามองไม่เห็นห้องด้านหลังที่ติดชายฝั่งทะเลนั่น ไอลดาอาจยังไม่นอน...

แล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มๆ และเคร่งเครียดดังมาจากเฉลียงด้านข้าง

เขาชะงัก นิ่งงันไปครู่หนึ่ง แล้วรีบซ่อนตัวในเงาไม้ แต่แรงกัญชาที่สูบเข้าไปก่อนหน้า ทำให้ใจยังกล้า เขาย่องไปตามกำแพง ลัดเลาะไปตามพุ่มไม้ พอได้ยินเสียงนั้นอีกครั้งก็หยุดแทบหมอบ ...แต่แล้วก็ยืดตัวขึ้น ก้าวไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว อย่างอยากรู้อยากเห็น

“ไม่น่าเชื่อ ที่ไม่มีใครจำได้ว่า เคยเห็นเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน”

มีเสียงผู้ชายตอบ แต่บิณฑ์ฟังไม่ออกว่าคนผู้นั้นพูดอะไร

มันเป็นความเสี่ยงที่จะต้องคิดแผนหลบหลีกใหม่ๆ เขารู้ว่าปกติไอลดาไม่น่าจะนอนดึกขนาดนี้ แต่เพราะมีไอ้หมอนั่นเข้ามา อาจคุยกัน จีบกัน หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ๆ คือ เขาไม่รู้ว่าจะเอารถออกไปแบบที่ สองคนนั่นไม่รู้ตัวได้อย่างไร

“คิดว่าบางคนที่ท่าเรือนั่น พวกนั้นดูจะแปลกใจนะคะที่ได้เห็นฉันตัวจริงๆ” ม่ายสาวเจ้าของคฤหาสน์สุดหรูริมทะเล พูดถึงอะไรสักอย่าง น่าจะเกี่ยวกับเรือ... เรือซึ่งควรจะเป็นของเขาด้วยเช่นกัน

“ก็คุณบอกว่า ไม่เคยออกทริปทางเรือไปกับพวกเขาเลย”

บิณฑ์เบ้หน้า ตอแหลละซี มีอย่างหรือผู้หญิงหิวเงิน ยอมกระทั่งแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อ จะไม่สนใจจะลองใช้ชีวิตหรูหราบนเรือยอร์ชนั่น และตอนนี้เขาก็ยิ่งเคียดแค้น ไอ้บอดี้การ์ดสารเลวนั่น มันเอาปืนขู่ ว่าให้อยู่ห่างๆ จากที่นี่

“แล้วคุณจะบอกบริษัทประกันนั่นว่าไง” เสียงหล่อนถามอีก

แล้วบริษัทประกันเข้ามาเกี่ยวอะไรอีกเล่า หรือว่านังนั่นมันเอาเรือไปชนหินโสโครกที่ไหน

“ไม่บอกอะไรทั้งสิ้น จนกว่าเราจะได้ข่าวจากแดน และรู้ว่าหมอคนนั้นให้ข้อมูลอะไรบ้าง” เสียงทุ้มต่ำของไอ้คนระยำที่หน้าหล่อและล่ำ ยิ่งกว่าพระเอกคนไหนๆ ฟังชัดเจนขึ้น เมื่อบิณฑ์ขยับใกล้ต้นเสียงเข้าไปอีก

“ยังไม่มีข้อมูลมากพอจะปิดคดีนี้หรอกนะลดา”

คดีอะไรวะ!

“แต่ก็มีมากพอที่จะสอบสวนฉัน” แม่เลี้ยงเขาตอบขื่นๆ “มีมากพอจะสงสัยว่าฉันฆ่าสามีของตัวเอง”

คนแอบฟังยืนนิ่ง ตะลึงงัน ความตื่นเต้นแผ่ซ่านไปตามเส้นเลือด ราวได้พี้กัญชาเกรดสามดาว

บริษัทประกันชีวิตคิดว่า นางผู้หญิงนั่นฆ่าพ่อเขางั้นรึ

“ถ้าอย่างนั้น...” เจ้าบอร์ดี้การ์ดพูดอีก แต่น้ำเสียงงึมงำจนจับใจความแทบไม่ได้ “เก็บข้อสงสัยนั้นไว้...” บิณฑ์สบถเบาๆ เพราะไม่ได้ยินส่วนที่เป็นใจความสำคัญ

“แต่พวกเขามีหลักฐานอะไรล่ะ ไม่มีเลย หมอชันสูตรก็หายตัวไป แค่ความสงสัยมันไม่พอหรอกที่จะฟ้องร้อง”

“แต่ตอนนี้คุณมีแรงจูงใจแล้วนะลดา”

ว้าว!... ดีมาก คุยอีก คุยกันเยอะๆ... พูดกันเสียงดังๆ ด้วยสิวะ!

“แต่ฉันเป็นคนค้นพบความจริงนะรุต เป็นเจ้าของความจริงที่เห็นเขาตายต่อหน้าต่อตา นอกจากหมอชันสูตรแล้วก็มีฉันคนเดียวนี่แหละ ที่รู้ว่ามันไม่ใช่อาการหัวใจวายธรรมดาๆ”

บิณฑ์รู้สึกว่าขนลุกซู่กับบทสนทนาที่ได้ยิน มันไม่ใช่การหัวใจวายตามธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ การฟ้องร้องเรอะ เขาเผลอขยับใกล้อีกนิด คราวนี้พลาดเหยียบกิ่งไม้ ซวนเซจนพุ่มไม้ที่ใช้กำบังตัวขยับไหว

เหี้ยแล้วไง!

คนลักลอบเข้ามารีบขยับออกห่างพุ่มไม้นั้น ตัดสินใจพุ่งเข้าใกล้ขอบระเบียง ต้องคุกเข่าลงเพราะใจเริ่มฝ่อ ขาเริ่มสั่น ถ้าโดนจับได้ เขาต้องถูกไอ้บอดี้การ์ดมหาโหดนั่นฆ่าทิ้งแน่ๆ

เสียงของสองคนข้างในเบาลง แต่บิณฑ์คิดว่าเขาต้องตั้งใจฟังให้ได้ใจความ

“และเมื่อถึงการฟ้องร้องอะไรนั่น  ฉันก็จะถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ฆ่าสามีตัวเอง”

ให้ตายเถอะ นี่เขาได้ยินถูกหรือเปล่า ไอ้บริษัทประกันชีวิตระยำนั่น คิดว่าหล่อนฆ่าพ่อของเขา มันจริงๆ น่ะหรือ ถึงว่าเถิดที่ทำไมต้องจ้างคนคุ้มครอง ดี... ดีฉิบหายเลยว่ะ!

บิณฑ์พยายามฟังคำตอบของอีกฝ่าย แต่ความตื่นเต้นทำให้เสียงตึกๆ ของหัวใจตัวทำให้เขาได้ยินไม่ถนัด แต่ก็รู้มากพอแล้ว ตอนนี้เขารู้ว่า ไอลดาฆ่าพ่อตนจริงๆ อย่างที่สงสัยมาตลอดนั่นละ

และหล่อนก็กำลังหวาดกลัว กลัวถูกยึดสมบัติ กลัวติดตะราง... เขาคิดว่าได้ยินความกลัวเหล่านี้จากน้ำเสียงของหล่อน

หนุ่มขี้ยาเกือบตะโกนด้วยความดีใจ สิ่งที่เพิ่งได้รับรู้นี้ จะทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไป เขาจะใช้มันทำลายหล่อน  ถึงสุดท้ายหล่อนจะไม่ถูกตัดสินว่าผิด แต่ถ้าแค่มีคนเชื่อว่า หล่อนผิดจริงๆ เมื่อนั้นเขาจะเอาอะไรก็ต้องได้ ในฐานะลูกแท้ๆ ที่น่าสงสาร

บิณฑ์ยืนขึ้น เร็วเกินไปจนหัวหมุน เข่าอ่อนยวบ เซไปจนต้องควานหาที่ยึด ปลายกิ่งไม้นั่น ฟาดผัวะเอากับฝาผนัง

ไอลดาชะงักคำ หล่อนรีบเดินมามองผ่านกระจกหน้าต่างที่ยังแง้ม รีบปิดมัน แล้วรูดม่านปิดอีกชั้นหนึ่ง

คนแอบฟังถอนใจ ต้องทำอะไรสักอย่าง เขาหันรีหันขวาง ต้องทำอะไรล่ะ วิ่งหนีแล้วก็หนีไม่พ้น ถูกยิงกลางหลัง... หรือว่าจะเปิดเผยตัว แต่ก็คงไม่พ้นถูกยิงแสกหน้าอยู่ดี นางวายร้ายนั่น ต้องบอกว่าเป็นการป้องกันตัว

หรือว่า เขาแค่เดินไปเอารถ ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง... ซึ่งมันจะเป็นจริงในไม่ช้า

จากนั้นก็ขับออกไป แต่ก็อาจถูกยิงอยู่ดีละมั้ง... ที่ขมับ... น่าจะใช่นะ

ในที่สุดบิณฑ์ก็ยังนั่งเงียบอยู่ที่เดิม เอาเถอะ นิ่งๆ อยู่ตรงนี้ เผื่อได้ยินอะไรมากขึ้น อย่างนั้นหากถูกยิงตายก็ยังไม่ตายเปล่า...

ไม่สิ! ไอ้โง่

เขาด่าตัวเอง มึงต้องไปจากตรงนี้สิวะไอ้บิณฑ์

คิดดังนั้นลูกเลี้ยงของไอลดา ก็พุ่งตัวออกไปที่ถนนในบ้าน  รีบล้วงหากุญแจในกระเป๋า การวิ่งไปค้นกระเป๋าไปทำให้เสียหลัก สะดุด มือข้างหนึ่งติดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ตอนที่ถลาล้มกระแทกลงกับพื้น

แล้วก็มีอะไรบางอย่างกดลงบนกลางหลัง

รองเท้า... ใหญ่ หนักอึ้ง

แล้วก็... ปืน... ปลายกระบอกเย็นเฉียบ จ่อประทับอยู่กับท้ายทอย

“บอกแล้วว่าไม่ให้มายุ่งย่าม” มารุตใช้อีกมือยันคอผู้บุกรุกเอาไว้ ก่อนลากขึ้นมาทั้งอย่างนั้น ดันไปจนปะทะกับไม้ใหญ่ต้นใกล้ที่สุด จับหันหน้า แล้วถอยออกมาก้าวหนึ่ง ตั้งท่าเตรียมพร้อมจะยิงแสกหน้าได้จริงๆ

บิณฑ์ตัวสั่นระริก “แค่... ผมแค่มาเอารถคืน แค่นั้น... แค่นั้นเองนะ”

“รถอยู่ตรงฝั่งนี้ที่ไหน มันจอดบนสนามหญ้านี่ได้งั้นเรอะ” แววตาดุดันที่แค้จะแค่จ้องฝ่าความสลัวของไฟสนาม ก็ยังทำให้คนถูกจดจ้องขนพองสยองเกล้า พอเขาเลื่อนปลายกระบอกปืนใกล้เข้ามาอีก อีกฝ่ายก็ถึงกับยกมือไหว้อ้อนวอน

 

“ได้โปรด... อย่า... อย่ายิง” ความกลัวประเดประดังเข้ามาจนคนร้องขอชีวิตเองถึงกับหูอื้อตาลาย “ไปแล้ว... ผมจะไปแล้วละ”  เขายังไม่อยากถูกยิง ยังไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ตอนที่เขากำลังจะได้เปรียบ ตอนที่สถานการณ์กำลังจะพลิกผัน ตอนที่เขาจะได้เป็นต่อ

แต่ไอ้บอดี้การ์ดหน้าหล่อแต่ท่าทางเหี้ยมสุดๆ ไม่ยอมปล่อย “นายมาทำอะไรตรงนี้”

“ก็... แบบว่าผมได้ยินเสียงไงล่ะ...” บิณฑ์ตะกุกตะกัก “แบบว่า.. เลยมาดูให้แน่ใจว่าแม่เลี้ยงสุดสบึมของผมยังปลอดภัยดีอยู่”

มารุตลากคอคนบุกรุกมาตรงที่มีแสงสว่าง “นายน่าจะไปเที่ยวโรงพักสักรอบ ค้างที่นั่นอีกสักคืนนะบิณฑ์”

คนถูกขู่หลับตาเพื่อตั้งสติ กับข้อมูลเมื่อครู่ เขาต้องเอาตัวให้รอด เพื่อซื้อเวลาสำหรับอนาคต “ฟังนะคุณ ผมขอโทษที่เข้ามาแบบไม่บอกก่อน แต่แค่จะมาเอารถ... แค่นั้นเอง”

ตอนนี้บิณฑ์รู้สึกว่า มือที่ขย้ำคอเขา ผ่อนแรงบีบรัดลงบ้างแล้ว

“จริงๆ สาบานเลยนะ แต่ไม่ต้องก็ได้ ถ้าคุณยังไม่อนุญาต ผมมากับเพื่อน จอดรถรออยู่หน้าประตูโน่น กับผู้หญิงคนนั้นก็ได้ นะ... ไม่เอารถก็ได้ แค่ปล่อยผมไป”

มารุตระบายลมหายใจออกมา ผลักหนุ่มขี้ยาไปทางประตูรั้วหน้าบ้าน

“ปล่อยผมเถอะนะ...ได้โปรด” เขาอ้อนวอนจริงจัง “คุณจะตามไปให้เห็นก็ได้ว่า ผมขึ้นรถเพื่อนแล้วไปแล้วจริงๆ สาบานได้นะ แค่จะมาเอารถ แค่นั้นจริงๆ”

บิณฑ์โล่งใจขึ้นอีกเยอะ ที่บอดี้การ์ดจอมโหด พยักสั่งให้ยามเปิดประตู จึงรีบเดินพ้นออกมาแบบไม่เหลียวกลับหลัง

ชายหนุ่มไม่แปลกใจที่สาวเจ้าเนื้อทิ้งไปแล้ว ค่อยเดินมาที่ประตูหน้าโครงการ ขอให้ยามตรงนั้นเรียกแท็กซี่ให้ อารมณ์ดีพอจะยิ้มให้กับทุกคน...

แค่นี้ละ...แค่คืนนี้ละที่จะต้องลำบาก พรุ่งนี้ชีวิตเขาจะเปลี่ยน จะได้เป็นคุณบิณฑ์ ณ หทัย ผู้อู้ฟู่เป็นหนุ่มไฮโซสมบูรณ์แบบเหมือนเมื่อก่อน

แค่ต้องหาตัวช่วยดีๆ ให้ได้สักตัว... สักคนที่จะได้ผลประโยชน์ในเรื่องที่เขาได้ยินมา

ได้ร่วมกันใช้เรื่องนี้... ทำให้พากันร่ำรวยจริงจังกันเสียที

ไอลดาฝันว่ามารุตมานอนหลับอยู่ข้างกาย ทำให้รู้สึกตัวตื่นด้วยความเสียดาย

หล่อนเข้านอนพร้อมอาการปวดหัวอย่างหนัก หลักจากที่เขาจัดการกับบิณฑ์ไปแล้วไม่นานนัก หันไปทางโต๊ะข้างเตียง นาฬิกาบอกเวลาตีห้ายี่สิบนาที...

วันนี้หล่อนจะต้องทำอะไรบ้าง ตรวจสอบแฟ้มเอกสารทั้งหมดของวิลาศงั้นหรือ หรือว่าค้นสมุดโทรศัพท์ทั้งหมด หรือขุดคุ้ยชีวิตลับของเขา

ไอลดายันกายขึ้นจากที่อันอ่อนนุ่มและอบอุ่น เข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว ดึงกางเกงผูกสายขึ้นมาสวม แล้วคลุมด้วยเสื้อตัวยาว เดินเบาๆ ลงมายังห้องครัว

หัวใจหล่อนหนักอึ้ง เหม่ออยู่จนไม่ได้ยินเสียงเครื่องทำกาแฟเดือดปุดๆ และส่งเสียงประท้วง

นึกถึงวิลาศ ก็ต้องนึกไปถึงคนที่เขาเป็นชู้ด้วยคราวนั้น มีขาประจำแค่คนเดียว หรือมั่วไปทั่วก็ไม่รู้ หรือว่าจะเป็นใครคนหนึ่ง ที่หล่อนเคยคุยด้วยในงานระดมทุน หรือภรรยาของคนอื่น ที่สามีผู้ล่วงลับของหล่อนเคยพบปะอยู่ในวงสังคม

ไอลดาไม่คิดเลยว่า เขาจะทรยศหล่อนได้ลงคอ มันไร้เหตุผลสิ้นดี

หล่อนวางถ้วยกาแฟในตำแหน่ง แต่ก็ใจลอยเกินกว่าจะให้น้ำกาแฟข้นๆ ไหลลงจนหยุดสุดท้าย มันจึงเลอะเทอะ แบบที่ตนเองไม่คิดจะเช็ดทำความสะอาด

ในเวลานี้ ความคิดของไอลดาทั้งงงงันทั้งสับสน เมื่อวานหล่อนกับมารุตก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย จริงอยู่ที่ว่ามีคนจำนวนมาเคยเห็นวิลาศอยู่บนเรือนั่นก่อนเขาจะตาย แต่ไม่มีใครเห็นเขากับผู้หญิงคนไหน นั่น... ทำให้หล่อนต้องภาวนา เขาคงไม่ได้ใช้ห้องนอนบนเรือ เพื่อมีอะไรกับใครต่อใคร อยู่ตรงปลายจมูกเธอนี้เอง ใช่ไหม

ไม่สิ เขาต้องไปที่อื่น...

แต่อายแชโดว์สีม่วงที่มารุตพบ มันก็ฟ้องอยู่คาตา เพราะหล่อนไม่เคยใช้สีน่าเกลียดแบบนั้น

ไอลดาเดินเข้าห้องทำงาน เพื่อลองจะค้นหาเงื่อนงำอีกครั้ง ในเมื่อสงสัยว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น สิ่งที่จะมองหาทุกอย่างก็ต้องต่างไปจากเดิม

ใบเสร็จการใช้บัตรเครดิต การจองตั๋วเครื่องบิน จองทัวร์หรือแผนการเดินทางต่างๆ

แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นมารุตก้มหน้าก้มตาอยู่หลังจอคอมพิวเตอร์ ในสภาพมีชั้นในแบบเต็มตัวห่อคลุมตรงนั้นไว้เพียงชิ้นเดียว หล่อนต้องรีบเบนสายตาขึ้นมา มองที่ไรเคราเขียวครึ้มและผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่นแทน

“คุณต้องไม่ชอบเรื่องนี้แน่ๆ” เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

หญิงสาวระบายลมหายใจยืดยาว “มีอะไรอีกหรือคะ”

เขาหันมาในที่สุด สายตาเลื่อนจากเสื้อคลุม ซอกซอนเข้าไปในกางเกงของหล่อน ก่อนจะเลื่อนกลับมาหยุดอยู่ที่ถ้วยกาแฟ “แค่ถ้วยเดียวเอง...”

“ดื่มด้วยกันก็ได้ค่ะ” หล่อนตอบพร้อมย่างเท้าเปลือยเปล่าเข้าใกล้เขา “หวังว่าคุณยังดื่มกาแฟดำ ที่เหยาะน้ำตาลน้อยกว่าครึ่งช้อนชา เหมือนเดิมนะคะ”

“บางสิ่งมันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอก” เขาพึมพำพร้อมยื่นมือไปเพื่อรับแก้ว

หญิงสาวส่งถ้วยกาแฟให้ มองเอกสารและแฟ้มที่เขานำออกมาแผ่กาง “คุณไม่ได้นอนเลยเหรอคะ”

เขาดื่มกาแฟรวดเดียวครึ่งถ้วย “ผมได้งีบไปแล้วละ” เขาชูถ้วยขึ้น “ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวตอบ มองใบหน้าที่ไม่ได้โกนหนวด แล้วเลื่อนลงมายังท่อนบนเปลือยเปล่า มัดกล้ามเนื้อทั้งหมดนั่น คือสิ่งที่หล่อนหลงใหล แผนอกแน่นแกร่ง คือความอบอุ่นที่หล่อนเคยได้อิงซบ “แล้ว... อะไรที่ฉันจะต้องไม่ชอบนั่นล่ะ”

มารุตเอื้อมมือไปที่เครื่องพิมพ์ หยิบกระดาษแผ่นบนที่เพิ่งพิมพ์ออกมายื่นให้หญิงสาว แล้วกระดกกาแฟอีกอึก

ไอลดาอิงสะโพกกับมุมโต๊ะทำงาน หันความสนใจไปที่กระดาษที่ยังอุ่นๆ ในมือ หัวกระดาษบอกว่า ข้อมูลถูกส่งมาจากที่ไหน บีซีทีการ์ดดอทคอม

“บลูแคททีม... ถึงคุณมารุต โรจนา”

“ใช่... จากที่ทำงานผมเอง

เซบาสเตียน ...  การตรวจสอบประวัติ “บาตี้... คุณกำลังสืบประวัติของบาตี้?”

“ใช่...” เขายอมรับง่ายๆ “ผมไม่ชอบท่าทางที่เขาถูกเนื้อต้องตัวคุณ”

หญิงสาวกลอกตามองบน “แต่มันเป็นงานของเขา”

“ถ้าเขาแตะต้องตัวคุณแบบนั้นโดยไม่คิดอะไร เขาก็ต้องเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาเป็นนักบำบัด เป็นนักกายภาพบำบัด เก่งเรื่องชีวจิตอีกต่างหาก” หล่อนพลิกกระดาษและตรวจอ่านข้อความ สถานที่เกิด ที่อยู่ที่ทราบล่าสุด ประวัติการศึกษา ข้อมูลทางการเงิน และ...

“ตายจริง!” หล่อนรู้สึกวูบๆ คล้ายมีอะไรกระทุ้งเบาๆ ที่ช่องท้อง “เขามีประวัติอาชญากร...”

มารุตเอนตัวพิงเก้าอี้ พยักหน้าแล้วบอกว่า “ใช่เลย... เคยถูกจับที่ฮ่องกง ถูกตั้งข้อหามีโคเคน... นั่น ไม่ใช่ชาเขียวหรือบีทรูท หรือสมุนไพรอื่นใด” เขาเสริมด้วยสายตามีเลศนัย

หล่อนเลิกมองหน้าเขา หันกลับมาสนใจย่อหน้าต่อไป

“...เก้าปีที่แล้ว”

“ถูกต้อง” เขาตอบเสียงห้วน “และบอกตามตรง ผมไม่ได้สงสัยเรื่องนั้น เพราะนั่นคือตอนที่เขายังคึกคะนอง อ่อนต่อโลก และโง่พอจะไปข้องแวะกับไอ้พวกที่ไม่น่าคบหาด้วย” เขาเอื้อมมือไปที่เครื่องพิมพ์อีกครั้ง ยื่นกระดาษอีกแผ่นมาให้หญิงสาว “ที่ผมสนใจจริงๆ ก็คือเขาเคยแต่งงาน หรือที่จริงกว่านั้นก็คือ เขาเคยหย่า”

“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาแต่งงาน” และหญิงสาวก็ไม่ได้สนใจในประเด็นนี้เท่าไร เพราะเซบาสเตียน ไม่ได้อยู่บนเรือกับสามีหล่อนแน่ๆ หมอนวดประจำตัวหล่อนไม่ใช่คนสุดท้ายที่เห็นวิลาศ แต่เป็นหล่อนต่างหาก

ไอลดาวางกระดาษทั้งสองแผ่นลงตรงหน้าเขา “คุณทำให้ฉันเสียเวลานะคะ”

“เขาเคยแต่งงาน... กับแม่ม่าย ที่รวยมาก”

หญิงสาวขมวดคิ้วใส่เขา คงไม่ได้พูดเป็นนัยๆ ใช่ไหมล่ะนั่น “อธิบายง่ายๆ ดีกว่าค่ะรุต ฉันตามคุณไม่ค่อยทัน”

มารุตขยับมานั่งในท่าเป็นการเป็นงานอีกครั้ง จ้องหน้าหล่อนเขม็ง “คุณเคยบอกผมใช่ไหมว่า คุณกับคุณวิลาศเป็นหนึ่งในลูกค้าที่ดีที่สุดของเขา”

“ใช่ ที่จริงแล้วคุณวิลาศมีนัดกับเขาในวันที่...” เสียงหล่อนแผ่วลง หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอีกครั้ง แล้วสบถออกมาเบาๆ

“บาตี้เคยทำงานให้กับสายส่งยาเสพติดตอนที่เขาอายุสิบเก้า แต่ก็เป็นพวกค้ายาระดับล่าง ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรผิดสังเกตมากนัก แต่ข้อมูลของเมียเก่าที่ผมตรวจสอบดู มันทำให้เจออะไรเพิ่มอีกด้วย” เพราะมันยังไม่ถูกพิมพ์ออกมา เขาจึงพยักให้หล่อนมาดูด้วยกันผ่านหน้าจอ

ไอลดาอ่านข้อความในอีเมล์และรายชื่อผู้ส่ง “จีรนันท์ อัญชนา คือใคร”

“เจสซี่น่ะ เป็นนักสืบทางอิเลคทรอนิกส์ฝีมือเยี่ยม เคยเป็นผู้ว่าจ้างบลูแคทมาก่อน แต่ตอนนี้มาทำงานร่วมกับพวกเราแล้ว”

หญิงสาวโน้มตัวเข้าหาหน้าจอ “เธอต้องพอใจหรือมีความสุขกับบลูแคทมากสินะ  ถึงได้เข้าร่วมงานกับพวกคุณ”

“รักกับบอดี้การ์ดที่ดูแลเธอน่ะ” เขาชี้กลับไปที่จอคอมพิวเตอร์ “อ่านสิลดา”

หล่อนอ่านออกเสียง “อารีน มิเชล หยาง เป็นแม่ม่ายเศรษฐินี ต่อมาแต่งงานกับเซบาสเตียน ทั้งคู่แต่งงานภายในเวลาไม่ถึงปีหลังจากที่สามีหล่อนตายด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์... เขากับแม่ม่ายมิเชล หย่ากันในอีกสามปีให้หลัง ศาลตัดสินให้เขาได้รับส่วนแบ่งก้อนใหญ่” ไอลดาละสายตามามองที่มารุต “เอาละ... บาตี้แต่งกับแม่ม่ายที่รวยมหาศาล แล้วก็หย่า แล้วคุณจะโยงเรื่องนี้กับการตายของคุณวิลาศว่ายังไงล่ะ”

“เขามีเงินมากพอ ฝากธนาคารไว้ที่อเมริกา มันช่วยเบิกทางให้สามารถไปไหนๆ ก็ได้ เข้าสู่วงสังคมสูงแค่ไหนก็ได้ เขามีหุ้นส่วนกับสปาทั่วโลก และนั่นคือโอกาสที่จะได้พบกับแม่ม่ายสาวๆ ที่รวยล้นฟ้าได้เรื่อยๆ”

“แต่ฉันไม่ได้เป็นม่าย ตอนที่เจอกับเขา ฉัน...” คนพูดชะงักเมื่อเห็นสายตาของคนฟัง “หรือ... ตายละ หรือคุณกำลังจะบอกว่า บาตี้ฆ่าคุณวิลาศเพื่อที่ฉันจะได้เป็นอิสระ แล้วก็พร้อมที่จะเป็นเหยื่อสูบเงินทองจากฉันงั้นหรือ”

มารุตหยิบกระดาษอีกแผ่น “ก็อย่างที่คุณเคยพูดมาหลายครั้งนั่นแหละ ที่ว่าเขาเป็นนักบำบัด เป็นพวกธรรมชาติบำบัด หรือชีวจิตอะไรนั่น เขารู้เรื่องกล้ามเนื้อและสมุนไพรเป็นอย่างดี คุณว่าเขาเป็นถึงดอกเตอร์ด้วยซ้ำ”

ไอลดารู้สึกว่ารสกาแฟในปากขมขึ้นมาทันที ขณะมารุตหยิบกระดาษอีกแผ่น

“นี่คือรายชื่อของวิธีการบำบัดตามธรรมชาติ ทั้งการนวดและใช้สมุนไพร และวิธีการรับประทาน ที่จะทำให้ในที่สุดเส้นเลือดเลี้ยงหัวใจจะอุดตันได้ในวันหนึ่ง ชื่อนี่คือบรรดาสิ่งของที่เขาใช้รักษาอาการต่างๆ ตั้งแต่โรคไขข้ออักเสบจนถึง...” เขาหันกลับมามองหล่อน “อาการไร้สมรรถภาพ”

หญิงสาวเพ่งมองรายชื่อพืชและสมุนไพร ความงงงันถั่งท้นเข้ามาในหัว “หรือคุณคิดว่าคุณวิลาศาอาจกินอะไร ที่กระตุ้นหรือสะสมตกค้าง จนเกิดภาวะหัวใจวายงั้นหรือคะ”

“มันก็เป็นไปได้เหมือนกัน”

“แต่ฉันว่า มันออกจะโหดเหี้ยมเกินไปหน่อย” หล่อนถอยไปทรุดตัวลงกับโซฟาหนังและอ่านเอกสารซ้ำ “บาตี้ไม่เคยพูดหรือแสดงออกอะไร ที่ดูไม่เหมาะหรือไม่สมควรเลยสักครั้ง...”

“เขารอจังหวะเหมาะๆ อยู่น่ะซี รอให้คุณผ่านช่วงโศกเศร้านี่ไปก่อน แต่เขาต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ เชื่อผมเถอะ ผมรู้ได้จากสายตาที่เขามองคุณนั่นละ”

“แต่มีแม่ม่ายอีกมากมาย รวยๆ ทั้งนั้นนะคะ ที่ไปที่ฮิลตันแกรนด์ ที่ไปใช้บริการที่สปานั่น ถ้าเขาสนใจจะแต่งงานเพื่อฮุบสมบัติ” ไอลดาเหลือบมองรายชื่อพืชสมุนไพรเหล่านั้นอีกครั้ง “เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าใครสักคน เพื่อให้เมียใครคนนั้นกลายเป็นม่าย”

“แต่มีสักกี่คนที่มีเงินเป็นพันล้านล่ะลดา มีกี่คนที่สวยสง่าและดูดีอย่างคุณ แล้วจะมีคนอื่นอีกหรือไง ที่รู้ว่าคุณอยู่ห้องไหนเมื่อวานนี้”

หล่อนพยักหน้า คิดตามที่เขาสันนิษฐาน “เขาต้องลอบวางยาคุณวิลาศ ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง ที่จริงคุณวิลาศไม่เชื่อเรื่องวิธีทางยาหรือธรรมชาติบำบัดอะไรทั้งสิ้น คือเขาไม่กินแม้กระทั่งวิตามินหรืออะไรก็ตามที่โฆษณาว่าดีนักหนา เขาภูมิใจมากกับเรื่องนี้”

“ลดา หากเขาไร้สมรรถภาพจริงๆ คุณก็ไม่รู้หรอกว่า เขาทำอย่างไรเพื่อแก้ปัญหา จริงไหมล่ะ”

ไร้สมรรถภาพจริงเรอะ กับตัวหล่อนก็น่าจะเป็นงั้น... แต่... แล้วทำไมเขาถึงต้องมีถุงยางอนามัยด้วย

“แล้วทำไมถึงไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับสารพิษหรือสารตกค้างของสมุนไพรพวกนี้ในรายงานผลการชันสูตรล่ะ” หล่อนลุกไปที่ตู้เอกสาร หยิบแฟ้มที่พูดถึงออกมา

ขณะมารุตอ่านสำเนาผลการชันสูตร หล่อนก็อ่านข้อมูลของเซบาสเตียนกับสมุนไพรต่างๆ ซ้ำ รวมทั้งอีเมล์จากจีรนันท์ อัญชนา คนนั้นด้วย

“นี่มันแค่สำเนา...” มารุตเอ่ยขึ้นขณะพลิกหน้ารายงานไปเรื่อยๆ “อาจมีการแก้ไขข้อความก็ได้ แดนอาจได้รู้อะไรมากขึ้น ถ้าหาหมอลูกครึ่งเกาหลีคนนั้นพบ ...และระหว่างนี้ ผมคงต้องไปคุยกับบาตี้ของคุณสักหน่อย”

“ฉันไปด้วยได้ไหมคะ”

มารุตสั่นศีรษะ “ผมน่าจะได้อะไรจากเขามากกว่า ถ้าคุณไม่ได้ไปด้วย คุณควรอยู่ที่นี่ มันปลอดภัยกว่าที่อื่นๆ”

“มัวแต่รอๆ แล้วก็รอ ฉันคงเป็นบ้าไปก่อน รุตคะ อย่างน้อยฉันก็อยากเจอกับลี่ แค่ไปด้วย แล้วคุณทิ้งฉันไว้กับลี่ที่ร้านกาแฟที่ล็อบบี้ก็ได้”

“อย่างนั้นก็ต้องไม่เล่าอะไรให้เพื่อนคุณฟัง” เขาเตือน “ผมรู้สึกว่าเธอพูดเยอะเกินไป”

“ได้เลยค่ะ อย่างนั้นฉันจะลองดูว่าจะนัดลี่ไปที่นั่น ตอนคุณไปคุยกับบาตี้ได้ไหม”  หล่อนตอบ สีหน้าเบิกบานขึ้นอีกตอนถามเขาว่า “วันนี้เรื่องที่คุณข้องใจมีแค่นี้ใช่ไหมคะ”

เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “ไม่ใช่... ไม่ใช่แค่นี้หรอก”

ถ้อยคำของเขาทำให้หล่อนอยากจะกรีดร้อง มันจะยุ่งยากซับซ้อนอะไรกันนักหนา “งั้นมีอะไรอีกล่ะคะ”

สายตาเขาเลื่อนลงมายังเสื้อคลุมของหล่อนอึดใจใหญ่ เลื่อนผ่านทรวงอกขึ้นไปหยุดบนใบหน้าหล่อน

“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง...”

***************************

 

Create Date : 20 มิถุนายน 2559 Last Update : 20 มิถุนายน 2559 19:42:29 น. Counter : 613 Pageviews.		1 comments
Share Tweet