• starter
• เรื่องเล็ก
• ระหว่างทาง
• somebody
• insprie
• coffee or tea
• ห้องรับแขก
• this is a book
• What When Where Why
• a day in a life
• project paris
• ชั้น5

ฟ้ากับเหว ภาค2 วันนี้วันพุธ "แอนนาไม่ได้ฆ่าลูกของเธอ ที่จริงแอนนาเหมือนชั้น ตรงที่เธอมีนิมิตมองเห็นอนาคต"แอลิสันรำพึง .................. เมื่อวานเล่าซีรี่ส์เรื่องโปรด จากช่อง 23 ทรูวิชั่นส์ "Medium"ไม่รู้ใครเคยดูมั่งเอ่ย อยากรู้ล่ะก็ เข้าไปอ่านตอนแรกละกันนะ เพราะวันนี้จะเล่าตอน2 ซึ่งเป็นตอนจบ ไม่รู้ความจำเกี่ยวกับเรื่องนี้จะหายหกตกหล่นไปสักกี่มากน้อยอ่ะนะ เมื่อแอลิสันเห็นวิดีโอเทปที่บันทึกภาพการรักษาของแอนนาที่โรงพยาบาล เธออยากรู้ว่าทำไมแอนนาถึงเป็นบ้า เพื่อที่อาจเชื่อมโยงมาถึงคำตอบที่ว่า แอนนาเกี่ยวกับเธออย่างไร แอลิสันไปหาน้องสาวของแอนนาที่บ้าน "ขอโทษนะคะ ฉันชื่อแอลิสันดูบัวส์ทำหน้าอยู่สำนักอัยการของรัฐ ฉันอยากถามข้อมูลเกี่ยวกับแอนนาพี่สาวของคุณน่ะคะ" "ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็ยินดีค่ะ"น้องสาวแอนนาตอบ "สามีพี่สาวคุณเป็นยังไงบ้างค่ะ หลังเลิกกับพี่สาวคุณ" "เขาตายแล้วค่ะ ตายหลังจากแอนนาไม่กี่ปี ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร" "เกิดอะไรขึ้นค่ะ"แอลิสันถาม "จิมเป็นครูโรงเรียนประถมค่ะ วันหนึ่งมีพ่อของนักเรียนบุกเอาปืนไปยิงเขาที่ห้องพักครู เพราะลูกสาวโดนจิมทำมิดีมิร้ายมาตั้งนานแล้ว" คำตอบของน้องสาวแอนนาช่วยยืนยันในสิ่งที่แอลิสันคิด แอนนามีญาณพิเศษล่วงรู้อนาคตได้เหมือนเธอ!!! และถ้าตุ๊กตาอยู่ในอ้อมกอดของแอนนา ตอนที่เธอกระโดดจากสะพาน ลูกของเธอก็ยังอยู่ ไม่ได้ตายเหมือนที่ใครๆ รู้กัน แล้วลูกเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ??? "แอลิสัน ดูบัวส์"นึกไม่ออกว่าจะไปตามหาลูกของแอนนาที่ไหน และแม้จะรู้ว่าทำไมเธอถึงฝันถึงแอนนา แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าแอนนาต้องการบอกอะไรเธอ แอนนาต้องการบอกอะไรเธอ และเพื่ออะไรกัน ที่ห้องทำงานเช้าวันถัดไป "ผมรู้แล้วนะว่าตัวเลขที่คุณเขียนไว้ตอนเราไปสอบปากคำผู้ต้องหาที่ร.พ.คืออะไร" เพื่อนร่วมงานของแอลิสันบอก "มันคือเลขบัญชีธนาคารของหมอเดวิด หมอของทอม ปีเตอร์สัน (เด็กหนุ่มซึ่งเป็นผู้ต้องหาฆ่าพ่อแม่ตัวเอง) มีเงิน 2 แสนเหรียญถูกโอนเข้าบัญชีของหมอเดวิดเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน โอนมาจากบัญชีของทอม ปีเตอร์สัน" "งั้นทอมก็เป็นคนว่าจ้างหมอเดวิดให้รับรองว่าเขาเป็นโรคจิตเภทเพื่อที่จะหลุดจากคดีนี้น่ะซิ" "ใช่ หมอเดวิดสอนทอมด้วยว่าควรแสดงอาการอย่างไรถึงจะดูเป็นคน 2 บุค คลิก โชคดีที่เรารู้เรื่องแผนของเขา คดีนี้จึงปิดลงได้" "แล้วโซเฟีย(ทนายจำเลย)ว่ายังไงบ้างล่ะ"แอลิสันถาม "เธอก็ไม่ต้องทำคดีนี้อีกแล้ว ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาไปรักษาตัวเองสักที"เพื่อนร่วมงานของแอลิสันตอบ เช้าวันถัดมา ขณะที่แอลิสันกำลังปิดประตูรถ เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งใกล้ๆ กัน แอลิสันเดินไปตามเสียงเรียกนั้น ก็เห็น "โซเฟีย"นั่งอยู่ในรถเปิดประทุนของเธอหน้าซีดเซียวเหมือนกำลังจะเป็นลม "ให้ฉันเรียกคนมาช่วยดีไม๊ค่ะ"แอลิสันถาม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ต้องการให้คุณนั่งเป็นเพื่อนฉันก็พอ อีกสักพักคงดีขึ้น" "แอลิสันเดินอ้อมไปนั่งข้างๆ โซเฟีย" "คุณไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ" "โรคฉันไม่ติดต่อหรอกค่ะ เป็นกรรมพันธุ์ ฉันก็จำชื่อไม่ได้สักทีว่าเป็นโรคอะไร"โซเฟียตอบ และพูดชื่อโรคเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียด...(จำไม่ได้อ่ะ) แอลิสันอึ้งเมื่อได้ยินชื่อของโรคนี้ และว่า "ใช่โรคเกี่ยวกับตับรึเปล่าค่ะ" "ใช่ค่ะ รักษาได้ทางเดียวโดยการปลูกถ่ายอวัยวะ" "งั้นคนในครอบครัวคุณก็ช่วยได้ซิค่ะ"แอลิสันว่า "ฉันเป็นลูกบุญธรรมค่ะ"โซเฟียบอกเสียงเนือยๆ "ขอโทษนะคะ อาจจะเป็นคำถามที่ดูแปลกสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณเกิดปี อะไรค่ะ" "1958ค่ะ" เรื่องก็จบลงด้วยประการฉะนี้ ตะแล่น ตะแล่น ตะแล๊นนน เข้าใจกันไม่เอ่ย ถ้ายังงง ว่าแต่ไม่เข้าใจจริงอ่ะ เล่าต่อก็ได้ โซฟีก็คือลูกสาวที่หายไปของแอนนานั่นเอง แอลิสันเล่าเรื่องทั้งหมดให้โซฟีฟัง และพาไปหาน้าของเธอ ซึ่งก็คือน้องสาวของแอนนานั่นเอง น้าสาวเธอยินดีบริจาคเนื้อเยื่อเพื่อปลูกถ่ายสำหรับรักษาโรคตับของโซฟี โรคตับชนิดพิเศษชื่อยาวเหยียด ที่ติดต่อกันทางพันธุกรรม โรคเดียวกับแม่ของเธอ-แอนนา แอลิสันรู้แล้ว่า "แอนนา"ต้องการบอกอะไรเธอ แอนนาต้องการให้แอลิสันไปช่วยลูกของเธอ ลูกที่เธอรักที่สุด ลูกที่ทำให้เธอต้องยอมรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล "บ้า" เพราะไม่มีใครในเวลานั้นเชื่อว่าเธอมองเห็นอนาคต ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ ไม่มีข้อแม้ ไม่มีข้อจำกัด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน ความรักนั้นก็ยังคงอยู่ ภารกิจในนักเล่าเรื่องของข้าพเจ้าก็จบลงด้วยประการฉะนี้ ตะแล่นตะแล่น ตะ แล้นน ขอโม้ต่ออีกนิดว่าด้วยเรื่องเช้าวันพุธ วันนี้ตื่นช้าออกบ้านสายอีกนิดตามความตั้งใจอีกครั้ง วันนี้มหัศจรรย์กว่าวันอังคารอีกนะจะบอกให้ เพราะใช้เวลาเดินทางจากบ้านมาออฟฟิศแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ ไม่มีพี่ซันแห่ง the radio เปิดเพลงให้ฟัง เพราะพี่ท่านเปื่อย เอ๊ยป่วย คุณพี่หมึก บิ๊กบราเธอร์แห่งเดอะเรดิโอจึงมาประจำการแทน ข้าพเจ้ามีเสียงเพลงของพี่หมึกเป็นเพื่อนแว๊บเดียวเอง ก็วันนี้รถไม่ติดเล้ยย อ่ะดิ วันพุธจึงเป็นวัน "ฟ้า"ใสอีกวัน ไม่ใช่ "เหวนรก"เหมือนวันจันทร์ชะเอิงเอย   Create Date : 07 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 7 พฤศจิกายน 2550 23:31:15 น. Counter : 447 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ฟ้ากับเหว...ภาค1 วันนี้วันอังคาร วันนี้วันอังคาร เอาใหม่ๆ ไม่หลงกลเหมือนเมื่อวานแน่ๆ เรื่องไรจะตื่นเช้าออกเช้า เมื่อคืนปิดหน้าดึกซะขนาดน้าน ขืนออกหกโมงก็แทบไม่ได้นอนกันพอดีดิ กว่าจะถึงบ้าน กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะดูซีรีส์โปรดจบ (เมื่อคืนเรื่อง Medium) ก็ปาเข้าไปจะตีหนึ่งแล้นนน เช้านี้เลยตื่นเจ็ดโมงครึ่ง ออกจากบ้านแปดโมงสิบห้า ทายดิว่าออฟฟิศกี่โมง ตะแลน ตะแลน ตะแล๊นนนน ยังไม่เก้าโมงเล้ยยยย พระเจ้าช่วยกล้วยทอดมากกกก ต่างจากเมื่อวานราวฟ้ากับเหว ใช้บริการ เฮีย"ซัน"the radio เหมียนเดิม ...Build to last...เมเรย์...เพราะจัง... แต่วันนี้ฟังได้แว๊บเดียว ถึงซะและ อิอิ พูดถึง"ซีรี่ส์" ก็นึกถึง the starter wife เมื่อวันอาทิตย์ออกไปไถลเถลือกทั้งวันเลยกลับมาดูไม่ทันเลยอ่ะ....เสียดายจัง... แต่ "Medium"ที่ถ่างตาดูเมื่อคืน ก็จี๊ดๆ ใจจริงๆ เป็นเรื่องของ "แม่" ที่มีญาณพิเศษ มองเห็นอนาคต เห็นว่า พ่อ (ปั๋วเธอเอง) จะทำมิดีมิร้ายกะ"ลูกในไส้"จึงกีดกันไม่ให้พ่อเข้าใกล้ลูก พาลูกหนีไปโน่นนี่ พูดให้ใครฟังก็ไม่มีใครเชื่อ ต่างคิดว่าเธอบ้า ที่สุดโดนจับส่งรพ.บ้า สิทธิในการเลี้ยงลูกตกเป็นของพ่อ (ปั๋วที่เธอกลัวนักหนา) "เธอคนนั้น-แอนนา" ตัดสินใจหนีออกจากรพ. เพื่อขโมยลูกจากพ่อ ระหว่างหนี ปั๋ว(พ่อเด็ก) และน้องสาวของเธอไล่ตามมาทัน ทันที่"สะพาน" แอนนา-ตัดสินใจกระโดดลงสะพาน โดยไม่มีใครคาดฝัน "สักวันเรื่องนี้จะกระจ่าง จะมีคนเข้าใจในสิ่งที่ชั้นทำ"เธอตะโกนก้องขณะโดด เธอรอด แต่ลูกตาย... แอนนาโดนจับส่งรพ.บ้า และตายหลังจากนั้นอีกไม่กี่ปีต่อมาด้วยโรค"ตับ" ใครๆ ต่างคิดว่าเธอบ้า ประณามเธอที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง 50 ปีผ่านไป ปี 2005 "แอลิสัน ดูบัวส์"ตัวเอกของเรื่อง "ฝัน" แอลิสันมีความสามารถพิเศษ ความ"ฝัน"ของเธอบอกอนาคต บอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ในเรื่องเธอใช้ความ"ฝัน"คลี่คลายคดีต่างๆ "แอลิสัน"ฝันว่าไปรพ.บ้า เพื่อสืบคดีอะไรสักอย่าง นั่งรอหมอนานมาก หมอไปมาสักที ถามพยาบาล พยาบาลไม่สนใจ รอนานเป็นชั่วโมงจึงตัดสินใจกลับ และบอกว่าจะมาหาใหม่พรุ่งนี้ พยาบาลไม่ยอมให้กลับ บอกให้นั่งรอ เธอเดินไปที่ประตู ประตูล็อกออกไปไม่ได้ สักพักบุรุษพยาบาล กรูเข้ามาจับตัวเธอ เรียกชื่อเธอว่า....."แอนนา...." "ไม่ใช่ ฉันชื่อ แอลิสัน ดูบัวส์ ไม่มี แอนนา"แต่ไม่มีใครสนใจ "แอลิสัน"ตกใจตื่น งงกับความฝัน แต่ไม่เข้าใจว่าคืออะไร รุ่งเช้าแอลิสันไปทำงานตามปกติ คดีใหม่ที่เข้ามาเกี่ยวกับ"ผู้ต้องหา"ต้องคดีฆ่าพ่อแม่ตัวเอง ทนายฝ่ายจำเลยสู้คดี โดยนำคำวินิจฉัยของ"หมอ"มาอ้างอิงว่า "ผู้ต้องหา"เป็นโรคจิตเภท มีสองบุคคลิก "แอลิสัน"ต้องไปสังเกตุการณ์ผู้ต้องหา เพื่อดูว่า"บ้า"จริงไหม ระหว่างนั่งสังเกตุการณ์ เธอรู้สึกว่า "เขา"บ้าจริงๆ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมตัเวองถึงจดตัวเลขยุกยิกลงสมุดบันทึก 459875879.... เธอไม่รู้ว่าตัวเลขเหล่านี้มีความหมายอะไร เกี่ยวกับผู้ต้องหาอย่างไร ระหว่างเดินออกจากห้องสอบสวน ที่รพ.บ้า "แอลิสัน"เหลือบไปเห็นรูปคนๆ นึง "คุณหมอฟิลิปส์ครับ ผู้ก่อตั้ง และบุกเบิกวิธีการรักษาโรคจิตเภทยุคแรกๆ "นักศึกษาหนุ่ม ซึ่งกำลังทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับรพ.แห่งนี้ บอกอลิสันเมื่อเห็นเธอหยุดยืนจ้องรูปนั้น "ถ้าคุณสนใจ ผมมีเอกสาร มีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้เยอะเลย"เขาบอกและเดินนำเธอไปยังห้องเก็บเอกสารที่อยู่ฝั่งตึกเก่า "มีข้อมูลคนไข้ชื่อแอนนาบ้างไม๊"เธอถาม "นามสกุลอะไรครับ หรือเข้ามารักษาช่วงปีไหนก็ได้" "รู้แค่ชื่อแอนนา น่าจะสักปี1958" เขาค้นข้อมูลในแล็ปท็อป "นี่ไง แอนนา เจมส์ เข้ามารักษาปี 1958-1960" "ฉันชื่อแอลิสัน ดูบัวส์ มีลูก 3 คน"แอนนาบอกหมอ "ตอนนี้ปีอะไรแอนนา"หมอถาม "ปี 2005" "คุณพูดอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว ถ้าคุณยังไม่ยอมตื่นจากความฝัน คุณก็จะไม่มีวันออกมาจากมันได้"หมอบอก และหยิบหนังสือพิมพ์ให้เธอดู เป็นหนังสือพิมพ์ฉบับวันที่ "8ก.ค.1958" "แอนนา"ตายในปี 1960 ด้วยโรคตับ หลังจากรักษาตัวในรพ.อยู่ 2 ปี แอลิสันยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่า แอนนาเกี่ยวอะไรกับเธอ ทำไมแอนนาถึงบอกกับใครต่อใครในสมัยที่เธอยังมีชีวิตอยู่ว่า คือ"แอลิสัน ดู บัวส์" ทำไม... "แอนนา"ยืนอยู่บนขอบสะพาน ในมืออุ้มลูก หันมาบอกสามี และน้องสาวก่อนกระโดดลงสะพานว่า "สักวันหนึ่งจะเข้าใจในสิ่งที่เธอทำ" "แอลิสัน"ฝันอีกแล้ว ภาพทารกในอ้อมกอดแอนนาที่เธอเห็นในความฝัน ...คือ... "ตุ๊กตา" ไม่ใช่เด็กทารก!!! "แอนนาไม่ได้ฆ่าลูกของเธอ ฉันรู้แล้วที่จริงแอนนามีญาณพิเศษเหมือนชั้น เธอเห็นอนาคต"แอลิสันรำพึง เหนื่อยชะมัด เขียนเล่านี่เหนื่อยเหมือนกันแฮะ... อยากรู้ตอนต่อไป ขอต่อภาค 2 วันพรุ่งนี้ละกันเด้ออออ อันนี้คือ สนามกีฬาที่อยู่ข้างๆ ออฟฟิศข้าพเจ้าเอง มีชื่อว่า"สนามกีฬาประชานิเวศน์" ทำงานมากี่ปีแล้วไม่บอก แต่ตั้งใจว่าจะลงไปวิ่งๆๆๆๆ ฟิตร่างกายมาร่วมๆ 3 ปีแล้ว นี่ก็จวนจะสิ้นปียังไม่ได้เริ่ม ติดอยู่เรื่องเดียวเองอ่ะ กะว่าจะซื้อรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ แล้วจะเริ่มๆ ซะที โห่หิ้ววว ยกเหตุผลนี้มาอ้างทีไรโดนโห่ทุกที ไม่รู้เป็นไง   Create Date : 06 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 7 พฤศจิกายน 2550 22:42:52 น. Counter : 1469 Pageviews.   3 comment Share Tweet

2ชั่วโมง 47 นาที..วันนี้วันจันทร์ 9.19 น. วันนี้หาที่จอดรถไม่ยากเท่าไร แถมไม่ไกลซะด้วย ใครสักคนบนฟ้าคงชดเชยให้ละมัง ก็วันนี้รถติดโคตร... เฮ้อก่อนออกจากบ้านก็สังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าเสร็จแน่ วันจันทร์เปิดเทอมแล้วอย่างนี้ เอาแบบชัวร์ๆ ล้อต้องหมุนไม่เกิน 6 โมงห้านาที ไม่งั้นเสร็จๆๆๆ แล้วก็เสร็จจริงๆ เบ็ดเสร็จ 2 ชั่วโมง 47 นาที จากบ้านมาออฟฟิศ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งที่หนักที่สุด เกือบ 4 ชั่วโมงเคยมาแล้ว เพียงแต่เล่นติดกันตั้งกะในซอยบ้านโน่นเลย ไม่ใช่เลี้ยวแว๊บปีนขึ้นตีนสะพานพระราม 7 แล้วค่อยติดเหมือนเคย วันนี้ไม่หงุดหงิดเหมือนทุกที คงเพราะคุณป้า "ซันนี่"(นิสสัน) คันหลังที่ตามเราต้อยๆ มาตั้งกะในซอย เงยหน้าดูกระจกหลังทีไร เห็นแกยิ้มอารมณ์ดีทุกที ท่าทางจะร้องเพลงไปด้วยในรถ ขอบคุณนะค๊า...คุณป้าซันนี่ นี่ละมังที่เขาว่ากันว่า ...เราต่างเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน...?? จริงมะ...โรบิ้นน ติ๊กกกก ตื้ดดด... เคารพธงชาติแล้วโว้ยยย ยังกระดึ๊บๆ ในซอยอยู่เล้ยย เฮ้อ แล้วจะบ่นไปทำไมกัน ว่าแล้วก็เปลี่ยนวิทยุในรถจากช่องเล่าข่าว ไป 99.5 ดีกว่า นี่ล่ะผู้ช่วยชีวิตตัวจริงของเรา โดยเฉพาะช่วงพี่ซันน "มาโนช พุฒตาล" ไม่ได้รู้จักมักจี่เป็นการส่วนตัว แต่ชอบ และตามรายการของคุณพี่แกมาตั้งกะยังเรียนมัธยมโน่นเลย บันเทิงคดีทางทีวี ถ้าจำไม่ผิดก็ช่อง 5 ช่วงก่อนเที่ยงหรือบ่ายโมง วันเสาร์นั่นล่ะ รายการมีแค่ครึ่งชม. ตามทั้งบันเทิงคดีหน้าจอทีวี และนิตยสารบันเทิงคดี ได้ความรู้เยอะเชียวทั้งเรื่องเพลง และศิลปินโปรด เออเนอะ เอ๊ะแล้วทำไม ตอนปู้นนน ก่อนเรียนจบ ทำไมเราถึงไม่ได้ตามไปสัมภาษณ์พี่ซันอ่ะ อืม อ่อจำได้ล่ะ ก็สารนิพนธ์ที่ทำ เป็นเรื่องคนเขียนบทสารคดีนี่เนอะ... 555 แม้พี่ท่านจะทำนิตยสาร "บันเทิงคดี" อ้าว...แล้วไมได้ไปสัมภาณ์ ป๋าทิวา สาระจูฑะ แห่ง"สีสัน"อ่ะ ชักงง อ่อ รึว่าสัมภาษณ์มาลงหนังสือพิมพ์ทำมือในมหาลัย.... เลอะเลือนจริงๆ ตู ...เมื่อเวลาผ่านไป ...เมื่อฉันและเธอ ไม่ได้เป็นเหมือนที่เคยเป็น ...เมื่อเราโตขึ้น ....ความทรงจำ และร่องรอยของเมื่อวานจะติดตัวเราไปถึงวันไหนกันนะ.... ........ ในฮอนด้า สีบรอนซ์ทอง เลขทะเบียน "วันเดือนปีเกิด"..... แปร๊นนนนน!!! เฮ้ย ตกใจหมด...นึกว่าเสียงช้าง อิอิ รถชน รึมีคนน้อตหลุดกันฟะ... ช่างเหอะ ... "when a blind man cry.......-ดีฟ เพอเพิ่ล" พี่ซันเปิดเพลงนี้ให้ฟัง เพลงนี้ด้วย "Me Love" ของฌอน คิงสตัน" จำได้เพราะบังเอิญชอบ 555 จริงๆ ปกตินั่งฟังเพลงในรถ ก็ไม่ค่อยได้สนใจชื่อ เพลง เนื้อเพลงเท่าไร ...อาศัยแค่ทำนอง ไว้เป็นเพื่อน ส่วนหัวใจก็วิ่งไปโน่นนี่นั่น คิดถึงเรื่องเมื่อวาน เมื่อคืน เมื่อก่อนโน้น คนนี้ คนโน้น คนนั้นน เรื่อยเปื่อย... ตอนได้ข่าวว่าพี่ซันกลับมาจัดรายการวิทยุก็กระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ค่อยได้ฟังเท่าไร ก็เวลาที่พี่ท่านจัด ไม่ค่อยจะตรงกับเวลาที่ข้าพเจ้าจะนั่งในรถอ่ะดิ 8โมงน่ะถึงออฟฟิศตั้งนานแล้นน เลยได้ฟังพี่ท่าน...บุตรนายเฉลียว นางอัมพร(ใช่ป่าวหว่า)...ไม่กี่ครั้ง (พี่ซันชอบแนะนำตัวแบบนี้ เท่อ่ะ) เพิ่งมาเดือนหลังๆ นี่ล่ะ ช่วงปิดเทอมด้วย สบช่องออกสายหน่อย เลยได้ฟังบ่อยหน่อย ชักติดใจ 55 ได้นอนอิ่มขึ้นมาอีกหน่อย แถมได้ฟังรายการโปรด... เนอะ ความสุข นี่จะว่าไปหาไม่ยาก...เนอะ แต่ความสุขก็มักจะอยู่กับเราไม่นานน จริงดิ เช้าวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ จากบ้านมาออฟฟิศ 2 ชั่วโมง 47 นาที นรกชัดๆ แต่ยิ้มได้ ยิ้มร่าเลยล่ะ (อย่า...นึกถึงราคาน้ำมัน) รอดมาได้เพราะ the radio ขนาดน้าน ...ขอบคุณ...ที่ทำให้วันทำงานวันแรกของสัปดาห์ ไม่แย่จนเกินไปนัก ...ในระหว่างทาง จากจุดเริ่มต้น ถึงจุด จุดหนึ่ง ...ไม่รู้เมื่อไร...เราต้องการอะไรกันบ้าง รายละเอียด และเป้าหมายอาจต่างกัน ทางยาวไกล...ใครสักคน...เพื่อน...เพื่อว่าระหว่างทางจะไม่เงียบเหงาเกินไป Have a nice day+++   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 14:16:26 น. Counter : 418 Pageviews.   5 comment Share Tweet

• swin
• Webmaster - Bloggang