Deleted Scene :: Take IV - Start - [4.3]

Redeem the sin

Deleted Scene ::Take IV

- Start -

(continued) 

“อั่ก!!!”

ร่างของข้ากระแทกลงบนพื้นหินทันทีที่พระเชษฐาจอมปลอมปล่อยมือ แรงเหวี่ยงกระแทกนั้นทำให้ร่างของข้าไถลไปอีกนิดหน่อย แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเจ็บสิ้นดี วินาทีเดียวกันนั้นข้าเห็นแววเสียใจปรากฏขึ้นวูบหนึ่งในดวงตาสีฟ้าของธอร์

“อ..อึก...ฮะ ฮึๆ ฮ่าๆๆๆๆ”

อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับความโง่เง่าของพระเชษฐาแห่งตน ยิ่งไปกว่านั้น...คือหัวเราะให้กับความขลาดเขลาของข้าเอง

ข้าควรรู้...ควรรู้ดีอยู่แก่ใจ ข้าไม่ควรยอมให้ตนเองถูกเขาเจอตัวเลย

“เทซเซอแรคต์อยู่ที่ไหน” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน”

“ข้าเหมือนอยู่ในอารมณ์ชวนหัวรึไง!”

ท่านไม่อยากหัวเราะแต่ข้าอยากนี่

ยิ่งเขาหงุดหงิดเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งรู้สึกอยากหัวเราะขึ้นเท่านั้น และไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของข้าจะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดร้อนรนเพียงใด เพราะข้าไม่มีเค้าแววของผู้ปราชัยเลยแม้แต่นิดเดียว และธอร์ย่อมรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถเข้าถึงตัวข้าได้จริงๆ หาใช่เพียงภาพลวงตา แน่นอนว่าไม่นับวันเวลาอันแสนยาวนานซึ่งข้าแฝงตัวอยู่ในวาลฮาลลาประหนึ่งเงาที่ไม่มีผู้ใดสามารถจับต้อง ถ้าทำได้...เขาคงอยากตีข้าให้สลบแล้วพากลับไปเสียเดี๋ยวนั้น

แต่หากจะมีผู้ใดที่ข้าไม่เคยจะคาดเดาการกระทำของเขาได้ คนผู้นั้นคงเป็นธอร์ เมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ใช้สองมือจับไหล่ของข้ากระแทกเข้ากับแผ่นหินเบื้องหลัง กักร่างของข้าเอาไว้ในวงแขนแข็งแกร่ง มองสบลงมาด้วยดวงตาเป็นประกาย...ข้าอ่านอารมณ์เขาไม่ออก หรือต่อให้อ่านออกมันก็เป็นเรื่องที่ข้าไม่ปรารถนาจะรับรู้

“นึกว่าเจ้าสิ้นแล้ว...”

“แล้วเศร้าไหมล่ะ” ข้าเหยียดยิ้ม เอ่ยคำถามซึ่งตนเองรู้คำตอบดี

“เศร้ากันทั่ว บิดาของเรา...”

“บิดา...ของเจ้า...” ข้าเอ่ยขัดกลางประโยค และไม่คิดจะรอฟังเขาพูดจนจบ ไม่ ข้าไม่ต้องการ ไม่ว่าจะคำพูดโน้มน้าวใดๆ ก็ไม่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจได้ และผลของมันรังแต่จะทำให้ข้าปวดใจขึ้นก็เท่านั้น“เขาไม่เล่าเรื่องพ่อแม่แท้ๆ ของข้าเหรอ”

“เราสองถูกเลี้ยงมาด้วยกัน เล่นด้วยกัน ออกศึกเคียงบ่าเคียงไหล่ เจ้าจำไม่ได้เลยเหรอ!?”

...อดีตนั้นช่างแจ่มชัดนักพี่ข้า...และต้องขอย้ำอีกครั้งว่าความจำของข้าดีกว่าท่านมากมาย

“จำได้แต่ความมืด เพราะอยู่ใต้เงาความเก่งกาจของเจ้า และยังจำได้ เจ้าโยนข้าลงขุมอเวจี …ข้าผู้เป็นอดีตราชาและคู่ควร!”

รู้อะไรไหม เมื่อเจ้ายืนอยู่ในความมืด มืดสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใด อย่างแรกที่เจ้าจะเห็นได้ท่ามกลางความมืดนั้นหาใช่ฝ่ามือของตนไม่ ...หากแต่เป็นแสงสว่าง… แม้มันจะเล็กจ้อยเพียงใดก็ตาม

และผู้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดนั้นคือข้าเอง ท่านเข้าใจหรือไม่ พี่ข้า

“ก็เลยจะทำลายดาวที่ข้ารักเพื่อชดเชยปมด้อยในใจอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง โลกอยู่ใต้การพิทักษ์ของข้า โลกิ!”

ถ้อยคำของพระเชษฐาผู้โง่เง่าเริ่มทำให้ข้าโกรธขึ้นมาเล็กน้อย ท่านรักดาวดวงนี้มาก ท่านปรารถนาจะพิทักษ์มิดการ์ดให้พ้นจากเพศภัยทั้งปวง หากท่านไม่คำนึงถึงผลที่อาจจะตามมา!

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าพิทักษ์โลกได้อย่างดีน่าสรรเสริญยิ่งนัก มนุษย์ฆ่ากันเป็นผักปลาโดยที่เจ้าได้แต่นั่งทนดูไปวันๆ! ข้าจะปกครองพวกเขามันไม่ดีตรงไหนกัน”

ข้าจะบอกเจ้าเลยก็ได้ว่าถ้อยคำนั้นมีเพียงความลวง เพราะหนึ่ง ข้าไม่คิดจะปกครองมิดการ์ด เป็นราชาของเหล่ามดจะได้อะไรขึ้นมาเล่า? รังมดรึไง ข้าจะเอามันไปทำอะไรมิทราบ?

และสอง...

...ข้าคิดว่า...ยังไม่บอกตอนนี้คงจะดีกว่า

“คิดว่าเจ้าเหนือกว่าพวกเขาเหรอ”

“แน่นอน”

“งั้นเจ้าก็พลาดสัจธรรมการปกครองแล้วล่ะ เจ้าไม่คู่ควรครองบัลลังก์”

เมื่อได้ยินถ้อยประโยคนั้น ข้ายอมรับว่าตนเองรู้สึกโกรธ...โกรธมากทีเดียว ที่ธอร์พูดราวกับว่าเขาฉลาดกว่าข้าเสียมากมายทั้งที่ความจริงแล้วมันตรงกันข้าม และเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัว!

...บางครั้ง...เมื่อย้อนนึกดูแล้วข้าก็สงสัย...เหตุใดกันคำพูดของธอร์จึงสั่นคลอนอารมณ์ของข้าได้มากมายถึงเพียงนี้...

“ข้าได้เห็นหลายพิภพที่เจ้าไม่รู้จัก ข้าโตแล้ว! เจ้าบุตรแห่งโอดิน จากการพเนจร ข้าได้เห็นพลังแท้จริงของเทซเซอแรคต์! เมื่อข้าคุมมันได้...”

“ใครให้ดูพลังของมัน! ใครชักใยกษัตริย์จอมปลอม!!” ธอร์ตวาดกร้าว ตัดบทซึ่งข้าบรรจงเขียนขึ้นอย่างหยาบคาย และง่ายดายจนน่าหัวร่อ

“ข้าคือกษัตริย์ตัวจริง!!”

“ไม่ใช่ที่นี่! ส่งเทซเซอแรคต์มา! ละทิ้งความฝันอันตรายของเจ้าซะ!!!” มือซึ่งกุมไหล่ข้าเอาไว้บีบแน่นสั่นเทา ธอร์ยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าขาวซีดของข้าอย่างแผ่วเบา อารมณ์ที่ส่งผ่านจากปลายนิ้วหาใช่ความเกรี้ยวกราดเช่นที่ควรเป็น...หากมันกลับ...เป็นความทุกข์ระทมและห่วงใย...

...อุณหภูมิของมือนั้นรุ่มร้อนมิต่างจากไฟ...

“...กลับคืนบ้าน...”

...แทบแผดเผาให้ยักษ์น้ำแข็งเช่นข้าหลอมละลาย...

“ฮึ ข้าไม่มีหรอก”

ข้ายิ้ม...คงมีเพียงตัวข้าเท่านั้นที่รู้ว่าต้องใช้ความพยายามมากมายเพียงใดจึงสามารถฉีกรอยยิ้มออกมาได้ ขอบตาร้อนผ่าวยิ่งกว่าสัมผัสจากฝ่ามือหยาบกร้าน...หากข้าจะไม่มีวันหลั่งน้ำตา...

ไม่มีวัน

ข้ารู้ดีว่าวาจาของตนนั้นร้ายกาจเพียงใด มันแผดร้อนดั่งพิษแห่งโยมุนกันด์^[2] ฝังลึกลงในใจสร้างบาดแผลร้าวรานยิ่งกว่าเขี้ยวของเฟนริลร์^[3] และมอบเพียงความสิ้นหวังแสนมืดมิดยิ่งกว่านิฟไฮม์แห่งเฮล^[4]

ธอร์มีสีหน้าเจ็บปวด ขณะที่ข้าได้แต่เพียงแสยะยิ้มด้วยดวงใจค้างแข็ง ด้านชาเช่นนี้ก็ดีแล้ว มิเช่นนั้นข้าคงโดนวาจาแห่งตนกัดกินจนสิ้นสูญทั้งวิญญาณ

...ข้าไม่มีวันยอมถอยหรอก ธอร์ ข้าได้เลือกจุดจบให้ตัวเองแล้ว...แม้กระทั่งท่านเองก็เป็นเพียงหมากให้ข้าจับเดินเท่านั้น...

ข้ามิอาจปล่อยให้พี่ชายพาตัวกลับไปตอนนี้ได้...นั่นไม่ใช่จุดหมายปลายทางแห่งข้า ดังนั้นข้าจึงได้แต่ถ่วงเวลารอให้มนุษย์สองคนนั้นมาถึง

และข้าก็คิดว่าน่าจะทำมันได้สำเร็จ...อย่างน้อยก็คาดเดาได้จากปฏิกิริยาของชายเบื้องหน้าที่ยกมิโอลนิร์ขึ้น หากข้ากลับเอ่ยต่อราวกับมิกลัวเกรงในพลังอำนาจของค้อนแห่งราชา...ซึ่งข้ารู้ดีว่ามันสามารถปลิดชีพข้าได้อย่างง่ายดายเพียงใด

“เจ้าต้องใช้ลูกบาศก์ส่งข้ากลับ แต่ข้าปล่อยมันไปแล้ว ที่ไหนก็ไม่รู้”

ธอร์เงื้อค้อนไว้เช่นนั้น หากกลับไม่อาจหักใจฟาดมันลงมาได้ ข้ารู้ รู้ดีว่าเขาเป็นเช่นนี้ และเพราะเขาเป็นเช่นนี้เอง ข้าจึงไม่อาจปล่อยมือจากเทซเซอแรคต์ได้ลง...จนกว่าจะถึงเวลา

ท้ายที่สุดแล้วมือแกร่งนั้นก็ลดมิโอลนิร์โดยที่ข้าไม่มีความจำเป็นต้องกระทำสิ่งใดเลย ธอร์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยากฟาดข้าให้สลบแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายกำลังพูดกับเด็กที่เข้าใจอะไรได้ยากเย็นเสียเหลือเกินว่า “เจ้าฟังให้ดีนะน้องข้า! ข้า...”

ข้าไม่มีโอกาสได้รู้ว่าธอร์จะเอ่ยอะไรต่อ...เพราะร่างสีแดงที่ปรากฏในครรลองสายตา ชั่ววินาทีเดียวกับที่เกิดเสียงปะทะขึ้นดังลั่น ได้พาร่างของเทพแห่งสายฟ้าให้หายวับไปจากเบื้องหน้าในทันควัน

ข้ากะพริบตาปริบ ก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความขบขัน ต้องขอขอบคุณ --ยอดมนุษย์-- อีกครั้งที่ได้ช่วยข้าไว้จากเงื้อมมือของธอร์

...อ้อมกอดที่ข้าอาจจะพลัดหลงก้าวเข้าไปหาได้อย่างง่ายดาย...

“ข้าฟังอยู่”

เมื่อทอดสายตามองลงไปเบื้องล่างก็สามารถเห็นแสงแปลบปลาบ รวมทั้งท้องฟ้าที่คำรามครั่นครืนได้อย่างชัดเจน ข้าทรุดกายนั่งลงบนโขดหิน เท้าคางมองแสงนั้นพุ่งใส่กันไปมาอย่างเบื่อหน่าย จนสุดท้ายแล้ว...ดูเหมือนว่าธอร์จะต้องการรักษาฉายาจอมทำลายล้างของตนเองไว้ให้ดีเยี่ยมไร้ที่ติ ผืนป่าสีดำเบื้องล่างจึงราบพนาสูรกลายเป็นสถานที่ล้านเลี่ยนเตียนโล่งไปในพริบตา

ข้าที่เฝ้ามองอยู่อดพึมพำไม่ได้ว่า “...พวกบ้าพลัง...”

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

[2] โยมุนกันด์ ตามตำนานคืองูยักษ์ที่เป็นลางบอกเหตุถึงวันแร็กนาร็อก (เกมที่เราๆ ท่านๆ คุ้นเคยกันดีนั่นแล...ข้าพเจ้าไม่ได้ดักแก่ใช่ไหม...) ซึ่งเป็นวันมหาสงครามเทพ(โอดิน)และยักษ์(โลกิ) โยมุนกันด์เป็นลูกของโลกิ(ตามตำนาน) ถูกโอดินโยนทิ้งลงทะเลเพื่อป้องกันเหตุแร็กนาร็อก ขนาดตัวของโยมุนกันด์ยาวจนโอบมิดการ์ดได้ทั้งใบ ตามตำนาน ในวันแร็กนาร็อก ธอร์สังหารโยมุนกันด์ได้ แต่ก็จะถูกพิษของมันจนตายตกตามกัน

[3] เฟนริลร์ หมาป่าสีดำขนาดใหญ่ หนึ่งในบุตรของโลกิ เป็นลางบอกเหตุถึงวันมหาสงครามจึงถูกเทพจองจำเอาไว้ด้วยตรวนที่สร้างโดยคนแคระ ในวันแร็กนาร็อก เฟนริลร์คือผู้สังหารโอดินและกลืนกินลงไป แต่ก็จะถูกวีดาร์(บุตรของโอดิน)สังหาร แก้แค้นให้แก่บิดา

[4] เฮล บุตรีของโลกิผู้มีร่างครึ่งหนึ่งเป็นศพ เฮลก็เป็นหนึ่งในลางบอกเหตุที่จะทำให้เกิดสงครามแร็กนาร็อกขึ้น จึงถูกโอดินกักขังไว้ในนิฟไฮม์ ในวันมหาสงครามเฮลไม่ได้มีส่วนร่วมโดยตรง แต่คนตายในดินแดนของนางจะเข้าร่วมกองทัพกับโลกิเข้าห้ำหั่นกับเหล่าเทพ (ผู้ที่ไม่ได้ตายในสงครามจะมาอยู่ที่นิฟไฮม์ ส่วนนักรบผู้ตายจากสงครามจะไปอยู่ที่วาลฮาลลาเป็นกองทัพให้แก่โอดิน)

สุดท้ายนี้ก็...ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ล่วงหน้านะคะ >__<,,

ฝันวายราตรีสวัสดิ์ค่ะ!

ปล. ตัดเนื้อหาทอล์กออกเพราะคำเกิน T__T แงงงงง อ่านแบบเต็มๆ ได้ที่นี่ค่ะ >> //bit.ly/Mc8Ark

Create Date : 31 พฤษภาคม 2555 Last Update : 1 มิถุนายน 2555 0:05:30 น. Counter : 630 Pageviews.		1 comments
Share Tweet