Bloggang.com : SM.tale - Deleted Scene :: Take IV - Start

Deleted Scene :: Take IV - Start - [4.2]

Redeem the sin

Deleted Scene ::Take IV

- Start -

(continued)

ความคืบหน้าในการสร้างประตูมิติดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว ไม่มีอะไรดีสำหรับการทำงานมากไปกว่าความสงบอีกแล้ว ข้าที่มักถูกธอร์ก่อกวนยามอ่านหนังสือและทำการทดลองเวทรู้ดียิ่งกว่าใครเลยทีเดียว

ข้าเบื่อที่จะนั่งอยู่ในฐานลับ...ห้องทดลอง หรืออะไรก็ตามแต่ที่มนุษย์เหล่านี้เรียก บางที...ข้าควรจะออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง

สถานที่สูดอากาศของข้ามาไกลถึงเยอรมัน ดินแดนหนึ่งในนับร้อยนับพันบนมิดการ์ดที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงที่ดินเพียงหนึ่งตารางวากันอยู่ร่ำไป

วงดนตรีบรรเลงอย่างไพเราะงดงาม สถานที่โอ่โถงและหรูหรา ไฟประดิษฐ์ส่องประกายระยิบระยับสะท้อนเสี้ยวหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มฉาบหน้ากากของชนชั้นสูง

แน่นอน ข้าย่อมรู้ เพราะไม่มีใครในเก้าโลกที่จะชินชาและเชี่ยวชาญในการสวมหน้ากากไปกว่าข้าอีกแล้ว

อาภรณ์ชั้นสูงของมนุษย์คลี่ห่มคลุมร่าง และข้ารู้ว่ามันดูดี นี่ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ดูสาวน้อยนางนั้นที่เต้นรำอยู่กับคู่ของหล่อนสิ มองข้าไม่วางตาเชียว

บรรยากาศเก่าๆ และเต็มไปด้วยความรื่นรมย์อันคุ้นเคยทำให้ข้าอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะฉะนั้นข้าจะยอมบอกอีกหน่อยก็ได้ว่าแม้กระทั่งคู่เต้นของหล่อนก็ยังจับจ้องข้าไม่วางตาเช่นเดียวกัน

สายตาของชายหญิงที่มองมามีทั้งชื่นชมหลงใหลและอิจฉาริษยา สายตาที่ข้าไม่ใคร่จะเคยได้รับนัก...เพราะทุกครั้งในงานเลี้ยงเช่นนี้มักจะมีอีกร่างหนึ่งเคียงข้างข้าอยู่เสมอ ...และเขาผู้นั้นเองที่ดึงดูดสายตาทั้งหมดไปจากตัวข้า

...และบางที...อาจจะรวมถึงสายตาของข้าเองด้วยเช่นกัน...

บาร์ตันยังไปไม่ถึงจุดหมาย ดังนั้นข้าจึงมีเวลาเสพอารมณ์สุนทรีย์กับบรรยากาศอันเกือบคุ้นเคยเช่นนี้อีกสักพัก โดยหาได้ตระหนักไม่ว่าเวลานั้นข้าอภิรมย์ด้วยกำลังคิดคำนึงถึง...-บ้าน-

ข้าได้รับสัญญาณจากบาร์ตัน ...และหลังจากนั้นก็หมดเวลาเดินเล่นสูดอากาศ

ข้าไม่ได้มองโลกในแง่ดีพอที่จะคิดว่าการปรากฏตัวอย่างเงียบๆ แต่โจ่งแจ้งของตนเองจะสามารถรอดพ้นจากหูตาของกองกำลังแห่งมนุษย์ได้ ขืนเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าข้าคงประเมินพวกมันสูงเกินไปกันพอดี และแผนของข้าในกาลต่อไปอาจจะพ่ายพัง

แต่...ต้องสารภาพตามตรงว่า แม้ข้าจะได้รับข้อมูลต่างๆ มากมายจากเจ้าหน้าที่คลินท์ บาร์ตันผู้ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยชิลด์แล้ว หากก็ไม่อาจปะทะกับสิ่งที่ชาวมิดการ์ดเรียกว่า --ยอดมนุษย์--อย่างซึ่งๆ หน้าได้

ข้าไม่สันทัดการต่อสู้ประชิดตัวและการใช้แรง ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นที่ประจักษ์อย่างรวดเร็ว แม้มันจะเป็นส่วนหนึ่งของแผน หากข้าก็รู้ดีว่าต่อให้พยายามสู้อย่างจริงจังก็คงยื้อเวลาได้อีกแค่ไม่นาน อีกทั้งยังไม่นับว่าเวลานี้ข้าอ่อนแรงทั้งกำลังกายและพลังเวท ด้วยข้าไม่เคยหยุดพักผ่อนนับตั้งแต่ฝ่าเท้าแตะลงบนผืนดินมิดการ์ดแม้สักวินาทีเดียว

ข้าขึ้นมานั่งอยู่บนยานของพวกมัน เงียบงันไม่ปริปาก ไม่มีทีท่าจะดิ้นรนขัดขืน ไม่มีวี่แววว่าจะหลบหนี ซึ่งเรื่องนี้ก็คงทำเอายอดมนุษย์ทั้งสองนั้นถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ข้าได้ยินเสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบาที่ถกเถียงกัน แม้ว่ากว่าครึ่งจะเป็นถ้อยคำไร้สาระของมนุษย์ในชุดเกราะเหล็กก็ตาม

พวกมันทำท่าจะแตกคอกันเองตั้งแต่ข้ายังไม่ทันจะได้เริ่มทำอะไร! ช่างเป็นยอดมนุษย์ที่ดีเยี่ยมอะไรอย่างนี้ พวกเขาทำให้ข้าเบาแรงลงไปเยอะทีเดียว

ขณะที่ครุ่นคิดอะไรมากมายอยู่นั้นเอง ข้าก็มีอันต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อเสียงอันคุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นก้องกังวาน

เปรี้ยง!!!

สายฟ้าเจิดจ้าผ่าลั่นลงมาเหนือศีรษะ และโทนี่ สตาร์กก็ไม่พลาดที่จะได้มองเห็นอาการสะดุ้งของข้า “เป็นอะไร สายฟ้าแค่นี้กลัวเหรอ?” เสียงกวนประสาทเอ่ยถาม ตั้งใจจะล้อเลียนมากกว่าสงสัยใคร่รู้อย่างจริงจังจนข้าต้องแค่นยิ้มหยันตอบกลับไป

“ไม่ถูกโรคกับสิ่งที่ตามมาต่างหาก”

ตึง!!!

แม้ข้าจะรู้ดีอยู่แล้วว่า -เขา- ต้องมา หากก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดครึ้มเบื้องบนด้วยสายตาตื่นตกใจ ข้ารู้...รู้ดียิ่งกว่าใครว่าเหนือพาหนะเหล็กกล้าลำนี้ ...ได้มีผู้ใดมาเยือน

แต่การรับรู้กับการเตรียมใจช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน

ประตูท้ายยานเปิดออก ...เจ้ามนุษย์หน้าโง่... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเสียเลยว่าเขากำลังรอจังหวะนี้อยู่...

ร่างหนึ่งทิ้งตัวเข้ามาในยานด้วยเสียงฝีเท้ากึกก้อง ข้าได้ยินเสียงใครสักคนร้องถามว่า “จะทำอะไรน่ะ!” หากทว่ากลับไม่มีใครสนใจที่จะตอบคำถามของเขา ข้ามองสบเข้าไปในดวงตาสีฟ้า เห็นความรู้สึกต่างๆ ประดังประเดเต้นระริกไหวอยู่ในนั้นมากมายราวกับท้องทะเลที่เต็มไปด้วยคลื่นลมมรสุมอันรุนแรง

และไม่ทันที่จะมีใครได้เอ่ยอะไร...ธอร์ก็ดึงคอข้าขึ้นเสมือนหนึ่งกำลังหิ้วลูกแมว แล้วกระโดดลงจากยานไปในทันที

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---