แล้วทำไมไปจั่วหัวไว้ซะคนละเรื่องเลย?

มันก็เกี่ยวเนื่องมาจากลูกน้องสองคนที่หัดให้ผมเล่นกอล์ฟนั่นแหละครับ คนแรกนี่ กว่าจะให้ผมตีลูกแรกที่สนามไดรฟ์นี่ แกบรรยายซะละเอียดเลย...แขนซ้ายต้องตรง ตามองลูก ก้นต้องงอนนิดหน่อย (อันนี้ผมไม่เห็นด้วย ฮ่ะ ฮ่ะ) ฯลฯ

คือ บรรยายซะจนรู้สึกว่า โอ้ มันจะยากเกินไปละมั้งนี่ เลยคิดในใจ Can we just effing hit the ball for now? If it doesn't work too well we'll fix it.

ตอนนี้ผมอยู่ที่เมืองบันดุง ประเทศอินโดนีเซีย ก็ต้องทำงานกับคนที่นี่ไปอีกหลายๆๆๆๆเดือน ภาษาที่ใช้ก็ต้องเป็นภาษาอังกฤษล่ะครับ (เพราะผมถือซะว่า ตราบใดที่ภาษาอังกฤษของคนอินโดฯยังดีกว่าภาษาอินโดฯของผม ก็ควรจะใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร...ถ้าขืนใช้ภาษาอินโดฯ วันทั้งวันก็คงจะได้คุยกันแต่เรื่องเมนูอาหารกลางวันของผมเท่านั้นเอง)

...ก็มีข้อสังเกตเกี่ยวกับการใช้ภาษาอังกฤษของชาวอินโดฯ ว่ามีข้อบกพร่องคล้ายๆกับบ้านเราเหมือนกัน เอาไว้นึกได้ผมจะเข้ามาอัพเดตบล็อกเป็นระยะๆนะครับ

กลับมาเรื่องตีลูกกอล์ฟไม่ตีลูกกอล์ฟกันต่อ ซึ่งผมจะใช้เป็นแนวดำเนินของบล็อกนี้

แนวคิดก็มีอยู่ว่า ทำในการสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษของคนในบ้านเราเป็นไปอย่างไม่ค่อยราบรื่นเท่าที่ควร มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทั้งๆที่ถ้าจะนับไปแล้วเราใช้เวลานับเป็นสิบปี (หรืออย่างน้อยก็ยี่สิบภาคเรียน) ในการเรียนภาษาอังกฤษ (หมายถึงว่า ถ้าเรามีโอกาสเรียนหนังสือตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงอุดมศึกษา)

เราเรียนเยอะไปหรือเปล่า?

หรือรู้สึกว่ามันมีความปลีกย่อยเยอะ ต้องท่องไอ้โน่น จำไอ้นี่สารพัด ก็เลยกลัวว่า ถ้าใช้แล้วมันจะถูกต้องตามไวยากรณ์หรือเปล่า ฯลฯ

So why can't we just effing hit the ball?