|
สังคมทหารกับมิตรภาพที่หาที่ไหนไม่ได้ ตอนที่ 3
ความจริงเขียนตอนที่ 3 นี้ไว้นานแล้ว แต่พอดีพึ่งมาเปิดเจอจริง ๆ - -" ยังสงสัยอยู่เลยว่า เขียนไว้ตอนไหนว่ะเนี้ย เขียนตั้งแต่ปี 1 ตอนนี้ ปี 2 555+ พึ่งเห็นจริง ๆ ข้อมูลอาจเก่า ๆ ไปบ้างน่ะครับ ลองอ่านดู เผื่อจะรักทหารมากขึ้น ^^ ขอบคุณครับ
ผ่านฤดูการสอบมาแล้วครับ ปิดเทอมซะที เวลามันช่างผ่านไปไวจริง ๆ (ไวเกินไปมั้ยน่ะ) ยังรู้สึกว่าเมื่อวานเพิ่งมามอบตัวเป็นนักศึกษาอยู่เลย ยังจำภาพวันเก่า ๆ ที่รายงานเข้าหอพักวันแรก งานปฐมนิเทศ งานบายศรีสู่ขวัญ รุ่นพี่ยืนเรียงกันสองข้างทางตรงสู่ใจกลางมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี รุ่นพี่ร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัย เพื่อให้น้องปีหนึ่งเช่นผมเดินผ่าน ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี มันขนลุกอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาผมยังซึมเลย ^^ รู้ตัวอีกที ก็ผ่านไปปีนึงและ ปีหน้าผมก็เป็นรุ่นพี่ แต่ก็ยังเป็นรุ่นน้องของพี่ปี สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด (มาครบเลย - -) เป็นพี่คน ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีแล้วน่ะ 55+ จะทำได้ป่าวว่ะเนี้ย
บทความนี้ ความจริงผมกะว่าจะจบแค่สองตอนแค่นั้น แต่คิดไปคิดมา ผมยังอยากจะถ่ายทอดเรื่องราวดี ๆ ของทหารให้เพื่อน ๆ ชาว blogging ได้อ่านกันอีก ภาพลักษณ์ของทหารในปัจจุบันในสายตาของประชาชนผมว่ามันดูไม่ค่อยดีซักเท่าไร ถึงแม้ผมจะไม่ได้เป็นทหาร เป็นแค่นักศึกษาธรรมดา ๆ คนนึง แต่สายเลือดทหารมันอยู่ในเลือดผมอย่างเต็มเปี่ยม การทำรัฐประหารครั้งล่าสุด(พูดเหมือนจะมีรอบต่อไปเลยวุ้ย - -) ที่มีพลเอกสนธิ บุญยรัตกลิน เป็นผู้นำ เป็นการทำรัฐประหารที่สมบูรณ์ที่สุดครั้งนึง ตอนนั้นผมนั่งเรียนพิเศษอยู่ ประมาณสี่ทุ่ม พี่ปั้น(พี่ติวเตอร์) เดินมาบอกว่า ปฏิวัติแล้วว่ะ ครั้งแรกที่ผมได้ยิน มันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก(ก็มันครั้งแรกในชีวิตนี้หว่า 55+) พี่ชายเพื่อนซึ่งเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจต้องรีบกลับเข้าโรงเรียน พ่อผมก็ขับรถมารับเลย ตอนแรกผมคิดว่าจะเป็นอย่างไงน่ะ จะมียิงกันไหม ก็มีการต่อต้านไหม แล้วที่สำคัญ มันจะเรียกพ่อกุไปป่าวว่ะ - - แต่ตอนเช้ามาดูข่าว เหตุการณ์ก็ปรกติ ภาพลักษณ์ของทหารในตอนนั้น แบบว่าเป็น ฮีโร่มาก ๆ ประชาชนเข้ามาถ่ายรูปกับรถถัง มามอบดอกไม้ มอบน้ำ แบรนด์ ฯลฯ เอาง่าย ๆ คือฝรั่งยังงง บ้านเค้าไม่มีอย่างนี้ล่ะครับ มาเจอก็อึ่งเป็นธรรมดา อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการทำรัฐประหารที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก โดยใช้ตำราพิชัยสงครามแบบลับ ลวง พราง 555+
บ่นไปเยอะและ มาเข้าเรื่องดีกว่า สังคมทหารกับมิตรภาพที่หาที่ไหนไม่ได้ เออ
.จะเขียนเรื่องไรดีอ่าเนี้ย - -
.เออ
..ง่า - -
..มาว่ากันเรื่องสามจังหวัดชายแดนใต้ดีกว่า ตอนผมเข้ามหาลัยใหม่ ๆ ก็เกิดความคิดบ้า ๆ ว่าจะสอบนักเรียนนายสิบ ทบ. เพราะว่า จะลงใต้ ผมได้ฟังแค่นั้นล่ะครับ เครียดทันที ตอนนั้นผมแบบจริงจังมาก แต่พอฟังจากปากพ่อ ผมลงไปที่นั้น เริ่มต้นก็ติดยศสิบตรี ยศสิบตรีผมจะไปทำอะไรได้ ไม่ได้เป็นพวกนายพล เรามันฝ่ายปฏิบัติการ ไม่ใช่ฝ่ายสั่งการ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องการเมือง การเมืองที่นำชีวิตทหาร-ตำรวจ มาใช้เป็นเบี้ยให้พวกมันเล่นกัน ลูกลงไปลูกก็เป็นเหมือนเศษฝุ่น ไม่มีอำนาจไปต่อรองอะไรกับใคร ลูกตาย ก็แค่ตาย เป็นข่าวไม่กี่วัน คนก็ลืม ถ้าอยากจะทำเพื่อชาติ ก็เรียนให้จบปริญญาตรี จบมาเป็นวิศวกร ไปช่วยพัฒนาอาวุธ เสื้อเกราะ ไปคิดค้นอะไรให้ทหารเค้าก็ได้นิ ผมฟังแล้วก็จริงตามพ่อพูด ผมลงไปก็เป็นเหมือนฝุ่น ที่ไม่มีใครสนใจ ลงไปให้มันยิง แล้วเป็นข่าว พอตื่นเช้ามา คนก็ลืม
ผมรู้สึกอดน้อยใจไม่ได้เวลาเกิดกีฬาสีปากก็บอกว่าตัวเองกู้ชาติ แต่คิดกันแต่อะไรก็ไม่รู้ รกโลก ไร้สาระ แล้วพวกทหารที่ทำงานอยู่สามจังหวัดล่ะครับ พวกเค้าเหล่านั้นต่างหาก ที่กู้ชาติ และแลกมาด้วยชีวิตของตัวเอง พวกคุณทั้งสองสีเอาแต่พูดเรื่องดี ๆ ของพวกคุณกันเอง ไม่พูดถึงเรื่องเลว ๆ ของคุณบ้างล่ะครับ เอาแต่กล่าวหาข้อเสียของอีกฝ่าย ทั้งที่เรื่องดี ๆ เค้าก็มีออกเยอะ คนเกิดมาไม่มีใครเป็นคนดี 100% หรอกครับ ไม่มีใครเกิดมาไม่เคยทำผิด ในหลวงท่านยังเคยกล่าวไว้เลย แล้วเราคนไทยเหมือนกัน จะตีกันทำไมครับ ชอบหรือที่ประเทศไม่สงบ อย่าถามว่าประเทศให้อะไรคุณ แต่คุณต้องถามว่าคุณเคยให้อะไรกับประเทศที่เป็นแผ่นดินเกิดของคุณบ้างไหม
ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มีภาพทหารคลุมด้วยธงชาติไทยลงข่าวหน้าหนึ่ง แต่จะรู้สึกหนักใจมากกว่าอีก ถ้ามันขึ้นหน้าหนึ่งเรื่องพวกสองสี T^T อาข้างบ้านผม ยศร้อยโท เป็น EOD(หน่วยกู้วัตถุระเบิด) ลงไปทำงานที่ใต้สองปีได้แล้ว อาบอกไปตอนแรก ๆ ทำใจแทบไม่ได้ มันระเบิดกันทุกวัน ยิงกันทุกวัน ไปวันแรก ๆ นี้ นอนไม่หลับกันทีเดียว แต่นาน ๆ ไป ก็ชิน ผมมีโอกาสได้ดูภาพทหาร-ตำรวจ ถูกฆ่า แล้วนำศพขึ้น ฮ. กลับมา สภาพที่เห็นมัน
มันเกินกว่าผมจะรับได้จริง ๆ มันคนละเรื่องกับในหนังเลย อยากรู้เป็นไง นึกถึงหนังเรื่องแรมโบ้ภาพล่าสุดได้เลยครับ (ใครนึกไม่ออก หาดูซะ!!!) อำนาจของกระสุน 5.56,7.65 หรือ .50 มม. อำนาจของมันนั้น น่ากลัวจริง ๆ จะบอกง่าย ๆ อย่าง อำนาจการยิงของ .50 มม. แบบว่ายิงแขน แขนขาด ยิงขา ขาด ยิงหัว - - คงไม่ต้องอธิบายน่ะ ไม่ต้องตามเก็บกันทีเดียว พ่อบอกว่ากระสุนพ่อเวลายิงมันจะควงออกไป รูเข้าน่ะ รู้เล็ก แต่พอเข้าไปแล้วมันจะควง ดังนั้น รู้ออก เบอเร่อลยทีเดียว O_O ได้ดูภาพบางภาพไปก็หายซ่าไปในทันที อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าลงไป กุจะกลับมาสภาพไหนว่ะเนี้ย - - มันจะเละไหมน๊า จะเหลืออะไรให้เผาไหม - - ดังนั้น เราอยู่แนวหลัง ให้พึงสังวรไว้เลยครับ ว่าเราน่ะสบายก็พวกเค้าเป็นล้าน ๆ เท่า มีบ้านอยู่ มีของดี ๆ กิน อยากไปไหนก็ไปได้ ไม่ต้องกลัวถูกซู๋ม นอนกอดหมอน(ท่ายังไม่มีแฟน 555+) เปิดแอร์เย็นสบาย นอนตื่นสาย ๆ ไม่ต้องกลัวใครมาลอบฆ่าตอนดึก ๆ แต่ทหาร-ตำรวจ เหล่านั้น ทุกคนมาจาก 76 จว. ของประเทศไทย แต่มาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน คือ มารักษาแผ่นดินผืนนี้ของประเทศไทยเอาไว้ ชีวิตความเป็นอยู่ของเค้าช่างยากลำบาก นอนก็ต้องนอนกอดปืน ไหนจะต้องระแวงอีกว่า แมร่งจะมาบุกฐานกุป่าวว่ะ ไหนจะต้องออกลาดตระเวน ไปก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาสภาพเป็นหรือตาย จะไปไหนก็ต้องไปกันเป็นกลุ่ม(ไปน้อย ๆ แมร่งซุ่มขึ้นมา ก็ตายห่าพอดี - -) ตอนคุยโทรศัพท์กับลูก บอกว่า พ่อจะกลับไปหาน่ะ ตั้งใจเรียน ดูแลแม่ด้วย แล้วพ่อจะรีบกลับไป หลายคนพูดแบบนี้แต่ก็รักษาสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้ ไม่ซิ พ่อบอกว่าจะกลับน่ะ แต่พ่อไม่ได้บอกว่าจะกลับไปแบบเป็นหรือตาย ไม่มีใครอยากมาทำงานเสี่ยง ๆ แบบนี้หรอกครับ เงินเดือนทหารเกณฑ์ที่ทำงานที่ใต้ มันก็พอ ๆ กับพนักงานเซเว่น แต่ทหารเราเจ๋งกว่าตรงที่ต้องวิ่งหลบระเบิด หลบกระสุนนี้เอง มาทำงานแบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะตาย อย่างหมวดตี้ที่เพิ่งเขียนไดอารี่ลงเว็บเสร็จ เค้าจะรู้ไหมว่า อีกไม่กี่ ชม. จะตายแล้ว ผมนั่งคิดแล้ว ได้แต่เสียใจ มีหนังสือเล่มนึงผมได้กลับมาจากงานสัปดาห์หนังสือครั้งที่ผ่านมา หากฉันไม่ได้กลับ ก็ขอให้เธอหลับฝันดี เรื่องราวดี ๆ ของนักรบไทย และเรื่องราวอีกหลายเรื่องที่คุณอาจจะยังไม่เคยรู้ คุณหาได้ในหนังสือเล่มนี้แน่นอนครับ
ขอบคุณ ทหาร-ตำรวจ และเจ้าหน้าที่ทุกท่านที่ไม่ได้เอ่ยนาม ที่ทำหน้าที่อยู่ในสาม จว. ขอบคุณที่ทำให้พวกเราสบายในขณะที่พวกท่านต้องลำบาก ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกช่วยปกป้องคุ้มครองพวกท่าน ให้พ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง และขอให้พวกที่ไม่หวังดีกับบ้านเมือง ทั้งโจรใต้ และนักการเมืองเลว ๆ ตายไปซะจากแผ่นดินไทย ขอพลังจงอยู่แก่ท่านทุกคน
Create Date : 13 ธันวาคม 2553 |
Last Update : 12 เมษายน 2556 11:19:42 น. |
|
0 comments
|
Counter : 557 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
พระนครศรีอยุธยา Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]
|
ถ้าเรารักใครซักคน เราต้องรักเค้าให้มาก ๆ ไม่สำคัญหรอกว่าเค้าจะรักเราหรือไม่ มันสำคัญแค่ว่าเรายังรักเค้าอยู่หรือเปล่า แค่เราสามารถช่วยเค้าได้ นั้นก็มีความสุขแล้ว
|
|
|
|
|
|
|