|
ล่องเรือฮาลอง..เดินเล่นฮานอย ตอนที่ 1
เนื่องจากทนกระแสเรียกร้องของพี่ๆไม่ไหว..เลยต้องมาขยายความเป็น
บันทึกการเดินทาง ในแง่มุมต่าง ๆ (แบบว่าอยากเล่าด้วย) เอาทนฟังกันหน่อยละกัน
***************
วันแรกของการเดินทาง
ออกเดินทางจากบ้านตอนตี 1.30 น.
และแวะรับลูกทัวร์ตามจุดต่าง ๆ (เพื่อนฝูง)
เพื่อมุ่งตรงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ เวลาตี 3.30 น. มาถึงสนามบินหลังจากที่เสียเวลา
ในการหาที่จอดรถของพี่เขม (เปลี่ยนคนขับตอนมาสุวรรณภูมิ) ที่พี่แกเล่นวนอยู่ 4 รอบ
กว่าจะเจอที่ถูกใจ ก็ปาเข้าไป เกือบตี 4 ตามที่ บ.ทัวร์นัด เช็คอิน
พอมาถึงชั้น 4 ในส่วนที่เป็นสำหรับผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ
จะมี บ.ทัวร์มาต้อนรับและพาเราไปเช็คอิน...(ต้อนรับดีมากจริงๆอธิบายทุกอย่างเลยว่าต้องทำยังไง)
แต่เสียดายที่ไม่ได้ตามไปเทคแคร์ถึงเวียดนามเนื่องจากมีลูกทัวร์น้อยไม่ถึง 20 คน
งานนี้ก็เลยเป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่ต้องดูแลพวกเราแทน 555
*********
ตี 5 ครึ่งเข้าไปนั่งรอในส่วนผู้โดยสารขาออกหลังจากที่ผ่าน ตม.ไทยที่ตรวจโดยละเอียดมากๆ
ทั้งสแกนตัว สแกนกระเป๋า
และ 6.20 เวลาระทึกใจก็มาถึง นั่นคือการเตรียมตัวขึ้นเครื่อง
จะต้องเดินผ่านเจ้าหน้าที่ของสายการบิน แล้วลงไปขึ้นรถที่จอดเตรียมไว้ข้างล่าง
เพื่อไปส่งเราขึ้นเครื่องที่จอดอยู่ที่ลานจอดด้านนอก
ขึ้นไปบนรถแบบว่าไม่มีที่นั่งมีแต่ที่ยืน(ปลากระป๋องเรียกพี่)คนแน่นมาก..รอจนคนเต็มรถแล้วจึงพาเราไปส่ง
..........
เมื่อมาถึงพวกเราก็ถ่ายรูปกันใหญ่หน้าเครื่อง (บ้านนอกจริงๆรู้กันหมดเลยว่าไม่เคยขึ้นเครื่องบิน)
แล้วไปนั่งประจำที่ (สลับที่นั่งกันเองเพราะตั๋วจะเป็นระบบRandom)
เมื่อมาถึงก็ล็อคเข็มขัด..(เอาออกไม่เป็นอยู่ต้องนาน555)
จากนั้นก็ ถ่ายรูป ๆ ๆ (บ้ากล้องจริง) ได้เวลาเครื่องออกตอน 7.00 น.
ปิดมือถือ เพราะจะรบกวนระบบการบิน
เมื่อเครื่องสตาร์..ความตื่นเต้นก็เริ่มมาเยือน
มีอาการบอกไม่ถูก..มันจะดัง ๆ อื้อๆเหมือนแล่นไม่ค่อยไป
จากนั้น แอร์โฮสเตส ทำหน้าตาเซ็ง หน้าตาน่าเบื่อๆ ก็ออกมาสาธิตวิธีการรัดเข็มขัด
และการช่วยเหลือตนเองมีกดความกดอากาศแปรปรวนและ
เมื่อมีสถานการณ์ฉุกเฉิน (คิดในใจถึงเวลานั้นก็ตัวใครตัวมันแล้ว)
...............
เครื่องวิ่งตามรันเวย์ไปเรื่อย ๆ จนถึงวินาทียกล้อหน้าขึ้นสู่อากาศ
พอพ้นจากพื้นดินปุ๊บ รู้สึกว่าเครื่องเบาและแอบลุ้น
หูอื้อมาก ๆ พอมองลงมาเห็นวิวบ้านคนด้านล่างสวยมาก
(ได้ขึ้นเครื่องสักทีหลังจากที่เห่ามานาน..5555)
ช่วงเวลาที่เครื่องไต่ระดับ..ค่อนข้างเวียนหัว
เพราะเครื่องแอร์เอเซียมีขนาดลำเล็ก
ผ่านไปครึ่ง ชม. ก็จะมีเสียงกัปตันประกาศ
ว่าชื่ออะไร บินอยู่ระดับกี่ฟุต เวลาที่ไทยเท่าไร
อากาศเป็นไง ตอนนี้จะบินไปไหน (บอกทำไมไม่อยากรู้) รถกับข้าวแถวบ้านเราเสียงยังชัดกว่า
..จากนั้นพวกเราก็หลับ และก็มีแอร์เดินมาขายของ (ไม่ซื้อหรอกแพง
ขนาดมาม่ายังตั้งแก้วละ 90)
********************
และช่วงเวลาลุ้นระทึกอีกรอบคือตอนลง ที่เขาว่ากันว่าเป็นช่วงที่มีความเสี่ยงในการเกิดอุบัติเหตุที่สู๊ด.....
แต่กัปตันเขาเก่ง...ลงได้นิ่มมาก
พอล้อแตะพื้นรันเวย์ ข้างนอกฝันตกซะอย่างงั้น
ลงเครื่องเดินผ่านงวงช้าง...ผ่าน ตม. เข้ามารอกระเป๋า
ที่นานมากๆ...และลุงไกด์ก็ยืนถือป้าย บริษัท รอเราอยู่ด้านนอก..
**************////////////
วันนี้ขอจบตอนนี้ก่อนแค่นี้นะจ๊ะ...ง่วงนอนมาก
แล้วเจอกันใหม่ตอนที่ 2
Free TextEditor
| Create Date : 16 พฤศจิกายน 2552 | | |
| Last Update : 29 กรกฎาคม 2553 1:08:27 น. |
| Counter : 341 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [