|
|
เรื่องสั้น : เรื่องเหล้าของพ่อ
***เรื่องเหล้าของพ่อ****
ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล
รัก คำนี้หลายคนพูดออกมาวันละหลายสิบครั้ง พูดพร่ำเพรื่อจนทำให้คนที่ได้ยินนั้นรำคาญ แต่บางคนไม่กล้าที่จะพูดมันออกมาเลย ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร ไม่รู้ว่าบอกไปแล้วผู้ที่ได้ยินจะเชื่อหรือเปล่า คนพูดบางครั้งก็ไม่รู้ลึกซึ้งถึงความหมายของมัน คนฟังก็ใช่ว่าจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่บางครั้งมันเป็นคำที่ฟังแล้วทำให้รู้สึกดี ก็ได้แต่ถามกันร่ำไป รักฉันหรือเปล่า เราอาจได้ยินกันเสมอ แต่... มันอาจเป็นคำถามที่ถูกถามกันในคู่หนุ่มสาว เสียเป็นส่วนใหญ่
สำหรับเอ็ม เด็กผู้ได้รับความรักจากครอบครัวอันอบอุ่นนั้นยังคงอยากได้ยินคำว่ารักจากผู้เป็นพ่อของเขาตลอดเวลา เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินผ่านหูทั้งสองข้างเลย ไม่ว่าเอ็มอยากได้อะไรพ่อสรรหามาให้ แม่เท่านั้นที่จะคอยบอกรัก และกล่อมให้หลับเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต ดังนั้นสิ่งที่ตนเองไม่เคยได้ยิน แต่วันหนึ่งเขาได้ยินเขาจะรู้สึกว่าอยากฟังมันอีก เพียงแต่ขอให้พ่อได้พูดในเวลาที่มีสติมากกว่านี้เท่านั้น พ่อรักเอ็งมากเลยรู้เปล่า ? ทันทีที่พ่อพูดจบทำให้เอ็ม หยุดนิ่งเพราะนี่คือครั้งแรก แต่เวลาที่เขาหยุดนิ่งอยู่นั้น อาหารคาวที่พ่อกินเข้าไปก็พุ่งออกมาเต็มข้างแก้มของเขา กลิ่นคาวเหล่านี้ผสมกับเหล้าแล้ว กลิ่นมันไม่เหลือให้รู้สึกอยากกิน มันค่อนข้างเหม็นด้วยซ้ำไป เอ็มพยายามเดินต่อทั้งๆที่พ่อก็เมาอวกไปจนเลอะพื้นบ้านไปหมด พ่อเอ็มกินหล้าทีไรเป็นแบบนี้ทุกที และทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ก็จะมีประโยคคำถามลอยๆออกมา พ่อรักเอ็งมากเลยรู้เปล่า? เอ็มได้ยินประโยคนี้แล้วมีความสุข แต่เอ็มก็ไม่เคยได้ตอบกลับไปว่ารู้หรือไม่
เมื่อสองปีก่อนพ่อเขากินเหล้ามากเสียจนล้มป่วยเข้าโรงพยาบาลจนต้องผ่าตัดลำไส้ครั้งใหญ่ ครั้นพอหายพ่อเขาก็ยังไม่เลิก ทั้งๆที่หมอสั่งนักสั่งหนาว่าอย่าดื่มเหล้าอีก มิหนำซ้ำยังดื่มหนักกว่าเดิม เอ็มผู้เป็นบุตรชายก็ได้แต่ถามว่าทำไมพ่อต้องกินเหล้าด้วย
พ่อกินแล้วหายเครียด มันทำให้พ่อนอนหลับสบาย
คำตอบที่ได้ก็เป็นแบบนี้เสมอ ทุกครั้งที่ผู้เป็นพ่อเมาก็จะบอกรักเขา เอ็มได้ยินแล้วก็อมยิ้มทุกครั้ง แต่เวลาที่พ่อเขาไม่เมาสิ คำสนทนาที่พูดคุยกันในแต่ละวันนั้นแทบนับคำได้เลย ทั้งสองไม่ค่อยได้คุยกัน เหมือนต่างคนต่างอยู่ เอ็งถามข้าก็ตอบ เอ็งเฉยข้าก็เฉย ทำให้พ่อลูกทั้งสองต้องมีคนมาเชื่อมความสัมพันธ์ให้กับเขา ผู้ที่อยู่ตรงกลางได้ดีที่สุดคือผู้เป็นแม่ของเอ็ม ไม่ว่าเอ็มจะปรึกษาอะไร เขาก็ต้องปรึกษาแม่เสมอ และแม่ก็นำไปบอกพ่อเขาต่อไป ครอบครัวนี้อยู่กันมาแบบนี้ตลอด
ด้วยเพราะเหตุที่พ่อเขากินเหล้าหนัก จนทำให้เขาเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง เรี่ยวแรงห่างหาย ไปทำงานไม่ไหว ทำให้ต้องนอนเฝ้าบ้านอยู่อย่างนั้น ระยะหลังเอ็มได้ยินคำว่ารักจากปากผู้เป็นพ่อบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นจนชินหู ด้วยเหตุที่พ่อเขานั้นดื่มเหล้าบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น เรียกได้ว่าทุกวันเลย ทำให้เอ็มได้ยินคำว่ารักจากปากพ่อทุกวัน ใจหนึ่งก็อยากให้พ่อดื่มเหล้าเมา เพื่อแรกกับคำว่ารักคำเดียว อีกใจหนึ่งก็อยากให้พ่อเลิกดื่มเหล้าเพื่ออาการของโรคอันเนื่องมาจากแอลกอฮอล์ได้ทุเลาลง
ทุกวันหลังจากเอ็มเลิกเรียนเขาจะรีบกลับบ้านเพราะเป็นห่วงพ่อ วันนี้เขาก็เป็นห่วงพ่อเช่นกัน แต่เอ็มไม่รีบกลับบ้านเลยแม้แต่นิด เขาอยากรู้ว่าทำไมพ่อเลิกมันไม่ได้ เขาชวนเพื่อนไปกินเหล้า แต่ยกดื่มไปไม่กี่ทีก็เมา พูดจาไม่เหมือนเดิม ที่สำคัญเดินไม่ตรงทางเอาเสียเลย เขาได้ยินแต่เสียงพูดของเพื่อนๆเท่านั้นที่ยังคงชัดเจนอยู่ ส่วนหน้าตาเพื่อนนั้นเขาเริ่มแยกแยะไม่ออกว่าใครเป็นใคร ฝ้าฟางไปหมดและอีกอย่างก็คือดวงตาเขานั้นมันไม่อยากลืมขึ้นมาแล้ว เพราะลืมตาขึ้นมาที่ไรโลกมันหมุนเคว้ง อาหารคาวที่กินเข้าไปก็พาจะทะลักออก แต่ทุกครั้งที่เพื่อนส่งแก้วเหล้าให้ เขาก็ยกดื่มจนหมด
หลังจากที่ทุกคนกินเหล้าจนเมาได้ที่ แต่ขณะนั้นเอ็มเกินได้ที่แล้ว เพื่อนๆเขาชักชวนกันไปเที่ยวผับ ซึ่งไม่ไกลจากบ้านเขาเท่าไรนัก เป็นผับเล็กๆของกลุ่มวัยรุ่น ในนั้นแออัดคับแคบ แน่นไปด้วยหนุ่มสาว เสียงเพลงนั้นก็เปิดกันจนกระแทกแก้วหู ควันบุรี่สีขาวหม่นที่ลอยอยู่นั้น มองเห็นชัดทันทีที่ไฟสีส่องผ่าน เพื่อนประคองเอ็มเข้าไป จังหวะหนึ่งเซไปโดนโต๊ะของผู้ที่มาเยือนผับแห่งนี้อยู่ก่อนแล้ว
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากผู้โดนชน แต่สายตาทั้งโต๊ะนั้นรุมมองมาที่กลุ่มของเอ็มทันที
ขอโทษครับผมเมา เอ็มเอ่ยปากแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
โต๊ะด้านในสุดที่ว่างอยู่เพื่อนประคองเอ็มเดินตรงเข้าไป พวกเขาสั่งเหล้ามาหนึ่งชุดและเริ่มออกลีลาให้สอดคล้องกับจังหวะเพลง เริ่มจากค่อยๆโยกหัว โยกตัว ในขณะที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วเริ่มยืนขึ้นหัวและตัวยังคงโยกส่ายไปมาอยู่เหมือนเดิม สิ่งที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือการขยับแข้งขยับขา ทุกคนในผับนี้ก็เช่นกัน เหมือนเป็นการจับจองพื้นเป็นของตัวเอง หลายคนเต้นให้กินบริเวณกว้างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่เพื่อนเต้นอยู่นั้นเอ็มยกเหล้าดื่มไปทีหนึ่งแล้วฟุบนอนไปกับโต๊ะ ครู่หนึ่งเขาเงยหน้าขึ้นมองหาห้องน้ำ อาหารคาวมันกำลังจะทะลักออกมาอีกแล้ว
เอ็มเดินเซ แทรกตัวไปตามช่องว่างของผู้คนที่เต้นกันอยู่ จนกระทั่งถึงห้องน้ำ ห้องน้ำทุกห้องปิดมีคนใช้บริการอยู่ทุกห้องเลย เอ็มเดินไปยืนรอห้องด้านในริมสุด และเมื่อประตูห้องน้ำเปิดออกชายที่อยู่ด้านในเดินยังไม่ทันพ้นประตู แต่เอ็มก็พยายามแทรกเข้าไป ชายคนนั้นดึงคอเสื้อไว้ เขาจ้องหน้าเอ็มเหมือนตอนทีเอ็มเดินเซไปชนเขาตอนเข้ามา เวลานั้นอาหารคาวที่เอ็มพยายามกักมันเอาไว้ก็พุ่งออกมา ชายผู้นั้นละมือจากคอเสื้อคว้าปืนจากเอว จ่อกะโหลกเขาและลั่นไกทันที...
พ่อรักเอ็งมากเลยรู้เปล่า ? คำถามนี้เอ็มยังไม่ได้ตอบพ่อเลย และในเวลานี้ที่เอ็มจากพ่อไปแล้วทำให้พ่อเขานั้นต้องเปลี่ยนคำถามใหม่ เอ็งไม่เคยรักพ่อเลยใช่ไหม ? แต่คำถามนี้ก็ยังคงฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งผู้เป็นพ่อไม่เคยถามตัวเองเลย อยากอยู่เพื่อรักลูกนานแค่ไหน ? ไม่นานก็คงจากโลกนี้ไปเช่นกัน
หนึ่งชีวิตจากโลกนี้ไปแล้ว ด้วยเหตุอันเนื่องด้วยแอลกอฮอล์ แต่หลายชีวิตยังคงดื่ม....เพราะคงอยากตามหนึ่งชีวิตนั้นไปให้เร็ววัน
| Create Date : 12 มกราคม 2551 |
| Last Update : 12 มกราคม 2551 22:29:49 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 5058 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: null (Mr.ใหม่_01  ) วันที่: 12 มกราคม 2551 เวลา:23:11:15 น. |
|
|
|
| โดย: บัวริมบึง วันที่: 12 มกราคม 2551 เวลา:23:56:39 น. |
|
|
|
| โดย: ไม่บอก IP: 124.121.186.159 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:22:01:45 น. |
|
|
|
| โดย: โมชิ IP: 125.26.71.18 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:15:21:47 น. |
|
|
|
| โดย: สน IP: 118.173.147.35 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:16:20:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สระบุรี Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
******###@###*****
...เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เลือกเรื่องเล็กๆที่เป็นช่องว่างของสังคม มา ตัด เสริม เติม แต่ง ซึ่งอาจเหลือความจริงเพียงน้อยนิด และเรื่องราวเหล่านี้อาจทำให้ใครหลายคนก้าวเข้าไปถึง ช่องว่างที่ใครหลายคนอาจไม่เคยเห็น...
*******************
*****###@###******
...งานเขียนใน Weblog นี้เป็นของ ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล ได้รับความคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗...
*******************
|
|
|
|
|
|
|
|
|
พอเหมาะกับเรื่องที่เราบ่นเลย อิอิ