|
|
แอบ
มานี่เดี๋ยวพี่เอ๋ทายาให้นะ เธอเดินหายไปหลังเค้าเตอร์ สักพักก้อเดินกลับมาพร้อมกับขวดยาใส่แผลและกระดาษชำระม้วนเป็นแท่ง
ไม่มีสำลีแต่คงใช้นี่แทนได้ แสบหน่อยนะ อ่อไม่หน่อยล่ะแสบมากๆเลย ห้ามเป่าล่ะ เดี๋ยวเชื้อโรคในปากจะลงไปที่แผล
เป็นไงล่ะเด็กซน เมื่อวานก้อเพิ่งเตือนไปเองนะว่าให้ขับรถดีดี ตรงใหนอีก
ผมเริกขากางเกงขึ้น ถึงหัวเข่า โดยที่ไม่พูดอะไร
อย่าโดนน้ำนะรู้มั๊ย เดี๋ยวจะอักเสพ
พี่เอ๋พูดไปพลางเอายาทาไปที่แผลที่หัวเข่าของผม ผมอดไม่ได้ที่จะแอบมองใบหน้าพี่เอ๋ที่ตั้งใจทายาและปากก้อพูดสอนและเตือนผม อันที่จริงแล้วพี่เอ๋แก่กว่าผมแค่เพียงหนึ่งปีแต่ในสายตาพี่เอ๋มักจะมองผมเป็นเด็กๆเสมอ
ย้อนกลับไปเมื่อ 1เดือนที่แล้ว ผมได้รู้จักร้านกาแฟแห่งนี้ ด้วยเป็นคนที่ชอบทานกาแฟ กอรปกับในเมืองเล็กๆที่ผมอยู่มีร้านกาแฟไม่กี่ร้านนักที่บรรยากาศจะน่านั่งเท่ากับร้านี้ ที่สำคัญอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไร ในวันที่2ที่ผมมานั่งทานกาแฟที่ร้านนี้ผมได้เจอพี่เอ๋ และพูดคุยในฐานะ ลูกค้าและผู้ขาย แต่เนื่องจากผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือและพี่เอ๋ก้อคงเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเช่นกันทำให้ทุกวันที่ผมมาที่ร้านกาแฟแห่งนี้ เราจะมีเรื่องคุยเกี่ยวกับหนังสือหรือไม่ก้อ เรื่องทั่วๆไป
โต๊ะกาแฟนอกร้านด้านในสุด ติดริมระเบียงมีแสงไฟจากโคมไฟดวงเล็กๆเป็นที่นั่งประจำของผมในช่วงเวลาหลังเลิกงานทุกวัน พี่เอ๋เองก้อมักจะมานั่งที่ม้านั่งยาวหันหน้าออกถนนมีกระจกใสบานใหญ่กั้นระหว่างข้างในกับข้างนอก เธอมักจะมานั่งอ่านหนังสือ หรือนั่งปักครอสติส บ่อยครั้งที่ผมพักสายตาจากการที่นั่งอ่านหนังสือที่หยิบมาจากชั้นหนังสือภายในร้าน แล้วมองไปรอบๆ ผมมักจะสบตากับพี่เอ๋และพี่เอ๋ก้อจะโปรยยิ้มอ่อนๆกลับมาให้เสมอ
สั่งอะไรหรือยังเอ พี่เอ๋เห็นผมนั่งเอกขเนกอยู่บนโชฟาสีแดงภายในร้าน
ไม่ทาน...ไม่อยากทานจะมานั่งเล่น ได้มั๊ย ผมตอบพี่เอ๋ไปด้วยท่าทางยียวน แต่ความจริงผมสั่งสปาเก็ตตี้กับพี่น้ำไปแล้ว พี่เอ๋แอบชำเลืองดูในบิลแล้วก้อหันมา ค้อนผมว่า
เดี๋ยวตีตายเลยเด็กคนนี้
หิวหรือไง ผมไม่ตอบแต่ยักคิ้วให้พี่เอ๋ พี่เอ๋อดยิ้มกับท่าทางกวนๆของผมไม่ได้แล้วเธอก้อเดินไปดูลูกค้าคนอื่น
ถ้ามองเผินๆ จะไม่รู้เลยว่าพี่เอ๋อายุ34ปีแล้ว ด้วยรูปร่างเล็ก และผมซอยสั้นทำให้พี่เอ๋ดูอ่อนวัยกว่าอายุจริงอยู่หลายปี
ความจริงแล้วพี่เอ๋มีแฟนแล้วเป้นคุณหมอซึ่งผมเจอบ่อยๆในช่วงค่ำๆที่ร้าน ผมเคยลองถามตัวเองว่าผมคิดอะไรกับพี่เอ๋หรือเปล่า
คำตอบคือ เปล่า ผมไม่ได้คิดอะไร แต่แค่รู้สึกดีที่ได้คุยและได้เห้นหน้าพี่เอ๋
แผลเป็นไงบ้างเอ พี่เอ๋ถามผมหลังจากที่จัดการธุระเสร็จ
ดีขึ้นแล้วน่ะคุณ ไกลหัวใจน่ะ ผมตอบขณะที่ก้มหน้าจดงานอยู่บนเก้าอี้สูง
ไม่ทำงานหลอวันนี้ ?
ทำฮะเพิ่งไปธุระกลับมาร้อนมาก
เดี๋ยวฝนคงตกนะพี่เอ๋ว่า ดูสิมืดมาเชียว อย่าไปโดนฝนอีกล่ะเดี๋ยวจะไม่สายเอาอีก แต่ถ้าไสบายก้อมาที่ร้านนะ พี่เอ๋มียา พี่เอ๋พูดขณะที่ยังสารวนอยู่หลังเค้าเตอร์ชงกาแฟ
เอ..พี่เอ๋ลืมอีกแล้ว เมื่อวานปิดร้านไม่มีเวลาไปใหนเลย ทำแต่ธุระส่วนตัว ไปหาหมอฟัน ...อะไรนะที่เอบอกน่ะ พี่เอ๋คงดูในบิลว่าผมสั่งอะไรทาน
ชีสแห้ง คาร์ฟูอยู่ใกล้แค่นี้เอง เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก้อได้ ผมตอบพี่เอ๋
เอาน่า คราวหน้าได้กินแน่
พี่เอ๋สารวนอยู่หลังบาร์กาแฟ ส่วนผมนั่งทานสปาเก็ตตี้ฝีมือพี่น้ำ ไปเรื่อยๆ จนได้ยินพี่เอ๋มายืนปัดโน่นปัดนี่อยู่ที่โต๊ะข้างๆแล้วถามผมว่า
สงกรานต์ไปเที่ยวใหน พี่เอ๋ว่าจะไปเกาะช้าง
ไม่น่ะคุณ ไม่ชอบ คงไปกาญฯหลังสงกรานต์น่ะ
พี่เอ๋ก้อไม่ชอบ เล่นกันแรงๆ
ที่ใหนๆก้อเหมือนกัน พัทยา เชียงใหม่ ผมพดเสริมแต่ยังคงก้มหน้าทานสปาเก็ตตี้
เคยไปเชียงใหม่ด้วยหลอ ? พี่เอ๋ถาม
ก้อเคยเมื่อก่อนแฟนอยู่เชียงใหม่
แล้วตอนนี้อยู่ใหนล่ะไ พี่เอ๋รีบถามสวนด้วยความสนใจ
เลิกกันแล้วน่ะคุณ เลิกกันนานแล้ว
แล้วตอนนี้ล่ะ พี่เอ๋ยังคงยิงคำถามใส่ผม
ก้อเพิ่งเลิกกับแฟนได้เดือนกว่าๆ
เสียใจมั๊ย? แน๊ะ ยังยิงคำถามใส่ผมไม่หยุด
ก้อ....บ้าง ผมตอบพลางยกไหล่ขึ้น
ผู้ชายจะคิดอะไรมาก จริงมั๊ย? พี่เอ๋พูดเหมือนกับให้ผมตอบว่าเห็นด้วย
ไม่น่ะคุณ ถ้าเราคบใครซักคนแล้วมองไปถึง คำว่าครอบครัว ผมหันหน้าไป ตอบพี่เอ๋
พี่เอ๋มีคำถามมาถามผมเรื่อยๆ ผมเพียงเล่าเนื้อความในอดีตส่วนหนึ่งให้เธอฟัง
จะกลับแล้วหลอ พี่น้ำถามขณะที่ผมสะพายกระเป๋าแล้วลุกจากเก้าอี้
ผมไม่ตอบแต่ยิ้มและพยักหน้าให้พี่น้ำ
แผลเป็นไงมั่ง พี่น้ำถามขึ้นอีกครั้งที่เห้นรอยแผลถลกที่ข้อศอกผม
ดีขึ้นแล้วน่ะฮะ แต่ที่หัวเข่ายังตึงๆอยู่ ผมตอบพี่น้ำพลางควักเงินจ่ายค่าอาหาร
วันก่อนพี่เอ๋ทายาให้เอง เก่งนะไม่ร้องซักแอะเลย พี่เอ๋ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงข้างชั้นวางหนังสือพูดเชิงชมฝีมือตัวเอง
ผมไม่ใช่เด็กแล้ว จะได้ทายาแสบๆแล้วร้องน่ะ ผมหันไปค้อนพี่เอ๋บ้าง
ขับรถดีดีล่ะ เดี๋ยวจะต้องมาให้พี่เอ๋ทายาให้อีกไม่รู้นะ เธอยังแซวผมไม่หยุดขณะที่ผมจะเดินออกจากประตู
ผมไม่พูดอะไร เพียงแค่ ยักไหล่แล้วทำหน้ากวนๆใส่พี่เอ๋ ทำเอาพี่เอ๋หัวเราะออกมา
ดูเขาทำ ไปได้แล้ว เสียงพี่เอ๋ดังไล่หลังก่อนที่ผมจะเดิน ออกจากประตู
| Create Date : 30 มีนาคม 2549 |
| Last Update : 30 มีนาคม 2549 14:32:34 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 240 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: นาราคำ  วันที่: 30 มีนาคม 2549 เวลา:17:03:59 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
นานเท่าไรไม่รู้ที่ผมไม่ได้ เขียน Blog นี้ ซึ่งเมื่อก่อนผมมักจะใช้เวลาว่างช่วงทำงานนั่งเขียนเล่าเรื่องราว ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม ผ่าน Blog นี้ แต่ท้ายสุดเรื่องราวๆต่างๆที่บรรจงบันทึกไว้ กลับถูกลบไปเพราะเหตุผลอะไรก้อชั่งมันเหอะ
จนวันนึงเมื่อนึกถึง Blog oได้ ผม จึงอยากกลับมาละบายและบอกเล่าเรื่องราว ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวตและเก็บไว้เป็นบันทึกส่วนตัวอีกครั้ง
เรื่องราวที่กล่าวขึ้นใน Blog นี้ สรุปไม่ได้ว่าเป้นเรื่องจริงหรือเรื่องที่กุขึ้น แต่เท่าที่จำได้ตัวละครที่กล่าวไว้ในเรื่องทั้งหมด มีตัวตนจริงๆ ซึ่งถ้าชื่อที่ผมกล่าวไปตรงกับใครโดยที่ไม่ใช่หรืออาจจะใช่ท่าน ผมต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
แล้วมามอง(จอคอมฯ)นานๆ ไม่ท้องอ่ะน๊า