|
|
เรื่องเล่าจากบอร์ดวารสารฯ ธรรมศาสตร์
เรื่องยาวนิดนึงน้า แต่แบบว่า ม้วนเดียวจบค่า...
เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อวันทัวร์รังสิตของรหัส 42 พี่ๆนัดเจอน้องๆที่หัวลำโพง ถ้าจำไม่ผิด นัดเจอตอนหกโมงเช้า -- เช้ามากๆๆๆ
วินาทีแรกที่เจอพี่คนนี้ -- ไม่บอกเน้อว่าใคร เขิน แต่รหัส 41 ล่ะ-- ก็แอบประทับใจเลย คือว่า พี่แกเซอร์มากๆ -- เซอร์นะ ไม่ใช่เซ่อ -- ใส่เสื้อยืดสีขาว นุ่งกางเกงยีนสั้นประมาณเข่า รองเท้าแตะนันยาง แบบว่า คนนี้ล่ะ ใช่เลย ยิ่งตอนพี่แกยิ้ม โอ๊ย...โคตรจะน่ารัก
พอถึงวันลงทะเบียน เค้ามีแปะบอกสายรหัส เค้าก็นะ พี่รหัสเราค่อยหาทีหลัง แอบหาเบอร์พี่คนนี้ก่อน โชคดีมากๆที่รหัสนศ.เราใกล้ๆกัน เลยหาเจอง่ายหน่อย
หลังจากวันนั้นเค้ากะพี่ก็โทรคุยกันเรื่อยๆ ส่วนมากจะเป็นเรื่องเรียน -- เอามาเป็นข้ออ้างกันมากกว่า :048
สิ่งที่ประทับใจมากๆก็คือ คืนวัน Freshy Night ที่ท่าพระจันทร์ พี่ๆจะผูกข้อมือให้น้องๆที่ลานปรีดี ตอนแรกก็แอบเศร้าที่พี่ไม่ได้ผูกข้อมือให้ พอตอนเดินกลับไปที่ใต้คณะ พี่เดินมาหาแล้วบอกให้ยื่นข้อมือมา พี่จะผูกข้อมือให้ พี่บอกว่า พี่หาเราไม่เจอตอนนั้นก็เลยเก็บด้ายเส้นนี้เอาไว้ผูกให้ทีหลัง ตอนนั้นน้ำตาซึมเลย เค้ายังเก็บด้วยเส้นนั้นเอาไว้จนวันนี้
ต่อมา มีรับน้องนอกสถานที่ ปีนี้ไปรับที่จันทบุรี ขาไปแอบเศร้า ไม่ได้นั่งรถคันเดียวกัน แต่ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น พี่เทคแคร์เค้าดีมากๆ คอยมาถามว่า โอเคมั้ย เหนื่อยมั้ย มีอะไรก็บอกนะ
คืนสุดท้าย พี่ๆจะเปิดเพลงแด๊นซ์ๆกัน พี่เดินมาคุยกะเค้า แต่เสียงมันดังมาก เค้าเลยชวนพี่ไปเดินเล่นที่ชายหาด -- แอบบิ๊วเต็มที่ -- เดินไปซักพัก เค้าดันกลัวความมืด เราเลยเดินกลับมาคุยที่สนามหญ้าแทน นั่งคุยกันสองคนแบบไม่อายใคร ใครแอบมาแซวเราก็ขำๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจริงๆ
คืนนั้นเป็นคืนที่มีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณพี่มากๆน้า...
พี่เคยถามว่า เค้ารู้สึกยังไงกับพี่ ตอนนั้นเค้าตอบไม่ได้ แบบว่า มันเร็วไป พี่บอกว่า เอาไว้ให้แน่ใจเมื่อไรแล้วค่อยบอก ถึงตอนนี้ เค้าแน่ใจแล้วล่ะ ว่า...เค้ารักพี่
เพราะเค้าอยู่รังสิต พี่อยู่ท่าพระจันทร์ เราเลยไม่ค่อยได้เจอกัน แต่พี่ก็โทรมาเรื่อยๆ คอยถามสารทุกข์สุกดิบตลอด
ปีสอง เค้าย้ายมาเรียนที่ท่าพระจันทร์ แต่เราก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ได้คุยกันเท่าไร --แปลกเนอะ-- แต่เรายังโทรหากันตลอด พี่ชอบปรึกษาปัญหาแปลกๆ เช่น แฟนเก่าพี่ตอนปี 1 โทรมาขอคืนดี พี่จะกลับไปดีมั้ย ไม่ก็มีคนมาแอบชอบ แต่ไม่รู้ว่า จะบอกเค้าว่าไงดี ตอนนั้นเค้าก็เด็กๆอ่ะ ไม่เข้าใจ hidden agenda ของพี่ -- โง่นิ
ปีสาม เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน เราสองคนก็ห่างๆกันไป จนกระทั่งพี่เรียนจบ เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...
จนกระทั่งปี 2004 เราเจอกันโดยบังเอิญที่อีเว้นท์ของบริษัทที่เค้าทำงานอยู่ วินาทีนั้น เค้าดีใจมากๆ แต่แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นความเศร้า เพราะเค้าเจอแฟนพี่ด้วย ใจจริงเค้าก็ดีใจกับพี่ด้วยจริงๆ พี่มีคนที่รักและคอยดูแลพี่แล้ว พี่ดูมีความสุขดี
ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันก็ปี 2004 อีกนั่นแหละ ที่ห้างใหญ่แถวสยาม แต่เค้าก็แอบกูเกิ้ลเช็คข่าวพี่มาตลอด แอบยินดีอยู่ห่างๆกับความสำเร็จของพี่ คอยเอาใจช่วยให้พี่ไปถึงสิ่งที่พี่ฝันอยากจะเป็น อยากจะทำ
จบแล้ว...
| Create Date : 26 กันยายน 2550 |
| Last Update : 26 กันยายน 2550 4:41:49 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 742 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: jiney6 (สวยตลอดกาล  ) วันที่: 26 กันยายน 2550 เวลา:6:28:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จบมาหลายปีแล้ว ตอนสมัยเรียนก็ปลื้ม
รุ่นพี่เหมือนน้องค่ะ เจอเค้าตอนรับน้อง
เหมือนกัน ด้วยความขี้อาย เขิน ไม่
ค่อยกล้าพูดกับเค้าเท่าไร คิดว่าจะบอก
ความในใจตอนพี่เค้าเรียนจบ แต่มันไม่มีวันนั้นที่พี่จะบอกความในใจให้เค้าค่ะ เพราะรุ่นพี่คนนี้เค้าเสียชีวิต ตอนเค้าเรียนปีสี่ ก่อนจบค่ะ พี่เค้าไปดีแล้ว
แต่พี่ก็ยังไม่ลืมเค้าน่ะค่ะ รุ่นพีคนนี้เค้าเรียนคณะวารสารค่ะ สำหรับพี่เรียนคณะศิลป์ค่ะ