เข้าสู่สัปดาห์ที่ 2 ของการอยู่โรงพยาบาลชุมชน

วันนี้ลงชุมชนไปสำรวจภาวะสุขภาพของผู้สูงอายุ

รู้สึกว่าผู้สูงอายุส่วนใหญ่จะให้การต้อนรับดีมากๆ

คือบางคนเค้าก็จะดีใจมากที่เราไปเยี่ยมเค้า นึกว่าจะมาตรวจสุขภาพให้

บางคนก็คิดว่าเราจะไปตรวจความดัน / เจาะDTX ดูค่าน้ำตาลให้

แต่พอรู้ว่ามาสัมภาษณ์เก็บข้อมูล เค้าก็ยินดีตอบคำถามให้

เราก็ถือที่วัดความดันไปด้วย เผื่อผู้สูงอายุบางคนเค้าอยากตรวจก็จะตรวจให้

รู้สึกเกรงใจมากๆถ้าเจ้าบ้านเค้าไปหาแก้วหาน้ำมาให้

มีบ้านนึงต้องไปนั่งรอคุณยายจดเบอร์หวยจนถึงรางวัลที่1 ถึงได้สัมภาษณ์

บางบ้านก็ลำบากมาก มีผู้สูงอายุบางคนต้องอยู่คนเดียว

ไม่มีคนดูแล พื้นเป็นกระดานไม้ จะปัสสาวะ อุจจาระ ก็ถ่ายลงไปตามร่องไม้

บางคนมีลูกมีหลานเยอะแยะ แต่ก็ไม่มีคนดูแล

คือเพื่อนคนนึงได้ไปสัมภาษณ์คุณยายคนนึงอายุ 87 ปี เลี้ยงหลานสองคนในกระต๊อบเล็กๆ ข้าวต้มเก่าๆถ้วยนึงยายแบ่งกินได้2-3มื้อ

ยายได้เบี้ยเลี้ยงผู้สูงอายุมาทุกเดือนๆก็จะเก็บไว้ใต้หมอน

วันนึงก็มีมือดีมาขโมยไป

บางวันก็มีคนเมายามาขโมยสร้อยทองไป

ลูกๆก็มองว่ายายไม่มีปัญญาเก็บเงิน ก็ไม่ให้เงิน

ฟังแล้วแบบสงสารมาก วันนี้เดินผ่านบ้านยายก็เลยแวะเอาเงินไปให้ 100บาท

เพื่อนเห็นก็ถามว่า ให้แบบนี้ไม่กลัวยายเคยตัวเหรอ

สำหรับเราๆชอบช่วยคนที่แบบเห็นๆว่าเราช่วยไปแล้วเค้าได้แน่ๆ

แบบไปบริจาคของหรือเงินตามสถานที่จริงๆ เช่นมูลนิธิอะไรงี้

จะไม่ให้เงินใครพร่ำเพรื่อ อย่างขอทานมือดีเท้าดีเราจะรังเกียจมากๆเลยนะ

อย่างยายคนนี้คือเราคิดว่าชีวิตเค้าน่าจะลำบากมาก และเราก็ไม่คิดว่า เงิน100บาทที่เราให้ไปจะถึงกับทำให้ยายแก่ๆที่ต้องสู้ชีวิตมีหลานพ่วงสองจะงอมืองอเท้าขอเงินตลอดไป

นอกเหนือจากงานวิจัยที่ทำแล้ว

เราเห็นชีวิตของคนแก่ๆที่อยู่ตามบ้าน บางคนเป็นอัมพาตไม่ได้ออกไปไหน

ส่วนใหญ่คือมีฐานะยากจน จะเดินทางไปไหนไกลๆก็ลำบาก

สิ่งที่เราได้คือ

วันที่เราเป็นหมอ จะไม่พูดกับคนไข้ว่า

ป้า ทำไมไม่มาตามนัด ทำไมยาหมดแล้วไม่ยอมมาเอายา แล้วมันจะรักษาหายมั้ย

เพราะชีวิตของพวกเขามันมีความลำบากอีกมากมายซ่อนอยู่ เหตุผลมากมาย ที่บอกหมอไม่ได้ ว่าทำไมเขาถึงทำตามที่หมอสั่งไม่ได้อ