Bloggang.com : : shadow-of-art - ไม่เข้าไปใน"หัวใจ"

05年0

星期五

天氣
：陰

เพื่่อนฉัน
เธอรู้ไหม วันที่ฉันถ่ายรูปนี้ ฉันมีความสุขที่สุด เพราะพวกเขา ชาวอุรักลาโว้ย จะได้ออกทะเลกันเสียที งานฉันใกล้จะเสร็จ เราทุกคนจะได้แยกย้ายกลับบ้าน
วันนั้น เป็นพิธีสู่ขวัญเรือของคุณดังมะดีเอน ที่บ้านในไร่ เธอคงจำได้ บ้านในไร่ที่ไม่มีไร่สักแปลงเดียว มีแต่ชุมชนที่ใกล้จะแออัดของชาวเลกลุ่มนี้ (ก็อย่างที่รู้ๆ ที่ดินราคาแพงขนาดนั้น ใครจะรักษาไว้ไหว ไม่อยากขาย แต่ถ้าเขาอยากซื้อ มันก็พลาดจนได้แหละนา)

หาดที่พวกเขาปล่อยเรือ อยู่ตรงเส้นทางเข้าหาดคอกวาง วันนั้น มีทั้งไทยทั้งเทศ ที่เป็นเพื่อนร่วมงานกันในตอนนั้น ไปร่วมฉลอง ฉันเองก็อยากกลับบ้านเต็มทน สงสารพ่อ ก็อย่างที่บอกเธอนั่นแหละ มะเร็งระยะสุดท้าย ที่ทุกคนเพิ่งรู้ แต่พ่อไม่รู้เลย..
(ไม่รู้จนกระทั่งจากไป)

ฉันดีใจที่พวกเขากลับมามีวิถีชีวิตเดิมๆ เหลือเรือที่ยังซ่อมไม่เสร็จ ไม่กี่ลำ มีอยู่คนหนึ่ง
ท่าทางดูเหมือนว่าจะยากจนที่สุด
เทส..สาวเยอรมัน ซื้อเรือตั้งไว้ลำหนึ่ง ที่ท่าเรืออำเภอเก่า แล้วบอกให้ฉันพาแกไปดู ถ้าชอบก็ขับกลับบ้านได้เลย
ไปถึง ลุงสะเนะเดินวนดูเรือรอบแล้วรอบเล่า
กางแขนออกวัดจนรอบลำเรือสองเที่ยว
ฉันเห็นเรือมันสวยดี ใหม่ด้วย ที่สำคัญ มันใหญ่กว่าลำเดิมของแกเสียอีก คิดว่าแกน่าจะเอา งานฉันจะได้เสร็จเร็วขึ้น ปรากฏว่าผิดคาด
แกเดินมาบอกฉันด้วยท่าทางซื่อๆ ว่า
"มันไม่เข้าไปในหัวใจ ไม่เอาหรอก"
ฉันอึ้ง...."ทำไมเหรอ" แกทำท่าเหมือนว่าถ้าอธิบายคงยาก
"เอาล่ะ...ไม่เอาก็ไม่เอา" ฉันไม่เซ้าซี้
ฉันกลับมาบอกเทสและบิล ถึงเหตุผลของแก
บิลงงอยู่ชั่วครู่เดียว...จากนั้นพี่แกระเบิดเสียงหัวเราะลั่นตามสไตล์ลุงอ้วนหนวดเฟิ้ม
"ช่างเป็นเหตุผลที่เข้าท่าที่สุด" แล้วเขาก็หัวเราะต่อจนพุงกระเพื่อม ฉันละซึ้งใจจริงๆกับลุงสองคนนี้

เรือลำนั้น ฉันไปถามคนอื่นๆ ในหมู่บ้านว่ามีใครอยากได้ไหม ทุกคนส่ายหน้า ไม่พูดอะไร ฉันงงมากขึ้น
"ไม่เอา ทั้งที่ต้องการเรืออยู่นี่นะ ทำไมไม่ไปดูกันก่อนเล่า"
หนุ่มหนึ่งที่ฉันสนิทด้วย คงเอ็นดูความโง่ของฉัน จึงเฉลยว่า
"พี่ครับ ขนาดลุงสะเนะยังไม่เอา แล้วผมจะเอาเหรอครับ"
..................
งงอีกรอบ แล้วมันเกี่ยวกับอะไรเล่า
"ลุงสะเนะ เป็นคนลำบากยากจนที่สุด แกยังไม่เอา เพราะแกรู้ว่าเรือลำนั้น ไม่มีโชค ออกทะเลก็หาปลาไม่ได้น่ะซีพี่ แล้วผมจะต้องไปดูอีกทำไม"
........................
อึ้ง ซึ้ง แล้วซึมเลยเรา

เธอว่าอย่างที่ฉันว่าไหม
มีอะไรอีกตั้งเยอะที่เราไม่รู้

บิลบอกว่าจะให้เงินลุงสะเนะต่อเรือลำใหม่ เพราะลำเก่าของแกพังยับเยินเกินช่างจะซ่อมได้
ฉันถามว่าแล้วจะเอาขนาดกี่กง (เป็นเลขคี่ เล็กสุดราว 5 กงเป็นเรือพาย ใหญ่สุดที่เห็น 25 กง มักใช้ทำเรือทัวร์ ขนาดจุได้ 30-40 คน)
แกบอกว่าขอ 21 กงแล้วกัน เล็กกว่าลำเก่าหน่อยหนึ่ง ฉันฉงนอีกรอบ "อ้าว แล้วทำไม ไม่เอาเท่าเดิม ก็เขายินดีจ่ายทั้งหมด ไม่ต้องประหยัดเงินให้เขาหรอก"
ลุงสะเนะยิ้มเห็นฟันเหลือง ชายชราร่างเล็กวัยเฉียดหกสิบ
บอกกับฉันอย่างใจเย็นว่า
"ผมแก่แล้ว ยังไงผมก็ต้องเปลี่ยนมาใช้เรือเล็ก เครื่องเล็กลงอยู่ดี อายุมากเรี่ยวแรงลดลง ต้องใช้เรือเล็ก"

นะ...เห็นไหม ฉันโง่ได้ในหลายกรณีทีเดียว...เธอเอ๋ย

Create Date : 24 กันยายน 2548

Last Update : 25 กันยายน 2548 1:04:16 น.

0 comments

Counter : 362 Pageviews.