Bloggang.com : : shadow-of-art - จดหมายถึงพ่อ จากลูกนกกระยาง

โลก,นิทาน,ตำนาน,ชีวิต....เราแค่มาอาศัย...ไม่นานก็จากไป..แต่โลกสิยืนยาว

Group Blog

All Blogs

จดหมายถึงพ่อ จากลูกนกกระยาง

พ่อจ๋า
มันจะต้องมีอะไรที่ผิดพลาดสักอย่างในชีวิตลูก
พ่อรู้ไหมว่าลูกย้ายบ้านเป็นครั้งที่เท่าไหร่ เกือบร้อยมั้งพ่อ
มันบ่อยเสียจนลูกขยาดต่อการวางแผนสร้างทรัพย์สินชิ้นใหญ่ๆ

หรือว่าลูกคือยิบซี

ก็พ่อไงคะ ที่ว่าลูก ทำตัวเหมือนนกกระยาง หากินไปตามบึงน้ำ ที่ไหนมีน้ำก็อพยพไปอยู่ พอหมดน้ำหมดอาหารก็ย้ายต่อ จริงๆนะคะพ่อ ลูกอยากเลิกเร่ร่อน อยากหยุดอยู่กับที่ อย่างน้อยก็อยู่กับคนที่เรารักและเขารักเรา อย่างเป็นที่สุด แต่ทำไมจึงไม่ได้

หนูย้ายบ้านจากกระท่อมน้อย มาที่บ้านหลังใหญ่ ตามคำขอร้องของแม่แล้ว แต่อีกเหตุผลหนึ่งเพราะว่าหลังคากระท่อมเริ่มที่จะรั่วแล้วด้วย
ข้าวของของหนูมากเหลือเกิน ครึ่งหนึ่งนั้นคือหนังสือ หนูไม่ชอบนอนในห้องที่ไม่มีหนังสือ รู้สึกว่างเปล่าโหวงเหวงในหัวใจ หนูชอบที่หยิบหนังสือมาอ่านเป็นพักๆ ในยามที่ไม่มีอะไรทำ หรือยามก่อนนอน หนังสือเล่มไหนก็ได้ที่อยู่ใกล้มือ บางเล่มเคยอ่านแล้ว แต่ก็ยังอ่านได้อีกเรื่อยๆ
พูดถึงหนังสือ ยังทิ้งอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพฯอีกตั้งเยอะ มันคงร้องไห้เดียวดายรอคอยลูกกลับไปรับมัน ทำไงได้ ไม่มีโอกาสสักทีที่จะขนมา หลายเล่มและส่วนใหญ่เป็นเล่มที่ดีๆยกให้คนอื่นได้อ่าน จนบัดนี้ลูกแอบเสียดายนิดๆ เสียดายที่ไม่ได้หยิบมาอ่านอีก บางเล่มหาซื้อไม่ได้แล้ว

ไม่รู้เหมือนกัน หรือนี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ลูกผิดพลาด อยากเป็นผู้ให้ แต่ให้ได้ไม่แท้จริง น่าละอายนัก

แต่เรื่องที่ผิดพลาดในวันนี้ เห็นจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิตตามเค้าโครงก่อนเก่า
ลูกไม่คิดที่จะอยู่ในบ้านหลังใหญ่เพราะไม่ชอบบ้านซีเมนต์ ไม่ชอบความเย็น ไม่ชอบกลิ่น ไม่ชอบสัมผัส

เมื่อกลับมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเพื่อนแม่ ตามที่ตั้งใจไว้ จึงขอรื้อโรงเก็บไม้ของพ่อมาทำบ้านส่วนตัว ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะพ่อ ถ้าพ่อได้มาเห็นพ่อคงหัวเราะแล้วพูดว่า
เล้าไก่ยังน่าอยู่กว่าเป็นกอง
ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ลูกชอบแบบรังนกกระยาง มันเอาไม้มาพาดพันกันแบบหยาบๆ แต่รังมันแข็งแรงใช้ได้หลายปี บางรังมันอาศัยอยู่นานเป็นสิบปี เหลือจะเชื่อเลย นกกระยางอะไรไม่ชอบเร่ร่อน เสียชื่อความเป็นกระยางหมดเลย

พ่อคะ ลูกเลี้ยงแมวไว้สี่ตัว มันเป็นภาระทางหัวใจพอสมควร เพราะลูกรักมัน ทุกตัวเป็นแมวข้างถนน บางตัวปางตายมาแล้ว ทุกทีเราจะอยู่ที่กระท่อมด้วยอย่างมีความสุข เพราะกระท่อมของลูกเปิดโล่ง มีฝาเป็นหย่อมๆ พวกมันสามารถเดินเข้ามาหาลูกทางไหนก็ได้ แม้แต่ปีนมาทางหลังคา เราจะเจอกันทุกครั้งที่เราคิดถึงกัน โดยเฉพาะพวกมันที่แสนจะอิสระ แต่เวลาคิดถึงมันจะเดินมาที่โต๊ะทำงานของลูก แล้วปีนขึ้นนั่งตัก อ๋อ ใช่ค่ะพ่อ หนึ่งปีที่ผ่านมา ลูกใช้เวลาทำงานกับคอมพิวเตอร์ เพื่อสรุปงานและทำเวบเพจให้กับหน่วยงาน เอ...ให้กับชาวบ้านที่ลูกไปทำงานกับเขามากกว่า แล้วลูกจะเล่าให้ฟังทีหลังนะคะ ซึ่งเรื่องนี้พ่อก็พอรู้อยู่บ้าง ว่านกกระยางตัวนี้บางทีก็เพียรพยายามคาบอาหารไปช่วยนกอื่นๆอยู่เหมือนกัน

อย่างน้อย การเร่ร่อนของลูกก็ได้เรียนรู้ความยากลำบากของคนอื่น ที่มีมากกว่าลูก จนลูกไม่ได้รู้สึกว่าตัวอ่อนด้อยกว่าใครๆแต่อย่างใด แม้ว่าบางวันในกระเป๋าลูกมีเงินไม่ถึงพันบาท

เรื่องที่ผิดพลาด ลูกตั้งใจจะพูดเรื่องนี้
พ่อขา ลูกขอโทษ ลูกแอบเลื่อยเหล็กดัดออกไปหนึ่งชิ้นเพื่อให้เจ้าเหมียวสามตัวของลูกปีนเข้าในห้องทางหน้าต่างได้ พ่อรู้ไหมคะว่าทำไม เพราะเจ้าเหมียวลายของพ่อมันดุโหดมาก กับเจ้าแพนด้า แมวอ้วน และเจ้าจมูกดำเหมียวเด็ก มันไม่ชอบหน้าพวกเขาเอาเลย เห็นหน้าแว่บๆก็ไล่กัดแล้ว ไล่แบบเอาจริงเอาจัง ไล่กัดให้ออกไปนอกอาณาจักรของมัน ที่หมายถึงบริเวณบ้านนี้ที่ไม่เล็กเนี่ยล่ะค่ะ

ลูกเป็นห่วงพวกมันจริงๆ จึงต้องทำแบบนี้ ใช้วิธีสอนให้ปีนหน้าต่างเข้าออกตัวละสองสามรอบ มันเริ่มจะเข้าใจ

ที่ลูกเป็นห่วงมันมากกว่านั้นคือ กลัวมันไม่ชอบห้องสี่เหลี่ยมหลังคาต่ำๆ กลัวมันจะอึดอัด แต่ที่ไหนได้ มันสามตัวกลับร่าเริง วิ่งไล่ฟัดกันสลับการสำรวจไปทุกซอกทุกมุมของห้อง

แล้วนี่มันทั้งสามตัวก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงของลูก หลับแบบทิ้งเนื้อทิ้งตัว ไม่ต้องเกรงกลัวหวาดระแวงอะไรใครอีกเลย

แต่ลูกสิคะ ลูกคิดถึงกระท่อมหลังนั้น หลังที่อยู่ห่างไปไม่เกินห้าสิบก้าวนี่ล่ะ คืนนี้ลูกจะนอนหลับไหมหนอ

พ่อคะ ช่วยบอกลูกด้วย มีอะไรอีกมากมายใชไหมคะ ที่ลูกผิดพลาด

รักพ่อเป็นที่สุด
นกกระยางร้างกระท่อม

Create Date : 11 ธันวาคม 2549

Last Update : 11 ธันวาคม 2549 21:37:18 น.

0 comments

Counter : 435 Pageviews.