|
|
|
En ö i havet ตอนที่หนึ่ง
ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องหัดแปลค่ะ เพราะช่วงนี้มีโอกาสได้ทำงานพาทไทม์เป็นล่าม แล้วรู้สึกเวลาแปลแล้วภาษาไทยตัวเองมันแปลออกมาพิกลๆ ไม่หลื่นไหลยังไงไม่รู้ เลยถือโอกาสใช้ blog กลุ่มนี้ไว้ฝึกมือค่ะ 
เขียนโดย : Annikar Thor
แปลจากภาษาสวีดิข : ข้าพเจ้าเอง
รถไฟค่อยๆชะลอความเร็วลงแล้วจอดลง จากชานชาลาได้ยินเสียงประกาศด้วยภาษาที่ไม่อาจจะเข้าใจได้
สเตฟฟีเอียงตัวไปที่หน้าต่าง ผ่านกลุ่มควันจากหัวรถจักรเธอมองเห็นป้าย และถัดไปไกลอีกหน่อย เป็นตึกที่สร้างด้วยอิฐกับเพดานแก้ว
เรามาถึงแล้วเหรอคะพี่สเตฟฟี่ เนลลี่เอ่ยถามอย่างวิตกกังวล
ใช่ที่นี่หรือเปล่าคะที่เราจะลง
พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน สเตฟฟี่ตอบ
พี่คิดว่าน่าจะอย่างนั้นนะ
สเตฟฟีขึ้นยืนบนเบาะเพื่อที่จะสามารถเอื้อมถึงชั้นวางกระเป๋าได้ เธอเอากระเป๋าของเนลลี่ลงมาก่อน จากนั้นค่อยยกกระเป๋าของตัวเองลง ส่วนเป้นักเรียนนั้นวางอยู่ที่พื้น ไม่มีอะไรที่จะลืมทิ้งไว้บนรถไฟได้หรอก มันก็แค่ของเล็กๆน้อยๆที่พวกเขาจะสามารถนำติดตัวมาได้
หญิงผู้ซึ่สวมชุดสูทสีอ่อนๆ และใส่หมวกคนหนึ่ง โผล่มาตรงประตูตู้รถไฟ หล่อนพูดภาษาเยอรมัน
อ้าวเร็วๆๆซิ หล่อนสั่ง
ที่นี่คือเมืองยัตเตอร์บอยร์ก พวกเธอจะต้องลงที่นี่
หล่อนไปยังตู้อื่นๆ และแน่นอนละหล่อนไม่ยอมแม้ที่จะรอตอบคำถาม
สเตฟฟี่สะพายกระเป๋าเป้ขึ้นบ่าและหลังจากนั้นจึงช่วยน้องสาวเอากระเป๋าสะพายขี้นบ่าของเธอ
ถือเอากระเป๋าของตัวเองสิ สเตฟฟีบอก
มันหนักนะ เนลลี่บ่น แต่ก็ยอมถือโดยดี
สองพี่น้องเดินจูงมือกันไปยังห้องโถง เด็กๆถูกบังคับให้ลงจากรถไฟ
ตรงชานชาลาวุ่นวายไปด้วยเด็กๆและกระเป๋า
ส่วนด้านหลังพวกเขาก็วุ่นวายไปด้วยขบวนรถไฟ และเสียงดังลั่นเอี๊ยดๆของล้อเป็นจังหวะดังจากสถาณีรถไฟ เด็กตัวเล็กๆ บางคนก็ร้องกระจองอแง เด็กชายตัวน้อยๆคนหนึ่งร้องหาแม่
แม่ของหนูไม่ได้อยู่นี่หรอกนะ สเตฟฟี่บอกเด็กคนนั้น
แม่หนูไม่สามารถมาที่นี่ได้หรอก เดี๋ยวเธอก็จะได้แม่ใหม่ แม่ใหม่ที่ใจดีพอๆกันน่ะแหระ
แม่คร้าบ! แม่คร้าบ! เด็กชายตัวน้อยยังคงส่งเสียงร้องต่อไป
หญิงคนที่สวมชุดสูทรสีอ่อนมาอุ้มเด็กชายขึ้น
มานี่มา หล่อนหันไปบอกเด็กคนอื่นๆ
ตามฉันมานี่
เด็กๆเข้าแถวยาวเหมือนฝูงลูกเป็ดน้อยตามหล่อนไปในอาคารสถาณีรถไฟสูงเพดานแก้วโค้ง
ชายหนุ่มเดินตรงรี่เข้ามาหาพวกเขาพร้อมกล้องตัวเบอเร่อเทิ่ม แสงแฟรชที่สว่างเจิดจ้า ทำให้เด็กคนหนึ่งเริ่มร้อง
นี่หยุดถ่ายซะทีน่า หญิงในชุดสูท ร้องอุทานด้วยความรำคาญ
พวกนายทำให้เด็กตกใจนะ
ชายคนนั้นยังคงลั่นชัตเตอร์ต่อ นี่มันงานของผมนะ คุณผู้หญิง เขาพูด
"พวกคุณทำหน้าที่ดูแลเด็กลี้ภัย ส่วนผมมีหน้าที่เก็บเกี่ยวกับภาพพวกนี้ แล้วนี่มันจะทำให้พวกคุณหาเงินได้มากขึ้นไง แล้วชายคนนั้นก็ลั่นชัตเตอร์ต่ออีกสองสามภาพ
สเตฟฟี่เบือนหน้าหนีจากกล้อง เธอไม่อยากเป็นเด็กลี้ภัยบนหน้าหนังสือพิมพ์ แล้วก็ไม่อยากจะเป็นคนที่คนอื่นต้องมาบริจาคเงินให้ด้วย
| Create Date : 15 มิถุนายน 2550 | | |
| Last Update : 20 มีนาคม 2553 14:22:30 น. |
| Counter : 351 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
i'mdancingaloneonthemoonlight
|
|
|
Location :
Stockholm Sweden
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
Blog ของคนชอบกดชัตเตอร์ แอบบันทึกเรื่องราว และสีสันของโลกผ่านเลนส์ ใช้จมูกดมกลิ่นหาสถาณที่ท่องเที่ยวใหม่ๆให้ตัวเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
|
