ดี
...ในสมัยนั้นบันดาลวันหนึ่ง ตกกลางฤดูเดือน ๔ ลมพัดตึงๆ
ใกล้จะหมดฤดูหนาว ข้าพเจ้าไปบิณฑบาต กุฏิเป็นกุฏิฟาง
มุงหญ้ากั้นฟาก ปูฟาก จุดตะเกียงเล็กๆ ไว้เป็นตะเกียง
โป๊ะเล็กๆ ลมมันก็พัดเข้ามาที่ตรงตะเกียงนั่นเอง
ข้าพเจ้าไปบิณฑบาตกับหมู่เพื่อนกลับคืนมา เอาผ้าไปตาก
ไว้ข้างกุฏิแล้วก็ห่มผ้ามาฉันจังหัน ลมมันจัด ชะรอยตะเกียง
มันจะล้ม เราลืมดับมันแล้วมันไหม้กุฏิลุกขึ้นพรึบเดียว
อย่างรวดเร็ว ผ้าที่ตากอยู่นั้นไหม้หมด มุ้งก็ไหม้หมดกลด
ก็ไหม้หมด ใบสุทธิก็ไหม้หมด มีดโกน มีดพับไหม้เสร็จเรียบ
ไปเอาก็ไม่ทันไม่มีเวลาที่จะทันลุกขึ้นรวดเร็วทีเดียว
หลวงปู่มหาหัวเราะแล้วท่านพูดว่า “บุพกรรมของคนเรานี้
ผิดกันแท้ๆ เหลือแต่ผ้าติดตัว นอกนั้นไหม้หมด”
เจ้าของนึกขึ้นได้เลย เลยไม่พูดให้ท่านฟัง
นึกเห็นตัวเองไปจุดป่าดักตังบาน (เครื่องมือจับนกชนิดหนึ่ง)
ในสมัยนั้นอายุ ๑๕ ปี ไปจุดป่ากลางโคกกลางโรง
ไปดักตังบาน (ใน) วันไหน (ที่) ไม่ได้เข้าโรงเรียน
เมื่อก่อนเขาหยุดเรียนตามวันพระ
เพราะไปเข้าโรงเรียนในโรงธรรมที่เรียกว่า หัวแจก
โรงธรรมนั้นน่ะเรียกตามภาษาบ้านนอก โรงเรียน
จึงหยุดวันพระไม่ได้หยุดตามวันเสาร์อาทิตย์ แล้วก็ไป
จุดป่าถ้าวันไหนไม่ไปวิดน้ำเอาปลา ก็ไปจุดป่าดักนก
ตามโคกตามโรง พอจุดป่าแล้วนกขาบมันร้องแจ๊วๆ
แล้วก็บินมาจุดเวียนที่ดักตังบานไว้ (คาดเอาว่า)
มันคงจะมาจับไม้ต้นนี้กระมัง ก็ต้องไปดักไว้ตรงนั้น
บางศีล (บางวันพระ) ก็ได้ ๔ ตัว ๕ ตัว บางศีลก็มามือเปล่า
บางศีลก็ไฟไหม้ถูกตังบาน ไฟมันไหม้ไปตามโคกตามนา
ทั่วที่ทั่วแดน ใหม่ตามโคกตามโรง เพราะเมื่อก่อนมัน
ห่างๆ ทาง วันสองวันถึงจะมีโรงนาสักหลังหนึ่ง
ดีไม่ดี ไม่มีด้วยซ้ำ เพราะโคกมันกว้าง ทุกวันนี้ไปจุด
อย่างนั้นไม่ได้แล้ว ถ้าหากไปจุดอย่างนั้นก็คงมีหวัง
ได้เข้าตะราง เพราะทุกวันนี้ที่ไหนๆ ก็มีแต่บ้านแต่เรือน
มีแต่ไร่นาเขาหมด
ข้าพเจ้ามาคิดเห็นบุพกรรม วันที่จุดป่านั้นมันตามมากับชาติ
อยู่มาอยู่มา คุณแม่แก้ว (แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ) ท่านเห็นไฟไหม้
ท่านก็หาอุบายเอาบริขารมาบังสุกุล ชวนญาติพี่น้องของท่าน
มาบังสุกุล หลวงปู่มหาก็เห็นว่า มันได้วาระของข้าพเจ้า
บริขารนั้นขาด คุณแม่แก้วคงจะหาอุบายถ่ายให้ จึงได้มา
บังสุกุลให้เรา ผ้าไม้หนึ่ง ตลอดถึงมีดโกนพร้อม
ส่วนใบสุทธินั้น ได้ไปเปลี่ยนใหม่ ได้ไปเอากับเจ้าคุณ
มุกดาหารโมลี หลวงปู่มหาเซ็นรับรองให้
ท่านก็เลยมาตัดจีวรและสบงให้หมู่ทั้งหลายที่เห็นเหตุการณ์
ก็เกิดสลดสังเวชก็มี หลวงปู่มหาหัวเราะแล้วท่านว่า
“บุพกรรมของคนเรานั้นต่างกัน ของใครของมัน ถึงคราว
มาถึงแล้วต้องสู้เอา” ท่านก็พูดเป็นธรรมอยู่เท่าที่สังเกตดู
มันเป็นบุพกรรมของเจ้าของเคยได้จุดป่ามา มันเห็นกับชาติ
มันตามนำมา การจุดป่านี้ถึงแม้จะไม่ให้ไหม้เถียงไร่เถียงนา
ใครก็ตามมดตัวแดงแมลงตัวน้อยมันก็ตายกันเป็นทิวแถวไป
| Create Date : 26 พฤศจิกายน 2563 |
| Last Update : 26 พฤศจิกายน 2563 8:12:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 121 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [