ผ่านมาครบปีได้ มามี้มีเวลาเป็นของตัวเองจริงจังซะทีหลังจากที่พายูกิไปส่งที่เนิร์สเมื่อกี้นี้ รู้สึกใจหายเหมือนกัน มันวังเวงชอบกล เพราะตลอด1 ปีเต็มไม่เคยละสายตาจากยูกิเลยแม้แต่่เสี้ยววินาทีเดียว วันนี้เป็นครั้งแรกค่ะถือโอกาสกลับมาเริ่มอัพ ประสบการณ์คลอดยูกิที่ Scotland เริ่มแรกมามี้ตั้งใจจะเบ่งยูกิในวันที่ 11/11/11 อุตส่าห์ไปเข้าคลาส hyno-birth  แต่ว่าหมอลงความเห็นให้ผ่าออกค่ะเพราะรกเกาะต่ำมาก ถ้าปล่อยให้เจ็บท้องคลอดเอง อาจจะไม่รอดทั้งคู่ แล้วหมอก็กำหนดวันแบบไม่ทันให้ตั้งตัวเลย นัดผ่าเช้าวันรุ่งขึ้นเลย คือวันฮาโลวีน31/10/11 เคยเกรินไว้แล้วว่าที่อังกฤษหากไม่ร้ายแรงจริงๆเค้าจะไม่ยอมให้ผ่าคลอดค่ะ  บางคนตั้งแต่ท้องยันคลอดยังไม่เคยได้เจอหน้าหมอเลย ที่นี่เป็นระบบwid-wife (ผดุงครรภ์)ค่ะ ใครที่คิดว่าการมาคลอดเมืองนอกมันหรูหราให้หยุดความคิดไว้ที่บล็อกนี้เลยค่ะ  การคลอดลูกที่นี่อนาถาสุดๆจงภูมิที่ที่เมืองไทยเป็นที่ที่คลอดลูกอย่างสะดวกสบายที่สุดค่ะ ค่อยๆอ่านแล้วจะเข้าใจนะคะ วันที่ 31เป็นวันจันทร์เค้านัดให้ไปรอตั้งแต่8 โมงเช้า ให้อดข้าวไปอย่างน้อย12ชม. แต่กว่าจะได้ขึ้นเตียงผ่า ปาไปเที่ยงแล้วค่ะ มามี้รอจนหายตื่นเต้าแล้ว อยากเจอหน้าหนูไวๆ ไม่รู้จะทำไรถ่ายรูปเล่นค่ะ พอได้เข้าห้องวางยาชาแบบบล็อกหลังมันก็เริ่มบ่งบอกถึงความไม่เป็นมืออาชีพเลย โดนฉีดไปสามรอบรอบแรกจิ้มมาปุ้มสะดุ้งค่ะ เจ้ยเจ็บก็ไม่บอกก่อน เค้าเลยเอาใหม่รอบสองนี่ทนเจ็บเค้าให้โก่งหลังค้างไว้ ห้ามขยับ เสร็จนอนรอยาออกฤทธิ์  สักพักจะมีคนมาถามว่าชามั้ย(Yes)  เค้าถามว่าเท้าหนักๆรึเปล่า (Yes)Do you feelanything?-----Yes, I can feel No, I mean youfeel touch but you shouldn’t pain.------Humm, I can feel something. แล้วมันก็ไปหยิบน้ำแข็งมา คงจะว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง How do youfeel?-------I feel cold.Oh,no youshouldn’t feel cold. There’s something wrong. Let’s do it again.แล้วมันก็เตรียมเข็มฉีดยาชาเพิ่มอีก  โอ้ แม่เจ้า น้ำตาจะไหลนี่ถ้ามันไม่ถามให้รู้เรื่อง  ไม่อยากจะคิดภาพตอนผ่าแล้วเจ็บแผลเลยดังนั้นเป็นอุทาหรณ์ว่า  ถ้าบล็อกหลังจะต้องรู้สึกแต่ว่าไม่เจ็บ (feeltouch but no pain) จะรู้สึกชาๆ หนักที่ขา  แต่กระดิกเท้าไม่ได้ค่ะจากนั้นเค้าก็ให้ดิวเข้ามาในห้องผ่าตัด ดิวเปลี่ยนชุดเรียบร้อย แล้วหมอก็เข้ามาเริ่มผ่าตัดมีผ้ากั้นไว้ไม่ให้เห็นค้าผ่า แต่ปุ้มมองเงาที่สะท้อนจากโคมไฟที่ให้ส่องเวลาผ่า  แป๊บเดียว ยูกิก็ออกมาแล้วค่ะเค้าดึงๆดันๆ แล้วก็ยกลูกออกมา ตัดสายสะดือ  แล้วเอามายื่นให้ดูใกล้ๆ    1min to 1 pm. ทันใดนั้นน้ำตามันก็ไหล ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว พาลคิดว่าเด็กคนนี้น่ะหรอที่อยู่ในท้องเรา ดูไม่น่าเชื่อเลย เพราะมันเร็วมากแล้วลูกก็ตัวใหญ่เกินกว่าจะเคยอยู่ในพุงเรา  มันแบบตั้นตัน ดีใจที่ได้เห็นหน้าเค้าบอกไม่ถูกเลยทีเดียว (พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป)  ได้แต่พยักหน้าให้พยาบาลรู้ว่าเห็นแล้วๆจากนั้นเค้าก็เอาลูกไปจัดการต่อ ชั้งน้ำหนัก วัดค่าโน้นนี่แล้วก็จัดการดึงรกออก เอาผ้าซับเลือดในมดลูกและเย็บกลับ จังหวะนี้ปุ้มแอบมองเงาที่สะท้อนเหมือนเดิม เค้าทำเร็วมากๆ จากนั้นก็เข็นเราไปที่ห้องเฝ้าดูอาการหลังคลอดมีคนอยู่ก่อนหน้าเยอะเลย แล้วก็เค้าเข็นยูกิมาให้เอาให้นมลูกแล้วก็ไปเหลือแค่ดิวกับปุ้มและลูก 13.15 ได้กอดลูกแล้วน้ำตาจะไหล ในใจก็คิดว่ทำไมเค้าไม่เช็ดตัวหรืออาบน้ำให้ลูก  เนื้อตัวยังมีคราบน้ำเลือดน้ำเหลืองอยู่เลย ยูกิทำท่าจะดูดนมแต่ก็หลับไป ตอนนั้นยังไม่ได้ตั้งชื่อให้ยูกิเลย เค้ามาแทคมาติดที่ขาลูก 14.00 เค้าก็มาเข็นเตียงปุ้มไปเค้าพักฟื้นเป็นห้องรวม 6 เตียง มีแม่ลูกอ่อนอยู่เต็ม 6 เตียงแล้ว 16.00 ดิวมาบอกข่าวร้ายว่าเค้าไม้ให้เฝ้าไข้ต้องอยู่กับลูกแค่สองคน 20.00 นอนอยู่ที่เตียงไม่ได้ไปไหนเลยเค้าสวนสายฉี่ไว้ ในใจคิดว่าสงสัยคืนนี้จะไม่ได้นอนแหงๆ 21.00 ทำไงดียูกิตื่นแล้วเหมือนจะอึด้วย (ทำไม่เป็น) กดเรียกพยาบาลมาช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อม 24.00 นอนไม่หลับเด็ก4 คนผลัดกันร้องทั้งคืน(อีก 2 เตียงไม่เห็นมีลูกไม่รู้เค้าเอาลูกไปไว้ไหน) 2.00 พยายามอย่างมากที่จะให้นมยูกิเพราะไม่อยากให้เค้าร้องรบกวนเตียงข้างๆ 8.00 ยังไม่ได้นอนเลยสว่างแล้ว มีคนเข้ามาทำความสะอาดห้อง และเสริฟอาหาร 9.00  บอกพยาบาลให้ช่วยอาบน้ำให้ยูกิหน่อยตั้งแต่คลอดยังไม่ได้อาบเลย  เค้าเลยอาบให้ หลังอาบน้ำเป็นแบบนี้ค่ะ 10.00 ดิวมาหาแล้วค่อยยังชั่ว เค้ามาเอาสายฉี่ออกแล้ว เดินไปเข้าห้องน้ำเอง โอ้ว แม่เจ้าไม่เห้นมีใครบอกมาก่อนเลยว่า ฉี่ครั้งแรกมันจะเจ็บขนาดนี้  นึกว่าจะตายอยู่ในห้องน้ำแล้วเจ็บแสบมาก น้ำตาจะไหล โน้ววววอยากออกจากรพ.แล้ว อยากกลับบ้านไปนอนแต่เค้าบอกว่าให้อยู่อีกวันนึงพอวันรุ่งขึ้น บอกให้เค้าสอนอาบน้ำยูกิให้ด้วยพอเที่ยงๆก็ได้กลับบ้านแล้ว ที่นี่เค้าเน้นให้ลูกอยู่กับแม่ตลอด 24 ชม.ดังนั้นพยาบาลก็ไม่ได้ช่วยเลี้ยง  และไม่ให้คนนอนเฝ้าด้วย ให้มาเยี่ยมได้ตามเวลา 10.00-12.00, 14.00-16.00, 18.00-20.00 จะขอที่ปั๊มนมมาช่วยกระตุ้นเค้าบอกว่ายังไม่จำเป็น และเค้าก็เสริฟน้ำเย็นใส่น้ำแข็งให้ด้วย  ไม่มีอะไรที่เหมือนเมืองไทยเลย อาหารกระตุ้นน้ำนมก็ไม่มี ไม่เห็นมีใครมาสอนท่าให้นมที่ถูกต้อง(ที่จริงmid wifeต้องเป็นคนสอน แต่ปุ้มโดนผ่าคลอด ไม่ได้เจอmid wife จนหลังคลอดสองวัน  มารู้ทีหลังว่าที่ลูกดูดนมไม่ออกเพราะท่าให้นมมันผิดแต่แรกแล้ว) นี่แหละความอนาถาที่เกรินไว้ค่ะ ชุดของลูกที่เตรียมไว้ ใหญ่เกินไป ต้องใช้ไซส์ Tiny baby  ดิวเลยไปซื้อมาให้ใหม่  ชุดที่เตรียมไว้ให้ยูกิใส่ออกจากรพ.ก็เลยไม่ได้ใช้ ยูกินั่ง carseat กลับบ้านไม่ร้องสักแอะ ยายรออยู่หน้าบ้าน มารับขวัญหลานเป็นครั้งแรก โชคดีที่ยายจ๋าบินมาช่วยดูแลมามี้ได้ทันวันที่ยายออกจากบ้าน น้ำท่วมมาถึงบ้านตาจ๋าวันนั้นเลย  ยายมาถึงที่นี่ 23 ต.ค. 2554 มาทันก่อนยูกิคลอด 1 สัปดาห์พอดีค่ะ

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอวยพรวันเกิดนะคะ

รู้สึกว่าหายไปนานเลย ไม่มีเวลาอัพเลยค่ะ  ขอโทษด้วยนะคะ

สัปดาห์ก่อนไปหา Midwife แล้วก็ U/S ดูหน้าลูกค่ะ

เนื่องจากเครียดมากเพราะครั้งที่แล้ว U/S ที่รพ. เค้าบอกว่ารกเกาะต่ำ

ถ้าไม่เคลื่อนขึ้นมา มีหวังโดนผ่าคลอดแน่ๆเลย ตอนนั้น 24W

แต่ครั้งนี้30Wแล้ว ยังไม่เคลื่อนขึ้นเลย ดูเหมือนจะยิ่งลงต่ำไปอีกแหนะ

เฮ้อ! พอเห็นหน้าลูก ค่อยทำให้แม่มีกำลังใจขึ้นมาหน่อย

เจ้าตัวเล็กทั้งยิ้มทั้งหาว แต่มีมาปิดปากด้วยเลยไม่ค่อยจะได้ภาพสวยๆเท่าไร่

พ่อมันบ่นใหญ่เพราะเสียเงินไปตั้ง 160 Pounds แหนะ

ตอนนี้ซื้อของเกือบครบหมดแล้วค่ะ เค้าเอามาส่งที่บ้านหมดแล้ว

ต่อไปคงจะได้จัดห้องให้เจ้าตัวเล็กซะที ไม่เกินกลางเดือนหน้าจะลงรูปให้ดูนะคะ

เพราะช่วงนี้จะต้องไปเข้าครอสอบรบที่รพ.ทั้งอาทิตย์เลยล่ะค่ะ

Mamas & Papas Crib ค่ะ ลองจัดดูตอนได้มาใหม่ๆน่ะค่ะ

ตอนนี้เพิ่งจะ 24 W กว่าๆ แต่ของลูกเต็มบ้านแล้วค่ะ

ยังมีที่จองไว้ที่ร้านอีกพวก Moss, Cot, Carseat, Pram, Bottle set ฯลฯ

ทำเอาแม่หมดตัวทุกเดือนเลยค่ะ พ่อมันบอกไม่ให้ซื้อเสื้อผ้าแล้วค่ะ

(ส่วนใหญสอยมาจาก Mothercare, Mamas&Papas,Next)

ตั้งใจไว้ดิบดีว่าจะตลอดที่ BNH 

แถมดั้นด้นไปฝากท้องกับ อ.บุญชัย ที่คิวแสนยาวเหยียด

แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจคลอดที่อังกฤษค่ะ

เพราะจู่ๆดิวก็ถูกย้ายจาก Cape Town (South Africa)

ไป Aberdeen (Scotland) ซึ่งถือเป็นข่าวดีสำหรับครอบครัวเรา

แต่ว่าที่นี่เค้าเป็นระบบทำคลอดกับ Midwife (คิดว่าคือ ผดุงครรภ์)

ที่แม้แต่คุยภาษาอังกฤษยังเข้าใจกันยากเลยค่ะ เฮ้อ!

สำเนียงเหนือเป็นที่รู้กัน แถมปุ้มก็สุดจะห่วยภาษาอังกฤษ

ทุกวันนี้ก็ลำคาญตัวเองจะแย่แล้ว ที่คุยกับใครก็ไม่รู้เรื่องค่ะ

แต่ในความลำบาก เรายังมีความโชคดีบางอย่าง

เพราะตอนแรกกังวลว่าจะมีปัญหาหลังคลอด

เพราะปุ้มอยากให้แม่ตัวเองมาดูแลมากกว่าจะให้แม่สามีมาดูค่ะ

ในที่สุดเราก็ได้เลี้ยงเจ้าตัวเล็กกันตามลำพังแบบที่ฝันไว้

ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย ไม่อยากเสียน้ำใจกันทีหลังค่ะ

คราวนี้คงจะเหนื่อยกันหน่อยเน้อ แดดดี้ มามี้และบันนี่

ก่อนจะเดินทางมาที่อังกฤษ ไปหาคุณหมอบุญชัยมาอีกรอบค่ะ

คราวนี้อาจารย์หมอฟันธงให้ตั้งแต่ 15W5D ว่าลูกสาวชัวร์ค่ะ

ไม่รู้เค้าดูยังไง แต่พยาบาลบอกว่าเรื่องวิเคราะห์เพศ

อาจารย์เก่งมากเป้นที่เลื่องลือค่ะ

เลยแอบดีใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สมใจแม่จริงๆ

คราวนี้จะได้เตรียมของให้ลูกถูกซะที

(แม่สามีอยากได้หลายชายค่ะ แล้วกำชับไม่ให้ซื้อของเตรียมไว้ก่อน)

หลังจากมาคิดดูกันแล้ว การซื้อของเตรียมก่อนนั้น

ช่วยเราเซฟเงินได้เยอะมากค่ะ

โดยเฉพาะ Baby Plan ของ Mother Care

สุดยอดจริงๆค่ะ ทำให้เราประหยัดไปได้เยอะ

รอจังหวัดลดราคาก็ซื้อของไว้ แล้วจ่ายเงินไปแค่ 10%

พอเค้าเอาของมาส่งค่อยจ่ายที่เหลือค่ะ

(เรากำหนดวันส่งเองได้ค่ะ ล่วงหน้าก่อนคลอดเล็กน้อย)

เหมือนจองของไว้ก่อน แล้วสามารถลดเพิ่ม เอาออกได้ตามสะดวก

เค้าก็คืนเงินให้ค่ะ ถ้าของที่สั่งลดราคาทีหลัง

เราก็ยกเลิกอันก่อน แล้วสั่งใหม่ จ่ายราคาลดแล้วค่ะ

ของเค้าคุณภาพดีจริงๆ ส่วนแบรนด์ที่เอามาขายก็ถูกกว่าที่อื่นค่ะ