เมื่อช่วงกลางเดือน โมโหจัด จากคนที่ทำงานเฉพาะกิจด้วยกัน มีตัวแสดงตัวเอกอยู่สองคน และแต่ละคนก็ทำให้เราโมโหอย่างแรงในวันที่เกิดเหตุ

โมโหแล้วยังไง? ก็ยังต้องทำต่อไป ทำคนเดียวไปอย่างนั้นล่ะ จนจบ สรุปงานถึงทุกคนในบ่ายวันเดียวกัน แล้วก็พยายามใช้คำที่สุภาพแต่บอกเป็นนัยๆว่า ชั้นจะไม่ทำงานนี้อีกแล้ว

นั่งคิดคิดว่า จะเอาอาการงอนมาส่งผลกับงานหรือยังไง พยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ก็ยังสรุปออกมาว่า ต้องเอาตัวเองออกไปจากวงแล้วให้เขาทำกันเอง เขาอาจจะทำไม่ได้เร็วเท่าเราไปจัดการ แต่เป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำแล้วล่ะ เพราะเราช่วยทำมาให้ตั้งแต่ต้น ส่วนท้ายนี่เป็นเรื่องของผู้ใช้งานระบบ เพียงแต่ถ้าเราเข้าไปกำกับ ไปสั่งการ (ซึ่งข้ามหน้าที่ตัวเองไปพอสมควร) มันก็จะเร็วขึ้น

แต่ชั้นเหนื่อย (ใจ) ไม่เอาแล้วเพื่อนร่วมงานแบบนี้

ในระหว่างนั้น พนักงานในทีมฝั่งโน้นส่งคำถามมา ก็อธิบายไป จนเปลี่ยนคำอธิบายเป็นภาษาไทย จะได้เข้าใจกันมากขึ้น เด็กมันอุตส่าห์ตั้งใจลอง ตั้งใจถาม เราก็ตั้งใจตอบ..อย่างดี จนถึงประโยคปิดท้ายที่บอกชัดเจนว่า ให้พวกเขาไปทำต่อกันเอง กลับมาอ่านทีไร ก็ยังเข้าข้างตัวเองว่า ข้อความนั่นไม่ได้เจือความโกรธเลยนะ  เป็น email ที่เราเห็นว่าหวานกำลังดี ไม่ประชด ไม่ต่อว่า คุยแต่เรื่องงานอย่างเดียว คุยแต่ว่าจะต้องทำอะไร ยังไง

เช้าวันหนึ่ง หวนคิดเรื่องนี้แล้วก็โกรธกรุ่นๆ จนเริ่มรำคาญตัวเอง ทำไมต้องโกรธ? โกรธเพราะต้องการคำขอโทษ คำนี้คำเดียวที่ยังไม่ได้ยินจากคนทั้งสองคนนั่น

ให้เหตุผลกับตัวเองว่า ขอโทษ ไม่ใช่เพราะตัวเราใหญ่โตอะไร แต่เราต้องการให้เขาได้สำนึกผิด คำนี้คำเดียว เจอหน้ากัน โทรศัพท์คุยกัน ก็ไม่เห็นจะมีหลุดออกมา

พอโกรธเริ่มแรง ก็เริ่มพาลไปถึงลูกน้องฝั่งโน้นทั้งหมด พอความโกรธมันเริ่มขยายตัว แผ่ความร้อนขึ้นมาในใจ แล้วก็....

ขำตัวเอง จะโกรธให้ได้อะไรขึ้นมา ไปคาดหวังให้คนโน้นเป็นแบบนั้น แบบนี้ ไม่ได้ดังใจก็โกรธ คนทั้งโลกต้องเอ่ยคำว่าขอโทษงั้นเหรอถ้าเป็นแบบสองคนนี้ แล้วลูกทีมพวกเขาเกี่ยวอะไรด้วย (จริงๆก็เกี่ยวนั้นล่ะ) ถึงโดนหางความโกรธของเราไปด้วย

ขำได้ ใจก็สบาย ความเย็นเริ่มเข้ามาแทนที่ความร้อน แผ่เมตตาให้...ทั้งหัว ทั้งหาง 

แต่ที่ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรอกนะ ก็ไม่ได้เขียนไปด้วยอารมณ์งอน แต่เขียนไปด้วยความตั้งใจว่า มันควรต้องเป็นแบบนั้น เขาควรต้องเข้ามาทดลอง มาให้ความเห็น เราก็ทำในส่วนของเรา อาจไม่ได้ก้าวก่ายมากเหมือนก่อน แต่ก็ทำในบทบาทที่ควรจะทำนั่นล่ะ

จะพูดหรือไม่พูดคำว่าขอโทษ จะรู้สึกสำนึกผิดหรือไม่รู้สึก จะไปบังคับเขาได้ยังไงกัน เฮ้อ!!!

 .....................

สมุดบันทึกที่ที่ทำงานเก่าส่งมาให้ทุกปี จะมี quote ทุกหน้า ทั้งไทยและอังกฤษ

อันที่เกี่ยวกับความโกรธมีอยู่ว่า

In the Midst of great joy, do not promise anyone anything.

In the Midst of great anger, do not answer anyone's letter. (เราว่า ทั้งวาจาและตัวอักษรนั่นล่ะ  )

If you are patient in one moment of anger, you will escape a hundred days of sorrow. (Chinese Proverb)

Whatever is begun in anger, ends in shame. (Benjamin Franklin)

ส่วนที่ต้องทำในชีวิตประจำวัน คงจะประมาณว่า โกรธก็รู้ ไม่โกรธก็รู้

Create Date : 26 มกราคม 2556
Last Update : 30 มกราคม 2556 19:13:56 น.		0 comments
Counter : 1074 Pageviews.
Share Tweet