Once upon a time ...
Group Blog
 
All blogs
 
หัวโจก

เขากำลังรื้อตลาด ตลาดที่แม่เคยขายของ น้าเคยนั่งบนแผงขายผลไม้ที่หัวมุม ร้านที่เคยเป็นที่เล่นที่นอนของเราก่อนเข้าเรียน เขารื้อหมดเลย ไม่มีวี่แววของเดิมเหลืออีก มันโปร่งขึ้น มันดูสว่าง สะอาดขึ้น แต่..ร่องรอยในอดีตมันหายไปแล้ว

ก็..ใจหายสิ แม้ว่ามันจะนานมากแล้วและแทบไม่ได้กลับไปเดินตลาดตรงนั้นอีก

ร้านของแม่อยู่ข้างหน้า เราใช้เป็นที่นอนเล่นตอนกลางวัน อยากนอนก็ปูเสื่อ นอน.. มีพื้นส่วนที่พอจะให้ใครสักคงนอนลงได้ อีกมุมหนึ่งข้างๆ อาม่าจะขายของจุกจิก พวกกิ๊บ ยางรัดผม อะไรประมาณนี้มั้ง ไม่ได้รายได้อะไรมากนักหรอกแต่จะได้มีอะไรทำ ห่างออกไปตรงแผงที่แม่เคยขาย น้ามาขายแทน

ห้องส้วมสาธารณะจะอยู่หลังตลาด สำหรับเด็กอย่างเรา มันไกลมากกก แล้วทำไงเหรอเวลาจะปล่อย ก้อ...น้าเอาเสื่อมาพันเป็นวงกลม เราไปนั่งตรงกลาง ตรงพื้นถนนข้างๆทางเท้า แล้วก็ปล่อย... เป็นส้วมทำมือที่กิ๊บเก๋มากๆค่ะ ปล่อยเสร็จเอาน้ำราดมันตรงนั้นล่ะ แต่ไม่เคยปล่อยหนักนะ น้าคงเมื่อยแย่ถ้าต้องมายืนถือเสื่อแบบนั้นน่ะ

แทบทุกวันที่ไปร้านกับแม่ เราจะมีอุปกรณ์เป็นถังเล็กๆ มีลูกสมุนเป็นเด็กในตลาดที่พ่อแม่เขาทำงานในนั้นเดินตาม แล้วก็ไปขอเศษผัก เศษอะไรๆทั้งหลายจากร้านตามแผง ได้มาก็มาหั่น มีมีด(คงไม่คมมั้ง) มีเขียง นั่งเล่นขายของกัน เล่นได้เล่นดีเรื่องแบบนี้ ทักทายแม่ค้าไปทั่วทุกแผง ลูกสมุนมือขวาชื่อเงาะ พ่อเงาะเป็นคนเข็นของไปส่ง แล้วแต่ใครจะว่าจ้าง จำเงาะได้คนเดียว คนอื่นลืมไปหมดแล้ว

ดูดูแล้ววี่แววในการบริหารคนของเราน่าจะพอมีตั้งแต่เด็กนะ ไหงโตขึ้นวี่แววมันหายไปก็ไม่รู้สิ แม่ค้าหรือช่างทำผมของแม่ที่มาเจอเราตอนมัธยม บอกเหมือนกันว่า ซนมาก พูดมาก แต่..ซนไปเอาของเขาก็ไปขอเขา ไม่ได้ขโมยนี่นะ

ไม่รู้สิ จำรายละเอียดอะไรไม่ได้เยอะ แต่ชีวิตช่วงก่อนวัยเรียนมันสนุก มันอิสระ เช้าเดินไปร้าน เส้นทางจากบ้านไปร้านตลาดไม่ไกล ไปเล่น กลางวันก็สนุก เย็นเดินกลับบ้าน มีเรื่องมาเล่นสนุกกับเพื่อนบ้านสองทั้งสองข้าง

เพื่อนบ้านสองข้างน่ารัก เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารัก คนหนึ่งอ่อนกว่าหนึ่งปี อีกคนแก่กว่าหนึ่งปี เราสามคนเลยเล่นด้วยกันได้ คนที่แก่กว่ายอมให้ตลอด พี่สาวเล่าว่า เขาเคยถูกเรากัดมือเป็นรอยช้ำ จนแม่เขาต้องมาเอาเรื่องกับแม่เรา อืม...คนอย่างเราเนี่ยนะจะไปกัดมือเพื่อนที่น่ารักอย่างนั้นได้ ไม่เคยรู้สึกเลยว่าไปทำร้ายใคร คงไม่แรงอย่างที่พี่สาวเล่าหรอก ...ไม่งั้น มันจะเล่นต่อกับเราทุกวันได้ยังไงกัน ส่วนอีกคนเราไปวิ่งเล่นในบ้านเขาบ่อย บ้านเขาเรียบร้อยดี แต่จะเล่นอะไรก็ตาม คนที่เอาแต่ใจตัวเองที่สุดมักเป็นคนออกความเห็น บุญนะที่ยังมีคนมาเล่นด้วย

ถ้าจะว่าทำงานมาตั้งแต่เด็ก อย่างน้อย ในช่วงที่ได้เล่น ได้สนุก เราก็มีเวลาแบบนั้นกับเขาอยู่เหมือนกัน ถ้าร้านตลาด บ้านเก่าจะต้องเปลี่ยนรูปไป ความทรงจำดีดีก็ยังมีร่องรอยให้ระลึกถึงได้บ้าง ก่อนจะจางลงไปตามเหตุของมัน




Create Date : 16 มกราคม 2555
Last Update : 30 มกราคม 2555 20:15:44 น. 0 comments
Counter : 437 Pageviews.
Share

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

saifan
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]

Friends' blogs
[Add saifan's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friends


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.