Bloggang.com : saifan - ฝึกฝน

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Once upon a time ...

Group Blog

All blogs

ฝึกฝน

ยามที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานในหน้าที่ใหม่ในสถานที่ใหม่

วันแรก คิดถึงแต่เรื่องเดินทาง

สัปดาห์แรก คิดถึงแต่เรื่องคนรอบข้างที่เคยร่วมงานกันมาก่อนแต่มีท่าทีเปลี่ยนไป คิดไปถึงยามที่เขาจับกลุ่มคุยกัน เมื่อเราเดินผ่านไปทางนั้น กลุ่มก็แยกกันออกอัตโนมัติ ใจมันก็ส่ายไปหาเรื่องเข้ามาให้หนักใจเล่น แล้วก็คิดถึงค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น งานเพิ่มแต่เงินเดือนไม่ยักเพิ่มให้ เอายังไงดี

จบสัปดาห์แรกลงด้วยความไม่ชัดเจนของค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ในบางเวลา ใจก็ดิ้นรนอยุากไปที่อื่น แต่ในบางขณะ ก็ชักอยากทดลองทำงานที่ว่าเสียก่อน งานที่มาเป็น buffer ให้ระดับสูงที่ร่อนไปประเทศโน้น ประเทศนี้ บัญชาการผ่านทาง Black Berry แต่งานนี้ก็ยังน่าสนใจอยู่ดี ตัวงานดึงดูดให้อยู่แม้ว่าปัจจัยอื่นๆเป็นตัวผลักให้ออกไปจากทีนี่

เลยกลายเป็นผสม 2 หน้าที่ไว้ด้วยกัน ดูทั้งระบบงานแต่ละแผนก ดูทั้งเรื่องการวางแผนทางการเงิน ทั้งหาเงินและใช้เงิน ยังคิดเห็นแก่ตัวว่า ใครที่ไหนจะให้เรามาฝึกงานแบบนี้ เขาอุตส่าห์เปิดโอกาสให้ทั้งที ทำไมจะไม่อยากกระโจนลงไปรับล่ะ

เรียนรู้ทั้งเรื่องงานและเรื่องคนไปพร้อมๆกัน

มีพี่เลี้ยงที่ใกล้เกษียณอายุอยู่หนึ่งคน นานๆ เจอหน้าพูดคุยกันที พี่เลี้ยงบอกว่าโล่งใจเวลาต้องลงลายมือชื่อในเช็คเพราะเห็นลายมือชื่อเราอยู่ในเอกสารเสนอเซ็นนั้นแล้ว เป็นประโยคที่กดดันฝ่ายที่ฟังมาก เพราะกำลังคิดว่า การสอบทานเอกสารก่อนเสนอให้คนลงนามในเช็คมันเป็นเรื่องที่ใช้เวลาพอสมควร (สำหรับเรา) คิดไกลไปถึงว่า ยิ่งสอบทานบ่อยๆเข้าจนชิน มันอาจจะพลาดได้มากขึ้นเพราะชินกับการพลิกๆ แล้วเซ็นชื่อ

(เคยฟังเรื่องเสียดสีคนที่ลงนามในเช็คว่า การที่มีคนลงนามเบอร์หนึ่ง เบอร์สองนั้น ไม่ได้หมายถึงว่า เบอร์หนึ่งจะลงนามเมื่อเห็นลายเซ็นของเบอร์สอง ทั้งเบอร์หนึ่งและเบอร์สอง ต้องสอบทานเอกสารประกอบการลงนามทั้งหมดก่อนจรดปากกา พี่เลี้ยงเป็นแบบนั้น ดูละเอียดมากๆแม้จะอ่านภาษาไทยไม่ออกสักตัว

แต่คนลงนามโดยทั่วไป มักเป็นอีกแบบ คือ เธอคงดูมาแล้วถึงเซ็น เพราะฉะนั้น ชั้นไม่ต้องดูอีกรอบแล้วกัน ส่วนคนที่ลงนามไปคนแรกก็คิดว่า ลูกน้องเราคงดูมาดีแล้ว ถึงเอามาให้เราเซ็น เดี๋ยวอีกคนเขาก็ต้องช่วยเราดูเหมือนกัน งั้นเราไม่ต้องเสียเวลากับการดูรายละเอียดนักหรอก)

แต่ในสภาพแวดล้อมของการทำงานที่อยู่ท่ามกลางวง Chit Chat ของสาวๆ มีทั้งเรื่องความไม่พอใจ ความขุ่นเคืองใจระหว่างแผนกที่ใส่กันได้ทุกวัน มีทั้งเรื่องบนเตียงที่เอามาพูดมาแหย่กันข้ามไปข้ามมาทั้งวันจนชักสงสัยว่า ในหัวเธอมีอะไร ทำไมถึงผูกเรื่องผูกคำโยงเข้าไปหาเรื่องอย่างว่าไปซะได้หมด กำลังคิดว่า จะหลบเอาเอกสารไปนั่งอ่านที่ไหนดีถึงจะทำงานให้มีประสิทธิภาพมากกว่านี้ได้ ยังไม่นับเวลาที่สอบทานงาน แล้วก็มีคนโน้นคนนี้ เอาเรื่องแทรกมาให้ตัดสินใจเดี๋ยวนั้น หลายๆครั้งที่ใจกระโดดกลับไปที่ห้องทำงานเดิม ห้องที่ทำงานไปก็ฟังเสียงนกร้องหลังห้องไป ยังเรียกร้องหาความสงบเงียบแบบนั้นอยู่

เพิ่งพบว่าทำงานพลาดไป 2 ครั้ง ครั้งหนึ่งจ่ายเช็คให้ผู้ชาย แต่คนทำเช็คพิมพ์ว่า Ms เฮ้อ... อีกครั้ง ใบแนบภาษีหัก ณ ที่จ่าย ไม่ตรงกับรายการในใบปะหน้า พี่เลี้ยงส่งกลับมาให้ดูใหม่ รู้สึกละอายใจมากมาย แต่ก็...รู้สึกดีที่ได้ฝึกฝนตัวเองไปพร้อมๆกัน

ใจที่วุ่นวายสับสนกับงานและกับพฤติกรรมของคน กลับจดจ่ออยู่กับความสงบง่ายขึ้นกว่าเดิม เป็นเรื่องที่แปลกอยู่เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ที่งานสบายกว่านี้ พยามยามจะทำความสงบ กลับไม่ยอมสงบลงง่ายๆ แต่เมื่อวุ่นวายกับข้างนอกมา กลับจมลงในความสงบเร็วขึ้น ง่ายขึ้น ยังไม่รู้ว่า ดีหรือไม่ดีกับการฝึกฝนอีกด้านของตัวเอง หรือมันคงเป็นปฏิกริยาหนีทุกข์ของตัวเองกระมัง

วันนี้กลับมานั่งที่ห้องทำงานเดิม ปะหน้าน้องชายที่ห่างกันหนึ่งรอบ คนที่คุยกันถูกคอเกี่ยวกับหนังสือและเรื่องราวรอบตัว เขาเพิ่งมารู้จักประภาสเมื่อเราเอารวมเล่ม “คุยกับประภาส” มาให้เขาอ่าน ส่ง weblink ไปให้ดูเพิ่มเติม บอกว่าพี่จิกนี่เป็น Idol ของเราเชียวล่ะ พอเจอหน้าปุ๊บ เขาเดินหันหลังกลับ แล้วก็เดินมาหาใหม่ด้วยหนังสือ A Day ฉบับที่ 95 July 2008 ไปพบเจอเข้าจากร้านขายหนังสือเก่า

เพื่อนผู้หญิงอีกคนที่รู้ว่าวันนี้จะได้เจอกัน ซื้อน้ำส้มเจ้าอร่อยที่โรงเรียนลูกเธอมาฝาก

นอกจากคิดถึงห้องทำงานแล้ว ยังคิดถึงเพื่อนร่วมงานแบบนี้ด้วย ช่างไม่ยอมรับกฏของความเปลี่ยนแปลงเอาซะเลย ช่างไม่ตระหนักรู้ถึงธรรมดาของโลกและความสัมพันธ์ที่มีกับใครต่อใครว่ามันไม่มีทางคงสภาพเดิมไปได้ แล้วก็แว่บไปนึกถึงชื่อหนังสือของ อ.เสก “ผ่านพบไม่ผูกพัน” หรือควรต้องวางใจไว้แบบนั้น?