ถึงเพื่อนรัก...ไม่รู้ว่าตอนนี้นายเป็นยังไงบ้าง..ส่วนเราก็ยังเป็นเราเหมือนเดิม..แต่คงจะไม่ทุกอย่างกระมัง..เพราะเราไม่มีนายอยู่..ช่วงนี้ชีวิตเราก็เรื่อย ๆ นะ ..ยุ่งบ้างเป็นบางครั้ง..แต่ก็มีหลาย ๆ เรื่องถาโถมใส่เราเหลือเกิน..อยากให้นายอยู่คอยรับฟังเหมือนเมื่อก่อนนะ..แต่เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว..เลยต้องมาเขียนถึงนายแทน..นายเคยคิดบางไหมว่าการที่เรามีกันและกัน..มันทำให้เราปิดกั้นตัวของเราทั้งสองคนจากคนอื่น เพียงเพราะความเข้าใจกันของเราทั้งสองคน..เลยทำให้เราไม่เคยคิดถึงการที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น ๆ หรือเปิดใจมองใคร ๆ เลย แต่เราว่ามันไม่แปลกใช่ไหมที่เราเป็นกันแบบนี้ในช่วงเวลานั้น...แต่..ตอนนี้ที่เราไม่มีนาย..มันเหงานะ..แต่เราก็ยังมีคนอื่น ๆ ที่ผ่านเขามา..แต่ก็เป็นเพียงแค่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป..เป็นเพราะเราไม่เปิดใจที่จะคบกับคนอื่นอีก หรือ เป็นเพราะเราไม่อยากให้ใครมาแทนที่นายก็ได้มั๊ง หรือ อาจเป็นเพราะว่าเราคงกลัวการสูญเสีย เพราะเราอาจคิดว่า ถ้าหากเราให้ความสนิทกับใคร เราคงกลัวว่าเขาจะไม่สนิทกับเรา  หรือ แค่คบเราแค่คนรู้จักคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อน ไม่รู้นะว่าเรามองในแง่ร้ายเกินไป หรือ เป็นเพราะเราเหงา พอเราคิดว่าจะมีใครที่คุยกับเราได้ทุกเรือง เราก็อาจจะหวังว่าเขาจะเป็นเพื่อนกับเรา ซึ่งมันคงไม่ใช่ และ เราเองก็ไม่คิดที่จะให้ใครมาแทนที่นายด้วย แต่บางครั้งนะ ความรู้สึกของเรามันก็อยากมีใครสักคนที่จะคอยอยู่ข้างเรา คุยกับเรา นายรู้ไหมทุกวันนี้เราเหมือนอยู่คนเดียวเลย เพราะ คนที่อยู่รอบตัวเราไม่มีใครที่จะคอยรับฟังเราเหมือนนาย มันเหงาจริง ๆ นะ ทั้ง ๆ ที่มีคนอยู่รอบตัวตั้งเยอะ แต่ก้อเหมือนแค่ผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่รู้สิ เหมือนกับความจริงใจที่เราให้ไปมันสื่อไม่ถึงมั๊ง เราอยากบอกว่า เราคิดถึงนายว่ะ บางวันนะ ฟังเพลงแล้วภาพของเรากับนายมันแวบเข้ามาในหัวเลยนะ รู้ไหมเวลาที่เราอยากจะคุยกับใครสักคนเพียงเพื่ออยากเล่าเรื่องราว หรือ ปรับทุกข์บ้าง เรากลับทำได้แค่ นั่งมองเบอร์โทรศัพท์ของนาย คิดถึงจริง ๆ ว่ะ ทั้งที่มันผ่านมาขนาดนี้แล้วแต่ทำไมนะ ความคิดถึง ความผูกพัน มันไม่ลดลงเลย กลับเพิ่มมากขึ้นทุกวัน หรือเป็นเพราะเราอ่อนแอ เฮ้อ เลยมาระบายทุกข์ให้นายรับรู้อีกจนได้นะ ไว้จะเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้ฟังบ้างแล้วกันนะ อย่าเพิ่งเบื่อเพื่อนคนนี้ล่ะ

    เรามีเรื่องที่อยากเล่าให้นายฟัง...นายยังจำได้ไหมที่เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันเมื่อหลังจากที่เราสองคน..ต่างได้ทำหน้าที่..ที่ต้องทำสิ้นสุดลงและเมื่อถึงตอนนั้นเราสองคนก็คงจะแก่พอดี...เราจะอยู่ดูแลกัน..แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว...และที่เราเคยบอกนายไว้..ว่าถ้านายเป็นอะไรไปก่อนเรา..แล้วทิ้งให้เราอยู่คนเดียว..เราคงจะอยู่ไม่ได้..มันเป็นความจริงครึ่งหนี่ง..แต่เพราะเรายังมีภาระและหน้าที่..ที่ยังต้องทำ..อีกอย่างคือมันคงยังไม่ถึงเวลาของเรา...แต่การที่เราอยู่โดยไม่มีนายนั้น..มันเป็นความรู้สึกที่โหดร้ายสำหรับเราเหลือเกิน..แต่เราก็ผ่านมันมาได้..ถึงแม้ว่ามันจะเหงาบ้างก็ตาม..แต่เราก็พยายามนะ..ที่จะก้าวต่อไป..แต่นายรู้ไหมเวลาที่เราอยู่คนเดียว..เรากลับคิดถึงแต่นาย..คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเรา..วันเวลาเก่า ๆ ..ถึงแม้ว่าในแต่ละวันเราต้องพบเจอใคร ๆ มากมาย..ได้คุย..ได้ยิ้ม..ได้หัวเราะ..แต่มันก็เหงานะ..เพราะอะไรเหรอ..เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนที่เราได้อยู่กับนายไง..ไม่มีใครเข้าใจเราเท่านาย..เหมือนที่นายเคยบอกเราไง..ว่าเราสองคน..แค่มองตาก็รู้ว่าเป็นยังไง..ไม่ต้องพูด..ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย..เราต่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน..มันก็แปลกนะ..ที่นายบอกว่าเราเข้มแข็งกว่านาย..ยอมรับอะไรได้มากกว่านาย..แต่มันไม่จริงเลย..ตอนนั้นอาจเป็นเพราะเรามีนายมั๊ง..เราเลยเข็มแข็งได้..เพราะเราจะได้เป็นกำลังใจให้นายได้ไง..แต่พอนายไม่อยู่แล้ว..ความเข้มแข็งที่เคยคิดว่ามี..มันกลับหายไป..แต่เราก็พยายามจะทำให้มันกลับมา..บางครั้งการที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้เราเคยคิดว่า..เราได้ใช้มันเพื่อนายด้วย..ทำในสิ่งที่นายเคยอยากไป..คิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของเรามันก็เป็นส่วนหนึ่งของนายด้วยเหมือนกัน...นายเคยว่าเราว่าเป็นพวกช่างฝัน..พวกติสแตก..จิตนาการบ้าบอเกินคนอื่น...แต่นายรู้ไหมว่า..มันเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจเราให้มีความสุข..เพราะทุกครั้งที่เรานึกถึงนาย..และได้คิดว่าถ้าเป็นนายจะทำอย่างไร..มันทำให้เรามีความสุข..เหมือนการที่เราได้มาเขียนอยู่ใน blog นี้..ก็เหมือนกับการที่เราได้เล่าอะไรให้นายฟังไง..เพียงแต่นายไม่ได้อยู่ฟังเท่านั้น..นายอย่าเพิ่งเบื่อล่ะ...เพราะเราคงมีอะไรเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย...

    วันแรกที่นายจากเราไป...ความรู้สึกวันนั้นมันเป็นอะไรที่เรารับไม่ทัน..เราไม่เคยคิดว่านายจะจากเราไปเร็วอย่างนี้..มันทำให้เราเคว้งทำอะไรไม่ถูก...เพราะมันคือครึ่งหนึ่งของเราที่หายไป..และทำให้เรารู้สึกผิดอยู่ทุกวันนี้..เพียงเพราะถ้าคืนนั้นเราได้ไปอยู่เป็นเพื่อนกับนายได้อยู่กับนายจนถึงนาทีสุดท้ายเราคงยอมรับมันได้มากกว่านี้..แต่มันก็ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว..เพียงเพราะเราแค่ช้าไปวันเดียวเท่านั้น..นายรู้ไหม..ตอนเช้าที่แม่นายมาเรียกเราที่บ้าน..เราก็ใจไม่ดีแล้ว..เพราะคืนวันที่นายเสีย..เรานอนไม่หลับรู้สึกคิดถึงนายมาก..แต่เราก็คิดแค่ว่าพรุ่งนี้เราจะไปอยู่เป็นเพื่อนนายที่โรงพยาบาลแล้ว..เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน..และตอนกลางดึกคืนนั้นที่เรานอนไม่หลับอยู่ดี ๆ เราก็แน่นหน้าอก..หายใจไม่ถนัด..ซึ่งมันเป็นอาการเดียวกับนายที่นายบอกเราวันที่เราไปอยู่เป็นเพื่อนก่อนที่นายจะจากไป...มันทำให้เรากังวลมาก..และเมื่อเรามารู้ที่หลังว่าช่วงเวลาที่เราเป็นอาการแบบนั้น..มันเป็นเวลาที่นายกำลังจะจากไป..ถึงตอนเช้าที่แม่นายมา...ใจเราก็เริ่มไม่ดีแล้ว..และมันก็เป็นสิ่งที่เราไม่อยากได้ยินเมื่อแม่นายบอกว่า...นายไปแล้ว...รู้ไหมตอนนั้นน้ำตาเราไหล..ความรู้สึกมันเหมือนทุกสิ่งในชีวิตเราได้หมดลง...ยิ่งได้เห็นแม่นายร้องไห้ด้วย..มันทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นความจริงที่เราต้องเจอ..เราพยายามที่จะเข้มแข็งเพื่อไม่ให้แม่นายเสียใจมากกว่านี้...แต่พอเราไปถึงโรงพยาบาลและได้เห็นนาย...ความเข้มแข็งที่มีมันก็ทลายลงหมด...น้ำตาที่นายเคยบอกว่าให้เก็บเอาไว้อย่าให้ใครเห็น..มันก็ออกมาเองจากใจของเรา...เราทำได้แค่เพียงมองดูนายนอนอย่างสงบ...แต่เราคิดว่านายยังคงอยู่ตรงนั้นได้เห็นเรากับแม่ของนาย..นายคงอยากจะบอกเราว่าอย่าได้เสียใจ..อย่าได้ร้องไห้..ใช่ไหม..แต่เราคงทำไม่ได้..เพราะทุกวันนี้..เรายังคงร้องไห้อยู่เวลาที่คิดถึงนาย..เรายังคงทำใจให้ยอมรับไม่ได้ว่านายไม่อยู่กับเราแล้ว...ทั้งที่ในความเป็นจริงทุก ๆ วัน..เราก็อยู่อย่างไม่มีนายมา 2 ปี แล้ว แต่ความคิดถึงมันยังคงอยู่..เรายังอยากเล่าเรื่องราวหลาย ๆ อย่างให้นายฟัง..ยังอยากได้ยินคำพูดจากนาย..ยังอยากไปไหนด้วยกัน..แต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความคิดเท่านั้น..สิ่งที่เรานำมาเขียนในนี้..เราแค่อยากให้นายได้รับรู้..ถึงแม้จะไม่มีทางเป็นจริงก็ตาม..แต่การที่เราได้ทำแบบนี้..มันเหมือนกับเราได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้นายได้รับรู้..ถึงแม้จะนายจะไม่ได้ตอบกลับมาก็ตามเถอะ..ใคร ๆ อาจคิดว่ามันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..นั่นเพราะเขาอาจจะไม่ได้รับรู้ว่ามิตรภาพระหว่างเรามันมีมากขนาดไหน..มันก้าวเกินคำว่าเพื่อน..คำว่าพี่น้อง..หรือแม้แต่คำว่าคนรัก..เพราะระหว่างเรา..มันเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน..เราดีใจนะ..ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเราเกิดมาได้เจอเพื่อนที่ดี..เป็นเพื่อนแท้..ความรักทีเรามีให้กันมันมากกว่าความรักแบบคู่รัก..แบบเพื่อน..แบบพี่น้อง..นายเองก็คงคิดเหมือนกับเราใช่ไหม..นายรู้ไหมว่าวันที่ใคร ๆ รู้ว่านายจากไป..ทุกคนที่อยู่รอบตัวเราต่างบอกว่าให้เราทำใจ..เพราะเขากลัวกันว่าเราจะตามนายไปด้วย..เราคงไปแน่..แต่แค่รอเวลาของเราเท่านั้น..เราบอกกับทุกคนอย่างนี้..เพราะคนที่อยู่รอบตัวเราต่างก็รู้กันดีว่าเราเป็นเงาของกันและกัน...มีนายก็ต้องมีเรา..แม้ทุกวันนี้เพื่อนของเราบางคนได้ห่างหายไป..หรือบางคนอาจลืมนายไปแล้ว..แต่เรายังจำได้ดีว่าเวลาของเรามันเป็นอะไรที่งดงามสำหรับเราเสมอ..แม้ว่าใคร ๆ อาจคิดว่าเรางมงาย..แต่ไม่เป็นไรเพราะ..เวลาที่เราไม่มีใคร..เวลาที่เรารู้สึกไม่ดี...เราจะยังมีนายอยู่ในใจเสมอ..ให้เราได้นึกถึง..ทำให้เราได้เขียนเรื่องราวต่าง ๆ ให้นายได้รับรู้...นายคงไม่เบื่อนะ....และเราคิดว่านายเองก็คงจะมีความสุขที่เพื่อนคนนี้ยังไม่ลืม...