Service car ไปรอถ่ายรูปให้ผม ตรงจุดที่ชันที่สุด บริเวณโค้งต้นยางใหญ่

ช่วงทางตรง จากรูปปั้นฤษีขึ้นมา ไม่มีอะไร มันก็ค่อยๆ ชันขึ้นเรื่อยๆ พอไหวอยู่

แต่มันจะมาหนักตรงช่วงนี้หละครับ แบบว่า หนักและหนืดมาก

ผมเองต้องยืนปั่น หลายครั้งต้องหันหน้าขวางความชัน หยุดรถกระโดดแต่ง

การกระโดดอยู่กับที่ มันจะช่วยพักขาได้ระยะหนึ่งครับ

ก้มหน้าก้มตา ยืนปั่นเลยครับ ใช้น้ำหนักตัวทั้งหมดเข้าช่วยกดบันได

โน้มตัวไปข้างหน้าเยอะๆ เพื่อช่วยถ่ายน้ำหนักในการดันล้อขึ้นเขา

ในปฏิบัติการนอกสถานที่ครั้งที่ 9 ล้อ 26 นิ้ว ขาจาน 165mm ผมมาตายตรงจุดนี้แหละครับ

แต่คราวนี้ล้อเล็กลงเป็น 24 นิ้ว ขาจานเท่าเดิม ยังฝืนได้ครับ

เรียกว่ากระดึ๊บกระดึ๊บไปครับ ช้ามาก เดินเร็วกว่า

ผมกะไว้ว่าจะเอาให้ผ่านให้ได้ เพราะถ้าแค่แท่นพระไม่ไหว แล้วอินทนนท์จะไหวได้อย่างไร

ต้นยางใหญ่ต้นนี้แหละครับ เป็นแลนด์มาร์คของด่านนี้

พ้นโค้งหน้าไปครับ จะเห็นหน้าวัด แล้วทางจะชันน้อยลง

หนักและหนืดจริงๆ ครับ

เข้าเขตวัดมาแล้วครับ ใจเย็นๆ ประมาทไม่ได้

ครั้งนี้ แม้จะขึ้นดอยแท่นพระได้สำเร็จ แต่ก็เหนื่อยมาก หักโหมมากจริงๆ

อาวุธปราบดอยของผม คงต้องล้อเล็กกว่านี้ จะได้ช่วยให้เบาแรงมากขึ้น

ส่วนเรื่องความแข็งแรงของคนปั่นก็มีผลมากครับ

จริงๆ แล้ว ตัวผมเองไม่ใช่คนแข็งแรงอะไร เวลาปั่นสองล้อก็ช้ากว่าชาวบ้านเขา

เพียงแต่ยางโทนในเมืองไทย ยังไม่มีคนเล่นมากเท่านั้น

้ถ้ามีคนหันมาเล่นมากขึ้น ผมมั่นใจเลยว่า จะมีคนเก่งกว่าผมอีกเยอะมาก

และผมเองก็คงไม่ได้มาเขียนบล็อกอีกต่อไป

ที่ยังเขียนได้อยู่ก็เพราะยังไม่มีคนเขียนนั่นเองครับ

บล็อกหน้า ปั่นลงดอยครับ ลงไม่ยาก