เที่ยว สวนสองทะเล สงขลา กับพ่อ และน้องริน ฮัลโหล แฟนคลับชาวโรสบลายน์เกอลล์ที่น่ารักทุก ๆ ท่านอยู่ไหมคะ วันนี้หนูโทรศัพท์ เอ๊ย ไม่ใช่ โทรบล็อกมาเมาท์หลายต่อหลายเรื่องเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจะฟังกันไหวไหม ก่อนอื่นหนูขอเล่าว่า เมื่อเช้านี้ คือ วันเสาร์ที่ 28 มิถุนายน นี้ หนู พ่อ และน้องรินได้พากันปั่นจักรยานจากบ้าน ไปรับลมยามเช้ากันที่ สวนสองทะเล ค่ะ เราได้ถ่ายรูปกันตั้งหลายสิบรูป ถ่ายตรงหัวพญานาคที่หนูเคยไปลอยกระทงเมื่อปีที่แล้ว โหย!! ถ่ายตอนหนูไต่ก้อนหินลงไปเอาเท้าแช่น้ำด้วยค่ะ เอาไว้ดูในภาพแล้วกันนะคะ ถ่ายที่หน้าป้าย สวน 2 ทะเล คือ ทะเลหลวง และ ทะเลสาบสงขลา หัวพญานาค ส่วน ท้อง และ หาง อยู่อีกที่หนึ่ง แต่ละจุดห่างกัน ประมาณ 1 กิโลเมตร ดูรูปใหญ่รูปนี้ กดที่นี่ ค่ะ จักรยานที่เราพากันขี่ไป น้องโรส เล่นน้ำ อยู่ริมทะเล น้องริน ช่วยพี่โรส เรือประมง กลับจากหาปลา สวนกับเรือเดินสมุทร ปากทางเข้า ทะเลสาบ ตอนนี้หนูใกล้จะสอบกลางภาคแล้ว เรียนหนัก การบ้านมาก แต่ก็ทยอยทำไปเรื่อย ๆ แม่บอกว่า “การทำการบ้านก็เหมือนการกวาดถนน ถ้าเราทิ้งให้ขยะมันรกเรื้อไม่ยอมทยอยกวาดไป มันก็จะเต็ม” หนูกลับมาจากโรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัย ในเย็นวันพฤหัสบดี ที่ 26 มิถุนายนที่ผ่านมา กลับมากับแม่และน้า ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ เกิดเรื่องยุ่ง ๆ ที่น่าขันขึ้น คือ หนูโทรศัพท์ไปบอกแม่ขณะที่หนูนั่งรอแม่อยู่ที่ป้อมยาม ใกล้ ๆ กับห้องปกครองว่า “แม่ ลูกนั่งรออยู่ที่ป้อมยามในโรงเรียนนะ ถ้าแม่เข้ามาในโรงเรียนแม่ก็จะเห็นลูกนั่งอยู่” รับปากกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ หนูก็ปิดโทรศัพท์มือถือเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งรอแม่ รออยู่นาน ห้าโมงตรง แม่ก็ยังไม่มา หนูเลยตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ แล้วโทรศัพท์ไปหาแม่เพื่อถาม ปรากฏว่า แม่เข้ามาในโรงเรียนแล้ว แล้วก็ตรงแน่วไปเดินลัดสนามหาหนูอยู่ตั้งสิบห้านาที หาทั่วบริเวณโรงเรียน โหย แล้วแม่ก็บอกว่า ทีหลังอย่าปิดมือถือ ในช่วงเวลานัดหมายแบบนี้ เพราะแม่ยังไม่รู้จักพื้นที่ดี นี่แม่เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง อ้อ หนูเลยคิดว่า นี่คือประสบการณ์ แล้วเราก็พากันเดินกางร่มลุยฝนมายยัง รถของน้าที่จอดคอยอยู่ หนูและแม่ก้าวขึ้นรถ แต่พอน้าจะออกรถ หนูก็สังเกตว่า ถุงกระดาษที่หนูถือมาด้วยเกิดขาดเป็นรูใหญ่ หนูใส่ถุงยาแก้โรคประจำตัว ถุงรองเท้าแตะไว้ในนั้นด้วย มันก็อาจจะหล่นระหว่างทางที่เดิน แม่เลยลงไปหา พอน้าก้มลงมองหาอะไรที่พื้นรถตรงที่หนูนั่ง มีถุงสองถุงตั้งอยู่ น้าถามว่า “ถุงนี่ไหมคะน้องโรส ลองดูซิคะ” หนูเลยรับมาล้วงคลำดู ปรากฏว่าใช่ค่ะ น้าเลยโทรศัพท์ตามแม่ แต่ แม่เอามือถือทิ้งไว้ในรถ สักครู่ต่อมา แม่ก็กลับมาขึ้นรถ เล่าว่าไปถามยามดูแล้วก็ไม่มี น้าเลยบอกว่าอยู่ในรถ เฮ้อ เราทั้งสามต่างหัวเราะขำกันเป็นการใหญ่ หนูเลยขอโทษแม่ที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งเหล่านี้ขึ้นค่ะ น้องโรส ป.ล. เพื่อน (ตาพิการ) ของน้องโรส ที่โรงเรียน ได้ทราบว่า น้องโรส เขียนบล้อค เขาก็เลยเขียน เล่าเรื่องที่เขาอยากเล่า ฝากมาให้น้องโรสด้วย ตอนนี้น้องโรส พิมพ์หมดแล้ว แต่ถ้าลงตอนนี้ จะยาวไป ผมเลยจะเอาไปลง วันหลังครับ มี ด้วยกัน 2 คน ชื่อ น้องตาล และน้อง ซะ (เป็นมุสลิม) ผมจะลงวันหลังนะครับ ทวีศักดิ์ ถาวรรัตน์ เรื่องจริง ของ คณิตย์ ผามณี มหาบัณฑิต ตาบอด   Create Date : 30 มิถุนายน 2551     Last Update : 7 กรกฎาคม 2551 8:53:01 น. Counter : 3180 Pageviews.   10 comment Share Tweet

ประทับใจวิธีการสอนของอาจารย์ที่ โรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย อาจารย์ท่านนี้ เป็นอาจารย์สอนวิชาพลศึกษา หนูเลือกเรียนบาสเก็ตบอลคะ เพราะง่ายดี และเคยเล่นตอนอยู่ประถม เอาละคะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า อาจารย์ท่านนี้ชื่อ อาจารย์นาวี ท่านให้หนู ปฏิบัติจริง แทนการทำรายงาน เพราะ การปฏิบัติจริง จะช่วยให้เราได้เรียนรู้ดีกว่าการทำรายงานมาก หนูได้เรียนรู้วิธีการเดาะบาสสองมือ วิธีการส่งและรับลูกในระยะไกล โอ้โห สนุกไม่ใช่เล่นเลยคะ พออาจารย์เห็นหนูครั้งแรก ท่านก็บอกว่า "ลูกต้องปฏิบัติจริง ลูกลองฝึกดู ครูรู้ว่าหนูทำได้ มา เดี๋ยวครูจะสอนให้" แต่หนูกลับบอกว่า "อาจารย์สั่งรายงานให้หนูทำก็ได้คะ เพราะที่โรงเรียนเก่าหนูทำอย่างนั้น" แต่อาจารย์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า จะให้หนูปฏิบัติจริง ดังนั้น ท่านจึงสอนหนูอย่าง ใจเย็น ชนิดที่นึกภาพออกอย่างกระจ่างแจ้ง คือ จับมือหนูและทำท่าส่งรับ เดาะ แล้วให้หนูลองทำเอง อาจารย์เห็นหนูทำได้ก็ให้กำลังใจ แล้วให้หนูฝึกในที่ร่ม ไม่ให้ฝึกในสนามร่วมกับเพื่อน ๆ แต่จะให้เพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ แสตมป์ มาเฝ้าดูหนูฝึก คอยหยิบบาสให้เวลาปลิวไปไกล สนุกมาก ๆ คะ แต่สิ่งที่หนูประทับใจมากที่สุดในการเรียนกับอาจารย์นาวี คือ คำพูดของอาจารย์ที่ว่า "ถึงหนูจะพิการ แต่หนูก็ทำได้เหมือนเพื่อน ครูมีวิธีที่จะสอนหนู" แล้วในที่สุด ก็สอนได้สำเร็จคะ ผู้เรียนอย่างหนูก็มีความสุขที่มีผู้สอนแบบนี้ ไม่ปล่อยให้นั่งเฉย ๆ แต่ให้ทำจริง ๆ นี่แหละคะ กระเป๋า โรส สิ่ง'ที่หนูต้องการ คือ อย่ามองความพิการเป็นข้อจำกัด แต่ให้เขาได้รับการฝึกฝน และเขาจะทำได้ ที่สำคัญ ผู้ที่ฝึกสอนเขาจะต้อง ใจเย็น ไม่รีบร้อน เพราะ ผู้พิการย่อมช้าเป็นธรรมดา แต่หนูไม่คาดหวังใครนะคะ แค่กล่าวโดยทั่ว ๆ ไปเท่านั้นคะ สุดท้ายนี้ หนูขอเสริมความคิดอีกอย่างหนึ่ง คือ ผู้พิการทุกประเภท มิใช่ภาระหรือตัวถ่วงของสังคม หากสังคมยอมรับ และอธิบาย ฝึกฝนให้เขาทำในสิ่งที่คนปกติทำ รับรอง ผู้พิการก็จะมีกำลังใจดำรงชีวิตร่วมกับคนในสังคมได้อย่างมีความสุข ดังเช่นหนู ที่พิการทางสายตา แต่พ่อแม่ก็เลี้ยงแบบให้ไปเผชิญกับสังคม โดยให้เรียนร่วมกับเด็กปกติ หนูย้ายมา 6 โรงแล้วคะ แต่ละโรงหนูก็ได้รับประสบการณ์มากมายในหลายๆด้าน เพื่อนช่วย โรส มีเพื่อนหลายคนถามว่า กว่าเธอจะมาถึงจุดนี้ เธอต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากี่ร้อยพันประการ เธอทำได้อย่างไร หนูขอบอกว่า กำลังใจ และ ความพยายามที่จะไม่ยอมแพ้ปัญหาทั้งมวลคะ พ่อแม่อยู่ข้างหลัง คอยแนะนำช่องทางในการดำเนินชีวิต หนูอยู่หอร่วมกับเพื่อน ๆ ตาบอด แต่เรียนร่วมกับเด็กปกติ นับว่าเป็นสิ่งดี แต่ข้อเสียคือ คิดถึงบ้าน ฮิ ๆ ๆ แต่ไม่เป็นไร ปัญหามีไว้ให้เรียนรู้และแก้ไข มิใช่มีไว้ให้เดินหนี จริงไหมคะ เพื่อน ตาพิการ ที่เรียนอยู่ในโรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย บ๊ายบาย จุ๊บ ๆ เขียนมาบอกแค่นี้แหละ รักนะ สมาชิกบล็อกทุกคน บทความ เรื่อง when you see nothing at all จากหนังสือ a day - ตอน คนตาบอดมองไม่เป็น แล้วจะใช้ชีวิตกันยังไง - ตอน คนตาบอดกินข้าวเองได้เหรอ - ตอน คนตาบอด อยากให้คนตาดี มองเห็นอะไร   Create Date : 19 มิถุนายน 2551     Last Update : 22 มิถุนายน 2551 22:07:37 น. Counter : 2385 Pageviews.   14 comment Share Tweet

น้องโรส พบกับป้าแอ๊ต ที่สงขลา พบป้าแอ๊ต และลุงมนัส เช้าวันเสาร์ที่ 14 มิถุนายน เวลา 08.40 น. หนูและพ่อก็มาถึงห้องโถงอันหรูหราของโรงแรม greenworld อันเป็นสถานที่นัดหมายของหนู พ่อ และ ป้าแอ๊ด นั่นเอง ประมาณ 5 นาที ป้าแอ๊ดพร้อมด้วยสามีของท่าน , ลุงมนัส ก็มาพบหนูและพ่อพร้อมของฝากจากลุงสินสุดหล่อ จำนวน 3 ถุง โอ้โห มีทั้งของกินแสนอร่อยมากมาย และ ตุ๊กตาจากเมืองจีนน่ารักอีก 2 ตัว ของกิน อาทิ นมเปรี้ยว โอริโอ้ หมูหยอง และ ฯลฯ โหย จะบรรยายคงบรรยายไม่หมด เอาไว้ดูในภาพถ่ายดีกว่านะคะ เราคุยกันได้พักใหญ่ก็พากันไปที่ห้องอาหาร หนูได้รับประทานขนมปังทาแยมสตรอว์เบอรี่ 2 แผ่น พร้อมโอวัลตินเย็น 1 แก้ว ( ทานคนเดียวนะคะ ) อิ่มแปล้เลยค่ะ จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องเรียน หนูก็เล่าให้ป้าแอ๊ดฟังว่าเรียนหนัก การบ้านเยอะ แล้วก็คุยถึงเรื่องการดำเนินชีวิตทั่ว ๆ ไปของหนู ว่าได้พบเจอความทุกข์ความสุขอย่างไร ประทับใจหรืออยากพบสมาชิกบล็อกคนไหน เล่าหมดเปลือกเลยค่ะ หมายเหตุ ป้าแอ๊ดให้เงิน 1,000 บาทแก่หนูด้วยนะ ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ณ โอกาสนี้อีกครั้ง หนูจะเอาไปฝากออมสิน ในบัญชีของหนู ตอนนี้มี 5.000 กว่าบาทแล้วค่ะ เอาไว้ไช้เรียนค่ะ ป้าแอ๊ดเล่าให้ฟังว่า บรรยากาศของสงขลาสวยมาก หนูก็เห็นว่าจริง เพราะหนูอยู่สงขลามาเกือบสิบปีแล้ว สบายไม่ใช่เล่น อยากพบสมาชิกบล็อกอีกหลาย ๆ ท่าน โดยเฉพาะลุงแอ๊ด เพราะ อยากร้องเพลงให้ท่านฟัง ฮิ ๆ ๆ จากนั้นพวกเราต่างก็แยกย้ายกลับ อ้อ ขอเล่าอะไรอย่างหนึ่งนะคะ คุณแม่ของหนูป่วย นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสงขลา เป็นโรคประสาทหูอักเสบเฉียบพลัน ไม่ได้ยิน 1 ข้าง แต่ก็ยังขำได้ ท่านเล่นมุขกับหนู ตอนหนูโทรศัพท์ไปถามข่าวว่า “แม่ เป็นยังไงมั่ง” แม่ตอบว่า “สบายดีลูก สบายดี แม่นอนแบบสบาย ๆ ( แถมหัวเราะอีกแน่ะ ) ลูก! ถ้าแม่หูไม่ได้ยินแล้วลูกตาพิการ บ้านเราจะเป็นยังไงเนี่ย ( แล้วก็หัวเราะ )” คิดดูสิคะ ยังเล่นมุขกับลูกได้อีกแน่ะ ประมาณวันอังคารนี้ละค่ะคงจะออกจากโรงพยาบาลได้ ทุก ๆ ท่านไม่ต้องห่วงนะคะ แม่หนูเสบยมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อ้อ หนูมีอีเมล์แล้วนะคะ อาจารย์ที่หอเพิ่งสมัครไว้ให้ มีชื่อว่า Rosesmellgood@ thaimail .com ค่ะ บ๊ายบาย จุ๊บ ๆ บทความ เรื่อง when you see nothing at all จากหนังสือ a day - ตอน คนตาบอดมองไม่เป็น แล้วจะใช้ชีวิตกันยังไง - ตอน คนตาบอดกินข้าวเองได้เหรอ   Create Date : 15 มิถุนายน 2551     Last Update : 18 มิถุนายน 2551 15:38:36 น. Counter : 1222 Pageviews.   11 comment Share Tweet

วันนี้ ที่สมิหลา สงขลา กับ โรส ไปเที่ยวชายทะเลยามเช้ากับคุณพ่อ เช้าตรู่วันพุธ ที่ 11 มิถุนายน พ. ศ. 2551 หนูและคุณพ่อพากันปั่นจักรยานคู่ใจคนละคันออกจากบ้าน บอกตรง ๆ เลยคะว่า เวลานั้นหนูรู้สึกกลัว ๆ กล้า ๆ เพราะ ไม่ได้ปั่นจักรยานมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ประกอบกับทัศนวิสัยในซอยเปลี่ยนแปลงไปเยอะ หนูจึงเสียหลักชนกำแพงรั้วบ้านคุณลุงท่านหนึ่งไป พออกมานอกซอยซึ่งเป็นถนนกว้าง ดวงอาทิตย์สีเหลืองนวลค่อย ๆ โผล่พ้นขอบฟ้า พ่อและหนูปั่นไปทิ้งขยะซึ่งมีถังตั้งอยู่ เสร็จแล้วก็ปั่นรับลมไปเรื่อย พ่อคอยสั่งให้หนูปั่นซ้าย ชิดขอบฟุตบาทไว้ หนูมองไปข้างหน้าอย่างเดียวเพราะมีตาข้างเดียว ฮิ ๆ ๆ จะให้หนูคอยมองฟุตบาทไปด้วยก็มีหวังละคะ ( ระหว่างที่หนูกำลังนั่งพิมพ์อยู่นี้ คุณพ่อได้นำไข่ลวก 1 แก้วอร่อย ๆ มาบริการด้วยคะ ) เอาละ ไปต่อนะ พอหนูและพ่อปั่นไปถึงชายทะเล ก็ลงจากรถ จูงจักรยานเดินสูดอากาศไปเรื่อย ๆ เมื่อถึงจุดหนึ่งก็จอด แล้วก็เดินไปย่ำทรายชมความงามของพระอาทิตย์ที่ค่อย ๆ โผล่พ้นน้ำ ส่องแสงสีทองอร่ามตา ฟังเสียงคลื่นโถมซัดหาดทราย ฟังเสียงนกร้องจิ๊บ ๆ น่ารัก บรรยากาศสุดแสนจะน่าประทับใจ หนูได้เล่นก่อเจดีย์ทรายตามจินตนาการ พ่อถ่ายรูปไว้หลายรูป แล้วพ่อก็นำเปลือกหอย 4-5 อันมาให้หนูเล่น หนูนึกย้อนไปถึงสมัยที่หนูยังเป็นเด็ก เล่นขายข้าวแกงกับเพื่อนสนิท ตอนพ่อพาพวกเรามาเที่ยว ช่วงนั้นหนูอยู่ที่อำเภอหาดใหญ่คะ ยังไม่ย้ายมาในอำเภอเมือง ฉับพลัน ภาพนั้นก็เกิดขึ้น หนูไม่รีรอจัดการหยิบทรายมากำมือหนึ่ง ใส่เข้าไปในเปลือกหอยเชลล์ขนาดใหญ่ นำเปลือกหอยเชลล์อีก 2 อันปักลงไปบนผืนทรายที่เกลี่ยอยู่ในหอย แล้วยกให้พ่อดูพร้อมบอกว่า "พ่อ นี่คือจานใส่ขนมเค้ก มีเทียน 2 เล่มปักอยู่ พ่อช่วยถ่ายรูปให้หน่อย" พ่อจึงถ่ายรูปผลงานชิ้นล่าสุดให้หนู ขนมเค้กคือผืนทราย เทียนสองเล่มคือหอยเชลล์ที่หนูปัก ส่วนจานขนมเค้กคือเปลือกหอยเชลล์ขนาดใหญ่นั่นเองคะ เสร็จแล้วพ่อก็พาไปดูนางเงือก หนูใช้ความเพียรปีนขึ้นไปสัมผัสกับพี่เงือกสุดสวย จับโน่นคลำนี่ โอ้โห สวยจริง ๆ ท่านั่งของพี่เขา เหมือนเจ้าหญิงหรือเทพธิดาองค์หนึ่งก็ไม่ปาน ผมยาวสยายอยู่กลางหลัง หนูรู้สึกว่า พี่เงือกยิ้มให้อย่างเอ็นดูและบอกว่า "สวัสดีหนูน้อย มาลูบคลำจับต้องพี่ได้ตามสบายเลยนะ พี่ยินดี" เสร็จแล้ว พ่อก็ถ่ายรูปหมู่นกและต้นไม้อีกหลาย ๆ รูป แล้วจึงไปที่จักรยานคู่ใจของเรา แล้วจึงพากันกลับบ้าน หนูรู้สึกมีความสุขที่ได้มาเปิดหูเปิดตา ณ หาดสมิหลาอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้มาหลายเดือน ขนาดบ้านอยู่ใกล้แล้วนะ คิดดู แต่เสียดาย วันนี้ต้องกลับหอแล้ว แต่ไม่เป็นไร วันศุกร์นี้ก็มาบ้านอีก ส่วนวันเสาร์ก็ เย่! ได้เจอป้าแอ๊ดแล้ว   Create Date : 11 มิถุนายน 2551     Last Update : 11 มิถุนายน 2551 10:57:56 น. Counter : 2889 Pageviews.   8 comment Share Tweet

กลอนวันเกิด แด่แม่ }> สวัสดีค่ะ วันนี้เป็น วันคล้ายวันเกิด ของแม่ น้องโรสจึงขอมอบกลอนบทนี้ แก่แม่ค่ะ ของขวัญวันเกิด แด่คุณแม่ ผู้อ่อนโยน ขอมอบกลอนบทนี้แด่คุณแม่ ท่านผู้เป็นดวงแดของลูกสอง เนื่องจากท่านยืนยงและครอบครอง ชีวิตทองของท่านมายาวนาน หน้าตาแม่ดูสวยรวยเสน่ห์ จิตใจแม่ดูเก๋เท่เหลือหลาย น้ำเสียงแม่ชวนให้ฟังผ่อนคลาย ความโศกเศร้าทั้งหลายมลายไป แม่เป็นผู้ประเสริฐล้ำเลิศยิ่ง เป็นผู้ให้ทุกสิ่งที่ลูกหวัง ช่วยสงเคราะห์ปวงชนมิพะวัง จนทุกคนสมหวังดังใจปอง ขอให้แม่พบพานแต่ความสุข อย่ามีทุกข์โรคภัยมารุมเร้า มีแต่ยิ้มพิมใจไม่หมองเศร้า ลูกสองขอเฝ้า อวยพร Happy ฺBirthday ค่ะ แม่ ด้วยแรงแห่งรัก ( 1 ) บททดสอบจากโชคชะตา / ด้วยแรงแห่งรัก ( จบ )ก้าวสู่ชัยชนะด้วยความเพียร / ภาพถ่าย เบื้องหลังสารคดี บันทึกหัวใจแกร่ง ในชีวจิต / บทความ ช่วยให้ผู้อื่นมองเห็นโลกกว้างขึ้น ในหนังสือ ชีวิตจริง ประวัติโรส   Create Date : 10 มิถุนายน 2551     Last Update : 12 มิถุนายน 2551 17:51:12 น. Counter : 4038 Pageviews.   5 comment Share Tweet

• Rose's view
• guest book
• กองทุน คุณอาระริ่น อุทกพันธุ์
• บทความ ในหนังสือ ชีวจิต
• บทความในหนังสือ ชีวิตจริง
• ประวัติ ของนุ่นนิจ ถาวรรัตน์
• เรื่องคนตาบอด จาก หนังสือ a day
• เรื่องราว คนตาบอดจากสื่อต่างๆ
• นิยาย เรื่องสั้น โดย โรส
• ครอบครัว ถววรรัตน์
• บทความ ในวารสาร ตรี - จักร

• ผมขาว
• RBZ
• yyswim
• ลุงแอ๊ด
• fifty-four
• พลทหารไรอัน
• addsiripun
• นายกุหลาบ
• แป๋วภูเก็ต
• Insignia_Museum
• ร่มไม้เย็น
• โสดในซอย
• discipula
• เจ๋อ๊ะ
• เมฆชรา
• wbj
• BabyGreace
• Webmaster - BlogGang

• นักเรียนไทยตาบอด ในอังกฤษ
• รูปครอบครัวน้องโรส
• รูปน้องโรสไปแข่งเบรลล์
• บ้านน้องโรสที่เชียรใหญ่
• บล้อค แม่ของน้องโรส คุณ ผมขาว
• บทความชีวจิต บันทึกหัวใจแกร่ง
• โรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย
• บล้อคของ พ่อน้องโรส, ทวีศักดิ์ ถาวรรัตน์
• รายการครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวถาวรรัตน์ ทีวีไทย
• happy daddy's day ทวีศักดิ์ ถาวรรัตน์
• BlogGang.com