[เล่าเรื่อง] ลาก่อนวันนี้
โคตะ หนุ่มวัย29ที่บอกว่าตัวเองเป็นคนทำอะไรครึ่งๆกลางๆ ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ผ่านไปวันๆ
แต่ลึกๆแล้วเขาก็แอบตั้งคำถามกับตัวเองว่า
"แท้จริงแล้วตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปสู่จุดหมายอะไรกันแน่?"
และแล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตโคตะไปตลอดกาล..
เมื่อโคตะป่วยเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง
ในระหว่างเข้ารับการรักษาที่รพ. โคตะได้รู้จักกับ ฮาระดะ โนบุโอะ หนุ่มน้อยที่ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดมาตั้งแต่เด็ก
เขาเติบโตมาในรพ. ผ่านเหตุการณ์ที่ผู้ป่วยที่เคยเห็นหน้ากันในรพ.ล้มหายตายจากกันไปทีละคน..ทีละคน
ทำให้โนบุโอะคุง "ฝึกซ้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย"
โนบุโอะคุง "ฝึกซ้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย" ด้วยการ
"ไม่คาดหวังอะไรในการมีชีวิต"
"ปิดกั้นความรู้สึกในการที่จะชอบใครซักคน"
"พยายามไม่ดูเด็กทารกที่เพิ่งจะเกิดมา"
"นึกถึงว่า สักวันนึง ทุกคนก็จะจบชีวิตลงในห้องดับจิต"
แม้ว่าโนบุโอะจะพยายามไม่คาดหวังกับการมีชีวิตอยู่
แต่เขากลับมีความคิดที่อยากจะเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น
โนบุโอะใช้เวลาที่ได้รับอนุญาตให้ออกจากรพ.ไปยืนถือกล่องรับบริจาค
และนำเงินทั้งหมดไปบริจาค เพราะเขาไม่มีอะไรที่อยากได้อีกแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งเดียวที่โนบุโอะคุงต้องการหากเขาร้องขอได้ .. ก็คือ "ชีวิต"
"ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้ไปมากกว่าชีวิต"
"ไม่มีอะไรที่น่ากลัวไปกว่าความตายอีกแล้ว"
ถึงแม้โนบุโอะคุงจะ "ฝึกซ้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย" มาตลอด
แต่ในที่สุดเขาก็ยอมรับว่า เขาไม่เคยทำได้เลย
"ผมไม่เคยทำมันได้เลย"
"ผมทั้งกลัวและไม่อยากตายเลย"
นอกจากโนบุโอะคุงแล้ว ยังมีโอคุโบะซัง ผู้ให้คำปรึกษาปัญหาชีวิต ที่คอยเป็นเพื่อนคุยกับโคตะ
โอคุโบะซังทำให้โคตะได้รับรู้ถึงความยากลำบากของคนที่อยู่ข้างหลัง เมื่อคนที่รักตายจากไป
เพราะแฟนหนุ่มของโอคุโบะซังฆ่าตัวตาย แม้เรื่องจะผ่านมาแล้ว 7 ปี แต่เธอก็ไม่เคยลืมได้เลย
"ถึงแม้จะเป็นตอนนี้เอง ก็ยังมีช่วงเวลาที่จู่ๆก็ร้องไห้ขึ้นมา จนน้ำตาไหลไม่หยุดด้วยเหมือนกัน"
"อยากให้มีชีวิตอยู่ต่อไป"
โคตะค่อยๆเผชิญหน้ากับความตายที่ละน้อย
เขาตั้งคำถามว่า "ตายอย่างสงบน่ะ มันควรจะต้องทำยังไง?"
โคตะตัดสินในที่จะใช้เวลา 3 เดือนที่เหลืออยู่ กลับไปอยู่ที่บ้าน
"เวลาที่เหลืออยู่น่ะ ผมอยากจะให้ชีวิตเหมือนปกติเท่าที่จะทำได้"
"อยู่บ้าน ทานอาหารฝีมือแฝ่ เถียงกับพี่ อยากให้พ่อพูดกับผมว่าไม่เป็นไรหรอก"
"ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกร่าเริงมาตลอดตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก"
"เพราะทุกคนคอยผลักดันและคอยเป็นแรงใจให้ผม"
"ผมอยากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้กับพ่อ แม่ แล้วก็พี่ ด้วยรอยยิ้ม มีใบหน้าเปื้อนยิ้มให้มากที่สุด"
และแล้วโคตะก็ได้กลับมาใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตที่บ้านกับพ่อ แม่ และพี่สาวของเขา
"ช่วงเวลาที่จะได้ตายอย่างสงบได้เริ่มขึ้นแล้ว"
/จบ.
***************************************************************
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [