วันนั้นเข้าไปในระบบค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ใน INTERNET นึกถึงเพื่อนเก่าสมัยเรียนเตรียมด้วยกัน ที่เคยไปนอนค้างคืนที่บ้านและไปร่วมชุมชุมตามคนเดือนตุลาคม และเคยไปกับพี่สาวของเพื่อนไปประกันตัวออกมาหลังจากถูกจับกุมในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ก็ไปพักบ้านเพื่อนคนนี้อยู่ก่อนสักสองเดือน(ไม่ติดต่อกัน) มาทราบภายหลังอีกที เมื่อพี่สาวเพื่อนมาตามที่หอพักมหาวิทยาลัยบอกรู้ไหม ว่าเพื่อนรักไปไหน ไปที่ใด ก็ไม่ทราบเลยจริง ๆ ทราบอีกหลังจากนั้น สามเดือนว่าเพื่อนไปร่วมขบวนการประชาชนในป่าแถวภาคใต้ โดยส่งจดหมายมาบอกให้ทราบ และก็ข่าวคราวก็เงียบหายไปเลย

จบการศึกษาแล้ว ก็กลับมาทำงานที่บ้านเกิด เคยไปที่บ้านเก่าเพื่อนเป็นระยะ ๆ (สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์/โทรศัพท์แพร่หลายมากมายเหมือนปัจจุบันนี้) ประมาณปี 2523 ถามก็บอกว่าไม่มีใครรู้จักคนนี้ เพราะเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่
คนเก่าก็ไม่ได้บอกอะไรไว้ รู้แต่ว่าพี่สาวเพื่อนทำงานที่โรงเรียนหลวงแห่งหนึ่ง แต่จำไม่ได้ว่าชื่อโรงเรียนอะไรส่วนพี่น้องของเพื่อนที่อยู่ในบ้านเกิดเดียวกันก็ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพฯ หมดแล้ว ขาดการติดต่อไปเลย ถามเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันก็บอกไม่รู้ว่าหายไปไหน และไม่รู้ว่าพี่น้องครอบครัวนี้ย้ายไปไหนบ้าง เพราะเป็นเรื่องน่ากลัว/อับอายที่มีญาติพี่น้องอยู่ในขบวนการต่อต้านรัฐบาลในสมัยนั้น

ประมาณปี 2530 ได้ทราบข่าวจากเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งเข้าไปอยู่ในขบวนการประชาชนเหมือนกัน แต่ว่าออกมาก่อนในปี พ.ศ.2527 ว่า เพื่อนคนที่ตามหานี้กลับออกมาแล้วแต่ก็มีลักษณะ TRUMA ไม่อยากพบใครมากนักและบอกว่ากลับไปเรียนต่อ แต่ย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ใกล้จะจบแล้ว และไม่ได้ให้ที่อยู่ที่ติดต่อไว้แต่อย่างใด เลยไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนบ้าง

ข่าวคราวเงียบหายไปหลายปี สอบถามเพื่อน ๆ ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เพราะไม่มีการติดต่อกับเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเลย

ปี 2543 เริ่มใช้ INTERNET เป็นและเจอ WEBSITES ดังกล่าวเลยลองค้นหาเล่น ๆ แต่ไม่เจออะไร ค้นหานามสกุลก็ไม่พบ นึกขึ้นมาได้ว่า ชื่อแม่เพื่อนชื่อเหมือนนมข้นหวานยี่ห้อหนึ่ง เลยลองค้นดู ปรากฏว่าพบใช่เลย รีบโทรศัพท์ไปก็ไม่มีใครรับสาย โทรอยู่สี่ห้าครั้ง

คืนนั้น ประมาณสามทุ่มเลยลองโทรศัพท์ใหม่ มีเสียงผู้หญิงอายุมากแล้วรับสาย สอบถามชื่อเพื่อน บอกว่ายังไม่กลับจากทำงาน และพูดคุยกันสักพักใหญ่ เลยทราบว่าเป็นแม่ของเพื่อน ถามถึงเรื่องเก่า ๆ และบ้านเก่าบอกย้ายมาช่วงนั้น เพราะมีคนไปป้วนเปี้ยนที่บ้านมากในช่วง ปี 2520-2522 เลยขายบ้านและย้ายมาที่ใหม่แห่งนี้ เพราะไม่มีใครรู้จักเรื่องของครอบครัว เพราะเป็นย่านตึกแถว ไม่มีใครสนใจใครเหมือนที่เก่าที่เป็นเขตฃานเมืองมาก คนส่วนใหญ่ยังมีความเอื้ออาทรและรู้จักกันพอสมควร เลยให้เบอร์โทรศัพท์และที่ติดต่อไว้ ให้เพื่อนโทรกลับ

วันรุ่งขึ้น โทรศัพท์ไปช่วงเช้าประมาณสี่โมงเช้า เพื่อนรับสายเอง บอกว่ารู้เรื่องจากแม่แล้ว แต่เมื่อคืนกลับมาก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ตอนเช้าโทรศัพท์ไปหาแต่ไม่มีคนรับสาย เลยว่าจะโทรคืนนี้ เลยบอกว่าช่วงเช้าวันหยุดพาลูกออกไปกินข้าวข้างนอก พูดคุยกันชั่วโมงกว่า หลายเรื่อง หลายราว บางครั้งก็หัวเราะ บางครั้งก็ร้องไห้ร่วมกัน สมกับที่ไม่ได้เจอกันมาร่วม ยี่สิบสามปี และก็ยังติดต่อพูดคุยกันเกือบทุกวัน

ต้นปีก็ได้เจอตัวกัน เขินอายเหมือนกันแม้เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ก็พูดคุยกันกว่าแปดชั่วโมง หลายเรื่องหลายราวที่ผ่านมา และเรื่องครอบครัวของแต่ละคน และทุกวันนี้ยังพูดคุยกันเกือบทุกวันแม้จะห่างกันคนละภาคของประเทศ

ขอบคุณเครือข่ายต่าง ๆ และระบบ INTERNET ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง

จากคุณ : คนผ่านทาง - [21 เม.ย. 45 01:43:22]

Create Date : 02 สิงหาคม 2548
Last Update : 20 เมษายน 2550 21:08:17 น.		0 comments
Counter : 264 Pageviews.
Share Tweet