[Aoishiro Fanfic][Kohaku+Oyasu]「会いたい...」 อยากพบ..เหลือเกิน
"อยากพบ... เหลือเกิน..."
คำคำนี้อยู่ในใจเนิ่นนานมา พลันเพียงเอ่ยน้ำตาก็พรั่งพรู
จากไปแล้ว.. คนคนนั้นไม่อยู่อีกแล้ว.. เวลา..ช่างสั้นดุจลมหอบเดียว
จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ.. คนคนนั้นจากไปยังที่ไกลแสนไกลเสียแล้ว
อยากเจอ... อยากเจออีกเหลือเกิน...
ไม่อยากจะเสียไปเลย เวลาอันแสนสุขยามได้อยู่ด้วยกันนั้น..
ต้องตามไปที่ใดหนอจึงจะได้พบเจอ...?
จะต้องทำเช่นไรหนอจึงจะได้พบเจอ...?
แม้ให้ทิ้งชีวิตเช่นคนธรรมดา ขอเพียงเพื่อจะได้อยู่เคียงข้าง เช่นใดเราก็ทำได้ทั้งสิ้น..
"ท่านแน่ใจหรือท่านหญิง? เลือดเนื้อของเงือกนี้ หากทานเข้าไปแล้ว ร่างกายของท่าน ไม่ว่าร้อยหรือพันปี ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่อาจเติบโต ท่านต้องผ่านเวลาอันยาวนานดุจนิรันดร์เพียงผู้เดียว ไม่อาจมีใครเคียงข้าง"
"ข้าแน่ใจ ขอความกรุณาจากท่านด้วย"
..ขอเพียงเพื่อได้อยู่เคียงข้างท่าน.. แม้ยาวนานสักเท่าใดก็ไม่เป็นไร..
........
สึบากิสีแดง บานสะพรั่งท่ามกลางสึบากิสีขาวแห่งฤดูร้อน
เราหลับไหลไปนานเท่าใดกัน ?
สี่ร้อยปีแล้วหรือ? นับแต่ตื่นขึ้นครั้งก่อนนั้น
ราวกับความฝัน หลับแล้วก็ตื่นขึ้นในฝันอีกครั้ง
สึบากิสีแดง บานสะพรั่งอยู่ต้นเดียวท่ามกลางสึบากิสีขาวที่ร่วงพราวราวผืนพรม
ช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด คล้ายกับใครบางคนที่เคยรู้จัก
ทว่า คนคนนั้นได้จากไปเนิ่นนานแล้ว แปดร้อยปี.. ผ่านมาถึงแปดร้อยปีแล้ว
แปดร้อยปีแล้วอย่างนั้นหรือ? ที่เรายังเฝ้าคิดถึงแม้อยู่ในฝันหรือความจริง
ความรู้สึกไม่เคยเลือนหาย สัมผัสของเธอคนนั้นไม่เคยจางไป
นับแต่จากกันวันนั้นจะเป็นอย่างไร? วันนี้เถ้าถ่านจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่?
จะเสียใจหรือไม่ ที่มิได้ร่ำลากัน?
อา.. เรื่องทั้งหลายช่างผ่านมานานนัก ทว่ากลับยังแจ่มชัด ราวกับว่าเพียงแค่หลับตา ก็จะได้กลับไปพบเธออีกครั้ง
ท่ามกลางสายลมจากทะเล เสียงคลื่นซัดสาด ท้องฟ้าสีครามสด เธออยู่ ณ ที่นั้น ในปราสาทสีแดง แต่งกายงามราวเจ้าหญิง เส้นผมสีดำขลับยาวสยาย ดวงนัยน์สีเดียวกัน หันไปเมื่อใดก็มองมาเสมอ
มือนุ่มเนียนนั้นเคยวางลงบนมือเราอย่างไว้ใจ เสียงใสไพเราะเปี่ยมด้วยพลังนั้นเคยเรียกชื่อเรา เสียงหัวเราะกันก้องกังวานนั้นบัดนี้ก็ยังอยู่ในใจ รอยยิ้มอ่อนหวานนั้นบัดนี้ก็ยังตราตรึงอยู่มิคลาย
อยากปกป้อง.. อยากปกป้องไว้จนถึงนาทีสุดท้าย.. ทว่าก็มิได้ทำ
แม้จะแผ่วบาง แต่ขอพัก ณ ที่นี้เถิด ใต้สึบากิสีแดง สัมผัสของเธอยังโอบล้อมอยู่ในอากาศ แม้เธอจะไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล ที่ซึ่งเราไม่อาจละทิ้งสิ่งที่ต้องทำไปหาได้ในเวลานี้
........
จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ...?
ผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้แล้ว แม้ได้พบอีกครั้งหนึ่ง คนคนนั้นจะยังจำเราได้อยู่หรือไม่..?
แปดร้อยปี.. ทั้งยามหลับและยามตื่น ยามออกเดินทางหรือยามอยู่ในพันธนาการ มิว่าอยู่ในภาชนะใด ใจก็ปรารถนาจะพบเจอเสมอมา
จะได้พบคนคนนั้นอีกสักครั้งหรือเปล่าหนอ..?
แม้จะจำเราได้หรือไม่ ก็อยากเจออีกครั้งหนึ่ง..
จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ...?
แปดร้อยปีที่เฝ้าโหยหาอยู่ทุกลมหายใจนี้ช่างยาวนาน ทว่า..ก็สั้นราวพริบตา ด้วยว่า เพียงหลับตา ความทรงจำอันสดใสในห้วงเวลาอันแสนไกลนั้นก็จะกลับมา ราวว่ามิได้จากไปยังที่แห่งใดเลย ทุกอย่างยังแจ่มชัดราวเวลามิได้เคลื่อนผ่านไป
มือแข็งแกร่งที่เคยกุมมือเราไว้ ปกป้องเราไว้ จนบัดนี้ก็ยังจดจำได้
ผิวขาวสะอาดดุจหิมะ ผมสีจางทอประกายราวเส้นไหม นัยน์สีแดงดั่งดอกสึบากิและอำพันแสนงามดวงนั้น จนบัดนี้ก็ยังตราอยู่ในใจ
.........
"Kurou-sama!!"
เสียงนี้.. โครงร่างเช่นนี้..
คาริกินุสีแดงพลิ้วไหว.. ดาบยาวต้องแสงเป็นสีเงิน..
กระทั่ง..บรรยากาศเช่นนี้..
บรรยากาศที่ตราตรึง สัมผัสที่โหยหาเนิ่นนานมา
"Kurou-sama!!"
ชื่อที่คิดถึง.. ใบหน้าที่คิดถึง..
ดวงตาที่ประทับอยู่ในใจ..
อา.. เสียงของเราจะส่งไปถึงหรือเปล่าหนอ...?
คนคนนั้นจะหันมาหรือเปล่าหนอ..?
จะจำเราได้หรือไม่..? เรา..ที่เหลือเพียงส่วนเสี้ยวของคนที่เขาจำได้.. ส่วนเสี้ยวของตัวตนเมื่อครั้งที่ได้พบกัน..
แม้จะจำได้หรือไม่ เราก็ยังเรียกหา เอ่ยชื่อที่ตรึงตรา นามาที่คิดถึงอยู่ทุกชั่วลมหายใจ
"ใครน่ะ ที่เอ่ยชื่อนั้น!?"
ได้ยินแล้ว..เสียงนั้น ใสและกร้าวแกร่ง อา..นานเท่าใดแล้วหนอที่ไม่ได้ยิน
"Kurou-sama"
เราเอ่ยซ้ำอีก สบตาสีแดงดังทับทิมและ..ดวงตาสีอำพันที่ซ่อนอยู่หลังเปลือกตาอีกข้างหนึ่งนั้น
"เจ้า.." คนคนนั้นเอ่ยขึ้นราวจำได้ แต่แล้วก็ส่ายศีรษะ "ไม่ใช่สินะ คนคนนั้นจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"
........
แปดร้อยปีผ่านไปแล้ว เหตุใดจึงยังรู้สึกว่าเธออยู่ที่นี่?
แปดร้อยปี ไม่ว่าใครจากห้วงเวลานั้น หากมิใช่ปีศาจก็ล้วนแต่จากไปแล้วทั้งสิ้น
ทว่า หากเธอยังมิได้จากไป แม้เป็นเช่นไร ก็อยากจะเจออีกครั้งหนึ่ง
'Kurou-sama'
เสียงนั้นช่างคล้ายยิ่งนัก
"พลัง"ในเสียงนั้น ราวกับได้พบคนคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง แม้เจือจาง ทว่าชวนให้โหยหายิ่งนัก
เป็นไปได้หรือ? ที่เธอยังอยู่ ณ ที่นี้
-----------
ได้เท่านี้เองละมั้ง หาทางจบดีๆไม่เจอ ถ้าแบบไม่ดีก็มีอยู่ในเกมเองแล้ว bad ending สุดทางรูทยาสุมิน่ะ
| Create Date : 16 เมษายน 2553 |
| Last Update : 23 เมษายน 2553 10:00:58 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 482 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: หน่อยอิง  วันที่: 16 เมษายน 2553 เวลา:10:06:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
