Group Blog All Blog
|
อุปสรรค
บทเพลงที่เกี่ยวกับฝนก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเดี๊ยนอยู่เรื่อย ว่าจะรวมฮิต MP 3 กระหน่ำหน้าฝนไปฟังกับเขาสักหน่อย โดยเฉพาะตอนที่ต้องถ่างตารอลูกเรือต่างชาติ ณ โรงแรมที่นัดพบเป็นเวลานานนับชั่วโมง ล่าสุดก็อีกแล้วครับท่าน สายการบินที่(ใครมัน)รักยิ่งเลื่อนเวลามาถึงโดยที่ไม่สามารถระบุได้ว่าใช้เวลารอคอยกี่ชั่วโมง  ลูกเรือตัวร้ายก็นอนกันเพลินเลย ส่วนเดี๊ยนก็เป็นลูกเรือนังซินฯที่ต้องนั่งรอคอยพวกมันตื่นอย่างไม่รู้ชะตากรรม พอดีว่าไฟล์นี้มีลูกเรือที่เป็น Extra crew อยู่ด้วย ซึ่งต้องเดินทางมาเจอกันที่โรงแรมแห่งนี้เช่นกัน เดี๊ยนก็เลยไม่เหงาปากเท่าไหร มีคนคอยนั่งด่า หน้าหงิกด้วยกัน  เจ้าหน้าที่สนามบินก็สุดห่วยไม่ได้คิดจะโทรแจ้งให้มันเร็วกว่านี้เลย ออกจากบ้านเรียบร้อยเพิ่งจะเยื้องกรายกดโทรศัพท์มาบอก แต่ก็ไม่ได้บอกเดี๊ยนหรอกนะคะ  ห่วยเอ้ย!!! บ้านกรูอยู่ไกลกว่าทำไมไม่บอกก่อนวะ...แม่งโกรธ ก็ได้แต่นั่งรอแหงกอยู่ที่โรงแรมอยู่ 3 ชั่วโมง  กว่าจะได้ทำงานหน้าก็เกือบบูดซะแล้วล่ะค่าขาไปเดี๊ยนทำบิสเนสคู่กับลุงสจ๊วต ที่เดี๊ยนขอเรียกว่า "ไอ้แก่"  โกรธมัน เหมือนจะดีตอนแรก แต่ก็โดนอีลุงนี่จิกด่าตลอด เดี๊ยนทำเซอร์วิสยังไม่ครบก็รีบๆให้หยุด จะเถียงก็ไม่ทันมันเพราะพูดเร็วมากสุดท้ายท่านผู้โดยด้านขวาทั้งแถวไม่ได้รับแจกหูฟังและรองเท้าแตะ เดี๊ยนก็ต้องรีบมาหาให้ช่วงที่กำลังวุ่นวายอุ่นอาหาร โดยที่ไอ้แก่นายนี้ไม่ได้คิดจะขยับก้นที่เกินขนาดนั้นไปช่วยเลย แถมด่าให้อีก ยังไม่สะใจแกก็พ่นอาหรับมาอีกชุดให้สจ๊วตนายอื่นฟัง เดี๊ยนก็ไม่น้อยหน้า มือทำงานแต่ปากก็ไม่ยอมเป็นใบ้ด่ามันให้ซันนี่ฟังเช่นกัน เข้าใจว่าไอ้ความเป็นซีเนียร์นี่คือทำงานมาก่อน ก็ยิ่งควรที่จะช่วยเหลือหรือให้คำแนะนำคนที่เข้ามาทีหลัง ไม่ใช่ใช้คนอื่นระบายอารมณ์ หรือคิดว่าตัวเองเจ๋งทำงานคนเดียวแบบนี้ ทั้งๆที่พูดกันอยู่ทุกไฟล์ว่า one crew one team  นอกจากนี้ไอ้แก่ยังบังคับเดี๊ยนไปนอนก่อนกะแรก ตื่นขึ้นมาก็ยังไม่วายสำทับว่า น้ำผลไม้ในตู้เย็นที่มันจัดไว้ "ห้ามแตะ" เดี๊ยนก็ อ้าวววว กรูไม่ใช่ลิงนะมึง พูดอะไรสร้างสรรค์ไม่เป็นไงวะ  ไม่ให้ยุ่งก็บอกให้รอจนกว่าจะตื่นแล้วทำพร้อมกันสิ เดี๊ยนบ่นซะจนฟังเผินๆคิดว่าบ่นสามีที่บ้าน เพราะเรียกว่าไอ้แก่ แบบนี้ให้ฟรีแถมบ้านพร้อมที่ดินยังไม่เอาเลยเจ้าค่า ซันนี่ฟังเดี๊ยนพร่ามก็หัวเราะคิกคัก สนุกสนานเพราะยังไม่เจอกับตัวเองไงไฟล์นี้นอกจากได้เพื่อนร่วมงานแบบ One (old) man show (ห่วย)แล้ว ยังเจอผู้โดยหน้าบูดอีก กรูอยากกลับบ้านนนนนนน  โดนผู้โดยสารหน้ามู่ทู่ว่าน่ะสิคะ ก็เรื่องที่เดี๊ยนไปปลุกแกถามว่าจะทานข้าวเย็นรึเปล่า  ครั้นจไม่ปลุกเลย ตื่นขึ้นมาไม่มีอะไรกระแทกปากเดี๊ยนก็โดนด่าอีกสิ ทำไรก็ผิดชีวิตอีแอร์  ตอนเสริฟ์ขนมปังจนหมด บอกไอ้แก่ว่าจะเอาเพิ่ม ก็โดนชายวัยทองคนนี้ตะคอกเอาอีกว่ามันรู้หน้าที่มันดีไม่ต้องมาบอก  แต่ยังไม่ย้ายก้นไปเอามาให้นะคะทั้งๆที่หน้าที่ต้องเป็นอย่างนั้น เดี๊ยนไปเอาเองไม่ได้เพราะอยู่ตำแหน่งด้านหน้าส่วนตาคนนี้อยู่ด้านหลังติดครัวกว่าจะเอาขนมปังผู้โดยสารอีก 9 ชีวิตรอแหงกเลย เสร็จไฟล์นรกเดี๊ยนก็แทบแย่รบกับชายชราวัยดึกคนนี้ ขากลับก็อารมณ์เดียวกันแต่เปลี่ยนเป็นเจ๊หัวทองจอมจิก แอร์หน้าละอ่อนอย่างพวกเดี๊ยนก็โดนลงเขี้ยวจากยัยเจ๊หมาในคนนี้ ถึงจะทำงานคนละชั้นบริการแต่ต้องใช้ครัวร่วมกัน คราวนี้เดี๊ยนได้ทำชั้นประหยัด มีท่านผู้โดยสารหน้าคุ้นเคยจากไฟล์คราวก่อนนี้ นอกจากนั้นยังมีท่านผู้โดยฯหนุ่มหล่อชาวอาหรับนั่งประจันหน้ากับเดี๊ยนที่จั๊มซีสด้วย  ซันนี่เพื่อนยากรู้ใจก็ซักประวัติผู้โดยสารท่านนี้ได้ความว่า เฮียเคยเรียนภาษาจีนที่ไคโรแถมยังไปเรียนต่อที่ปักกิ่งอีก 1 ปี ตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะกลับไปเป็นอาจารย์สอนภาษาที่ประเทศตัวเองแล้ว  มิน่า สำเนียงนี้เป๊ะเชียว สุดท้ายซันนี่ก็ยังมีแขวะว่า " ไหนบอกว่าหล่อไง.....เนี่ยเหรอ" พูดพรางทำหน้าผิดหวัง เดี๊ยนก็ "เออ.....หล่อของชั้นแล้ว ก็ดีจะได้ไม่แย่งกันไง"  เสร็จไฟล์เดี๊ยนก็กลับบ้านพร้อมเวลาที่ดีเลย์ 3 ชั่วโมงอีกครั้ง  แถม ตอนจอดลุงกัปตันก็ดันจอดเครื่องเลยไปอีก ต้องอาศัยรถขนาดใหญ่มาเลื่อนล้อเครื่องบินให้ถอยหลัง ใช้เวลากว่า 10 นาทีประตูเครื่องจึงจะเปิดได้ ก็เพิ่งรู้วันนี้นี่แหละค่าว่าเครื่องบินมันถอยหลังบ่ได้ งานเสร็จมือเดี๊ยนก็มีอันเดี๊ยงเหตุจากกล้ามเนื้อแขนอักเสบ ต้องรีบแจ้นไปโรงหมอในสนามบิน ไม่อย่างนั้นกว่าจะไปโรงพยาบาลก็คงต้องรออีกวันหนึ่ง นานขนาดนั้นมือคง continue เดี้ยงอยู่อีกหลายวันไม่ได้ทำงานเลี้ยงปากท้องไฟล์หน้าแน่เลยค่า เกือบลืมเล่า นังแอร์งานนี้โดนสังเวยเล็บสี Navy blue ที่ภูมิใจนำเสนอหนักหนาด้วยใบรายงาน 1 ใบค่า บางวันบอกสวย บางวันโดนด่า งงว่ะคราวที่แล้วห้ามทาสีแดง คราวนี้ให้ใช้สีแดง กรูสับสนนะเนี่ย ฝัน ฟัน ฟัน
"........ตกใจตื่นมาเสียนี่ แหมมมมมม เสียดายจัง เฮ่อ " อยากรู้ดิว่าฝันถึงอะไร อร๊ายยยยยย เดี๊ยนละเกรงบารมีที่จะเล่า ฝันว่าบิลเกตมาขอแต่งงานเป็นเมียคนที่ 4 อ่ะดิ บอกว่าแต่งเสร็จจะรับไปอยู่ด้วยที่เยอรมัน  เดี๊ยนล่ะเนื้อเต้นว่าจะมีคนส่งเสียให้เรียนป.โทซะละงานนี้แป๊ปเดียวก็มีเสียงแว่วๆคุ้นๆให้ตื่นไปกินข้าวเหนียวส้มตำปูม้ากับไก่หมุน เดี๊ยนก็เลยตื่น กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ บินๆไปมาข้ามทวีป เวลาผ่านไปเหมือนติดปีก เดี๊ยนก็พลังลมปราณแก่กล้าขึ้นตามกาลเวลา  พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาสู้รบตบมือแต่ละครั้งกับเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน ที่ประกอบด้วยบรรดาป้าแอร์ขนตาหนาเด้ง สจ๊วตร่างถึกหัวเถิก ป๋าๆนักบินล่ำซำผู้โชกโชนการตะลุยราตรียามค่ำคืน และกราวด์นัก(ฝาก)ช๊อป  พวกหลังนี่เป็นกันกระทั่งกราวด์ของประเทศที่บินไปจนคุ้นหน้ากันด้วย  อยู่บนเครื่องไม่ว่ามีปัญหาขนาดไหน เดี๊ยนก็ยิ้มสู้ตลอดกัดฟันด้วยความอดทนนะเคอะ  แต่พอลงถึงพื้นดินเท่านั้นแหละ อารมณ์เฟรดดี้ ครูกเกอร์ จาก 5 นิ้วเขมือบสยองเข้าสิงทันที  งานมันทั้งเครียดทั้งหนัก ถ้าคนไม่เข้ามาสัมผัสคงไม่ทราบ บินมาร่วม 10 ชั่วโมง ถ้าต้องยืนรอเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองมาค้นกระเป๋าแค่ไม่กี่ใบแต่ใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมง เพราะยืนกัน 4-5 คนแต่ทำงานแค่ 1-2 คน ตรวจลูกเรือมากกว่า 15 ชีวิตนี่ เดี๊ยนมีโวยนะคะล่าสุด เดี๊ยนบอกซันนี่ให้ปิดกระเป๋าแล้วชิ่งหลังจากที่เปิดกรุสมบัติกันคนละ 2 ใบให้ตรวจแต่ไม่มีใครเยื้องกรายมาดูเลย นึกภาพเจ้าหน้าที่ตรวจ 1 คนอีก 3 คนตรวจกระเป๋านักบินเสร็จก็ยืนกอดอกเหมือนทำงานเสร็จหมดแล้ว พอจะเดินออกก็ถูกดักค่ะ แล้วโดนว่าหาว่าทำไมไม่ยอมให้ตรวจ ที่ผ่านมาไม่เคยโดนค้นกระเป๋าเลยเหรอ งานนี้อีแอร์ก็คันปากสิคะ ตาขวางหางตกด้วย วัคซีนก็ยังไม่ได้ฉีด เลยตอกกลับซะต.ม.อาหรับเถียงไม่ทัน เบื่อจริงๆพวกทำงาน 2 พันแต่ได้เงินเดือน 2 หมื่นเนี่ย ทำงานเข้านอกออกในประเทศเนี่ย ภาษีเบี้ยใบ้รายทางเยอะเหมือนกันนะคะ สมัยเป็นนักเรียนไม่เคยต้องจ่ายอะไร ยิ่งอยู่เมืองไทยด้วยแล้วต้องคิดก่อนว่า "จ่ายทำไมฟะค่าทิป"  แต่พอทำงานสวมวิญญาณในเครื่องแบบเรียบร้อย ใครจับกระเป๋าเดี๊ยนดึงนิดดึงหน่อย เงินก็มีอันสะพัดอีกแล้ว เพราะฉะนั้นรายรับที่ว่าเยอะ รายจ่ายก็ไม่ใช่น้อยเลย ค่าทิปที่จ่ายตั้งแต่ออกเดินทางจนกระทั่งกลับ ราวๆ 10 ครั้งซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเกิน และค่ากินอยู่อีกจิปาถะ ถ้าจะให้ประหยัดกินมาม่าอยู่กับโรงแรมทุกวันเดี๊ยนคงไม่เอาด้วยล่ะค่า ไฟล์ล่าสุดเดี๊ยนได้ทำหน้าที่ปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ที่ประตูชั้นประหยัดด้านหน้าทางซ้ายมือของตัวเครื่อง ซึ่งต้องดูแลเรื่องเอกสารทั้งหมดที่ส่งต่อจากสถานีต้นทางไปสู่สถานีอีกประเทศนึงและสถานีของประเทศที่เครื่องแวะจอด เดี๊ยนก็สังเกตุเห็นผู้โดยสารชายชาวอียิปต์ร่างใหญ่ใส่เสื้อแดงแรงฤทธิ์เดินเข้าเดินออก หน้าตาถมึงทึง แบกกระเป๋าใบใหญ่และเปลเด็กทารกเปล่าๆสวนไปทางด้านท้ายเครื่อง แล้วก็พูดคุยกับลุงเพอร์เซอร์ที่มีชื่ออินเทรนว่า "อุซามา" ( เดี๊ยนและซันนี่ได้ยินชื่อตอนลุงแกแนะนำตัวก็มองหน้ากัน แล้วพูดขึ้นโดนไม่ได้นัดหมายว่า "บินลาเดน" เป็นที่ขำขันไป )และแล้วแกก็เดินออกมาครั้งสุดท้ายหน้าเครื่องทางชั้นเฟริสคลาสพร้อมกับสาวจีนนางนึง ท่าทางบอกบุญไม่รับเลยทั้งคู่ เดี๊ยนกลัวระเบิดลงจังๆตรงหน้าเพราะความเป็นไปได้สูง เลยเป็นอันเดินหลบฉากมาแอบดูหลังม่าน และแล้วก็จริงดังคาด เสียงโวยวายเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับการ์ดอาหรับตัวใหญ่เดินมาประกบเจ๊หมวยที่กำลังเล่นงิ้ว อีกฝ่ายจับแล้วอีกฝ่ายก็สะบัดกันเป็นพันลวัน ป้าแอร์ชั้นบิสเนสที่ทำครัวเดียวกับเดี๊ยนก็รีบปิดม่านและช่องที่กั้นหน้าชั้นบิสเนสทันที เดี๊ยนก็เลยไม่ได้มีโอกาสเห็นว่าเจ๊แกโดนกึ่งหิ้วกึ่งลากออกไปยังไง เสียงกรี๊ดๆยังแว่วเข้ามาในหูตลอด หน้าลูกเรืออียิปต์มุงแต่ละคนก็เครียดกับประสบการณ์ตรงร่วมน่าดู สุดท้ายได้ความว่าเมียกับลูกแกไม่ได้รับอนุญาติให้เดินทางไปอียิปต์ด้วย ฝ่ายชายเลยต้องเดินทางกลับคนเดียว เหตุผลนี่อย่าถาม เพราะเดี๊ยนก็สาระแนจังได้แค่นี้  นายก็เลยสั่งให้ลูกเรือชั้นประหยัดรวมถึงเดี๊ยนด้วย ให้ดูแลหนุ่มเสื้อแดงรายนี้ให้ดีๆ เพราะเฮียกำลังโมโห ถ้าไม่พอใจขึ้นมาอีกอาจเกิดปัญหาในเที่ยวบินยาวๆ 14 ชั่วโมงแบบนี้ได้ เดี๊ยนสาระแนจังก็ยังหวาดๆกลัวเฮียตะคอกเอาเวลาเซอร์วิส แต่ผิดคาด เฮียแกนั่งเช็ดน้ำตาที่ซึมๆออกมา และนอนตลอดทาง แถมพูดจาปกติผิดจากที่คาดไว้ลิบลับเลย  ไฟล์เดือนที่แล้วก่อนหน้าที่เดี๊ยนจะไปถึง มีท่านผู้โดยชาวยิปต์ที่จะเดินทางไปผ่าตัดโรคหัวใจยังปักกิ่ง แกเกิดอาการกำเริบแล้วก็ Dead เพียงแค่ครึ่งทางเท่านั้น แอร์สาวชาวไทยสหายเดี๊ยนก็เกี่ยงกันจนไม่มีใครลงไปนอนที่ห้องพักลูกเรือใต้เครื่องเลย เพราะทั้งมืดทั้งเงียบ พอเครื่องแวะพักที่กรุงเทพฯ การลำเลียงศพลงมาก็โกลาหลกันพอสมควรทีเดียว เดี๊ยนยังเนือยๆอยู่ เมื่อคืนสู้รบตบมือกับท่านผู้โดยชาวจีนกว่าครึ่งลำราว 10 ชั่วโมงรวมเวลาไปกลับ ได้ไปเดินเล่น 20 นาทีและกดชาเขียวจากตู้น้ำหยอดเหรียญมาเป็นของฝากจากสนามบินปักกิ่ง ก่อนจะเดินกลับไปยกซดในเคบินตามเดิม แค่นี้ก็พร้อมทำงานต่อ แต่พอถึงกรุงเทพๆ เดี๊ยนก็เดินทางกลับโรงแรมพร้อมลูกเรือทั้งทีมไปยังโรงแรมแห่งใหม่บนถนนสุขุมวิท เหตุเพราะโรงแรมเดิมนั้นขึ้นราคา ต่อไปนี้ก็คงมิได้แอบส่องสาวๆหมวกแดงของเอมิเรตส์ที่โรงแรมเดียวกันอีกแล้ว บรรยากาศรอบๆโรงแรมใหม่ทำให้ลูกเรือทุกคนตื่นเต้นกันหน้าดู หลังจากเปลี่ยนโรงแรมที่พักครั้งล่าสุดเมื่อ 16 ปีที่แล้ว งานนี้นังแอร์อย่างเดี๊ยนสิคะที่ลำบาก เพราะเวลาเดินทางจากบ้านเดี๊ยนมันก็เพิ่มขึ้นสิคะ แถมแถบนี้รถติดขึ้นชื่อซะ อีกทั้งสาวๆไซด์ลายเพียบ คราวนี้ถ้านัดลูกทีมไปเที่ยวกันหลังไฟล์ก็ต้องใส่ปิดมันตั้งแต่ต้นคอยันตาตุ่มเหมือนอยู่อียิปต์เลยล่ะค่า ไม่งั้นพนักงานโรงแรมจะพาลนึกว่าเดี๊ยนมาจากซอยคาวบอย อย่างที่เคยเจอที่โรงแรมเดิม ลำบากจริงน้อสาวไทยท้ายสุดหลังยืนเหี่ยวรอแท๊กซี่หน้าโรงแรมร่วม 20 นาที ก็ได้ความว่าตี 2 เป็นเวลาผับปิด แท๊กซี่ที่เหลือน้อยๆรอดจากการดูบอลก็เลือกจะไปกับฝรั่งหัวทองจอมหื่น มากกว่าเดี๊ยนที่ตอนนั้นแปรสภาพมาเป็นผู้โดยสารแพนด้าหัวฟู ก่อนสติสตังจะเบลอไปมากกว่านี้ก็เลยต้องโทรไปจิกผู้บ่าวที่บ้านมารับ จำอะไรไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่า "กรูเกลียดบอลโลก"  มันส์มั้ยล่ะ
บินกลับมานอนบ้านได้ 2 วันแล้วเดี๊ยนก็ได้แต่นอนเกลืกกลิ้งไปมา ตื่นขึ้นมาก็กรอกยาพานาดอล ตามด้วยไอม๊อกซิ่ว ตบท้ายด้วยซีพาคอล งานนี้ยังไม่ดีขึ้นจากอาการไข้ก็แย่แล้วค่าสาเหตุของอาการโทรมๆแบบนี้ก็คงเนื่องจากอากาศของอียิปต์ที่ร้อนเหลือเกินนะคะ 39 อาศาช่วงกลางวัน แดดเปรี๊ยงเชียว แอร์ตาเฉียงๆผิวคล้ำๆแบบเดี๊ยนก็ยิ่งดูไม่จืดเลย เวลาช่วงพลบค่ำลมเงี๊ยะแรงเชียวค่ะ ก่อนกลับเดี๊ยนก็ไปนั่งทำเก๋ซดน้ำมะนาวกับชาใส่นมหน้าโรงแรมโนโวเทลตามคำชวนของลุงเพอร์เซอร์หน้าหล่อกับลูกสาวแก แล้วก็พี่สจ๊วตกล้ามใหญ่นั่งดูวงดนตรีสดแบบอาระเบียไปแล้วก็มีอันสั่นหงักๆเพราะความหนาวที่พัดโชยมาตลอด ถึงจะเตรียมผ้าคลุมไหล่มากันเหนียวก็เถอะค่า นั่งชมบรรยากาศยามค่ำคืนแบบชาวพื้นเมือง มือก็หยิบขนมปังปิ้งแบบแปะโอ่งรสชาติหนุบหนับน่าทานขึ้นบิ จิ้มกับชีสบดรสหวานมัน บ้างก็มีรสเผ็ด แหม อร่อยแบบลืมไม่ลงเชียวค่ะ  พอมีของกินวางตรงหน้าแล้วล่ะก็ เรื่องอื่นๆเดี๊ยนก็ลืมไปได้ชั่วคราวล่ะค่า หนุ่มๆก็นอกจากมองนักร้องสาวหุ่นอั๋นๆมาส่ายสะโพกครวญเพลงอาหรับ แล้วก็สูบชิชาสิคะงานนี้ อาหารว่างสไตล์อาหรับแบบนี่ถ้าไม่ระวังล่ะก็มีสิทธิหุ่นอวบอั๋นขึ้นทันตาแบบสาวชาวยิปต์ก็ได้นะคะ แต่ละนางนั่งทีจั๊มซีสแทบพัง พอเริ่มเบื่อพวกเดี๊ยนก็ย้ายที่ไปยังโรงแรมบารอน ซึ่งเป็นแหล่งที่หาชมเบลลี่แด๊นส์ได้ทุกอาทิตย์ สมอารมณ์หมายเดี๊ยนล่ะค่างานนี้ ลุงเพอร์เล่นโทรจองไว้เป็นอาทิตย์เลย ด้านหน้าสุดโซฟาหรูหราไฮโซก็เลยเป็นที่นั่งชมของกลุ่มเดี๊ยนไป สถานที่ที่ว่าก็คือคลับดีๆนี่แหละค่า แต่ต่างกันกับเมืองไทยตรงที่เวทีที่ใช้แด๊นส์เนี่ยด้านหน้าสุดเหมือนแสดงโชว์เลย งานนี้นังแอร์ไม่คุ้นนะเคอะ มีกระจกส่องแบบติดผนังเต็มไปหมดเลย ถ้าจะเต้นก็โชว์ออฟให้เห็นกันจะจะทั้งคลับเลย เพลงที่เปิดตอนแรกก็ยังเป็นฝาหรั่งหรอกค่า เป็นชากีร่า แด๊ดดี้แยงกี้อยู่ มันส์จนออกไปเลื้อยกันเป็นฝูงทีเดียว ทำไปทำมากลายเป็นเพลงแด๊นส์อาหรับราตรีซะนี่ แต่ก็ยังคงดีกรีความมันส์อยู่ แต่จนหยดสุดท้ายเดี๊ยนและซันนี่ถึงจะกล้าออกไปวาดลวดลายไทยแด๊นส์ก็เพราะว่าลีลาแต่ละหนุ่มแต่ละนาง เห็นแล้ว โอ้ๆๆๆๆๆ เดี๊ยนทั้ง 2 สเต็ปไม่ออกจริงๆเพราะมันอาหรับแด๊นส์ของแท้ เล่นเอาซันนี่ขาแด๊นส์ตัวจริงขนาดว่าฝึกมาจากแด๊นส์เซอร์แกรมมี่ และตึกไทม์สแควยังส่ายหัวไม่กล้าลองของเลยตอนแรก แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมกลับโต๊ะล่ะค่า ช่วงพักก็มีสาวสวยนุ่งชุดนักเต้นระบำหน้าท้องด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นออกมา เจ๊หุ่นดีมาก ถึงไม่ได้อายุน้อยๆแต่การออกท่าทางและลีลาที่พริ้วไหว โอ้โห...น้ำลายหกเลยค่ะ มีเสน่ห์มากๆ ท่าเต้นช่างเข้ากันได้ดีกับดนตรีสดแบบดั้งเดิมที่บรรเลงโดย 5 หนุ่มด้านหลัง การแสดงมี 3 ชุด แต่ผู้แสดงคนเดิมเพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใช้แสดง ผู้ชมสาวๆบางคนทนยืนดูเฉยๆไม่ไหวก็ขอร่วมแจมสั่นหน้าท้องกับเขาบ้าง เดี๊ยนก็ได้แต่ดูหนุกหนานค่า กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็โน่นแหละ เกือบ 6 โมงเช้า ถึงได้เป็นหวัดอยู่นี่ไงล่ะยะ    อะไรดีๆมันก็มีเข้ามาเหมือนกัน
ไม่กี่วันมานี้เพิ่งได้เบี้ยเลี้ยงจากน้ำพักน้ำแรงหลังจากที่ทำงานมาหลายเดือน ก็มีอันเบิกมาใช้หนี้เก่าที่เคยต๊ะไว้กับคนที่บ้านกว่าครึ่งจะมีใครที่ไหนทำงานแล้วได้เงินเดือนช้าอภิมหาเขี้ยวลากดินอยากเดี๊ยนและผองเพื่อนบ้างมั้ยเนี่ย วิ่งเต้นกันวุ่นวายกว่าเงินเพอเดียมของเดือนแรกที่ทำงานจะพอมาอุดปากเดี๊ยนได้ชั่วคราว ตอนนี้นายจะด่าก็ปล่อยมันไป แจกยิ้มไปเรื่อยๆเดี๋ยวกรูก็ได้เงิน ไฟล์ที่ผ่านมาล่าสุด 16 ชั่วโมงที่แล้ว ไม่ค่อยไฮโซ ผู้โดยสารขาไป 33 คน ขากลับอีกแค่ 83 คน แค่จิ๊บๆเด็กๆ ลูกเรือก็เลยน้อยเป็นพิเศษรวมกัปตันด้วยก็เป็น 11 ชีวิต ตอนเซ็นชื่อขาออกที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองก็เจอกับกลุ่มแอร์สาวไทยจากการบินญี่ปุ่นร่วม 30 ชีวิตเห็นจะได้ เทียบกับกลุ่มเดี๊ยนแล้วโอ้ๆๆๆๆๆ บินอะไรกันเนื่ยทำไมใช้ลูกเรือเยอะปานนี้ นายสจ๊วตสำนักข่าวไคโรนิวส์ก็เกิดอาการกระสับกระส่ายอยากรู้อยากเห็น เลยเลียบๆเคียงๆถามสาวๆดู เค้าบิน 747 กันมา ลูกเรือที่ทำงานจริงๆมีแค่ 18 คน นอกนั้นเป็น Deadhead แบบที่บินกลับโดยไม่ต้องทำงาน เห็นว่าเพิ่งกลับจากการเทรนที่ญี่ปุ่น เลยมากันเป็นทีมใหญ่อย่างที่เห็น ไฟล์ทั้งไปทั้งกลับร่าเริงพอประมาณ ผู้โดยสารน้อย นายดี เพื่อนร่วมงานไม่เอาเปรียบใช้ปากทำงานก็ทำให้ทุกอย่างดีๆไปหมด แหม ขอให้มันได้อย่างนี้ทุกไฟล์เถอะ  เดือนนี้ทำงานเป็นเดือนที่ 3 แล้ว อะไรต่อมิอะไรในเครื่องก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วสำหรับเดี๊ยน แต่จะให้เป็นมาตราฐานเหมือนสายการบิน 5 ดาวอื่นๆคงใช้เวลานานนนนนนเลยล่ะค่า แต่เรื่องความปลอดภัยนี่รับรองว่าสุดยอดมากไม่แพ้ที่ไหน เพราะเทรนกันมาอย่างหนักทีเดียวสำหรับลูกเรือทั่วๆไป แต่สำหรับลูกเรือไทยก็ให้อภัยกันหน่อยนะ แบบว่าเวลาฝึกมันน้อยค่า แต่เวลาทำงานต้องแม่นมากมากเลย ไม่งั้นโดนยำเละเทะเนื่องด้วยอียิปต์เป็นประเทศผู้นำของมุสลิมชิมิคะ สายการบินแห่งชาติยิปต์ที่เดี๊ยนทำก็แน่นอน เป็นไปตามครรลองมุสลิมชนทั่วๆไป เรื่องเสริฟ์แอลกอฮอล์อย่าได้ถาม เพราะไม่มีให้จะให้เสริฟ์ แต่ถ้าอยากลองเบียร์แบบที่ไม่มีแอลกอฮอล์ก็พอจะหาให้ได้ รวมถึงเครื่องดื่มทั่วไปที่จำลองรสชาติแบบเบียร์แต่เป็นรสชาติต่างๆ ยี่ห้อเฟรุส นั่นแหละค่า มีทั้งรสมะม่วง สัปปะรด ราสเบอรี่ แอปเปิ้ล เป็นที่ถูกอกถูกใจนักดื่มเปรี้ยวปากหลายๆคนนักหนา บรรดาสจ๊วต แอร์ และท่านผู้โดยสาร พอถึงเวลาก็จะแบ่งสถานที่กันละหมาด เดี๊ยนก็ต้องหลบหลีกกันน่าดูเพราะไม่อยากรบกวน บางครั้งก็ต้องหยุดบริการชั่วคราวเพราะปิดแกรี่ละหมาดกันทีเดียว พูดถึงตำแหน่งหน้าที่บนเครื่อง อาจจะไม่เหมือนบางสายการบินที่ต้องผ่านเกณฑ์กี่ปีๆถึงจะเลื่อนชั้นขึ้นไปเสริฟ์บิสซิเนสหรือเฟริสคลาสได้ เพราะว่าทุกคนถูกเทรนกันมาแบบที่สามารถไปทำงานได้ทุกชั้นบริการบนเครื่อง แต่สำหรับเดี๊ยนเนี่ยขอไว้หน่อยเถอะชั้นเฟริสคลาส ขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ เพราะกลัวบรรดาชีคทั้งหลายจากซาอุแล้วก็นักธุรกิจหน้าตาไม่สเบยที่เดี๊ยนต้องบริการประเภทหลังโคตรดุขอบอก จ้องตอนทำงานจนตาไม่กระพริบโดยทำหน้าไร้ความรู้สึก ใครคิดไม่ออกก็ลองจินตนาการดูความรู้สึกว่าพี่ท่านทั้งหลายไม่ปราถนาจะเสวนากับแอร์มือใหม่ non-arabian ตาเฉียงอย่างเดี๊ยน เพราะฉะนั้นก็เป็นที่รู้กันว่าจะส่งแอร์ยิปต์ที่สวยที่สุดบนไฟล์ไปทำที่เฟริสซะแทบทุกครั้ง นัยว่าให้ผู้โดยที่เสียเงินมาหลายเท่ากว่าชั้นอื่นๆได้เจริญหูเจริญตา ท่าทางการพูดและการบริการต่างกันกับชั้นประหยัดแบบเดี๊ยนล่ะอึ้งเลย โอ้.....หัวร่อต่อกระซิกกับบรรดาชีคเศรษฐีน้ำมันทั้งหลายไม่สนุกเท่าเป็นนางฟ้าในชั้นประหยัดหรอกค่า  ชั้นบิสเนสก็เป็นตำแหน่งที่เดี๊ยนมักจะยินดี แต่มีข้อแม้ว่าต้องมีผู้โดยไม่เต็มลิมิต 21 คนนะ ไม่งั้นเดินแบกถาดกันมึนเลย เหตุที่ต้องเปลี่ยนถาดกันหลายประเภท และขั้นตอนเซอร์วิสยุ่งยากพอสมควร เริ่มตั้งแต่เสริฟผ้าร้อนที่พรมด้วยโคโลนหอมฟุ้ง เช็ดเสร็จก็เปลี่ยนถาดตามเก็บ ต่อมาก็ตามด้วย Welcome drink แล้วค่อยเก็บก่อนจะ แจกหูฟัง รองเท้าแตะ ถุงเท้า ผ้าปิดตา แล้วตามด้วยลูกอมก่อนเครื่องจะ Take off โอ๊ย....กรูเหนื่อยนะเนี่ย ขนาดเพิ่งเริ่ม  รูปอาหารชั้นเฟริสคลาสค่า น้ำลายหกซะละ หิวล่ะสิ สลัดผักพร้อมซอส 3 ชนิด  ขนมปังที่ต้องเสริฟ์แบบที่ว่าให้ท่านผู้โดยชี้ด้วยตา มีขวดเกลือและพริกไทส่วนตัวด้วยนะเนี่ย ผลไม้ล้างปาก และตามด้วยของหวานล่ะค่า   สาวสด
อาทิตย์นี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายหลายหลากชีวิตเดี๊ยน สาวๆใสๆอย่างเดี๊ยนอยู่ต่างบ้านต่างเมืองมันก็เหงาใจเป็นธรรมดา จะไปด่งไปเดทบ้างอายุป่านนี้ก็สมควรอยู่ชิมิคะ ก็นะ บินไปบินมาจะเจอใครได้นอกจากคนใกล้ตัว ไม่ก็วงการเดียวกัน บางทีก็เจอคนดีๆ บางทีก็เจอคนที่เหมือนจะดีๆตอนแรกๆ พอเรื่อยไปลายก็ออกหางก็โผล่ คบแล้วเหนื่อยใจ ต้องใช้เวลาเลือกนานหน่อย หาเพื่อนต่างเพศสนิทๆยากเหลือเกิน ที่เจอๆมาหื่นหลบในทั้งนั้น คนเหล่านี้ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ยุ่งด้วยมากเกินไปรังแต่จะกลายเป็นทางผ่านของเค้าเสียเปล่าๆ พักนี้เดี๊ยนซีเรียสกับชีวิตรึเปล่าเนี่ย คงนี๊สนึงเพราะว่าเพิ่งจะบ๊ายบายพนักงานขับรถส่วนตัวไปคนนึง เพราะเดี๊ยนดันไปเหยียบหางที่แกซ่อนเอาไว้เข้า เสียใจเล็กน้อย แต่เดี๊ยนก็กลับมาโอเชเหมือนเดิมค่ะ ชีวิตเริ่มๆปลงและเริ่มที่จะรู้จักวิธีรักษาเพื่อนไว้มากขึ้น ระยะห่างเป็นสิ่งสำคัญทีเดียวไม่ว่าจะคบกับใครก็ตาม ยิ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่ต่างวัฒนธรรม ต่างความคิด แล้วก็ต่างเพศด้วยแล้ว ความเสียใจไม่อยู่กับเดี๊ยนนานเท่าไหร แต่ไม่เกี่ยวกับที่ได้สารถีอาหรับล่ำบึ๊ก หัวเกรียนมารับในวันถัดมาหรอกนะคะ หนุ่มนี้เป็นกลุ่มเพื่อนร่วมงานที่ค่อนข้างเฮฮาทีเดียว เรื่องมีอยู่ว่าเดี๊ยนพา 5 หนุ่มจากไฟล์รวมถึงเพอร์เซอร์ไปเที่ยวด้วยกัน วางแผนตะลอนทัวร์กัน แต่เจ้ากรรมท้อง เดี๊ยนดันไม่เอื้ออำนวย แถมหาวซะตลอดวันเพราะก่อนมาเพิ่งบินกลับจากไฟล์ 10 ชั่วโมง ส่วนตาพวกนี้ยังคึกเพราะรับไฟล์ช่วงต่อขากลับ แต่เดี๊ยนไปกลับไม่มีคนเปลี่ยนล่ะค่า จะไม่ไปก็โทรบอกไม่ได้ สุดท้ายก็กลับก่อน ปล่อยให้หนุ่มอายุเหลือน้อยทั้งหลายไปตะลุยราตรีแสงสีเมืองกรุงจนถึงเช้า มีสาวๆติดไม้ติดมือมาด้วยล่ะ เดี๊ยนแอบเห็นในวิดีโอคลิปที่ถ่ายกันของลุงสจ๊วต (สงสัยเอาคืนเพราะแกโดนแกล้งอำบ่อยมาก) เลยได้ดูหนังสดข้ามทวีปในมือถือ ไม่อยากกรี๊ดถ้าพระเอกไม่ใช่ลุงเพอร์เซอร์รูปหล่อใจดีของเดี๊ยน กรี๊ดอีกสักรอบ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพิ่งรู้เดียงสาว่านี่แหละหนอ กิจกรรมนอกไฟล์ที่พวกหนุ่มๆลูกเรือนิยมกันนอกรอบ ยิ่งเปลี่ยวใจหนักเข้าไปอีกช่วงนี้ เพราะบรรดาเพื่อนฝูงยกขโยงกันแต่งงาน เอาเข้าไป สิ้นปีนี้เพื่อนๆแอร์กี่ที่ร่วมหัวจมท้ายกันมากับสายการบินหฤโหดก็จะแต่งกันอีก 2 คู่ บินกี่ทีก็หากันเข้าไปของตบแต่งเรือนหอ แต่ยังไง 3 ปีนี้ก็ห้ามท้องเน้อ นายสั่งมา เอาภาพงานแต่งงานของผองเพื่อนชาวอินโดมาฝากกัน ให้อิจฉาเล่นสำหรับคนโสดแบบเดี๊ยน  พิธีล้างเท้าว่าที่สามีค่า  ถ่ายรูปกับเพื่อนฝูงละค่าทีนี้   พิธีป้อนข้าวของบ่าวสาว แหนะ อยากแต่งบ้างล่ะซิ ไฟล์ที่ผ่านมาก็ใช้ได้อยู่ แต่ตอนขากลับนี่สิ ท่านผู้โดยลงซะ 250 คนแต่กราวด์ดันจัดฟรอมตรวจคนเข้าเมืองมา 50 งานนี้นังแอร์เป็นหนังหน้าไฟ โดนด่าอีกแล้วฮ่า ข้างบนนี่ไม่เท่าไหร แต่ตอนลงจากเครื่องแล้วนี่ดิ ผู้โดยสารโวยเพอร์เซอร์เดี๊ยนเพราะว่าผ่านต.ม.ไม่ได้ ไม่รู้ว่าคุยกันยังไงก็เดินไปกันทั้งทีมเหมือนว่าเรื่องจบแล้ว พอมาถึงเดี๊ยนก็โดนซิคะคุณ ผู้โดยชาวอินโดประมาณ 40ชีวิตไม่ให้เดี๊ยนไป เจ๊หัวหน้าทีมโวยกันใหญ่ เดี๊ยนก็อีแอร์ปราถนาดี (เพราะโดนจิก) ไปถามที่ต.ม.กลับโบ้ยให้ไปทางโน้นทางนี้ เสียอารมณ์มาก บางคนไม่ช่วยไม่ว่าแต่ยังบ่นเรื่องสายการบินไม่รับผิดชอบอีก อยากบอกเหลือเกิน "ป้าหุบปากได้มั้ยถ้าช่วยไม่ได้ก็" ต้องรีบด้วยเพราะเดี๋ยวรถไม่รอเดี๊ยนจะบรมซวยหนัก ไม่มีตังค์ 400 ขึ้นแท๊กซี่กลับบ้าน ยิ่งเบี้ยเลี้ยงยังไม่ได้มาหลายเดือนแล้วอยู่หลังจากตะเวนถามไปหลายฝ่ายอยู่ก็เจอกราวด์ของการบินไทยพร้อมฟรอมในมือ เดี๊ยนเลยโล่งใจ แต่เจ๊ผู้โดยอินโดนางนี้ก็ยังหน้าตูดใส่เดี๊ยนอยู่ พอจะกลับนึกว่าเรียบร้อยดันโดนโวยวายจากผู้โดยอีกกลุ่มว่ายังไม่ได้อีก 20 คน ทำไมไม่ถามซะทีเดียววะ กรูเหนื่อยนะเนี่ย เป็นแค่แอร์นะไม่ได้ประชาสัมพันธ์ เพราะว่าก่อนหน้านั้นก็ถามกันเรื่องทรานซิทการบินไทยเยอะเหลือเกินทั้งจีนทั้งฝาหรั่ง เอาเข้าไป สรุปได้ว่ามากันคนละประเทศ 40 คนแรกมาจากอินโด แต่20 คนหลังมาจากมาเลเซีย เดี๊ยนเป็นงง แล้วทำไมไม่ใช้ภาษาบาฮาซาคุยกันตั้งแต่แรกล่ะคุณพี่ งานนี้เหนื่อยแบบบ่ได้โล่ค่า แต่ก็สงสารผู้โดยที่มาแบบลุยเดี่ยว เจอเจ้าหน้าที่ห่วยๆปัดไปปัดมาจะทำไงดีล่ะเนี่ย งานนี้นายหายหัว ลูกน้องอย่างเดี๊ยนและซันนี่ก็วิ่งหัวบาน ขึ้นไปบนรถยังโดนแกล้งล้อว่าทำตัวไร้ประโยชน์บนไฟล์อีก จะมีตบกระโหลกคนหัวล้านก็งานนี้แหละ พรุ่งนี้มีนัดไปกินข้าวกับแอร์ญี่ปุ่น ต่อด้วยซี้เก่าที่ได้ดีเป็นนางฟ้าเอธิฮัทจะมาสังสรรค์แบ่งปันประสบการณ์ระทึกข้ามชาติกัน ไปละเดี๊ยนอยากสลบ ณ บันดล |
Uki no Kimono
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] อดีตสาวแอร์แดนทะเลทรายที่ผันตัวเองไปเป็น office lady และกลับไปเป็นนักเรียนไทยในต่างแดนเช่นเคย ขอแบ่งปันประสบการณ์การดำเนินชีวิตแบบชีพจรรองเท้าจากที่เคยผ่านมาทั้ง ๔ ทวีปให้เป็นแนวทางสำหรับผู้ที่สนใจนะคะ 
Friends Blog
Link
|
