~...ยังโอเคอยู่นะ ...(@^^@)V...~ สองสามอาทิตย์ก่อนเพื่อนดิฉันชวนไปดู "คอนเสิร์ตอารมณ์ดี้" ที่ฟาร์มโชคชัย เป็นคอนเสิร์ตที่ต้องดูกันข้ามวันข้ามคืน ความจริงดิฉันชอบเพลงคุณดี้ นิติพงษ์ ห่อนาคนะ อ่าน"ว้าวุ่น"ก็เรื่องของพี่ดี้นี่แหล่ะที่ทำให้นั่งตัวกระเพื่อมกลั้นขำบนรถเมล์แทบแย่ แต่ที่ไม่ไปเพราะเวลาไม่ให้หนึ่ง และไม่ได้รู้สึกอยากไปดูอีกหนึ่ง หลังจากปฏิเสธเพื่อนไปแล้วหลายวัน ก็ได้ไปกินข้าวเย็นกันโดยแวะไปบ้านป้าเพื่อนก่อน พอเพื่อนบอกว่าจะไปดูคอนเสิร์ตคนเดียว ต้องนอนเต้นท์ด้วย พี่สะใภ้เพื่อนก็หันมาถามว่าดิฉันไม่ไปเหรอ? "ไม่ไปค่ะ" พี่สะใภ้เลยบอกว่ากับเพื่อนว่า "เดี๋ยวฉันไปด้วย" เพื่อนบอกว่าไม่เป็นไร ไปคนเดียวได้ แต่พี่สะใภ้ก็ยังยืนยันว่าจะไปด้วย แล้วก็บอกว่า..."ฉันจะปล่อยให้แกไปคนเดียวได้ยังไง" ตอนนั้นดิฉันหัวเราะแล้วบอกว่า "โธ่พี่! เป็นโอกาสของมันแล้ว ปล่อยมันไปเหอะ" ... แล้วเรื่องนี้ก็ผ่านเลยไป หลายวันก่อนตอบเมลที่เพื่อนที่อยู่ต่างประเทศเขียนมาถามถึงเพื่อนร่วมรุ่นคนนึงที่กำลังตั้งท้อง ดิฉันเขียนเล่าเรื่องเพื่อนคนนั้นคร่าวๆ แล้วก็เขียนอย่างที่คิดมาตลอดเวลาที่เห็นคนมีลูกว่า ...ภาระตลอดชีวิต ไม่ชีวิตเราก็ชีวิตเค้า มีลูกตอนนี้ อายุหกสิบแล้วยังไม่รู้เลยว่าลูกจะโตพอดูแลตัวเองได้หรือยัง... เพื่อนดิฉันที่มีลูกสาวเป็นลูกครึ่งหน้าตาน่ารักอายุสี่ขวบตอบเมลกลับมาว่า ... "เราเห็นด้วยนะว่าการมีลูกมันเป็นภาระที่ยิ่งใหญ่ เพราะเราจะต้องดูแลเค้าตลอดชีวิต แต่รู้มั้ยว่าทำไมคนส่วนใหญ่ถึงอยากจะมี บางคนไม่มีก็พยายามจะมี ยอมเสียเงิน เพื่อให้มี บางคนก็ไปขอมา เพราะมันเป็นสิ่งสวยงาม การที่เราได้เห็นเค้าเติบโตมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันเป็นสิ่งวิเศษ ในความคิดเรา เราว่าครอบครัวที่สมบูรณ์จะต้องมี อย่างน้อย 1 คน และพ่อแม่ทุกคนก็คาดหวังว่าลูกทุกคนจะเป็นคนดี เรากลัวว่าลูกเราจะตกเป็นเหยื่อของคนไม่ดีมากกว่าเค้าจะเป็นคนไม่ดีนะ ส่วนเรื่องแก่เราว่ามันเป็นเรื่องความพร้อมและความคิดของแต่ละคน เราไม่รู้นะว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่เราจะพยายามที่จะเลี้ยงเค้าอย่างดีที่สุด ไม่ต้องการร่ำรวยมากๆ ขอมีเวลาดูแลเค้าก็พอ" ดิฉันอ่านเมลเพื่อนจบแล้วก็อึ้งพักนึง นึกไปถึงเรื่องคอนเสิร์ต ... ดิฉันรู้สึกว่านี่เราเป็นคนหยาบกระด้างเกินไปหรือเปล่า? นึกถึงแต่ตัวเองมากไปมั้ย? เรื่องคอนเสิร์ตนั่น ดิฉันคิดแต่ว่าไม่ได้อยากไป ก็ไม่ไป จบแค่นั้น แต่ไม่ได้คิดต่อไปอีกเลยว่าแล้วเพื่อนจะไปกับใคร ต้องขับรถไปคนเดียว ดูจบแล้วก็ต้องนอนเต้นท์คนเดียว จะปลอดภัยมั้ย? เรื่องการมีลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาดิฉันคิดจากมุมของคนที่ไม่มีลูก ไม่คิดจะมีลูกและเฝ้าแต่หาเหตุผลมาสนับสนุนความคิดตัวเอง ไม่เคยคิดจากมุมของคนที่มีหรือต้องการมีลูกเลย เมื่อลองมานั่งคิดๆดูแล้ว มันมีความรู้สึกปนๆกันหลายอย่าง มีทั้งความรู้สึกเสียใจและรู้สึกดีใจ เสียใจที่ความคิดตัวเองช่างคับแคบ ห่วงใยใส่ใจคนรอบข้างน้อยเกินไป แต่ก็ดีใจที่รู้ว่าตัวเองผิดและยอมรับ ไม่ดื้อดึงดันทุรังกับความคิดเดิมๆของตัวเอง ดีใจที่ได้กลับมาทบทวนและบอกกับตัวเองว่า ...เฮ้ย! เราต้องปรับตัว ปรับความคิดตัวเองนะ... เวลาดิฉันกับน้องสาวอยู่กับน้าๆที่เป็นสาวเก่ง เชื่อมั่นในความคิดตัวเอง จุกจิก เรื่องเยอะ แก่...และโสด เรามักจะจับมือกัน มองหน้าแล้วบอกกันว่า "เวลาเราแก่ เราจะไม่เป็นอย่างนั้นนะ" (ไม่รวมข้อสุดท้ายนะคะ อันนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้...^^) เราจะไม่เป็นสาวแก่เรื่องเยอะ ดื้อดึง ไม่ฟังใคร ฉันถูกเสมอ ก็ดีใจว่าจนถึงตอนนี้ที่ทั้งแก่...และโสด แต่พอเจอสองเรื่องที่เล่าให้ฟังแล้ว ก็ยังคิดได้ว่าเราต้องปรับปรุงตัวเอง ต้องปรับความคิดตัวเองซะใหม่ แสดงว่าเราก็ยังโอเคอยู่นะ คงไม่มีน้องๆหลานๆคนไหนมองมาแล้วแอบกระซิบกันว่า "เราต้องไม่เป็นอย่างนั้นนะ!" ...^O^...โฮะ โฮะ โฮะ   Create Date : 28 มกราคม 2552     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2552 18:08:27 น. Counter : 367 Pageviews.   13 comment Share Tweet

"...งึมงัม งึมงัม..." นั่งทำโน่นทำนี่ มองไปมองมา ... ไม่เห็นมีเรื่องอะไรอยากเล่า ... วาดรูปดีกว่า ... ^^ ไปเจอหนังสือเก่าๆ เลยลองวาดรูปสไตล์นี้ดู ก็เพลินๆดี ชอบสีน้ำเงิน แค่นี้แหล่ะค่ะ ... ไปละ   Create Date : 14 มกราคม 2552     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2552 18:08:43 น. Counter : 390 Pageviews.   14 comment Share Tweet

~...แบ่งปัน...~ เมื่อblogที่แล้วบอกไปนิดหน่อยว่าได้ฝากซีดีการ์ตูนโพโคโย่ไปให้ผู้ป่วยเด็กๆที่โรงพยาบาลดู วันนี้อยากเล่าเรื่องเล็กๆที่ได้ยินมาให้ฟัง... วันที่พี่เค้าแวะมาเอาlogo "ชมรมผู้ป่วยเด็กมะเร็ง โรงพยาบาล...." ที่ให้ช่วยออกแบบให้ ดิฉันได้ฝากซีดีโพโคโย่ไปให้ "น้ำ" กับ "คอปเปอร์" หลานของพี่เค้ากับอีกส่วนนึงไปให้ผู้ป่วยเด็กด้วย แล้วก็ได้คุยกันนิดหน่อย ดิฉันขอแยกเล่าเป็นสองประเด็นก็แล้วกัน... เรื่องแรก... พี่เล่าถึงเรื่องที่มีสามี-ภรรยาคู่หนึ่งเอาของมาบริจาคให้เด็กๆที่ตึกเมื่อตอนปีใหม่ มีทั้งรถบังคับ ตุ๊กตาบาร์บี้ ตุ๊กตาตัวเล็ก ตัวใหญ่อีกเยอะมาก ก่อนจะกลับยังถามว่าเด็กๆอยากได้อะไรมั้ย? เด็กๆบอกว่าอยากดูตลก หลังจากนั้นสามีภรรยาคู่นี้ก็กลับมาอีกครั้งพร้อมตัวตลกโบโซ่กับพี่ๆที่เป่าลูกโป่งเป็นรูปต่างๆ และยังบอกว่าอยากบริจาคถาวรวัตถุ ที่ตึกต้องการอะไรบ้าง? ไม่มีใครรู้ว่าสามีภรรยาคู่นี้เป็นใครมาจากไหน พยายามถามยังไงก็บอกแต่เพียงชื่อเล่นอย่างเดียว ขนาดบอกว่าถ้าจะบริจาคเป็นถาวรวัตถุก็ต้องมีเอกสารรับมอบว่าสมบัติชิ้นนี้เป็นของโรงพยาบาลไหน ตึกไหน ได้รับจากใคร เค้าก็ยังบอกว่า "ไม่เป็นไร บอกแค่ได้รับจากผู้ไม่ประสงค์ออกนาม" เรื่องนี้ไม่ได้เล่าเพราะชื่นชมยกย่องอย่างเดียว แต่เล่าเพราะอยากบอกว่าไม่ว่าจะเป็นใคร เป็นดิฉัน เป็นคุณ เป็นใครก็ทำอย่างนี้ได้ ใครก็ให้ได้ และใครก็เป็นผูรับได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นสถานสงเคราะห์ชื่อดังๆที่เราคุ้นเคย ไม่จำเป็นต้องเป็นรถบังคับหรือตุ๊กตาบาร์บี้ คุณให้อะไรก็ได้กับใครก็ได้ที่เค้าต้องการสิ่งเหล่านั้นจริงๆ ดิฉันเคยขนหนังสือการ์ตูนขายหัวเราะไปให้ฝากไว้ที่ป้อมยามเรือนจำแห่งนึง บอกเค้าว่าฝากไว้ให้ผู้ต้องขังอ่าน มีผู้ต้องขังชั้นดีที่ทำงานอยู่ "กองงานนอก" ทำงานกวาดพื้น ตัดหญ้าอยู่แแถวนั้นตื่นเต้นกรูกันมาหยิบหนังสือจะไปอ่าน ผู้คุมต้องสั่งให้วางไว้อย่างเดิมเพราะต้องเอาไปตรวจก่อน ส่วนน้องสาวชอบเอานิตยสารพวกELLE , cosmoไปให้โรงพยาบาล แล้วเค้าก็จะเอาไปวางตามจุดต่างๆที่มีคนมารอรับบริการได้หยิบอ่านแก้เบื่อ... ทำเถอะ ทำให้มันเป็นเรื่องง่ายๆ เรื่องธรรมดา ไม่ใช่เรื่องประเสริฐเลิศเลอ ทำแล้วรู้สึกว่าตัวเรานี้ช่างจิตใจดี มีเมตตาสูงส่งเกินมนุษย์ธรรมดา ไม่หรอก... คุณแค่ทำในสิ่งที่ทำได้และควรทำ อย่าคิดว่าทำแล้วจะได้อะไรตอบแทนแม้แต่บุญหรือความสุขใจ โดยส่วนตัวแล้วดิฉันไม่เชื่อในเรื่องชาตินี้ ชาติหน้า เพราะดิฉันคิดว่าถึงชาติหน้าจะมีจริง เราก็จำไม่ได้อยู่ดีว่าชาติที่แล้วเราเป็นอะไร ชาตินี้เกิดมาดีกว่าเพราะบุญ หรือเกิดมาซวยเพราะบาปที่เคยทำ เพราะฉะนั้นดิฉันไม่สนหรอกว่าทำแล้วมันจะเป็นบุญกุศลส่งไปถึงชาติไหนๆ เกิดมาเป็นอะไรหรือจะไปเกิดเป็นอะไรก็อยู่กับสิ่งนั้นเถอะ อยู่กับปัจจุบัน ทำเพื่อปัจจุบันนี่แหล่ะ ไม่ต้องหวังไกล ไม่ต้องคิดมาก แต่ที่สำคัญที่สุดและอยากบอกมากๆคือ ถึงตลอดชีวิตนี้คุณจะไม่เคยบริจาค ไม่เคยทำบุญ ไม่เคยตื่นมาใส่บาตรเลยก็ไม่ใช่เรื่องผิดบาปแต่อย่างใดค่ะ (ในความคิดดิฉันนะ) ถ้ามันไม่สะดวก ไม่ชอบตื่นเช้า มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องอื่นเยอะแยะก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนจนรู้สึกเป็นภาระเพื่อไปทำอย่างนั้นค่ะ รับผิดชอบตัวเองดีๆ ทำชีวิตตัวเองดีๆ ไม่ไปสร้างความเดือดร้อนเพิ่มภาระให้สังคมก็พอแล้ว (มีเรื่องเล่าซ้อนเรื่องเล่าอีกทีเรื่องเพิ่มภาระให้โลก... มีอยู่ช่วงนึงที่ดิฉันออกจากงานอยู่บ้านเฉยๆ หลายเดือนมากจนพี่ถามว่าไม่คิดจะออกไปทำประโยชน์อะไรให้โลกบ้างเหรอ? ดิฉันตอบว่า..."อยู่บ้านเฉยๆ ก็ไม่ได้ออกไปตัดไม้ทำลายป่า สร้างมลภาวะนะเว้ย" พี่บอกว่า "ใครบอก ที่หายใจทิ้งไปวันๆนี่ก็เพิ่มคาร์บอนไดอ๊อกไซด์เป็นภาระให้ต้นไม้แล้วนะ" ... ^^" อืม! จะหายใจเบาๆแล้วกัน) เรื่องที่สอง... ต่อจากเรื่องที่สองสามี-ภรรยาคู่นั้นอยากบริจาคถาวรวัตถุแล้วถามว่าที่ตึกเด็กต้องการอะไร? พี่เค้าอยากได้คอมพิวเตอร์ไว้ให้เด็กๆเล่น แต่หัวหน้าไม่เห็นด้วย ไม่อยากให้เด็กติดคอมพิวเตอร์ เพราะเด็กบางคนที่บ้านก็ไม่มี เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เด็กติดเล่นเกมส์ในคอมเลย เดี๋ยวกลับบ้านไปก็จะหาทางมานั่งเล่นตามร้านอินเตอร์เนต ตอนนี้ก็เลยยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะเอาเป็นอะไรดี แต่ส่วนตัวพี่เค้าแล้ว เวลาที่คอมพิวเตอร์ที่ตึกว่างๆไม่มีใครใช้งาน เค้าก็จะให้เด็กมานั่งเล่นเกมส์จับคู่บ้าง เกมส์ต่อภาพบ้าง(ไม่มีเกมส์รุนแรงหรอกค่ะ) เด็กๆก็เพลินๆสนุกสนาน แต่พอมีเจ้าหน้าที่จะใช้งานก็ต้องเลิกเล่น ดิฉันไม่เคยเลี้ยงเด็กก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นการสปอยเด็กมากเกินไปหรือเปล่า? แต่พี่คิดว่าแค่อาการป่วยก็เป็นเรื่องหนักหนาของเด็กๆแล้ว (พี่เค้าดูแลเด็กที่เป็นมะเร็งโดยเฉพาะ) การปล่อยให้เล่นเกมส์เพื่อให้ได้สนุกบ้างก็ไม่มากไปหรอก เรื่องหลังนี่เล่าให้ฟังเฉยๆ ไม่มีความเห็นส่วนตัว เพราะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเด็ก ลูกไม่มี หลานไม่เคยเลี้ยง ไม่รู้อะไรมากไป น้อยไป ดุไป ใจดีไป ปล่อยให้คนที่รู้มากกว่าและมีส่วนรับผิดชอบเค้าตัดสินใจไปเถอะ...เนอะ...^^ ปล. น้ามาเห็นตอนวาดรูปนี้ ถามว่า "ต้นอะไร?" ตอบว่า "ต้นส้มแสนรัก" ... ฮ่า ฮ่า ก็ไม่เคยคิดนี่น่าว่ามันเป็นต้นอะไร ผู้ใหญ่นี่ช่างสงสัยจริงจรี๊ง....   Create Date : 10 มกราคม 2552     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2552 18:09:01 น. Counter : 487 Pageviews.   8 comment Share Tweet

~...ของขวัญ ของขวัญ ของขวัญ...~ วันนี้แจ้งข่าวส่วนตัวกับเพื่อนๆพี่ๆนิดหน่อย ผ่านปีใหม่มาจนจะวันเด็กแล้วยังไม่ได้ส่งของขวัญปีใหม่ที่เตรียมไว้ให้ใครๆเลย งั้นก็คิดซะว่าเป็นของขวัญ"ปีใหม่จีน"ก็แล้วกันเนอะ...^^ หมีขี่รถนี่ให้พี่แหม๋วกับคุณโซจูค่ะ หมีขี่ม้าไม้ให้พี่น้องกับคุณโอมิ หมีขับเครื่องบินตัวนี้ใหญ่หน่อยค่ะ ให้คุณเล็กที่อุตส่าห์รอมาตั้งแต่เป็นของขวัญบ้านใหม่ จนปีใหม่ และจวนจะวันเด็กแล้ว ... รับรองว่าเจ้าหมีจะขับเครื่องบินไปหาเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ...^^ หมีไม้นี่ให้เพื่อนๆพี่ๆทางอินเตอร์เนตหมดเลยค่ะ เพื่อนๆใกล้ตัวไม่ได้อะไรเลย ...^^" อ้อ! มีซีดีการ์ตูนโพโคโย่ให้ลูกเพื่อนกับหลานเพื่อนด้วยค่ะ ปัญหาอยู่ที่ว่าตอนนี้ของแต่ละชิ้นยังหากล่องใส่ไม่ได้เลย สงสัยคงต้องมานั่งตัดกระดาษลูกฟูกทำกล่องเองแน่ๆ เพราะฉะนั้นก็อดใจรออีกนิดนะคะ สุดท้ายก็นั่งวาดการ์ดหมีน้อยด้วย...^^ ***เพิ่มเติมอีกนิด*** แบ่งซีดีโพโคโย่ฝากพี่ที่เป็นพยาบาลตึกเด็ก ไปให้ผู้ป่วยเด็กๆดูด้วยค่ะ ดิฉันดูแล้วชอบ หวังว่าเด็กๆดูแล้วจะชอบด้วย...^^ ปล. "โฮย่า" เป็นไม้ใบ ...เชื่อสิ!   Create Date : 08 มกราคม 2552     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2552 18:09:16 น. Counter : 629 Pageviews.   6 comment Share Tweet

~...วันดีๆ : วันร้ายๆ...~ วันปีใหม่ วันที่สองของเทศกาลหยุดยาวห้าวัน ปีนี้ไม่มีงานเลี้ยงที่บ้านน้าเหมือนทุกปี เพราะญาติๆที่อยุธยาชวนไปฉลองที่โน่นแทน ไม่ค่อยอยากไปและไม่อยากโกหกเลยทำเป็นขนอุปกรณ์เครื่องนอน ผ้าห่ม ผ้านวม ปลอกหมอนข้าง หมอนหนุน หมอนอิง...และอื่นๆ ไปยัดใส่ตู้ซักผ้าแบบหยอดเหรียญแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าต้องไปบ้านญาติวันนี้ พอน้าโทร.มาก็บอกว่าซักผ้าอยู่อีกตั้งชั่วโมงกว่าจะเสร็จ... (ก็จริงๆนะ ไม่ได้โกหกซะหน่อย...ฮี่ ฮี่...^^") ระหว่างนั่งรอผ้านอกจากนั่งฟังเพลงแล้วก็มีกระดาษA4ขาวๆแผ่นนึงกับปากกาสองด้ามติดมือไปด้วย แล้วก็ได้รูปนี้ออกมา (เอากลับมาลงสีต่อที่บ้านนะ) ... รูปไม่สวยหรอก แต่อารมณ์ร่าเริงสุดเดช ตอนที่กลับมาถึงบ้านเพื่อนโทร.มาบอกว่า พ่อเพื่อนสมัยเรียนประถมคนนึงเพิ่งเสียไปเมื่อเช้า ได้ยินแล้วก็...โลกก็เป็นแบบนี้แหล่ะ วันที่ใครๆสนุกสนานร่าเริง มันก็อาจเป็นวันที่เศร้าที่สุดของใครอีกคนบนโลกนี้ เรื่องอื่นๆรอบตัวเราก็เหมือนกัน ของดีๆ วันดีๆ คนดีๆของเรา อาจจะเป็นของเสียๆ วันแย่ๆ หรือแค่คนห่วยๆในสายตาคนอื่นก็ได้ และในทางกลับกัน ถ้าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนอดทนกับสิ่งที่เฮงซวยสุดๆในสายตาเราได้ละก็ นั่นอาจเป็นเพราะเรายังไม่เห็นอีกด้านนึงของสิ่งเหล่านั้นก็ได้ เอาล่ะ! ไหนๆก็ปีใหม่ อวยพรหน่อยแล้วกันในฐานะที่คงจะแก่กว่าคนส่วนใหญ่ที่อ่านblogนี้ ไม่ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ แต่ขอให้มีกำลังกาย กำลังใจต่อสู้กับสิ่งร้ายๆ ไม่ขอให้สุขภาพดี แต่ขอให้ดูแลตัวเองดีๆ ไม่ขอให้การงานเจริญก้าวหน้า ร่ำรวยๆ แต่ขอให้ขยันและรับผิดชอบกับงานที่ทำนะคะ " ส วั ส ดี ปี ใ ห ม่ ค่ ะ " V(@^-^@)V ปล. เมื่อวานเพื่อนให้ไปช่วยทำมันบดเพราะที่บ้านมีงานเลี้ยง โดยเอาสเต๊กมาล่อ ก็ทำได้แค่บดมันให้เพื่อนเท่านั้นแหล่ะค่ะ (ชนชั้นแรงงานชัดๆ) เพื่อนจัดการเติมเครื่องปรุงโน่นนี่เอง เรื่องทำอาหารนี่ยอมแพ้จริงๆ อ้อ...ทอดมันฝรั่งกับขูดผักทำสลัดให้เพื่อนได้ด้วย ...และสเต๊กที่เพื่อนทำให้เป็นค่าจ้างอร่อยมาก...@^^@   Create Date : 01 มกราคม 2552     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2552 18:09:34 น. Counter : 1502 Pageviews.   12 comment Share Tweet

• grappa
• โซจู
• note-d
• นายเบียร์
• random-4
• Life's like that
• 9A
• aston27
• พี่หมูน้อย
• Hobbit
• Webmaster - BlogGang

• GUGU
• CLAZZIQUAI Project
• moodee
• BlogGang.com